Dayanamiyorum artik… Çok yiprandik, çok yorulduk ve sanirim artik yolun sonuna geldik…
Bizimkisi büyük bir askti, esimle 18 yasindaydim görücü usulu nisanlandik, bir sene sonra anlasamadik diye ayrildik. Ama o benden hiç vazgeçmedi… 3 sene boyunca nerdeyse hiç görüsmedik, arada bir karsilasiyorduk ama konusmuyorduk birbirimizle. Hersey ablam dogum yaptiktan sonra basladi. Esim ablamlara çocuk görmeye, tebrik etmeye gelmisti. Daha sonra gelip gitmeler ve bizim mesafeli olsada görüsmelerimiz basladi. O arada kiz kardesim nisanlandi ve onlar gezmeye çiktiginda bizide çagiriyorlardi, dördümüz takiliyorduk artik. Sevgililer gününde esim bana çok güzel bir buketle bir tek tas yüzük alip geldi, bana evlenme teklif etti. Kafam çok karisikti, bilemiyordum. Ailemde çok istiyordu onunla evlenmemi, oda bana karsi okadar büyük bir ask ve sevgi besliyordu ki, ondan iyisini bulamazdim birdaha. Bende onu seviyordum, onu kaybetmekten korkuyordum ama eski gunlerden korkarak red ettim. Bir gece mesaj yolladi, artik beni birdaha rahatsiz etmeyecegini ve gitmesi gereken yere gittigini söylüyordu. Ne demek istedigini sordum, cevap vermedi, aradim telefonu açti ve o arada tuhaf sesler duydum sonrasinda bir kargasa… Esim arabayla bariyerlere çarpmis! Telefonu biri aldi ve tam olarak nerde olduklarini, arabadaki adamin baygin oldugunu söyledi. Ben kafayi yiyordum, deliriyordum! Annem, enistem ve ablamla hemen yola çiktik ve kaza yerine geldigimizde yikildik, araba paramparçaydi, o arabadan sag çikmasi imkansizdi. Ama dua ettim, Allahim onu bana bagisla dedim, sakat bile kalsa ben onunla evlenirim, yeterki yasasin… Ve çok sükür ölmemisti, burnu kanamadan atlatmisti.
Evlendik, çok mutluyduk, esim çocugumuz olmasini çok istiyordu, 6 ay sonra hamile kaldim ve çocugumuz dogdu… Bundan sonra hiçbirsey eskisi gibi olmadi, ben dogum sonrasi depresyona girdim ve esim beni anlamiyordu. Bekledigim ilgiyi hiç görmedim, çok mutsuzdum, sürekli herseye sinirleniyordum, bagiriyordum, agliyordum ama elimde degildi…
6 ay sonra tekrar hamile oldugumu ögrendim, istemiyordum ama dogurdum. Hayatimiz bir kat daha zorlasti. Iki tane bebekle ugrasmaktan, kendime hiç zaman ayiramaz olmustum. Esimle sudan sebeplerden tartisiyorduk ve ben her seferinde küserdim ama esim hiçbir zaman ilgilenmezdi, bende kendi kendime tekrar normale dönerdim. Ama her seferinde içim içimi yerdi, ne bir güzel söz, ne bir özür, adamin umrunda bile degildi! Sinir oluyordum!
Artik konusmak istiyordum, konusamadigim zamanlarda mesaj atiyordum ama her seferinde çok ilgisiz bir koca ve yeni bir tartisma daha…
- Beni evden kovdu, kavga ettik ama gitmedim…
- Onunla yatmak istemedim diye, yatagimizi terk etti, birsey demedim…
- Iki kez arka arkaya hamile kaldigim için, baska erkek olsa beni aldatirmis, o yapmamis dedi, ben nekadar kötü hissetsemde kendimi, yine onu sevdim…
- Bir gün kardesime gittigimde anahtarlarimi evde unutmustum diye kucagimda çocugumla kapida kaldim. Ne merak etti, aramadi sormadi, nede kapi zilini telefonunu duydu. Uyumus. Seven adam merak etmezmi, bukadar rahat uyuyabilirmi?
- Çocuklari gezmeye götürmüstüm, 2 saat yol gittik hemde daha 2 haftadir ehliyetini almis olan kardesiminle. Aksam saatlerinde dönmek üzere yola çiktik, göz gözü görmeyecek sekilde yagmur yagiyordu. Ne arayan ne soran…
- Evlilik yil dönümümüzde bana mesaj atmis aksam yemege çikalim diye. Telefonumun hafizasi doluydu diye mesaj gelmedi. Yoldayken aradi ve hazir olup olmadigimi sordu, benimde hiç birseyden haberim olmadigi için birseyler atistirmistim. Eve geldiginde ne bir kuru çiçek, ne bir güzel söz. Yemege çikmadik…
- Son bir kaç defa birlikte olmamiz okadar sevgisizceydi ki, kendimden igrendim artik, istemiyordum ve artik 4 gündür koltukta yatiyorum. Bir kez bile yanima gelmedi. Neden burda yatiyorsun yada noldu diye sormadi…
- Dün hiçbirsey söylemeden çikti spora (spor çantasini almisti) gitti.
