Merhabalar,
Çok doluyum danışmak istedim size. Bir buçuk yaşında bebeğim var, erken doğum yaptım 7 aylıkken. Tam işe dönecekken annemde kanser teşhis edildi ve kemoterapi süreci başladı derken işten ayrılmak zorunda kaldım. Doğum yapmadan önce tabi ki planladığım bir şey değildi, evde oturmaya pek alışkın değilim yani bebeğimle ilgilenmek çok güzel olsa da çok bunalmaya başladım uykusuzluk, ev işi ve sabrım tükenmeye başladı. Neyse geçtiğimiz hafta kvalidelere yazlığa 3-4 günlüğüne gittik. Ama gitmeseydik daha iyi. Eşim giderken çok bunaldın artık orda gelin tribine girme dinlen biraz dedi. Tabi ki ben yine de temizlik, yemek vs yaptım ve yardım ettim. Eltiler de oradaydı. Kvalideler Bebeğe bakmayı da çok seviyorlar ama sürekli ve durmadan müdahale ediyorlar. Yemek yemeyen bir bebeğim var emdiği için hala benden yemek yemiyor, babasından da. Orda biz ortalıkta yokken yedi mesela ve herkesin bana söylediği(eltimin vs) “hani yemiyordu ne güzel yedi işte”. Ya da çok ince giymiş üşür, giydiririm kalın giyinmiş terlemiş, aaa sürekli yanında durma bırak düşmeyi de öğrensin, düşünce aman bişey oldu mu, bilmem ne derken bıktım gerçekten ve hiçbir tepki vermedim. Ses etmedim hiç, sustum sinir olsam da. Bu arada yakın zamanda çalışmayı düşünüyorum ama öncesinde bir ay kadar dinlenmek istiyorum, bakıcı tutacak gücümüz var ama tutmadık ben kendim bakmak istedim. Kayınvalidemler de sürekli biz bakarız diyorlar ama evde temizlik yapmam gerekiyor bazen 2 saatliğine bırakmak istediğimde annesi tek başınaysa evde bebeği götürmemi istemiyor, dedesi evdeyse getir diyor. Dedesiyle daha iyi anlaşıyor diye. Ama lafa gelince biz hep bakarız sakın bakıcı tutma diyorlar. Bu aralar Part time iş fırsatım vardı ama işim var siz bakar mısınız deyince annesinin suratı düşüyor tamam diyor ama istemiyor belli. Kaldı o iş de. E onlara güvenerek bekledim bunca zaman. corona sürecinde zaten sadece evde temizlik yapacağım zaman bıraktım onlara bebeğimi. Ama bi istemiyorlar gibi.
Yazlıktan döneceğimiz gün de annesinin arkamdan şey dediğini duydum ‘çocuk aç yemek yapsın annesi hala pijamayla dolaşıyor’ dedi arkamdan. Pijama dediği gayet güzel bir takımdı, çıkarmaya fırsatım bile olmadı. Bebeğim kahvaltı yedi diye yemeği hemen yapmadım saat daha 11 falandı bunu dediğinde. Ben de eşime söyledim ve apar topar eve geldik. Eşimin de baya üstüne gittim sesimi çıkarmadım tepeme çıktılar hemen bakıcı tutuyorum hem bu kadar laf edip hem arkamdan konuşup böyle davranamazlar dedim. Evden ayrılırken surat yaptım biraz ailesine hiç bişey demeden, Onlar da anladı kızdığımı herhalde ve duyduğumu onlar da beni aramadı hiç özellikle annesi. Muhtemelen bebeği göstermeyeceğimi düşünüyorlar. Kinci biriyim maalesef böyle şeyleri unutmam kolay biliyorlar. Yarın da bakıcı gelecek eve, ben çalışmadan alışmış olur hem. Sizce doğru mu yapıyorum, arayıp söylesem mi içimdekileri sizce ve haksız mıyım? bunca zamandır müdahalelerine bişey demedim hep he deyip kendi bildiğimi yaptım ama karışmayın demedim. Ama bu yaptıkları tepeme çıkmak değil mi? Resmen kovulmuş hissettim kendimi ordan.
baya dusunceliymis seninki 40 gun sonra
