Çocuğunuza kızıp bağırdığınız oluyor mu?

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Nerdeyse 5 yaşında bir oğlum var. Kreşe bu sene tam anlamıyla alıştık.

Çok sakin bir çocuk aslında, ama çok kaprisli ve durduk yere ağlamaya başlar hemen. Bu hallerine katlanamayıp bazen patlamalar yaşıyorum. Kızıyorum, bağırıyorum. Çünkü gerçekten sebepsiz yere ağlıyor. Okuldan çok memnunuz, arkadaşlarıyla da iyi anlaşıyor bildiğim kadarıyla. Ama okuldan almaya gittiğimde bir heves gidiyorum almaya, 5 dakika sonra saçma sapan isteklerle sabrımı zorluyor ve yapmazsam ağlıyor. Mesela beraber resim yaparken ben onun istediği gibi çizmezsem ağlıyor, arabayı oraya park etme şuraya park et diye ağlıyor. Hadi parka gidelim gezelim hava alalım diyorum, gitmeyeceğim diye ağlıyor. Güzelce anlatıyorum ilk başta ama ağlamaya devam ediyor, seni sevmiyorum vs diyor. Bazen ağlamasın diye uyum sağlıyorum ama bazen çok kızıp bağırıp çağırıyorum. Bu anlarda benden korkuyor hissediyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum, engel olamıyorum kendime. Muhtemelen okulda yoruluyor, stres oluyor ve benden çıkarıyor acısını.

Başka anneler de benim gibi mi acaba? Yani onunla son zamanlarda oyun oynamak da istemiyorum, hemen ben böyle oynamak istemiyorum diye sorun çıkarıyor. Bir yandan fazla yüz verip şımartıp her istediğini yapan olmak istemiyorum çünkü herkes tarafından çok şımartılan bir çocuk, bir yandan ilişkimiz ileride zedelenir mi? Of annelik hakkaten delilik

Öfke kontrolü için bir terapiye gitsem mi sizce, yoksa bu yaşadıklarım oldukça normal mi?

Genişletmek için tıkla...

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Nerdeyse 5 yaşında bir oğlum var. Kreşe bu sene tam anlamıyla alıştık.

Çok sakin bir çocuk aslında, ama çok kaprisli ve durduk yere ağlamaya başlar hemen. Bu hallerine katlanamayıp bazen patlamalar yaşıyorum. Kızıyorum, bağırıyorum. Çünkü gerçekten sebepsiz yere ağlıyor. Okuldan çok memnunuz, arkadaşlarıyla da iyi anlaşıyor bildiğim kadarıyla. Ama okuldan almaya gittiğimde bir heves gidiyorum almaya, 5 dakika sonra saçma sapan isteklerle sabrımı zorluyor ve yapmazsam ağlıyor. Mesela beraber resim yaparken ben onun istediği gibi çizmezsem ağlıyor, arabayı oraya park etme şuraya park et diye ağlıyor. Hadi parka gidelim gezelim hava alalım diyorum, gitmeyeceğim diye ağlıyor. Güzelce anlatıyorum ilk başta ama ağlamaya devam ediyor, seni sevmiyorum vs diyor. Bazen ağlamasın diye uyum sağlıyorum ama bazen çok kızıp bağırıp çağırıyorum. Bu anlarda benden korkuyor hissediyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum, engel olamıyorum kendime. Muhtemelen okulda yoruluyor, stres oluyor ve benden çıkarıyor acısını.

Başka anneler de benim gibi mi acaba? Yani onunla son zamanlarda oyun oynamak da istemiyorum, hemen ben böyle oynamak istemiyorum diye sorun çıkarıyor. Bir yandan fazla yüz verip şımartıp her istediğini yapan olmak istemiyorum çünkü herkes tarafından çok şımartılan bir çocuk, bir yandan ilişkimiz ileride zedelenir mi? Of annelik hakkaten delilik

Öfke kontrolü için bir terapiye gitsem mi sizce, yoksa bu yaşadıklarım oldukça normal mi?

Genişletmek için tıkla...

arjennn .!.:

Onunla ilgili konularda mesela oyun resim vs onun istediklerini yapın. Ama sizin karar vermeniz gereken konularda bırakın ağlasın. Sürekli patlama yaşadığınız çocuk ilerde ya ezik olur ya da sizden öğrendiği biçimde işlerini bağırıp çağırarak halletmeye çalışır. Adı üstünde çocuk, çok da mantık aramayın bazı şeylerde.. terapiye girmeniz iyi olur bence..

Genişletmek için tıkla...

Calcifer .!.:

Hiç bir çocuk durduk yere ağlamaz kapriz yapmaz. İhtiyaçları tam karşılaşmamış çocuk ağlar tutturur. Mutlaka bir yerde farkında olmadığınız bir sorun vardır.
duygu yansıması yapıyor musunuz

Genişletmek için tıkla...

merve .!.:

Ben daha oralara gelmedim ama 2 3 yaş neyse de 5 yaşta her şey için ağlması destek almanız gerektiğini düşündürdü.

Ve ağlamasın diye izin vermeyip sonra da dayanamayıp yapıyosanız Ordan yürüyo olabilir gibi geldi. Tutarlı mısınız?

Genişletmek için tıkla...

Bigjetplane .!.:

Merhaba herkese,
Nerdeyse 5 yaşında bir oğlum var. Kreşe bu sene tam anlamıyla alıştık.