- Normalde uyumadan önce beni öper Allah rahatlik versin derdi, uyandiginda da ise gitmeden önce beni mutlaka öperdi ama artik yüzüme bile bakmiyor.
- Bugün ise gitmek için sabah erkenden uyandi, tuvalet sesine uyandim, yanima gelir belki diye bekledim. (Oturma odasinda koltukta uyuyordum) Tuvaletten çikarken beni görebiliyor ama yanima gelmedi. Benim bulundugum oda’da namazini kildi ve mutfaga gitti. Sonra yüzüme bile bakmadan çikti gitti. Umrunda bile degilim!
- Dayanamiyordum artik! Aglamaya basladim ve yine gururumu ayaklar altina alarak ona mesaj attim: ‘Bizim bu düstügümüz durum hakkinda ne düsünüyorsun?’ Hala bir cevap gelmedi…
-
Kabul ediyorum, belki bende onu çok yordum, sürekli küstüm, sürekli ilgi bekledim, hiç yetmedi. Oda yoruldu sorunlardan, artik birakti, ne halin varsa gör der gibi, ne yapsam tepki alamiyorum! Artik beni sevmiyor, deger vermiyor, umrunda bile degilim! Ölmek istiyorum! Ama çocuklarim var… Ne yapmaliyim, nolur bana bir akil verin!
Okadar mutsuzum ki, içimde firtinalar kopuyor! Çok kirildim, çok ilgisiz sevgisiz kaldim, çok sinirliyim, içimde ona karsi siddetli bir nefret olustu! Kalbim parçalanacak gibi çarpiyor, beynim patlayacak gibi dönüyor!
(Bazi arkadaslarin tepkisine karsilik: Ben çalisan bir kadinim. Ve gayet bakimli oldugumu düsünüyorum. Ayda bir kez pedikür ve cilt bakimi için salona gidiyorum, iki haftada birde kaslarimi aldirmak için. Hamilelik dönemlerimde de gayet bakimliydim fakat sonrasinda tabi insan bir dönem raydan çikiyor vücut kendini toparlayana kadar. Her sabah banyomu yapar, makyajimi da saçlarimin bakiminida yapiyorum. Çogu zaman çevremdeki insanlardan iltifat da aliyorum ama esimden bir kez olsun bir iltifat almadim)
Bizimkisi büyük bir askti, esimle 18 yasindaydim görücü usulu nisanlandik, bir sene sonra anlasamadik diye ayrildik. Ama o benden hiç vazgeçmedi… 3 sene boyunca nerdeyse hiç görüsmedik, arada bir karsilasiyorduk ama konusmuyorduk birbirimizle. Hersey ablam dogum yaptiktan sonra basladi. Esim ablamlara çocuk görmeye, tebrik etmeye gelmisti. Daha sonra gelip gitmeler ve bizim mesafeli olsada görüsmelerimiz basladi. O arada kiz kardesim nisanlandi ve onlar gezmeye çiktiginda bizide çagiriyorlardi, dördümüz takiliyorduk artik. Sevgililer gününde esim bana çok güzel bir buketle bir tek tas yüzük alip geldi, bana evlenme teklif etti. Kafam çok karisikti, bilemiyordum. Ailemde çok istiyordu onunla evlenmemi, oda bana karsi okadar büyük bir ask ve sevgi besliyordu ki, ondan iyisini bulamazdim birdaha. Bende onu seviyordum, onu kaybetmekten korkuyordum ama eski gunlerden korkarak red ettim. Bir gece mesaj yolladi, artik beni birdaha rahatsiz etmeyecegini ve gitmesi gereken yere gittigini söylüyordu. Ne demek istedigini sordum, cevap vermedi, aradim telefonu açti ve o arada tuhaf sesler duydum sonrasinda bir kargasa… Esim arabayla bariyerlere çarpmis! Telefonu biri aldi ve tam olarak nerde olduklarini, arabadaki adamin baygin oldugunu söyledi. Ben kafayi yiyordum, deliriyordum! Annem, enistem ve ablamla hemen yola çiktik ve kaza yerine geldigimizde yikildik, araba paramparçaydi, o arabadan sag çikmasi imkansizdi. Ama dua ettim, Allahim onu bana bagisla dedim, sakat bile kalsa ben onunla evlenirim, yeterki yasasin… Ve çok sükür ölmemisti, burnu kanamadan atlatmisti.
