Çocuğumu Görmek İstemiyorum (Geçici durum biliyorum)

Eşinizden boşanmışsınız sorumluluklarınız fazla ve en büyük sorumluluk çocuğunuz zordur.. İnsanız tabi ki bunalabiliriz tek başımıza yapmıyoruz bu çocukları destek bekliyorsunuz haklısınız. Kendinizi kötü hissetmeyin. Bu durumun geçici olduğunu düşünerek rahatlayabilirsiniz elbet geçicek.. Ama belki çocuğunuzu da alıp bir tatile çıksanız. İkiniz için de çok iyi olabilir
 
Sevgili yazar Nihan Kaya nin çok sevdiğim bir sözü var.
" cocuklar bize borçlu değil, biz onlara borçluyuz "
Yani Türkiye'de yaşanılan o saçma "ben doğurdum emzirdim bana o borclu vik vik vik" kısmını unutun. Doğurduğunu bakacaksın ablacim.
Ya kürtaj olacaksınız
Ya bakacaksınız.
 
Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum :KK43:(

Bence hiç normal değil.
Çocuğu dünyaya getirmeyi siz seçiyorsunuz.
Eşya gibi canınız isteyince görüp istemeyince kenara koyulmaz.
Kendi kendinize fikir üretmek yerine uzmandan destek alın.
5 yaşında çocuk herşeyin farkında.
 
Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum :KK43:(

Ne kadar yorgun olduğunu anlayabiliyorum. Dönem dönem böyle hissetmek seni-beni- bizi kötü anne yapmaz. Sadece gerçekten bir desteğe ihtiyacın var.
Senin yürüdüğün yollardan yürümedim eşim yanımda lakin öneri istersen her ne olursa olsun evladınla olan bağını koparma.
Bazen %1 şarj ile ve ultra pil tasarrufu açıkken geçiriyorum tüm günü.
Ama evladımın bana sarılıp annecim demesi inanki güç veriyor. Bir anda bünyeye enerji depolanıyor.
Bu günler geçecek. Sabredecek gücün yok belki, sana iyi gelen ne varsa onu yapmaya çalış sevgili konu sahibi. Son olarak bizler sadece anne değiliz aynı zamanda insanız, kadınız bazen kız çocuğuyuz. Anneliği biz istedik evet ama bu zaman zaman yorulduğumuz gerçeğini değiştirmiyor.
 
Yani şöyle kanka çocuk bakmak 2 yetişkinin işi, malum boşanan Türk erkeği de çocuğunu anneye atıp gidiyor. Boşanan anne de 2 yetişkinin yükünü üstlenince eziliyor o yükün altında. Bıkman, yorulman gayet normal. Sen de süpermen falan değilsin, insansın. O yüzden şöyle yap derim, babayla konuş sorumluluğunu üstlensin. Haftaiçi sendeyse haftasonu babası baksın full ama babaı - babaanne hala faln değil. Ben olsam bir de pedagoga danışırıdm.
 
Bu süreci geçirdim. Boşandığımda oğlum küçüktü. Elbette bende çok yoruldum çok yıprandım babama gidelim,gelsin,evimize gidelim krizleri yaşandı. Agresif tavırları,öfke krizleri, bana bağımlı olma durumunu dibine kadar yaşadım diyebilirim. Yoruldum hemde çok. Destek aldım hem kendim için hem oğlum için. Oğluma sürekli anlattım anlasa da anlamasa da ve oğlumun bu duruma alışması tam 2 yıl sürdü.
Öyle ki davranışlarından dolayı boşanmasa mıydım diye düşündürttü bana. Doktor hepsinin geçici olduğunu, zaman vermem gerektiğini ve her çıkmaza girdiğimde oğlumla konuşmamı önerdi öyle yaptım.
En büyük korkum travma yaratmaktı.
Şükür ki travmasız atlattık bunu tabi uzun süre anlayamadım..
Büyüdükçe farkettim. Şimdi 11 yaşında bana hiçbir zorluğu kalmadı herşeyin çok farkında. Babasıyla da iletişim kuruyor. Halâ sohbetlerim de sorarım içinde aşamadığın ve anlatamadığın bir anı, durumun var mı diye genellikle arkadaş çevresindeki ufak tefek anlaşmazlıkları anlatır. Umarım gerçekten travma yaratmamışızdır..

