Ben de esimle kavga esnasinda sesimi yukseltsem beni sert bir dille uyarir sesini yuksetme der nefret ediyorum bagiranlardan der ama kendisine engel olmuyor isteBen bagirmam kimse de bagiramaz benim cocuklarima
Insanlar konusarak anlasir
Bagirmak da bana gore bir siddet
Nasil ki bir insanin karsima gecip bana bagirmasindan rahatsiz olursam ayni hassasiyeti cocuklarima da esime de gosteririm
Sinirlendigimde tabi ki kiziyorum ve bunu ses tonumdan anlarlar ama bagirarak ifade etmem kendimi , gel konusalim cocugum derim
Bende tam tersini düşünüyorum acaba yanlış mı yapıyorum office yani şöyle ki iki yavrum var ellerinden öper biri kiz 5 yaşında diğeri erkek 18 aylik kızımla iletişimimiz çok sağlam şükürler olsun oğlum daha küçük ama sürekli ben8nle muhatap olduğu için kizim beb birşey dedigimde dinlemiyor bazen babasıyla iliskileride çok güçlü çok düşkündür esimde çok şükür sağduyulu sakin bir adam fark ettim ki babadan biraz çekiniyor yani evde rahat sıkıntı yok ama yine de bir kriz durumu olduğunda eşim oturup konuşunca daha çabuk ikna oluyor yanlış mı yapıyorum bilemedim simdi
Engel olmali , 2.5 yasindaki bir cocuk korkmamali , saygi duymak soz dinlemek baska birsey korkmak baska birseyBen de esimle kavga esnasinda sesimi yukseltsem beni sert bir dille uyarir sesini yuksetme der nefret ediyorum bagiranlardan der ama kendisine engel olmuyor iste
Tabi ki zaman zaman baba kiz arasında gerilmeler oluyor ki eşim çok sakin şefkatli merhametli bir baba gerçekten ama kizim çok zorlu bir çocuk o zaman beb giriyorum devreye ama genel olarak baktığımda babayı dinliyor onun tepkilerini çok önemsiyor o yüzden eşim otorite evimizde her türlü izin dışarı çıkma etkinlik vb durumlarda babaya yönlendiriyor yoksa bende sınır kalmıyor çok zor anne olmak gercektenBiz de kriz durumunu ben cozmek zorunda kaliyorum esim kizarak yapiyor bunu ona firsat vermeden ben usteleniyorum bu beni de yipratiyor esiniz bunu sakin bir sekilde net ve kararli yapiyorsa sorun yok bana gore
Anladım evet çok doğru bir konuya değinmişin gerçekten çocukları babayla korkutmak cok kötü çok etkiliyor evet bizim evde sistem bu şekilde kizim çok zorlu bir çocuk çok hareketli çok dağınık sürekli konuşmak istiyen daldan dala atlayan tam bir koç burcu oğlum olunca artık ikisini kaldırmaz oldu sinirlerim çünkü küçüğüm de çok mizmiz çok hasta olan bi çocuk neyse biz düzeni böyle kurduk birşey olduğunda kararı biz konuşuruz ama babası söyler yada kriz anında eşim halleder o yüzden şimdilik iyi gidiyor inşallah doğru yoldayimdiryok demek istediğim öyle değildi Renkli, hani bizim millet de "akşam baban gelince görürsün" ya da "babana söyleyeceğim" tarzı bir korkutma vardır ya, kastettiğim oydu aslında.. ya da babanın terbiye etmek bahanesi ile çocukların gözünü korkutması iyi değil.. yoksa zaten yaş dolayısıyla bir çekinme olacaktır, normal.. biz de anne-babamızdan çekiniriz biraz, eşimizle tartıştığımız gibi babamızla tartışmayız mesela :) ama eşinin oturup konuşması şahane bir şey, o düzeni oturtmayı başardıysanız aynen böyle devam edin derim :)
Mesajlari okuyunca nasıl her anne sakin maşallah diye hayiflanip duruyordumBagiriyorum hatta evire cevire dovmek isteyecek kadar sinirlendiriyor kizim beni bu aralar. O kadar sinirlendigimde odayi terkediyorum. Ya da onu disari cikariyorum. Cok zor gercekten her cocuk bir degil. Bi daha asla cocuk istemiyorum bana 2 tane bile fazlaymis.
