Jer istedigi oldugu icin agliyo bence. Yeterince sınır cizilmemis. Her istedigi olan cocuk ana babayi yonetmeye bunun icin aglamaya bagirmaya basliyo genelde.
onun sebebi belli, beşik kertiğide öyle çünkü onlar ağlamalıBana çok olağan geldi.
Bazı çocuklar öyle, özellikle kreş ve okul dönemlerinde tüm gün sıkmaktan kendini, ilk güvenli alanında tüm duyguları hızlandırılmış kurs gibi yaşıyor ve bunun acısını da anneden çıkarıyorlar.
Hobi olarak ağlamayı seven oğlum var, günlük limiti vardır ağlama süresi.
Onu tamamlamazsa eften püften asabiyet yaratır, herkesi tersler can sıkar.
2 yaşından beri ağlamasına kızmıyorum kızamıyorum çünkü duymuyorum, normal deliyor ağlama hali
Ağlayarak uyur, gece uyanır ağlamaya devam eder, geri uyur o kadar ağlak kısaca.
Bazen derim canın ağlamak mı istiyor diye, evet anne der.
Konuşabiliriz seni üzen, istediğin, kırıldığın ya da bedenen bir ağrın varsa konuşarak çözebiliriz derim, yok sadece ağlamak istiyorum niye bilmiyorum diye cevap verir.
İyi o zaman ağla rahatla, sarılmak istersen sarılalım öyle ağla, yalnız ağlamak istersen odana geçebilirsin rahatsız etmeyiz, kuruyemiş falan getireyim diyorum.
Ağlaya ağlaya lego oynuyor
Psikiyatri kliniği gibi ev, sabır versin Allahım…
bu ikisini everelim ağlaşsın dursunlar baş başa 
hangimiz aglarken daha cok ses cikaracak ciglik atacak yarisi falan 
Kızım üc yaş yaklastı o anlattıgınız gibi. Ama beş yaşda aşar diye umut ediyordum. Üzdü konu .Merhaba herkese,
Nerdeyse 5 yaşında bir oğlum var. Kreşe bu sene tam anlamıyla alıştık.
Çok sakin bir çocuk aslında, ama çok kaprisli ve durduk yere ağlamaya başlar hemen. Bu hallerine katlanamayıp bazen patlamalar yaşıyorum. Kızıyorum, bağırıyorum. Çünkü gerçekten sebepsiz yere ağlıyor. Okuldan çok memnunuz, arkadaşlarıyla da iyi anlaşıyor bildiğim kadarıyla. Ama okuldan almaya gittiğimde bir heves gidiyorum almaya, 5 dakika sonra saçma sapan isteklerle sabrımı zorluyor ve yapmazsam ağlıyor. Mesela beraber resim yaparken ben onun istediği gibi çizmezsem ağlıyor, arabayı oraya park etme şuraya park et diye ağlıyor. Hadi parka gidelim gezelim hava alalım diyorum, gitmeyeceğim diye ağlıyor. Güzelce anlatıyorum ilk başta ama ağlamaya devam ediyor, seni sevmiyorum vs diyor. Bazen ağlamasın diye uyum sağlıyorum ama bazen çok kızıp bağırıp çağırıyorum. Bu anlarda benden korkuyor hissediyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum, engel olamıyorum kendime. Muhtemelen okulda yoruluyor, stres oluyor ve benden çıkarıyor acısını.
Başka anneler de benim gibi mi acaba? Yani onunla son zamanlarda oyun oynamak da istemiyorum, hemen ben böyle oynamak istemiyorum diye sorun çıkarıyor. Bir yandan fazla yüz verip şımartıp her istediğini yapan olmak istemiyorum çünkü herkes tarafından çok şımartılan bir çocuk, bir yandan ilişkimiz ileride zedelenir mi? Of annelik hakkaten delilik
Öfke kontrolü için bir terapiye gitsem mi sizce, yoksa bu yaşadıklarım oldukça normal mi?
O daha küçük yaşlar için geçerli diye biliyorum
Bu konuyu okumadan az önce çocuklara bağırarak odalarına göndermiş olmamMerhaba herkese,
Nerdeyse 5 yaşında bir oğlum var. Kreşe bu sene tam anlamıyla alıştık.
