Biz eşimle 23 yaşında sevgili oldugumuz zaman ben çocuk istemiyorum demiştim o da bi 5 sene sonra isterim demişti. Birbirimizi sevdik, çok da uyumlu olunca bu konuyu rafa kaldırıp evlendik. 33üme kadar çocuk konusu benim için bildiğin iğrenç bir seçenekti. 1 senedir bir miktar acaba demeye başladım. Eşimse ilk yıllar yaparız yaparız çocuk isterim diyorken şimdi yapmasak da bir şey olmaz diyor. O çocuksuz hayatın konforuna alıştı, ben de biraz yaşamak istediğim şeylere doydum. Yani insan zamanla fikir ve his değiştirebilir. Bir taraf illa tam şu an çocuk istiyorum diye diretmiyorsa rahat 2 3 4 sene akışına bırakılabilir. O sürede ben ne yaptım, mesela burada bebek konuları var onları okuyorum. İnsanların o süreçlerini takip ediyorum, heyecanlarina bakıyorum. Kendimi tartıyorum. Arkadaşların daha büyük çocuklarına daha dikkatli bakıp inceliyorum, tahammül edebilir miyim, cok mu şart falan diye degerlendiriyorum. Eşimle henüz hiç konuşmadım ama ben istesem o da yapalım der, ben lafını acmazsam acmaz diye düşünüyorum. Ben hayatta hiçbir şeye balıklama atlayamam, çok çok garantici biriyim o yüzden benim bu aşamalardan geçmem lazım. Başkası hissel olarak o noktaya geliyordur belki.