Sabah 7de kalkıp hazırlanıyorum, çocuklarımı uyandırıp üstlerini başlarını giydiriyorum (çşleri, yüzleri, dur çocuğum durmaz, giy çocuğum giymez)
Alelacele evden çıkıp annanesine bırakıyorum.
Ordan 1.5 saat yol çekip işe gidiyorum (genelde geç kalıyorum)
Akşama kadar çalışıp 6da mesaimi bitiriyorum, 1,5 saat yol çekiyorum.
Annaneden çocukları alıp eve geçiyorum, üstümü çıkarıp mutfağa giriyorum (annanede yemek yemiyorlar)
Yemeklerini yediriyoum (ben hala açım) mutfağı toparlarken bi kaç parça atıyorum ağzıma.
Bulaşıkları hallediyorum, onlar ayağımın altında dolanırken ben evi toparlıyorum, varsa çamaşır ütü onları yapıyorum parça parça, biraz oyun oynuyoruz sonra banyoya girip tek tek onları yıkıyorum, üstlerini giydirip yataklarına yatırıyorum.
Sütlerini içerken masal okuyorum, biraz da yataklarında oyun oynuyoruz.
Onlar uykuya dalana kadar ben oyuncaklarını topluyorum, döktüklerini siliyorum, eşyalarını düzenliyorum.
Saat 10,30-11,00 gibi dalmış oluyorlar, girip bi duş alıyorum, biraz yemek atıştırıp ertesi günün işine biraz göz gezdiriyorum, çoğu zaman çalışırken koltuğun tepesinde, çalışma masasında uyuyakalıyorum.
Rutin günüm,
Temizlikten, yemek yapmaktan falan bahsetmedim bile.
Ne hayatlar var gör ki; günde 2,5 saat çalışmak hayatını ne kadar olumsuz etkiler sen karar ver.
Hepimizin çocuğu kendine hiperaktif, hepimizin çocuğu dağıtıyor, hepimizin çocuğu hareketli ve meraklı.
İnsan bazen kararlar alırken dönüp kendi hayatına baktığında daha minimal görebilmeli diye düşünüyorum.
Hakkınızda hayırlısı olsun.