Çok sakin bir çocuk aslında, ama çok kaprisli ve durduk yere ağlamaya başlar hemen. Bu hallerine katlanamayıp bazen patlamalar yaşıyorum. Kızıyorum, bağırıyorum. Çünkü gerçekten sebepsiz yere ağlıyor. Okuldan çok memnunuz, arkadaşlarıyla da iyi anlaşıyor bildiğim kadarıyla. Ama okuldan almaya gittiğimde bir heves gidiyorum almaya, 5 dakika sonra saçma sapan isteklerle sabrımı zorluyor ve yapmazsam ağlıyor. Mesela beraber resim yaparken ben onun istediği gibi çizmezsem ağlıyor, arabayı oraya park etme şuraya park et diye ağlıyor. Hadi parka gidelim gezelim hava alalım diyorum, gitmeyeceğim diye ağlıyor. Güzelce anlatıyorum ilk başta ama ağlamaya devam ediyor, seni sevmiyorum vs diyor. Bazen ağlamasın diye uyum sağlıyorum ama bazen çok kızıp bağırıp çağırıyorum. Bu anlarda benden korkuyor hissediyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum, engel olamıyorum kendime. Muhtemelen okulda yoruluyor, stres oluyor ve benden çıkarıyor acısını.
Başka anneler de benim gibi mi acaba? Yani onunla son zamanlarda oyun oynamak da istemiyorum, hemen ben böyle oynamak istemiyorum diye sorun çıkarıyor. Bir yandan fazla yüz verip şımartıp her istediğini yapan olmak istemiyorum çünkü herkes tarafından çok şımartılan bir çocuk, bir yandan ilişkimiz ileride zedelenir mi? Of annelik hakkaten delilik
Öfke kontrolü için bir terapiye gitsem mi sizce, yoksa bu yaşadıklarım oldukça normal mi?
benimkiler büyükler oğlum 10 buçuk, kızım 12 yasında. Kendi odaları olmasına rağmen ben mutfakta kitap okurken yada cay içerken yanıma gelip ders çalışmak istemeleri sonra kavga etmeleri beni delirtiyor. 5 yasında bir çocuğun artik kendini tanıyıp artik yavaş yavaş karakterinin oluştuğunu düşünüyorum. Benim yeğenim 4 yasında o da bu şekilde herhangi istediği birşey olmadığında ağlamaya başlar ama o hep böyleydi yani hatirliyorum iki yasinda bile ayniydı.
. Sizinki yeni yeni başladıysa konuşa bilirsiniz sık sık.Yoo geçerli değil. Kişisel deneyimlerinden ya da tahminlerimi yazmıyorum. Psikolog söylemi bu
Kız bu büyüğü ahajsjonun sebebi belli, beşik kertiğide öyle çünkü onlar ağlamalı
düşündüm de şuan aman yarabbi
ama oda 2 yaşından önce başlayan ve hala devam eden durumları var . Konuşmaya başladıktan sonra biraz daha iyi oldu açıkçası 3 yaş civarı . Şimdi bir tık daha iyi ama ağlıyor ya deliriyorım gerçekten bakın . Evde ona bağırmamak için la havleeeee diye bağırıyorum kendi kendime allahhhh yardım et diye filan 
çok ağladığı bir dönemde bir gün dedim ki oğlum neden sürekli ağlıyorsun bana dedi ki annem ben ağlayınca mutlu oluyorum haydi ne denir ki bu olaya . Bu arada biz nazlı büyütmedik ağlayarak istediği hiç bir şeyi yapmadık yapmıyoruz . Kendine diyorum ki oğlum ağlayınca istediklerin yapılıyor mu diyorum hayır anne diyor bana neden ağlıyorsun diyorum canım öyle istiyor mutlu oluyorum diyorokula ilk başladığı zaman okula uyumda zorluk yaşayan çocuklar vardı oğlum onlardan çok etkilenmişti o zaman çok zor günler geçirdik . Mesela 13:00 bıraktık 17:00 alıyoruz nasıl heyecanlı gidiyorum kapıya çıkınca başlıyor bi ağlama tutturma filan 18:00 e kadar sürüyordu . Benimde artık 4 senede maalesef ki sabrım tükendi özellikle 2 ile 3 yaş arası tamamen tüketti beni o yüzden kendimi sıkıyorum olmuyorsa sesim yükseliyor maalesef
Allah'ım sen koruBana çok olağan geldi.
