Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum(
Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum(
Hiç öyle düşünmeyin bence inanın boşanan çiftlerin çocuğu bir süre hırçın oluyor sakin karşılayan çocuk var mıdır bilmiyorum.Bu sizin eseriniz sayın bugüne kadar her ağladığında her istediğini yaptığınız, hırçın ve şımarık bir çocuk yetiştirdiğiniz için ortaya çıkan doğal sonuca şaşıran mükemmel anne.
Şımarıklığı, hırçınlığı, dengesizliği akıllılık belirtisi görmek nasıl bir bakışsa ….
Bir de görmek istemediğiniz bu akıllı çocukların ileri yaşlarını görün.
Bence onu da görmek istemezsiniz.
Ne kadar yorgun olduğunu anlayabiliyorum. Dönem dönem böyle hissetmek seni-beni- bizi kötü anne yapmaz. Sadece gerçekten bir desteğe ihtiyacın var.
Senin yürüdüğün yollardan yürümedim eşim yanımda lakin öneri istersen her ne olursa olsun evladınla olan bağını koparma.
Bazen %1 şarj ile ve ultra pil tasarrufu açıkken geçiriyorum tüm günü.
Ama evladımın bana sarılıp annecim demesi inanki güç veriyor. Bir anda bünyeye enerji depolanıyor.
Bu günler geçecek. Sabredecek gücün yok belki, sana iyi gelen ne varsa onu yapmaya çalış sevgili konu sahibi. Son olarak bizler sadece anne değiliz aynı zamanda insanız, kadınız bazen kız çocuğuyuz. Anneliği biz istedik evet ama bu zaman zaman yorulduğumuz gerçeğini değiştirmiyor.
Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyimCocuklardan cok aykırı bir durum olmadığı sürece yaşı kadar gün sayısı ayri kalinmali diye biliyorum.1 yas 1 gün gibi 5 yas 5 gün. Sizin gün sayısından asil önemli konu çocuğu aramamak. Merak etmiyor musunuz? Hiç sesini duymadan, konuşmadan nasil rahat ediyorsunuz. Kafanızı dinlemeyi anlarim ama sesini dahi duymak istememezine bir sey bulamıyorum.
Konuşursam ağlar anne al beni der diye mi aramiyorsunuz.
Bu sizin eseriniz sayın bugüne kadar her ağladığında her istediğini yaptığınız, hırçın ve şımarık bir çocuk yetiştirdiğiniz için ortaya çıkan doğal sonuca şaşıran mükemmel anne.
Şımarıklığı, hırçınlığı, dengesizliği akıllılık belirtisi görmek nasıl bir bakışsa ….
Bir de görmek istemediğiniz bu akıllı çocukların ileri yaşlarını görün.
Bence onu da görmek istemezsiniz.
Ya en azından babaanneyi arayin çocuk aradığınızı bilsin. Bilmiyorum belki çocuk mutsuz. Güvenli bir yer mi mesela benim kv bakar cokta oynar ama çocuğu aşağıda bırakıp yukarıda çıkar ben o yüzden mesela 10 yaşında da olsa oğlum kalmali bırakmam.Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim
Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
Bosanmayan da atıyor genelde fakat cocuk aynı ortamda oldugu için en azından karın doyurmasa da biskuvi ile mide bastırmak gibi en azından hasret dindiriyor:/Yoksa ben yabancı babalar gibi koynunda kucagında doya doya, kokusunu ceke ceke, salyasını sümüğünü sile sile babalık yapan gormedim. Onlarda da genel mi bu iyilik onu da sen bilirsin, ortamlarında bulundun sonucta,ben uzaktan gordugum kadarını soyluyorum..Yani şöyle kanka çocuk bakmak 2 yetişkinin işi, malum boşanan Türk erkeği de çocuğunu anneye atıp gidiyor. Boşanan anne de 2 yetişkinin yükünü üstlenince eziliyor o yükün altında. Bıkman, yorulman gayet normal. Sen de süpermen falan değilsin, insansın. O yüzden şöyle yap derim, babayla konuş sorumluluğunu üstlensin. Haftaiçi sendeyse haftasonu babası baksın full ama babaı - babaanne hala faln değil. Ben olsam bir de pedagoga danışırıdm.
Sorun çocuk değil de depresyonda olabilirsiniz.Boşanalı 1 sene oldu. Çocuğuma da düşkünüm çok seviyorum her anne gibi. Çalışıyorum aklım onda kalıyor kim bakıyorsa gün içinde 2-3 defa arayıp konuşuyorum. Ama son zamanlar psikolojik galiba, bunaltıyor görmek istemiyorum bana bağımlı gibi yaşıyor. Her şeye ağlıyor gerekli gereksiz her şey ama!
Babasını özlüyor babamı istiyorum diyor az görüyor yoğun çalışıyor ki zaten akşam vakti olunca yorgunum diye söyleniyor ilgilenmek istemiyor babası.
Bizi yan yana görmek istiyor o yüzden böyle davranıyor diye üzülüyorum yan yana geliyordum babası ile. Ama bana iyi gelmiyordu acayip geriyor sinirim bozuluyor tartışıyoruz. Artık yan yana gelmiyoruz bana iyi gelmiyor çocukta haliyle farkında tepki gösteriyor 5 yaşında ve 1 senedir sürekli ben ilgilendiğimden yoruldum bunaldım galiba. Çocuğum da çok akıllı ağlayarak kendi istediğini yaptırmak istiyor yapmıyorum öfkeleniyor.
Baaannesine bıraktım bu hafta babasını görsün akşamları doysun! Babası da sorumluluk almayı öğrenir inşallah. Ve bu sürede hiç aramadım çocuğu. Böyle duygular oldu mu sizde normal mi? Kötü anne mi oluyorum(
Anladım seni şimdi, şarj sıfır:/Bazen hepimiz oluruz, küçük çocuk olunca insan herseye ragmen dik tutmaya calısıyor kendini, oysa koltuk degneklerin bile kırılmıştır:/Konuşmadan duramam normalde ben ama bu hafta aramak dahi gelmiyor içimden bende kendimi tanıyamadım ilk defa oluyor bu beyin durmuş gibiyim
Arayınca da ağlar hırçınlar o yüzden de aramıyorum
Ben babayı savunacak tek bir cümle kurmadım farkındaysanız, baba kelimesi bile geçmiyor yazdığım şeyde. Çocuk zaten babadan yana şanssız konu sahibinin anlattığına göre. Bari annesini kaybetmesin.
Annesi de babasının yaptığını yapıyor, o da bababaannesine gönderiyor çocuğun ağlamasını çekmemek için
Sevgili yazar Nihan Kaya nin çok sevdiğim bir sözü var.
" cocuklar bize borçlu değil, biz onlara borçluyuz "
Yani Türkiye'de yaşanılan o saçma "ben doğurdum emzirdim bana o borclu vik vik vik" kısmını unutun. Doğurduğunu bakacaksın ablacim.
Ya kürtaj olacaksınız
Ya bakacaksınız.