Çocuk yapmalı mıyım?

mhmerve .!.:

Merhabalar,
Öncelikle şimdiden teşekkürler yardımlarınız için :) Ben kötü bir çocukluk gecirdim. Annemden şiddet fln gördüm. Bazende maddi problemler yaşadım ama her zaman değil. Eşim benden yaş olarak büyük (10 yaş kadar). Dünyanın en iyi insanlarından biri.. Onu çok seviyorum. Hayatımı her yönden değiştirdi hem maddi hemde manevi olarak olmak istediğim yerdeyim. Benim problemim su: normalde hiç sinirli değilim ama eşime karsı sebepsiz bağırıyorum eşyaları kırıyorum artık kendime zarar verecek noktalara kadar ulaşıyorum. Psikolga da gidiyorum. Çok balon gibisin zamanında çok şişmissin şimdi kendini bosaltıyorsun diyor ama bilemedim.. Eşim çok çalışıyor. Kendimi bazen yalnız hissediyorum ama onun bana bu hayatta verdiklerine karsı yaptıklarımı değil o kimse haketmez. Kendimi durduramıyorum.... O sanırım işler değişir diye cocuk istiyor çok. Ben çok kararsızım ya annem gibi bir anne olursam diye? Siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

Tedavi insaninkendi elinde guzel bi yuvan varken durduk yere niye bozasin niye esinin kalbini kirasin onun sana karsi herseye bagirdigini dusunsene kendi kendini tedavi etmelisin sinir hicbirseyi cozmez ilaclar gecici cozum yollaridir.Cocuk meselesine gelince bence eger sen cocuguna karsi iyi bi anne olabilicegine inaniyorsun neden olmasij cocuksuznev olmaz herseyin bi zorlugu varki cocuk buyutmeninde olucak bunu esinle oturup konusmalisin gerekirse detsek al aile terapistinden ve sinirlenirini yatistiracak ugraslar bul kendine ben yillarca kullandim deprasyon ilaclarini sonra attim bi kenara kendim biraktim geveleri uyuyamaz karanlikta duramazdim surekli aglardim sonrada dedimk neden yani neden agliyorum karanliktan korkuyorum sinirlerime hakim olamiyorum hersey senin elinde emin ol

bence önce tadevi olup öfke kontrolünüzü sağlamalısınız çocuk çok büyük bir sorumluluk ve sabır isteyen bir süreç bebeği büyütmek.bence acale etmeyin çocuk için ve eşiniz bu kadar iyise sizde iyi olmak için daha çok çaba sarfedin gerekirse doktorunuzu değiştirin.

mhmerve .!.:

Merhabalar,
Öncelikle şimdiden teşekkürler yardımlarınız için :) Ben kötü bir çocukluk gecirdim. Annemden şiddet fln gördüm. Bazende maddi problemler yaşadım ama her zaman değil. Eşim benden yaş olarak büyük (10 yaş kadar). Dünyanın en iyi insanlarından biri.. Onu çok seviyorum. Hayatımı her yönden değiştirdi hem maddi hemde manevi olarak olmak istediğim yerdeyim. Benim problemim su: normalde hiç sinirli değilim ama eşime karsı sebepsiz bağırıyorum eşyaları kırıyorum artık kendime zarar verecek noktalara kadar ulaşıyorum. Psikolga da gidiyorum. Çok balon gibisin zamanında çok şişmissin şimdi kendini bosaltıyorsun diyor ama bilemedim.. Eşim çok çalışıyor. Kendimi bazen yalnız hissediyorum ama onun bana bu hayatta verdiklerine karsı yaptıklarımı değil o kimse haketmez. Kendimi durduramıyorum.... O sanırım işler değişir diye cocuk istiyor çok. Ben çok kararsızım ya annem gibi bir anne olursam diye? Siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

Terapi almadan çocuk doğurmayın(bence) bunu psikoloji okumuş biri olarak söylüyorum

Hayatımda ıkı kez psikolojık tedavı gördüm( ılaçlı). Bu ara gene gıtmeyı düşünüyorum çünkü iyi hissetmıyorum kendimi kesinlikle tedavınızı olmadan çocuk yapmayın, bir yıl Verín kendinize daha sonra çocuk düşünün.

