depresyondayım galiba

kızlar doğum yaklaştığı zamanlar sürekli loğusalık depresyonuna girmekten korkmuştum. ama o dönemi oldukça rahat atlattım. zaman için de sonradan sonraya ara ara bir bunalım hali çökmeye başladı üstüme zaman zaman yavrumun katlanılmaz bir bebek olduğunu düşündüm. kimi zaman eşimi görmeye bile tahammül edemez oldum. kim ne söylese olumsuz bir taraf kötü bir niyet bulmaya başladım. özellikle sabahları kuzum huysuzlanınca çok sinirleniyor ne yapacağımı şaşırıyordum.( oysaki kuzum çok zahmetli bir bebek değildir.) eşimin ağzından çıkan her laf kavga sebebi oluyordu. adam bana kur yapıyor ona bile deli oluyor tersliyordum. anlayacağınız sürekli kavga edip duruyorduk. tabiki haklı olduğum konularda vardı ama gece yatağa girip kendimle başbaşa kalınca yavruma da segilime de ne kadar haksızlık ettiğimin farkına varıyordum. ama sabah kalkınca ben yine aynı ben. eşim genel olarak altan alıyordu ama zaman zaman o da patlıyordu artık. hayat çekilmez bir hal almıştı benim için. eşimin artı beni sevmediğinden emindim. iki de bir beni sevmekten niye vazgeçtin diyip duruyoordum. tabi aşkım bunu bir geyik olduğunu düşünüyormuş. son bombayı patlatınca ciddiye aldı beni. başkasına aşık olduğuna inandığımı söyledim. gerekçem istediğim ilgiyi görememek. (zamanının tamamını vermemesivs. vs.)

neyse bir süre önce sakin kafayla iyice düşündüm. şöyle bir baktım kendime dışardan yaptığım bazı şeylere akıl erdiremedim ve karar verdim evet depresyondayım. bu akşam eşimle konuştuk biraz yarı şaka yarı ciddi psikoloğa git dedi.. durumun farkındayım ama patlamamak için kendimi zor tutuyorum dedi.

ben psikologsuz baş edebileceğime inanıyorum. en azından artık ne olduğuma karar verdim.

benim gibi olan var mı aranız da. ve ne dersiniz atlatabilirmiyim kendi başıma????????

Canim anlatigin seyler bende de olmustu.Mercan dogdugunda hatta biraz daha agir bir depresona girmistim yardim edecek kimsem yoktu....BNir suru olumsuz sey ve logusalik beraberinde depresyonu getirmisti...Aama sonra turkiye ye gittigim sevdigim insanlarla beraber olmak ve hava degiismi iyi gelmisti,,,,,Umarim send een kisa zamanda atlatirsin,,,

öncelikle geçmiş olsun canım. bence tek başına atlamamayabilirsin. eşinde destek çıkmışken bi psikologa gidin derim. biliyorsunbazı eşlerbunada müsade etmiyor. en kısa zamandabizi de bilgilendir canım

şekercim, kendi kendini onarmaya çalışırken, eşine ve çevrendeki insanlara zarar verdiğinin farkına verebilir ve onarılmaz yaralar açabilirsin hem eşinle arana soğukluk bile girebilir..Allah korusun..Psikolojik bir destek alman gerektiğini düşünüyorsa eşin kaale al derim..
benim eşim de söyledi dün bana birlikte gittik..ben eşimle dalga geçtim senin tedaviye ihtiyacın var benim de olduğunu düşünüyorsun diye..(eşim belindeki ağrının sebebinin sinirsel olduğunu düşündüğü için gitti psikoloğa) garipsedi bu sözlerimi..ve haklıydı aslında..çabuk öfkeleniyor ve sinirimi bi şekilde dışa vuruyorum..hedefimde eşim oluyor yada iş arkadaşlarım..öfkem geçtikten sonra süt dökmüş kedi gibi oluyorum..haklı olsam bile söylediklerimin pişmanlığıyla en ufak ayrıntıyı kafama takıyor, kendime dert ediyorum..taki sorun çözümlenene kadar..
bu da depresif bir durum bence..
ama kabullenmekte zorlanıyoruz..iyi bir psikolog senin konuşma şeklinden, mimiklerinden hitabetinden, yüzündeki çizgilerden bile nasıl bir sorun yaşadığını anlayabiliyor..

ben psikologsuz baş edebileceğime inanıyorum. en azından artık ne olduğuma karar verdim.
demişsin ama bence bu kararı alana kadar yaşadıklarını bir gözden geçir ve tekrar bir karar ver..

şekertaş yazını okuyunca aynen beni anlattığını düşündüm.tek fark ben sabahları okuldayım sadece evden çıkana kadar sinirli oluyorum ve gece yattğımda yorgunluktan bişey düşünecek vaktim olmuyor sızıyorum.yardım almayı hiç düşünmedim belki de almak lazım ama benim kaşımı 2 ayda bir aldırmaya bile vaktim yok.günde 5 saat uyuyorum yine de yetişemiyorum hayata.böyle gitmez ben de korkuyo rum ama elimden bişey gelmiyor bence şartlar uygunsa senin için hemen git doktora

yaf ben nekadar çok uyursam uyuyayımyinede vucudum dinlenmiyor. üstüne üstelik daha kafamıyastığa koyar koymaz uyuyorum. bende migörünsem kızlar. bende taktımmıtakıyorum anlamksız kavgalar falan ama hiç bendede problem olabilceğini düşünmemiştm.. konunuda böldüğüm için üzgünüm ama bende mi gitmeliyim ki

aozli .!.:

