- 1 Haziran 2018
- 5.118
- 13.702
Çocuğunuz yok değil mi?Anneye en ihtiyacı olduğu yaştayken, size saçma gelen ağlamaları aslında size olan ihtiyacından..
Üstelik anneyseniz ZORUNDASINIZ, ona sevgi ve şefkat göstermek ZORUNDASINIZ. Anne ve baba ayrı olsa da annelik-babalık görevinizi yerine getirmek ZORUNDASINIZ. Her ne kadar gerilseniz de sinirlenseniz de çocuğunuz için eski eşinizle aynı ortamda bulunmak ZORUNDASINIZ..
Ayrılığın ne demek olduğunu bilmeyen bi çocuk var karşınızda, babadan veya anneden neden uzakta olduğunu anlamıyor bile belki de..
Yazık diyorum.
Annelik ne yazıkki sadece doğurmakla olunmuyor işte..
Sevgili yazar Nihan Kaya nin çok sevdiğim bir sözü var.
" cocuklar bize borçlu değil, biz onlara borçluyuz "
Yani Türkiye'de yaşanılan o saçma "ben doğurdum emzirdim bana o borclu vik vik vik" kısmını unutun. Doğurduğunu bakacaksın ablacim.
Ya kürtaj olacaksınız
Ya bakacaksınız.
Çalışan annelere de arada vicdan azabını yüklemişsiniz kendi anneliğinizi anlatırken .Annelik gercekten zor zanaat.4 aylik bebegim var.deli gibi hastayim,esim ve bebekte oyle.uyusam dinlensem bi nebze iyi gelecek ama suan surekli gezdirilmek istenen hastalikla beraber iyice huzursuzlasan bu bir bebegim var.dun sabah basladi aksama kadar agladi.bas agrim bir yandan,halsizlik bir yandan..esimde hasta...dun anladim ki bebekler mecbur kalmadikca bakicilara yada baska birine birakilmamali.anne olarak çıg gibi buyuk bir sevgiyle bile dün sabrimin son kirintisina kadar kullandim.ki yuzune bakmak bile bana mutluluk veriyor ama tahammulum bitti..cidden bitti...esim sagolsun aksam ben uyuyakalinca uyandirmamis ve sabah gozumu actim.hastaligim hafiflemis..kendime biraz olsun gelmisim..kizima sarildim sıkı sıkı.kendime kizdim nasil tahammul edemezsin diye.herkesin bazen molaya ihtiyaci oluyor ama annelik mola verilecek bir iş degil maalesef.iyilesmeniz lazim bedenen yada mental olarak.destek almaktan cekinmeyin...
Hanim efendi bende calisiyorum ve bebegimi 1 ay sonra bakiciya birakacagim.niye vicdan yaptirayim 'zorunda kalmadikca' dedim farkettiyseniz. 5 aylik bebegi mecbur ele birakacagim.Çalışan annelere de arada vicdan azabını yüklemişsiniz kendi anneliğinizi anlatırken .
Mecbur kalmayıp kim bırakıyor çocuğunu bakıcıya.?
Kaç kadının çalışmadığı halde bakıcısı var ?
Şu an onu başkasını düşünecek modda değilim kiBabaanne memnun mu halinden? Bakmayı istiyor mu? Ona da çektirmiyor mu?
Yorgunsunuz.mental olarak yalnizsiniz..ama size garanti ederimki cocugunuz biraz buyudugunde sizin bu hayattaki en yakin dostunuz, destekciniz sirdasiniz ve arkadasiniz olacak..zor gunler bitecek..o zaman baba yanar durur.cok biliriz yillarca bakmayip doktor olunca falan kapi calanlari..ama cocuklar unutmaz..siz bunu bir tatil sayin.basinizi dinleyin, enerji toplayin..donunce cocugunuza siki siki sarilip onu ne kadar sevdiginizi soyleyin..bir annenin en cok duymak istedigi ve bir o kadar nefret ettigi kelime ile noktalayacagim...merak etmeyin geçecekŞu an onu başkasını düşünecek modda değilim ki
Karşı tarafı düşünün demedim.Şu an onu başkasını düşünecek modda değilim ki
Ben öyle bir şey mi yazmışım?Çocuklara neden sadece anne borçlu oluyor?
Emzirmek ve doğurmak kadınlara ait bir durum olduğu için öyle örnek verdim.Babaya da aynı sorumluluk var mı, ya kürtaj olup ya bakacksın erkekler için de geçerli mi?? Boşanıp çocuğu atıp giden erkeklere ne yaptırımlar var mesela? 2 kişilik işin tüm sorumluluğu neden kadına yıkılıyor burda, kadınlar erkeklerin hizmetlisi, dadısı veya eşşeği mi???
Böyle yaptıkça iyice hırçınlaşacak, size iyice yapışacak. Çok yanlış yapıyorsunuz.Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim
Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
O babasının çocuğu değil sizin çocuğunuz.İnanın ağladığında her istediğini yapmadım bazı günler ağlayınca oturup izledim sakinleşince konuşuruz dedim ısrarcı oldum yapmadım
Ama kendi dünyasında neler yaşıyor bilinmiyor benim huzursuz mutsuz olmam onada yansıyor ifade edemedikçe hırçınlaşıyor dilerim kimse yaşamaz bu durumu
Adamın sorunlarını bilsem zaten çocuk yapmazdım üzülmüyor muyum sanıyorsunuz çocuğa. Bu hafta böyle oldu ilk defa oldu şok gibi beyin duruyor görmek istemiyorum babasını da çocuğu da
Çocuğu aramamazlık yapmayın bence ya. Çok küçük henüz. Benim oğlum 6 yaşında bugün kızımla çıktık dışarı biraz anne kız takılalım diye,eşimle kaldı oğlum kaç kere aradı beni anne nerdesin gel artık diye. Bilemiyorum ne kadar bunalsanızda arayıp görüntülü konuşun.Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum(
Bunalmanizi anliyorum. Benim de oglum 5 yasinda. Babaya da gondermeniz normal ama o surede hic aramamaniz yanlis. Her gun arayip sormalisiniz. Kim bilir sizinle paylasmak istedigi seyler vardir. Sesinizi duymak ona guven verir. Durumu anlamamistir bile belki de. Cocugu gormek, sesini duymak istememeniz bence yardima ihtiyaciniz oldugu anlamina geliyor.