Alicam insallah okumak istiyorum.Hatice Kübra Tongarın kitaplarını tavsiye ederim. Birlikte okursunuz.
Kac yasinda evladiniz..Bizde de tam tersi. Kocam cok guzel ilgilenir bebekle. Kizmaz bagirmaz kizima. Ama ben kizar bagiririm arada ((( Sonra da pisman olurum ((( Kizim aşiri hareketli, asiri ters. Aşiri yoruyo beni ((( Bagirinca da kendime nefret ediyorum (((
Oğlum 19 ayın içinde; iki kere bağırdım.
İlkinde hatta buraya konu açtım:
https://www.kadinlarkulubu.com/forum/threads/benden-3-4-tane-klonlasalar-ne-guzel-olur.1035691/
Kopma noktamdı sanırım, o kadar tükenmiştim ki, 13 aylık el kadar çocuğa bağırdım, çocuk da değil, bebek... Hala gözümün önünde o dudağını indirip gözünden dolu tanesi gibi bir anda yaşların akıverdiği.
İkinciye bağırdım, yine bir bıkmışlık haliydi, milyon kere söyle söyle anlat açıkla, göster, söyle söyle, benim kuralımı babası çiğner, babasından yüz bulur güzüme güler yapmaya devam eder, eşime de bağırdım oğluma da, evin diktatörü gibi. İçim bk gibi oldu yine, taş gibi. Korkudan olduğunu fark ettim. İstediği kadar eşya kırsın, koltuk lekelesin, orayı burayı yırtsın duvar çizsin, üzerine çorbalar boca etsin... Düzenli uyusun-yesin bedenden düşmesin korkusu, aman dikkat oradan takılıp düşmesin korkusu, o kapıya bu çekmeceye parmağı sıkışmasın korkusu... Ev tamamen çocuğa göre düzenli, en fazla ne olur orası burası düşünce kanar yani yok... Kafamda felaket senaryoları, oradan oraya atlarken boynu ters gelir kırılır korkusu... Bla bla bla...
Bağırdım.
Korktuğum için.
Sonra düşündüm, gittim özür diledim konuştum. Anladı mı anlamadı mı bilmiyorum 17. ayındaydı sanırım, arabalarını sürmeye çalışıyordu bir yandan oturdum gözlerine baktım,"Özür dilerim sana bağırdığım, senin oyunlarını,merakını kısıtladığım için. Ben de anneliği seninle öğreniyorum, sadece canın yanacak diye korkuyorum, sana bağırarak hata yaptım, bir daha yapmamaya çalışacağım." diyerek öyle onla konuştum, kendime de konuştum.
O zamandan beridir daha rahatım, bağırmadım-bağırmıyorum, geçen gün komodinden üzerime atladı ansızın, dudağı kafama geldi dişi kesti kanadı. Birlikte yıkadık ağzını, o gün canının acısına pek bir şey yiyemedi ama bir daha oradan o şekilde atlamadı. Kafasını koruyarak bekleyip temkinli atlıyor atlamak isteyince. Öyle işte... Çocuğumun vücudunu koruyacağım diye, ruhunu darbelemek işte. Yapmam artık.
Iste herseyin temeli cocukluga gidiyor benim tum cabam bu.evlatlarimiz da buyudugunde kotu seyler kalmasin mazilerinde bilincaltlarinda diye cabaliyoruz tum anneler olarak.Çok duygulandim...
Ben annemden çok koktum çok dayak yedim çok küfür duydum.
şimdi büyüdüm yine beraberiz ama ben çok korkarım hala ondan
ve içten içe cook kızginim.
Bu da benim evlat gözüyle bakış acim