Sizin de daha yeni zamanla herşey yoluna girer.
 
Bu sizin eseriniz sayın bugüne kadar her ağladığında her istediğini yaptığınız, hırçın ve şımarık bir çocuk yetiştirdiğiniz için ortaya çıkan doğal sonuca şaşıran mükemmel anne.
Şımarıklığı, hırçınlığı, dengesizliği akıllılık belirtisi görmek nasıl bir bakışsa ….

Bir de görmek istemediğiniz bu akıllı çocukların ileri yaşlarını görün.
Bence onu da görmek istemezsiniz.
 
Bu sizin eseriniz sayın bugüne kadar her ağladığında her istediğini yaptığınız, hırçın ve şımarık bir çocuk yetiştirdiğiniz için ortaya çıkan doğal sonuca şaşıran mükemmel anne.
Şımarıklığı, hırçınlığı, dengesizliği akıllılık belirtisi görmek nasıl bir bakışsa ….

Bir de görmek istemediğiniz bu akıllı çocukların ileri yaşlarını görün.
Bence onu da görmek istemezsiniz.
Hiç öyle düşünmeyin bence inanın boşanan çiftlerin çocuğu bir süre hırçın oluyor sakin karşılayan çocuk var mıdır bilmiyorum.

Düzeni değişiyor, hayatı değişiyor, baba evden gidiyor gelmiyor ama neden gelmiyor bunu anlamakta zorlanıyor. Herkesin babası akşam evde onunki neden yok. Kafa karışıklığı o kadar çok oluyor ki bide yaşı küçükse. Anlamlandıramağı herşeye sinirleniyor. Bu marketten bana çikolata almadın ağlaması değil. Bu durum inanın çok başka. Fakat geçici.
 
Cocuklardan cok aykırı bir durum olmadığı sürece yaşı kadar gün sayısı ayri kalinmali diye biliyorum.1 yas 1 gün gibi 5 yas 5 gün. Sizin gün sayısından asil önemli konu çocuğu aramamak. Merak etmiyor musunuz? Hiç sesini duymadan, konuşmadan nasil rahat ediyorsunuz. Kafanızı dinlemeyi anlarim ama sesini dahi duymak istememezine bir sey bulamıyorum.
Konuşursam ağlar anne al beni der diye mi aramiyorsunuz.
 
Ne kadar yorgun olduğunu anlayabiliyorum. Dönem dönem böyle hissetmek seni-beni- bizi kötü anne yapmaz. Sadece gerçekten bir desteğe ihtiyacın var.
Senin yürüdüğün yollardan yürümedim eşim yanımda lakin öneri istersen her ne olursa olsun evladınla olan bağını koparma.
Bazen %1 şarj ile ve ultra pil tasarrufu açıkken geçiriyorum tüm günü.
Ama evladımın bana sarılıp annecim demesi inanki güç veriyor. Bir anda bünyeye enerji depolanıyor.
Bu günler geçecek. Sabredecek gücün yok belki, sana iyi gelen ne varsa onu yapmaya çalış sevgili konu sahibi. Son olarak bizler sadece anne değiliz aynı zamanda insanız, kadınız bazen kız çocuğuyuz. Anneliği biz istedik evet ama bu zaman zaman yorulduğumuz gerçeğini değiştirmiyor.

🥺👏👏👏👏👏
 
Cocuklardan cok aykırı bir durum olmadığı sürece yaşı kadar gün sayısı ayri kalinmali diye biliyorum.1 yas 1 gün gibi 5 yas 5 gün. Sizin gün sayısından asil önemli konu çocuğu aramamak. Merak etmiyor musunuz? Hiç sesini duymadan, konuşmadan nasil rahat ediyorsunuz. Kafanızı dinlemeyi anlarim ama sesini dahi duymak istememezine bir sey bulamıyorum.
Konuşursam ağlar anne al beni der diye mi aramiyorsunuz.
Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim

Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
 
Bu sizin eseriniz sayın bugüne kadar her ağladığında her istediğini yaptığınız, hırçın ve şımarık bir çocuk yetiştirdiğiniz için ortaya çıkan doğal sonuca şaşıran mükemmel anne.
Şımarıklığı, hırçınlığı, dengesizliği akıllılık belirtisi görmek nasıl bir bakışsa ….

Bir de görmek istemediğiniz bu akıllı çocukların ileri yaşlarını görün.
Bence onu da görmek istemezsiniz.

