Sizi takdir veya tebrik etmek haddime değil siz zaten zorluklarla çok ama çok güzel baş etmişsiniz.
kocaman sarıldım size gurur duyulacak bir hanımsınız. Herkes akıntıya karşı yüzemez, sizinki olimpiyat olmuş .
artık dünya da değişti şu an daha farkındalık var. Amerika'da Avrupa'da dehbli öğrenciler çalışanlar için düzenlemeler kolaylıklar bile geldi. Sizin çocuğunuza gösterdiğiniz bilinç seviyesi çok fark ettirecek. Ondan endişe etmeyin. 
Ben concerta hiç kullanmadım, wellbutrin kullanıyordum ve hayatımda ilk defa hiç bölünmeden 8 saat boyunca istatistik çalışmıştım ve sıfır şaka, bu kadar odaklanabildiğim için sevinçten ağlamıştım. İlk günler sinir yapıyor ama sonrasında baya rahattım. Bir hunharca çalışma olayı oluyor ilaçla evet.
Ben concerta hiç kullanmadım, wellbutrin kullanıyordum ve hayatımda ilk defa hiç bölünmeden 8 saat boyunca istatistik çalışmıştım ve sıfır şaka, bu kadar odaklanabildiğim için sevinçten ağlamıştım. İlk günler sinir yapıyor ama sonrasında baya rahattım. Bir hunharca çalışma olayı oluyor ilaçla evet.
Oldukça farkındalık sahibi ve aklı başında bir kadın olduğunuz belli. Siz yaparsınız, başarırsınız. Sadece "düşük" olduğunuz günlerde kendinizi çok örselemeyin olur mu ? Sevgiler.
bunları yine dehbli birinden duymak ayrıca iyi geldi. Concerta da çok benzer bir etki yapıyor. Ben işten kovulmaktan concerta sayesinde kurtuldum diyebilirim 
Sağlıkla mutlulukla büyüsün ve hep yüzü gülsün. Teşhisi bilmek ve bilinçli olmak o kadar değerli ki, kızınızın en büyük şansı olabilir. Bilince çaresine bakılıyor bir şekilde veya en azından insan kendini sorgulamıyor. 30 yaşına kadar düşünsenize, benim şahsen kendimi yargılamakla geçti. Teşhis alınca bana bir rahatlama geldi tabi beraberinde bir yas süreci. Çünkü bilseydim böyle olmazdı. Bilseydim yıllardır kendimi bu şekilde örselemezdim. Yaşamaya çalışırken de örselenmezdim. Ailem de çok incitti zamanında beni mesela, onlar da bilmiyordu.
Bir kızım var bu arada, teşhis alsa o ilk an üzülür müyüm, tabi ki evet. Ama benim kadar zorlanmayacağını bilmek beni çok rahatlatırdı. Korkmayın o yüzden, siz varsınız iyi ki de varsınız. Bilinçli ebeveynlerin olması beni o kadar mutlu ediyor ki size anlatamam. Kızınıza da çok güzel bir hayat dilerim
Ben de annem ben iyi biri olmadığım için ölecek zannederdim. Nasıl dua ederdim ağlaya ağlaya. Nereden geldi o düşünce hiç bilmiyorum. Belki bir noktada ailemden birisi söyledi bana bunu da bilmiyorum. Gerçekten çok benzer deneyimler yaşamışız inanılmaz. Imposter sendromu bende de var. İnsanlar zekamdan veya bir konudaki yeteneğimden bahsedince, onları kandırıyor gibi hissediyorum. Sanki ben öyle birisi değilim de iyi rol yapmışım ve bu bir noktada ortaya çıkacak gibi. Halbuki olduğumdan zeki görünme çabam da yok aslında.
Sosyal zeka konusunda da kendimi saldım artık. Kendimi sevdirmek ve kabullendirmek zorunda değilim, benim de birilerini sevmeme ve kabullenmeme hakkım var ayrıca. Hatta uzun vadede bu netliğin bana saygınlık getirdiğini farkettim. Beni sevmeyen insanlar var farkındayım ama saygı duyuyorlar çünkü net birisiyim. Önceden asosyal damgası vuranlar şimdi kendine saygın var diyorlar hey gidi.
Ya da birisi sizi olduğunuz gibi öyle bir sevecek ki, kendinizi kimseye sevdirme zorunluluğu hissetmeyeceksiniz. Koşulsuz sevilmeyi nasıl da hakettiğinizi göreceksiniz. Benim için birinci ihtimal oldu, büyük de ders oldu hayatımın dersi diyebilirim bile. Umarım sizin için ikinci ihtimal olur 
5 yaşında tanı almış ailesi durumun bilincinde bugün öğretmenler her seyi bilirken yetişen bir çocuk emin olun bizim kuşaktan çok daha mutlu sağlıklı ozguvenli yetişecek.Bu herkes için böyledir zaten
Ben de sizin gibiyim ve ben de ortaokul lise üniversite boyunca ritalin kullandım. Dikkat dağınıklığı ve hiperaktivite için.
Bipolar bozukluğa sahip biri olarak dertleşmenize eşlik etmek istedim. Hangi duygum gerçek, hangisi değil, acaba şu anda verdiğim tepki normal mi, acaba yeniden bir atak geçirecek miyim diye yaşıyorum. İlaçları düzenli aldığım sürece iyi gidiyorum diyebilirim ama içimde hep bir korku var. Normal hayata dahil olabilmeyi o kadar çok isterdim ki.
Bizim kuşağın ebeveynleri çok benimseyemiyorlar bu durumu. 33 yaşındayım, bende 17 yaşından beri sorunlar olmasına, psikiyatrist psikiyatrist dolanmama rağmen, 32 yaşında hastaneye yatınca ailem fark etti gerçekten bir sorunum olduğunu. Şimdiki çocuklar daha şanslı o bakımdan, aileler daha bilinçli, çocuk psikiyatrisi gelişti, yayıldı.
Çok ama çok zorlanıyorum. Hele cezadan önce Hukuk mahkemelerindeyken istifayı düşünüyordum. O miras dilekçeleri cevaplar kira şu bu. Hele ilçe asliye hukuku hayatımın en zor günleriydi sıfatla her dosyaya bakılıyo ya. Ben zaten 2 sayfayı doğru düzgün okuyabilen birisi değilim 50 kere kalkarım başından. Film bile izleyemem her işi son dakika yaparım hep ertelerim. Ben 1-2 seneye istifa edip tamamen hukuktan bağımsız bir alana geçmeyi düşünüyorum. Çünkü yani bana kalırsa bir gerekçeli karar 2 cümle filan olmalı 4 sayfa değil gsgsgsgs bizim gibilerin alanı değil hukuk.