Çok sakin bir çocuk aslında, ama çok kaprisli ve durduk yere ağlamaya başlar hemen. Bu hallerine katlanamayıp bazen patlamalar yaşıyorum. Kızıyorum, bağırıyorum. Çünkü gerçekten sebepsiz yere ağlıyor. Okuldan çok memnunuz, arkadaşlarıyla da iyi anlaşıyor bildiğim kadarıyla. Ama okuldan almaya gittiğimde bir heves gidiyorum almaya, 5 dakika sonra saçma sapan isteklerle sabrımı zorluyor ve yapmazsam ağlıyor. Mesela beraber resim yaparken ben onun istediği gibi çizmezsem ağlıyor, arabayı oraya park etme şuraya park et diye ağlıyor. Hadi parka gidelim gezelim hava alalım diyorum, gitmeyeceğim diye ağlıyor. Güzelce anlatıyorum ilk başta ama ağlamaya devam ediyor, seni sevmiyorum vs diyor. Bazen ağlamasın diye uyum sağlıyorum ama bazen çok kızıp bağırıp çağırıyorum. Bu anlarda benden korkuyor hissediyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum, engel olamıyorum kendime. Muhtemelen okulda yoruluyor, stres oluyor ve benden çıkarıyor acısını.

Başka anneler de benim gibi mi acaba? Yani onunla son zamanlarda oyun oynamak da istemiyorum, hemen ben böyle oynamak istemiyorum diye sorun çıkarıyor. Bir yandan fazla yüz verip şımartıp her istediğini yapan olmak istemiyorum çünkü herkes tarafından çok şımartılan bir çocuk, bir yandan ilişkimiz ileride zedelenir mi? Of annelik hakkaten delilik

Öfke kontrolü için bir terapiye gitsem mi sizce, yoksa bu yaşadıklarım oldukça normal mi?

Genişletmek için tıkla...

merve .!.:

Ben daha oralara gelmedim ama 2 3 yaş neyse de 5 yaşta her şey için ağlması destek almanız gerektiğini düşündürdü.

Ve ağlamasın diye izin vermeyip sonra da dayanamayıp yapıyosanız Ordan yürüyo olabilir gibi geldi. Tutarlı mısınız?

Genişletmek için tıkla...

Aile Gibi Yasayalim Dedim .!.:

Benimkinin sebebi bu mesela. Ben eminim artık. Çünkü eşim istediği bir şeyi yaparken bana açıklaması “ama ağlıyor” ve bunu çocuk

Genişletmek için tıkla...

Bigjetplane .!.:

Mesela diyelim resim çiziyoruz beraber, aa evet bu olmadı ya diyip kendimle dalga geçip gülüp geçiyorum, başka çiziyoruz. Ama baktım uzatıyor kızıveriyorum. Hemen ilk aşamada kızmıyorum. Bazen tutarlı değilim kabul ediyorum

Genişletmek için tıkla...

Yenna .!.:

Benimki de çok inat yapıyor ve ağlıyor. Bazen durup nefes alıyorum sakin hissedene kadar yutkunuyorum sakin sakin yaklaşınca sorunu daha çabuk çözüyoruz belki bir terapistin faydası olur. Çocuklarımızın kişiliklerine zarar vermemeye çalışarak ilerlememiz gerektiğini düşünüyorum. Umarım sıkıntınızı çözersiniz.

Genişletmek için tıkla...

Bigjetplane .!.:

Ben 3 yaşla birlikte bu inatları bırakırız sanıyordum ama hala devam diğer çocukları da gözlemliyorum daha pozitifler sanki. Okul haricinde pek arkadaşı yok 1-2 tane onlarla da az görüşebiliyoruz. Acaba bizden mi sıkılıyor diye düşünüyorum bazen sizinki kaç yaşında?

Genişletmek için tıkla...

Koalina .!.:

Ya hiç kızmayan anne baba olamaz diye düşünüyorum ama sürekli olmaması önemli.
Bu sene 5 yaş oğlum, geçen yıllarda okul çıkışları bana zorluk çıkardığı oluyordu. Zaten özellikle okul çıkışları yapıyorlar bu huysuzlukları. Okulda anneye nazlandırkları gibi olamıyor çünkü, bazen haksızlığa uğruyorlar bazen beklemek sıkıcı geliyor derken çok fazla şey yaşıyorlar. Anneyi görünce de bir şekilde ona patlıyorlar aslında. Ben o dönemler mümkün olduğunca sakin kalmaya çalışıyordum, kapıda ayakkabımı çıkar diye içeri girmeyip yere yatarak ağladığı çok olmuştu. Kendimi tokatlayasım geliyordu Gövdesi evde ayaklar eşikte yatarak yarım saatten fazla ağladığını bilirim. Geçti bizim neredeyse tamamen, çok nadir problem yaşıyoruz.

Genişletmek için tıkla...

Yenna .!.:

2 yaş. Hemen hemen her konuda inat yapılacak birşey buluyor konuşup anlatma şeklinde ilerlemeye çalışıyorum. Bazen anlıyor bazen anlamıyor anlamayınca da ilgisini farklı bir şeye çekmeye çalışıyorum. Bazen çok yoruyor ama sonuç aldığım zaman mutlu oluyorum o kadar dil dökmeye değdi diyorum. Bilmiyorum zamanla daha iyi mi olur hep böyle mi kalır iyiyi düşünmeye kendimi motive etmeye çalışıyorum. Yaşayıp göreceğiz bakalım inadı geçici mi

Genişletmek için tıkla...