Lugatımda 'anne' kelimesinin yer almasını isterdim ama, yok. Bu kelime benim için hiçbir ifade taşımıyor. Peki, annem mi yok, vaaar. Ama anlamı yok, sadece beni dünyaya getiren kadın işte o kadar. Utanmasam adıyla hitap edicem 'anne' diye hitap etmek içimden hiç gelmiyor. Yaşatamadı bana bu duyguyu. Ben yaşamadım, anne misyonunu kazanmış kadından da görmedim, sevgisi nedir tadamadım, dibine kadar yaşadım yanıbaşımda olduğu halde annesizliği, onun kollarında tadamadıklarımı el adamlarında yaşamak istedim kiminde başarıp kiminde başaramasam da, hadi babam döllemeye yaradı ''arkamda annem var kapı gibi korur beni'' dedirtecek hiçbir eylemde bulunamadı. Doğurdu, sadece doğmama neden oldu. Saygım var sadece o da dünyaya getirme zah*****e karşılık. Daha fazlası benden beklenemez zaten..
Bunlar anneyi kötüleme gibi algılanmasın. Sevgi görmemiş birinin, ömür boyu insan yavrusuna sevgi göstermesi çok zor. Tahammül sınırlarını zorlaması gerek, ki ben çok tahammülsüzümdür bazı şeylere karşı. Bünyemden bir varlık ortaya koymak, tüm çilesini çekmek, kazanılan misyona kazanılmamış duyguyu da eklemeye çalışmak, bakmak bakmak ... Yazarken bile boğulur gibi oluyorken, gerçekte dayanılmaz gibi geliyor. 'Bana göre değil çocuk' fikri beynime girdiği andan itibaren yapmamaya özen göstermekle haklı olduğumu şimdilerde daha iyi anlıyorum.