İnanın ağladığında her istediğini yapmadım bazı günler ağlayınca oturup izledim sakinleşince konuşuruz dedim ısrarcı oldum yapmadım

Ama kendi dünyasında neler yaşıyor bilinmiyor benim huzursuz mutsuz olmam onada yansıyor ifade edemedikçe hırçınlaşıyor dilerim kimse yaşamaz bu durumu

Adamın sorunlarını bilsem zaten çocuk yapmazdım üzülmüyor muyum sanıyorsunuz çocuğa. Bu hafta böyle oldu ilk defa oldu şok gibi beyin duruyor görmek istemiyorum babasını da çocuğu da :KK43:
 
Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim

Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
Ya en azından babaanneyi arayin çocuk aradığınızı bilsin. Bilmiyorum belki çocuk mutsuz. Güvenli bir yer mi mesela benim kv bakar cokta oynar ama çocuğu aşağıda bırakıp yukarıda çıkar ben o yüzden mesela 10 yaşında da olsa oğlum kalmali bırakmam.
 
Yani şöyle kanka çocuk bakmak 2 yetişkinin işi, malum boşanan Türk erkeği de çocuğunu anneye atıp gidiyor. Boşanan anne de 2 yetişkinin yükünü üstlenince eziliyor o yükün altında. Bıkman, yorulman gayet normal. Sen de süpermen falan değilsin, insansın. O yüzden şöyle yap derim, babayla konuş sorumluluğunu üstlensin. Haftaiçi sendeyse haftasonu babası baksın full ama babaı - babaanne hala faln değil. Ben olsam bir de pedagoga danışırıdm.
Bosanmayan da atıyor genelde fakat cocuk aynı ortamda oldugu için en azından karın doyurmasa da biskuvi ile mide bastırmak gibi en azından hasret dindiriyor:/Yoksa ben yabancı babalar gibi koynunda kucagında doya doya, kokusunu ceke ceke, salyasını sümüğünü sile sile babalık yapan gormedim. Onlarda da genel mi bu iyilik onu da sen bilirsin, ortamlarında bulundun sonucta,ben uzaktan gordugum kadarını soyluyorum..
 
Birde şunu düşünün orada sizin koyduğunuz kurallar ,aliskanliklar değişecek gelince yine siz zorlanacaksınız
 
Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum :KK43:(
Sorun çocuk değil de depresyonda olabilirsiniz.
 
Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim

Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
Anladım seni şimdi, şarj sıfır:/Bazen hepimiz oluruz, küçük çocuk olunca insan herseye ragmen dik tutmaya calısıyor kendini, oysa koltuk degneklerin bile kırılmıştır:/
 
Ben babayı savunacak tek bir cümle kurmadım farkındaysanız, baba kelimesi bile geçmiyor yazdığım şeyde. Çocuk zaten babadan yana şanssız konu sahibinin anlattığına göre. Bari annesini kaybetmesin.
Annesi de babasının yaptığını yapıyor, o da bababaannesine gönderiyor çocuğun ağlamasını çekmemek için 🤷🏻‍♀️

Sizde farkındaysanız annenin bunalmasının asıl nedeni babasının sorumluluk almaması, ama tek kelime etmemişsiniz babaya.
Ayrıca kadın boşanmış çalışıp para kazanmak zorunda çocuğuna bakması için. Yarın öbür gün parası olmadığı için çocuğun ihtiyaçlarını karşılayamayınca sizin gibi üsten konuşanlar karşılamayacak sonuçta.
 
Sevgili yazar Nihan Kaya nin çok sevdiğim bir sözü var.
" cocuklar bize borçlu değil, biz onlara borçluyuz "
Yani Türkiye'de yaşanılan o saçma "ben doğurdum emzirdim bana o borclu vik vik vik" kısmını unutun. Doğurduğunu bakacaksın ablacim.
Ya kürtaj olacaksınız
Ya bakacaksınız.

Babaya da aynı sorumluluk var mı, ya kürtaj olup ya bakacksın erkekler için de geçerli mi?? Boşanıp çocuğu atıp giden erkeklere ne yaptırımlar var mesela? 2 kişilik işin tüm sorumluluğu neden kadına yıkılıyor burda, kadınlar erkeklerin hizmetlisi, dadısı veya eşşeği mi???
 
X