Bazı çocuklar öyle, özellikle kreş ve okul dönemlerinde tüm gün sıkmaktan kendini, ilk güvenli alanında tüm duyguları hızlandırılmış kurs gibi yaşıyor ve bunun acısını da anneden çıkarıyorlar.
Hobi olarak ağlamayı seven oğlum var, günlük limiti vardır ağlama süresi.
Onu tamamlamazsa eften püften asabiyet yaratır, herkesi tersler can sıkar.
2 yaşından beri ağlamasına kızmıyorum kızamıyorum çünkü duymuyorum, normal deliyor ağlama hali
Ağlayarak uyur, gece uyanır ağlamaya devam eder, geri uyur o kadar ağlak kısaca.
Bazen derim canın ağlamak mı istiyor diye, evet anne der.
Konuşabiliriz seni üzen, istediğin, kırıldığın ya da bedenen bir ağrın varsa konuşarak çözebiliriz derim, yok sadece ağlamak istiyorum niye bilmiyorum diye cevap verir.
İyi o zaman ağla rahatla, sarılmak istersen sarılalım öyle ağla, yalnız ağlamak istersen odana geçebilirsin rahatsız etmeyiz, kuruyemiş falan getireyim diyorum.
Ağlaya ağlaya lego oynuyor
Psikiyatri kliniği gibi ev, sabır versin Allahım…
Bir çocuk yeter ya kolik olursa diye korkuyodum ama kolik ne ki 3 4 aya geçer ama bu ihtimalKaç kaç
Ahaha merve benim küçük kolikti.Bir çocuk yeter ya kolik olursa diye korkuyodum ama kolik ne ki 3 4 aya geçer ama bu ihtimal
Ay o bambaşka Allah herkesi o türden korusun. Ama ağlamak zor ya. Gerçekten derdi olmadam ağlamaz benimki. Mızırdanma sadece sağolsun.
Aynı benim oğlan gibi bir insan 5 saniye susmaz mı yaBenimkinin ağlama krizleri çok aşırı olmadı ama çenesiyle bezdirdi beni. Hiç knouşmasa gala gula şarkı uyduruyor evde fonda sürekli bir ses
Muhabbet kuşu gibi çocuklar doğurmuşuzAynı benim oğlan gibi bir insan 5 saniye susmaz mı ya
Şuan bir birey olduğunun farkına varıyor ve kendi isteklerini özgürce talep ediyor. Bu çok normal ve doğal bir süreç .. bizim nesil yaşayamadığımız için farkında değiliz sadece.. tüm psikologlar bu yaşlarda çocukların bazı şeyleri inatla yapmak istemeyerek ya da ısrarcı olarak, birey olarak saygı duyulmak istediğini belirttiğini söylüyorlar. Ona seçenek sunun parka mı gidelim , oyun mu oynayalım ?? Bu oyuncağı alırsam başka alamam.. vb gibi.. parktan eve dönüşecekse son kez kay ve sonra eve gidiyoruz denilince eve dönüşecek ama.. hem ona saygı duyup hem kendinizin koyduğu kurallarda siz saygı bekleyeceksiniz. Evet zor bir süreç ama emin olun az çok her aile yaşıyor. Siz sadece süreci kontrol etmekte zorlanıyorsunuz.. Bir iki doğan cücenoğlu kitabı tavsiye edebilirim.
Bence burada yanlış yapıyoruz benim çocuğumda 5 yaşında saçma sapan sebeplerden ağlar. Her zaman olmasa da istediğini ağlayarak ister hiç bir sebep yokken. Bazen ciddi şekilde çekilmez oluyor. Psikoloğa da gittik, çok özgüvenli herşeyin farkında olan sıkıntısız çocukmuş çok şükür.
