Sağol Olivia'cım; şu söylediklerine çok katılıyorum...
İnsan huzurlu olduğu şekilde yaşamalı,ne mutlu ki sende huzurlu hayatını kendi çabalarınla kurmuşsun.Emin ol çoğu kişide bu yok,aslında hayatta ki en önemli şeye sahipsin.
Ben şöyle düşünüyorum;aslında biraz içimizde kırılmışlıklar,kırıntılar var ki belkide bunun için çocuk sahibi olmak bu kadar bize ürkütücü geliyor.
Ben planlanmamış bir çocuktum,ilginçtir ki ailem korunduğu halde ben oluyorum.Yaşları çok ilerlemişti...Benden önce annem yine hamile kaldığında kürtaj olmuş ve tekrar hamile olunca toplanıp oy birliğiyle bu sefer alınmasın diye karar verilmiş...
Aslında çoğunluk istememiş,ama babam aldırtmak istememiş bu sefer.
Ne kadar trajikomik değil mi...Aslında gündem kürtajken bunu paylaşmak iyi oldu benimde. Annem türlü türlü rahatsızlıklar geçirmiş ve muhtemelen her rahatsızlığında benim için pişmanlık duymuştur.Kendi hastalıklarını belki bana bağlamıştır vs...
Yaşam koçu olan bir arkadaşımla bu durumu paylaştığımda şunu demişti;sonuçta bir bebek olarak herşeyi anne karnında hissetmeye ve algılamaya başlıyoruz.Beynimize kodlama o zamandan beri başlıyor.
İstenmeyendim,pişman olunan bir bebektim,erkek olarak bekleniyordum...Küçükken yaptığım yanlışlar,yaramazlıklar yüzünden annemin bilinçsizce hareketlerine maruz kaldım... "Keşke seni doğurmasaydım..pişmanım olmasaydın.."
Belkide tüm bunları zaten önceden hissettiğim için tüm bunlar bende bu kadar büyük olumsuz etkiler bırakıyordu.Belki terlik fırlatsa bu kadar etkilenmezdim.:26:
Her neyse,demek istediğim şu ki;istenmeyen her evlat bunu biliyor,hissediyor ve siz azıcık bunu gösterdiğinizde bile ruhunuzda çok büyük yaralar açılıyor.
Acapellacım, yazdıkların çok güzel teşekkür ederim.
Bu forumda hep öylesine bebek sahibi olanlara verdiğim cevaplar sivri olarak algılanıyor; sonrada boş keseden atıyorum iması yapılıyor
Bu şekilde konuşmak için elimde yeterli sebeplerim varmış,değil mi..
Son dediklerine de yüzde yüz katılıyorum...
Eğer bir gün "pişman oldum anne olmak istiyorum" dersem;biliyorum ki sevgimle donatacağım kimsesiz çocuklarla pişmanlığımı telafi edeceğim.Bu topiğin mottosu olsun bu; annelik doğurmak değildir
Erkeklerin askerlik anıları gibi kadınlarında doğum hikayeleri hiç bitmez.
Ah bir de bu dediklerini gelip burada laf salatası yapmaya çalışanlar anlayabilse...
Ben itiraf edeyim; yine birileri tarafından taşlanırım ama söylemeden geçemeyeceğim.
Yine başka yerlerinden anlayanlar olacak. Neyse
Bir hayvansever kokusu aldım sanki...
Kedi,köpek gibi hayvanlar bana çocuklardan daha sevimli geliyor...Bu yanlış anlaşılmasın. Hatta ortalıkta bu kadar hayvanvari insanlar çoğalmışken her küçük insana
"bu da mı geleceğin canavarlarından" gözüyle bakmaya başladım.
Elbette yakınlarımın çocuklarını seviyorum...Ama yolda gördüğüm her bebeğe agucuk magucuk gibi abuk subuk hareketlerle sevmeye çalışmıyorum. Zaten dikkatimi bile çoğunlukla çekmiyor.
Ama gel gelelim bir kedi ya da bir köpek severken nasıl şekilde şekile giriyorum.
Yol kenarında sereserpe uzanmış bir köpek arabanın camına yapışmış gibi bakmama sebep oluyor
Ve çok ilginç ki,iki hayvan yanyana ise birine 10 dokunduysam diğerinede 10 dokunuyorum.Bu kadar itinayla ikisine aynı ilgiyi göstermeye çalışıyorum.
Bu topikteki insanların bir çoğu bu kadar hashas bir yapıya sahipken,sırf çocuk dünyaya getirmek istemiyoruz diye insanlıktan ve sevgiden aforoz ettiklerine anlam veremiyorum.Ya da veriyorum diyelim;cahilliklerinden... Düşünemediklerinden.Anlayamadıklarından.
Kırmızıyla yazdığın yerlere de harfiyen katılıyorum ve gönülden tebrik ediyorum.