DepressifPolyana bende son cümlen haric yazdiklarina katiliyorum, gercekten insanlar yanlizliktan korktuklari icin evleniyorlar veya cocuk yapiyorlar.
Ama ben gercekten yanlizligi gelecekte yasasam bile, bunu göz önüne alaraktan yinede cocuk istemiyorum cünkü garantisi yok. Garantisi olmayan birsey icinde bundan sonra kalan güzel hayatimdan ödün vermek istemiyorum.
O kadar örneklerini gördümki kendi ailemde, bu bana yetti. Ömür boyu icin ders aldim ben, hemde nasil bir ders. Kimse yasasin istemem. Birde kendi ailende bunu gördükten sonra elalem bana ne yapar diye korktum, kendimi bu hayatta garantiye almak istedim. Garantiye almakda öyle kolay olmadigi icin, zaman gitti, cok calistim, cok yoruldum ve cocuk icin bir dirhem bile verecegim birsey olmadigini bildigim icin, en iyisimi kimseyi mutsuz etmiyeyim dedim.
Ben kendi acimdan konusuyorum, belki mutlu bir cocukluk, sicak bir yuva, sevgi dolu bir yasamim olsaydi ayni seyi cocugumada yansitirdim, cokda iyi bir anne olurdum.
Ama sevgi görmemek icimi köreltti ve kendimi bari kurtarayim dedim bu sevgisizlikten.
Her zaman söylüyorum iyiki benim gibi düsünen cok az hemcinslerim var, iyiki dogurmak isteyen cok kadinlar var diye. Anneligi hakkiyla yapan kadinlara boynum kildan incedir.
Ki burda tüm kadinlar ayni seyi düsünüyor, anneligi gercekten güzel yasayan ve yasatan anneler bizim gözümüzde cok büyükler, ama saldim cayira mevlam kayiralarada karsiyiz.
Yoksa neticede hepimiz insaniz ve hepimizde ayni seyleri istiyoruz bu hayatta, oda sevgi.
Ama senin görüsünede tabiki saygim var, iyiki herkes degisik, birbirimizin kopyasi degiliz.