cocuk buyutmek cok ama cok sabir isi..ofke kontrolunuz yoksa bunu ilerki yaslarinda cocugunuzdan da cikartirsiniz..cunku malesef annelik ogrenilen bisey ve istemeden de olsa insan annesinde gorduklerini cocuguna uyguluyor..
tedavi olmadan kesinlikle cocuk dusunmeyin..

mhmerve .!.:

Merhabalar,
Öncelikle şimdiden teşekkürler yardımlarınız için :) Ben kötü bir çocukluk gecirdim. Annemden şiddet fln gördüm. Bazende maddi problemler yaşadım ama her zaman değil. Eşim benden yaş olarak büyük (10 yaş kadar). Dünyanın en iyi insanlarından biri.. Onu çok seviyorum. Hayatımı her yönden değiştirdi hem maddi hemde manevi olarak olmak istediğim yerdeyim. Benim problemim su: normalde hiç sinirli değilim ama eşime karsı sebepsiz bağırıyorum eşyaları kırıyorum artık kendime zarar verecek noktalara kadar ulaşıyorum. Psikolga da gidiyorum. Çok balon gibisin zamanında çok şişmissin şimdi kendini bosaltıyorsun diyor ama bilemedim.. Eşim çok çalışıyor. Kendimi bazen yalnız hissediyorum ama onun bana bu hayatta verdiklerine karsı yaptıklarımı değil o kimse haketmez. Kendimi durduramıyorum.... O sanırım işler değişir diye cocuk istiyor çok. Ben çok kararsızım ya annem gibi bir anne olursam diye? Siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

Bu kötü çocukluk vakası peşini çook uzun zaman bırakmaz maalesef. İlmek ilmek vücuduna işler. Ortada bir neden bile yokken, sorun yokken kendini mutsuz hissedersin. Çünkü çocukken bünyene sürekli negatif elektrik ve enerji yüklenmiştir. Aynen bunlar da DNA larımız gibi kalıcıdır.

O yüzden çocuk dünyaya getirmek marifet değil ona gerçekten güzel bir yuva sağlamak lazım..

Senin durumun da bundan ibaret. Kötü geçen bir çocukluğun kalıntılarında çırpınıyorsun. Kendin çaba göstereceksin hem de çok çaba harcamalısın.

Psikolojik bir örnek vereyim.

X kadın çok sabırsız biriymiş. Ama sabırsızlığı sinirli bünyesinden kaynaklıymış. Eşi arabayı park ederken sabredemez sürekli “off hadi ya hadi bir park edemedin şunu. Dur ben incem” gibi söylemleri varmış. Eşi de sürekli “ ya bir sakin olsana neden böyle sabırsızsın” demiş. Nedense ampul yanmış gerçekten düşünmüş neden öyle olduğunu, neden bir araba park etme sürecinde gerildiğini düşünmüş… ve aslında annesinin öyle olduğunu hatırlamış. Bu olaydan sonra defalarca annesiyle aynı senaryoyu yaşamış. Araba park edilirken gerilen anne ve bundan gerilen X kadın.

Kendi kendine bunu düzeltmeye karar vermiş. Artık eşi arabayı park ederken her ne kadar gerilse de, bunu dile getirmek istese de, susmanın verdiği katmerli cümleleri yutsa da susmuş….Sonrasında daha az zor olmaya başlamış bu.. Sonrasında da az zor..

Velhasıl kelam sen de kendinde hatalı gördüğün yerleri değiştirmek için üstüne git. Psikoloğun yapamayacağını kendi iraden yapar.

mhmerve .!.:

Merhabalar,
Öncelikle şimdiden teşekkürler yardımlarınız için :) Ben kötü bir çocukluk gecirdim. Annemden şiddet fln gördüm. Bazende maddi problemler yaşadım ama her zaman değil. Eşim benden yaş olarak büyük (10 yaş kadar). Dünyanın en iyi insanlarından biri.. Onu çok seviyorum. Hayatımı her yönden değiştirdi hem maddi hemde manevi olarak olmak istediğim yerdeyim. Benim problemim su: normalde hiç sinirli değilim ama eşime karsı sebepsiz bağırıyorum eşyaları kırıyorum artık kendime zarar verecek noktalara kadar ulaşıyorum. Psikolga da gidiyorum. Çok balon gibisin zamanında çok şişmissin şimdi kendini bosaltıyorsun diyor ama bilemedim.. Eşim çok çalışıyor. Kendimi bazen yalnız hissediyorum ama onun bana bu hayatta verdiklerine karsı yaptıklarımı değil o kimse haketmez. Kendimi durduramıyorum.... O sanırım işler değişir diye cocuk istiyor çok. Ben çok kararsızım ya annem gibi bir anne olursam diye? Siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

yalnızlık da sinirini tetikliyor olabilir. evladın sana arkadaş olabilir

bence başka bir dr a gidin eşiniz bu duruma katlanmaz biraz daha devame ederseniz kötü şeyler olur bebeğe bağırmayacağınızın garantisi var mı?

Sabırlı olmadan çocuğu nasıl büyüteceksin ? ,öyle anlar var ki kendini tutman gerek , çocuk olayı zor , uykusuz geceler veya çocuğun hastalığı okula gidene kadar hep hasta olacaktır ateşlenecektir,diş çıkartacaktır , bu öfke patlamasını halletmeden bence çocuk yapma

mhmerve .!.:

eşyalara bugün evdeki bir bibloyu duvara fırlattım. daha önceden de 1 kere mumluk kırmıstım

Genişletmek için tıkla...

Neden? Durduk yere mi.. Yoksa eşin mi çok üzerine gelip sinirini bozuyor.. Eşim çok iyi çok tatlı diyosun ama eşyaları duvara fırlatıyorum diyosun.. Bi sebebi olmalı.

Tam tersi olur diye biliyorum ama
sizin anneniz kötüyse sizin mükemmel bir anne olmanız gerekir
evliliğiniz 3 yılı aşmadan çocuk yapmayın
hem bu arada biraz değişmiş olabilirsiniz

mhmerve .!.:

Merhabalar,
Öncelikle şimdiden teşekkürler yardımlarınız için :) Ben kötü bir çocukluk gecirdim. Annemden şiddet fln gördüm. Bazende maddi problemler yaşadım ama her zaman değil. Eşim benden yaş olarak büyük (10 yaş kadar). Dünyanın en iyi insanlarından biri.. Onu çok seviyorum. Hayatımı her yönden değiştirdi hem maddi hemde manevi olarak olmak istediğim yerdeyim. Benim problemim su: normalde hiç sinirli değilim ama eşime karsı sebepsiz bağırıyorum eşyaları kırıyorum artık kendime zarar verecek noktalara kadar ulaşıyorum. Psikolga da gidiyorum. Çok balon gibisin zamanında çok şişmissin şimdi kendini bosaltıyorsun diyor ama bilemedim.. Eşim çok çalışıyor. Kendimi bazen yalnız hissediyorum ama onun bana bu hayatta verdiklerine karsı yaptıklarımı değil o kimse haketmez. Kendimi durduramıyorum.... O sanırım işler değişir diye cocuk istiyor çok. Ben çok kararsızım ya annem gibi bir anne olursam diye? Siz olsanız ne yapardınız?

Genişletmek için tıkla...

Çocuğun yoluna koyduğu evlilik görülmemiştir de tamamen bitirdiği evlilik çok görülmüştür. O yüzden çocuk olnca her şey yoluna girer diye cahilce bir düşünceye asla kapılmayın. Bende çok ağır şeyler yaşadım bende çok sinirliyim, bende harika bir adamla birlikteyim. Ama çocuk denen şeyi çok uzun süre asla düşünmem. Çünkü yapamayacağımı biliyorum, ne kadar zor olduğunu biliyorum, belki dünyanın en zor şeyidir... Bir can bu sonuçta şakaya gelmez, üzerinden bahis oynanmaz bakalım birşeyleri düzeltecek mi düzeltemeyecek mi diye.. Sonra senin benim gibi sorunlu insanlar yetişiyor. Gerçekten çocuk istediğini her bir hücrende hissettiğin güne dek asla yapma, sana tek tavsiyem bu.