Evlendik, çok mutluyduk, esim çocugumuz olmasini çok istiyordu, 6 ay sonra hamile kaldim ve çocugumuz dogdu… Bundan sonra hiçbirsey eskisi gibi olmadi, ben dogum sonrasi depresyona girdim ve esim beni anlamiyordu. Bekledigim ilgiyi hiç görmedim, çok mutsuzdum, sürekli herseye sinirleniyordum, bagiriyordum, agliyordum ama elimde degildi…
6 ay sonra tekrar hamile oldugumu ögrendim, istemiyordum ama dogurdum. Hayatimiz bir kat daha zorlasti. Iki tane bebekle ugrasmaktan, kendime hiç zaman ayiramaz olmustum. Esimle sudan sebeplerden tartisiyorduk ve ben her seferinde küserdim ama esim hiçbir zaman ilgilenmezdi, bende kendi kendime tekrar normale dönerdim. Ama her seferinde içim içimi yerdi, ne bir güzel söz, ne bir özür, adamin umrunda bile degildi! Sinir oluyordum!
Artik konusmak istiyordum, konusamadigim zamanlarda mesaj atiyordum ama her seferinde çok ilgisiz bir koca ve yeni bir tartisma daha…
- Beni evden kovdu, kavga ettik ama gitmedim…
- Onunla yatmak istemedim diye, yatagimizi terk etti, birsey demedim…
- Iki kez arka arkaya hamile kaldigim için, baska erkek olsa beni aldatirmis, o yapmamis dedi, ben nekadar kötü hissetsemde kendimi, yine onu sevdim…
- Bir gün kardesime gittigimde anahtarlarimi evde unutmustum diye kucagimda çocugumla kapida kaldim. Ne merak etti, aramadi sormadi, nede kapi zilini telefonunu duydu. Uyumus. Seven adam merak etmezmi, bukadar rahat uyuyabilirmi?
- Çocuklari gezmeye götürmüstüm, 2 saat yol gittik hemde daha 2 haftadir ehliyetini almis olan kardesiminle. Aksam saatlerinde dönmek üzere yola çiktik, göz gözü görmeyecek sekilde yagmur yagiyordu. Ne arayan ne soran…
- Evlilik yil dönümümüzde bana mesaj atmis aksam yemege çikalim diye. Telefonumun hafizasi doluydu diye mesaj gelmedi. Yoldayken aradi ve hazir olup olmadigimi sordu, benimde hiç birseyden haberim olmadigi için birseyler atistirmistim. Eve geldiginde ne bir kuru çiçek, ne bir güzel söz. Yemege çikmadik…
- Son bir kaç defa birlikte olmamiz okadar sevgisizceydi ki, kendimden igrendim artik, istemiyordum ve artik 4 gündür koltukta yatiyorum. Bir kez bile yanima gelmedi. Neden burda yatiyorsun yada noldu diye sormadi…
- Dün hiçbirsey söylemeden çikti spora (spor çantasini almisti) gitti.
- Normalde uyumadan önce beni öper Allah rahatlik versin derdi, uyandiginda da ise gitmeden önce beni mutlaka öperdi ama artik yüzüme bile bakmiyor.
- Bugün ise gitmek için sabah erkenden uyandi, tuvalet sesine uyandim, yanima gelir belki diye bekledim. (Oturma odasinda koltukta uyuyordum) Tuvaletten çikarken beni görebiliyor ama yanima gelmedi. Benim bulundugum oda’da namazini kildi ve mutfaga gitti. Sonra yüzüme bile bakmadan çikti gitti. Umrunda bile degilim!
- Dayanamiyordum artik! Aglamaya basladim ve yine gururumu ayaklar altina alarak ona mesaj attim: ‘Bizim bu düstügümüz durum hakkinda ne düsünüyorsun?’ Hala bir cevap gelmedi…
-
Kabul ediyorum, belki bende onu çok yordum, sürekli küstüm, sürekli ilgi bekledim, hiç yetmedi. Oda yoruldu sorunlardan, artik birakti, ne halin varsa gör der gibi, ne yapsam tepki alamiyorum! Artik beni sevmiyor, deger vermiyor, umrunda bile degilim! Ölmek istiyorum! Ama çocuklarim var… Ne yapmaliyim, nolur bana bir akil verin!
Okadar mutsuzum ki, içimde firtinalar kopuyor! Çok kirildim, çok ilgisiz sevgisiz kaldim, çok sinirliyim, içimde ona karsi siddetli bir nefret olustu! Kalbim parçalanacak gibi çarpiyor, beynim patlayacak gibi dönüyor!
(Bazi arkadaslarin tepkisine karsilik: Ben çalisan bir kadinim. Ve gayet bakimli oldugumu düsünüyorum. Ayda bir kez pedikür ve cilt bakimi için salona gidiyorum, iki haftada birde kaslarimi aldirmak için. Hamilelik dönemlerimde de gayet bakimliydim fakat sonrasinda tabi insan bir dönem raydan çikiyor vücut kendini toparlayana kadar. Her sabah banyomu yapar, makyajimi da saçlarimin bakiminida yapiyorum. Çogu zaman çevremdeki insanlardan iltifat da aliyorum ama esimden bir kez olsun bir iltifat almadim)
Son düzenleme:
