- Konu Sahibi mantarpano
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
30 yaşında, çalışan bir kadınım. 1 yaşında bir kızım var. Doğum iznim bitip işe başladığım ilk zamanlarda kızıma annem bakıyordu. 2012 kasım ayında işe başladım ve yılbaşına kadar annem baktı. Tabi annem bakarken evdeki her işi de yapıyordu (Allah razı olsun) böylece ben de 5 aya yakın aradan sonra işe tekrar adapte olmakta zorlanmadım ki zaten süt iznim sebebiyle haftada 4 gün işe gidiyordum.
Sonra annem memlekete döndü. Yılbaşından beri kızıma eşimin kuzeni bakıyor. Kızımı çok seviyor, kızım da onu çok seviyor. Temizlik dışında bir sorunumuz yok. Temizlik derken evi temizlemesini beklemiyorum zaten. Haftada bir gündelikçi geliyor. Ama ben evi hiçbir zaman sabah bıraktığım gibi bulamıyorum. Eve gidince en az yarım saat kızımın mama sandalyesini ve çevresini ( mama artıkları) temizlemekle geçiyor. İlk başlarda eve geldiğimizde saçı üstü başı yemek olurdu kızımın, şimdi yavaş yavaş bunlar düzeldi. Ama ben dağınıklığa hiç gelemiyorum. Mesela; kola içiyor kola şişesi bardağı, kızımın en az bir kullanılmış biberonu, kullanılmış en az beş ıslak mendil vs. salondaki masanın üzerinde. Küçük şeyler ama bunları toplamak bile yordu beni artık.
Neyse, eve ortalama 19:00 gibi geliyoruz, bu toplama işleri sonra yemek hazırlama,yeme derken yemek masasından ortalama 20:30'da kalkıyoruz. Kızımın uyku saati bu
Eşimle de öyle. Eskiden çok vaktimiz olurdu. Ama şimdi yemekten sonra kızımı yıkama,uyutma faslı. Sonra ikimizden biri mutfağı toplar, sonra belki bir bardak çay içecek vaktimiz oluyor. Ama genel olarak ikimiz de çok yorgun oluyoruz. Eskisi gibi değiliz. Birbirimize vakit ayıramıyoruz. Kendimi mutsuz hissediyorum. Onu da mutsuz ediyorum. Küçük şeylere takmaya başladım. Ama işte elle tutulur bir sorunumuz da yok, işte sorun bu diye yazacak bir şey bulamadım buraya.
Tek sorun çok yorgunum. Bir şezlonga uzanıp hiç bir şey düşünmeden bir kitap okumak istiyorum. Ama bunu yazarken bile onlar ne yapacak o zaman diye düşünüyorum. Kötü bir anneyim, eşim diye kendimi suçluyorum devamlı.
Eski düzenimizi özlüyorum
Siz böyle yoğun zamanlarınızda nasıl başa çıktınız? Bana yardımcı olur musunuz?
30 yaşında, çalışan bir kadınım. 1 yaşında bir kızım var. Doğum iznim bitip işe başladığım ilk zamanlarda kızıma annem bakıyordu. 2012 kasım ayında işe başladım ve yılbaşına kadar annem baktı. Tabi annem bakarken evdeki her işi de yapıyordu (Allah razı olsun) böylece ben de 5 aya yakın aradan sonra işe tekrar adapte olmakta zorlanmadım ki zaten süt iznim sebebiyle haftada 4 gün işe gidiyordum.
Sonra annem memlekete döndü. Yılbaşından beri kızıma eşimin kuzeni bakıyor. Kızımı çok seviyor, kızım da onu çok seviyor. Temizlik dışında bir sorunumuz yok. Temizlik derken evi temizlemesini beklemiyorum zaten. Haftada bir gündelikçi geliyor. Ama ben evi hiçbir zaman sabah bıraktığım gibi bulamıyorum. Eve gidince en az yarım saat kızımın mama sandalyesini ve çevresini ( mama artıkları) temizlemekle geçiyor. İlk başlarda eve geldiğimizde saçı üstü başı yemek olurdu kızımın, şimdi yavaş yavaş bunlar düzeldi. Ama ben dağınıklığa hiç gelemiyorum. Mesela; kola içiyor kola şişesi bardağı, kızımın en az bir kullanılmış biberonu, kullanılmış en az beş ıslak mendil vs. salondaki masanın üzerinde. Küçük şeyler ama bunları toplamak bile yordu beni artık.
Neyse, eve ortalama 19:00 gibi geliyoruz, bu toplama işleri sonra yemek hazırlama,yeme derken yemek masasından ortalama 20:30'da kalkıyoruz. Kızımın uyku saati bu
Eşimle de öyle. Eskiden çok vaktimiz olurdu. Ama şimdi yemekten sonra kızımı yıkama,uyutma faslı. Sonra ikimizden biri mutfağı toplar, sonra belki bir bardak çay içecek vaktimiz oluyor. Ama genel olarak ikimiz de çok yorgun oluyoruz. Eskisi gibi değiliz. Birbirimize vakit ayıramıyoruz. Kendimi mutsuz hissediyorum. Onu da mutsuz ediyorum. Küçük şeylere takmaya başladım. Ama işte elle tutulur bir sorunumuz da yok, işte sorun bu diye yazacak bir şey bulamadım buraya.
Tek sorun çok yorgunum. Bir şezlonga uzanıp hiç bir şey düşünmeden bir kitap okumak istiyorum. Ama bunu yazarken bile onlar ne yapacak o zaman diye düşünüyorum. Kötü bir anneyim, eşim diye kendimi suçluyorum devamlı.
Eski düzenimizi özlüyorum
Siz böyle yoğun zamanlarınızda nasıl başa çıktınız? Bana yardımcı olur musunuz?