En güzel heyecanlarımı da en acılarını da buraya yazmışım... konuları okurken konu açma ihtiyacı hissettim. O kadar şiştim yani :) çok zor bir hayatım oldu. Küçük yaşta annemi kaybettim. Zor toparlandım. Büyük aşkla (gerçekten herkesin imrenerek baktığı ve takdir ettiği bir çifttik) evlendim. Evlendikten sonra sorunlar başladı. Bizden kaynaklı değil. Ailevi. 5 yıllık evliliğimizin son 2 yılında önce kayınpederimi, sonra gözümden bile sakındığım babamı, sonra işimi, sonra bebeğimi ve bebeğimi kaybettim. Bebeğimi kaybettikten birgün sonra eşim artık dayanamadığını tüm bunları kaldıramadığını söyleyerek boşanmak istedi. Karakteri tam tersine döndü. Artık sadece kendisi için yaşamak istediğini söylüyor. En büyük hatam bunu çevreme duyurmak oldu. Ne kadar duyulduysa o kadar bozuldu ilişkimiz. Dr'a gidin dediler, nazar büyü var üstünüzde dediler, depresyon dediler. Biz kendimizi kurtarmaya çalışırken etraftan duyduklarımızla şiştik patladık. Çok güçlü bir kadındım. Çok zor ağlardım. Hepsi bitti. Güçsüz tavrım ve ağlayan yanım eşimi iyice uzaklaştırdı. Yüzüme bile bakmaz oldu. İnanın bir günde değişti. Evden aşkım canım diye çıkan adam akşam boşanmak istiyorum diye döndü. Kurtarmak istiyorum evliliğimizi, inanamıyorum hala çünkü. Ama o artık devam edemediğini soğuduğunu söylüyor. Tatil vs hiç istemiyor. 8 yılda 2-3 kere kavga etmişizdir. Şimdi hergün... dualara sığınıyorum? Nasıl davranmalıyım artık ben de bilmiyorum? Uzun oldu ama yazdıklarım inanın yaşadıklarımın yüzde 1'idir...
bi bilseler...