şekertaş yazını okuyunca aynen beni anlattığını düşündüm.tek fark ben sabahları okuldayım sadece evden çıkana kadar sinirli oluyorum ve gece yattğımda yorgunluktan bişey düşünecek vaktim olmuyor sızıyorum.yardım almayı hiç düşünmedim belki de almak lazım ama benim kaşımı 2 ayda bir aldırmaya bile vaktim yok.günde 5 saat uyuyorum yine de yetişemiyorum hayata.böyle gitmez ben de korkuyo rum ama elimden bişey gelmiyor bence şartlar uygunsa senin için hemen git doktora

Genişletmek için tıkla...

canım ben de öğleden sonra okuldayım. sabah oğlumla uğraşıyorum sonra okul akşam gelince onu alıp eve geliyorum 7:30 gibi ancak evde oluyorum. sonra bebiş yatana kadar hiç birşeyye zaman yok 10:30-11 gibi yatıyor 2-3'e kadar işlerimi yapıyorum 3te oğlum kalkıyor onu emzirip yatmam 4'ü buluyor. çalışan annelerin çilesi de bu galiba.

kızlar hepiniz çok sağ olun kimseye anlatamamıştım bunları iyiki varsınız hepinizi çok seviyorum.
bayramda ailemin yanına gidicem iyi geleceğine inanıyorum. dönüşte de duruma bakıp arıycaz bi dr artık.

arkadaşım daha önce sadece eşimizden ve kendimizden sorumluyduk..çok şükür bebişler de gelince beklentiler çoğaldı..kolay şey değil bebiş çok fazla zamanımızı alıyor..zaten bebişleri akşama kadar göremiyoruz..eve gelince bebişle ilgilen, temizlikti, yemekti, bulaşıktı, çamaşırdı derken..bi bakıyorsun gece olmuş..sabah olunca yine bir koşuşturmadır başlıyor..bunlar hergün yanına yeni meşgaleler eklenerek devam ediyor..böyle bir koşuşturmaya yeni yeni adapte olmaya çalışırken kendi içimizde farkında olmadan bir sinir harbi yaşadığımız da bir gerçek...

şekrim eminin annnenelr sana ilaç gibi gelecektir.inan bende çok büyük konuşmuştum doğumdan sonra depresyona falan girmrm diye ama bende çok fena girmiştim hatta bir aç ay sürdü annmelrdeydim sadece çoçukla ilgileniyodum onun dışında hiç bişiy yapmıyodum kiloda veremiyodum eşimdende uzaktım çok kötü idim sonra evime gelince daha çabuk alıştım canım şuandada bazen buhranlar geçiriyorum evdeyim ya çattlıyom sıkıntıdan ama çok şükürküi kuşumu kendm büyüütyorum

Şekercim yazını okuduktan sonra bi çoğumuz aynı benim duygularım dedik galiba...
Bende senin gibi düşünüyordum eşimin her yaptığı batıyordu yatakta yatma şekli, çarşafı kırıştırması, saçma sapan şeyler hatta beni sevmediğini bi başkası var diye düşünceler içimi kemirdi durdu doğumdan sonra... bende senin gibi kendimle başbaşa kalınca ya kızım kendine gel delimisin dediğim çok oldu düzelicem diyip sabaha yine aynı negatiflikle baladım hep. bi türlü beceremedim takii eşimden mecburen ayrı kalana kadar bilen arkadaşlarım var eşimin durumunu ben şimdi diyorumki eşim yanımda olsun da isterse kafama etsin insan kaybetme duygusunu tadınca eşinin ne kadar değerli olduğunu anlıyor allahım kimsenin düzenini bozmasın kendi kendine bu durumunla mücadele edemiyorsan gerçekten destek almaya ihtiyacın varsa bebeğin için bu desteği bi uzmandan al derim ben destek almayı düşünürken kendim çok farklı bi durumla karşı karşıya kaldım birbirimizden ayrı kalmamız tokat gibi oldu ve hayata bakış açım inanılmaz değişti. İnsanın anası babası başka ama inanın eşi daha bi başka öyle zorlanıyorum ki... Onsuz koca ev dar gelio duvarlar üstüme üstüme gelio yatak odamıza girmek istemiyorum yatak buz gibi yerde yatsam daha iyi...

İyisimi sen her yaptığı hareketi, söylediğini o kadar kendine dert etme bulunduğun durumdan çıkmak için başka şeylerle ilgilen bebişten fırsat yok gerçi başka şeylerle ilgilenmeye ama bu durumun onunlada çok fazla ilgilenememene sebep olur. Hayat güzel bebişin sağlıklı eşin yanında inan ben bundan başka ne isterim allah kimsenin düzenini bozmasın işte depresyon nedir insan o zaman anlıyo. Bende doğumdan sonra yaşadıklarımı depresyon sanıyordum....

canım geçmiş olsun.bence psikolog yardımı şart.. ben böyle bişey yaşamadım ama bazen ev işleri,çocuk,yemek derken kafayı yicek gibi oluyorum.sinirleniyorum ama kendi kendime.eşime yansıtmamaya çalışıyorum çünkü zaten çok yardımcı.sabh işe gidecem demeden bebeğe bakıyor,uyutmaya çalışıyor,kuzey uyanır uyanmaz o da ayakta.herneyse hepimiz zaman zaman bunalıyoruz.umarım bu durumun geçicidir.