- 12 Kasım 2012
- 1.570
- 1.364
-
- Konu Sahibi Savagedaughter99
- #141
imkanım olsa çalışmam gerçekten. Modern kölelik çalışmak ama şimdiye kadar arkamda duran olmadı çalışıyoruz.
imkanım olsa çalışmam gerçekten. Modern kölelik çalışmak ama şimdiye kadar arkamda duran olmadı çalışıyoruz.Benim böyle bir kuzenim var.Universiteyi falan da maymun istahiyla bitiremedi.Kac defa girip farkli bölüm denedi hatirlamiyorum.Sonra part time islere girdigi gibi istifa ederdi.BIr ara dugun fotografciligi yapti sonra tiyatroya sardi da ünlü isimlerden ders falan aldı.Bir ara dogum gunu organizasyonu yapayim derken evlendi.Elini etegini cekti.Bir de cocuk yaptı.Mis gibi anne oldu.Kizi da buyudu simdi artik.Butun gun evde takiliyor.Hic te sikayetci degil hayatindan.Siz de calismayin.
Çoğu Depresyonu ilaç düzeltmez uyuşturur, unutturur. Yaşadım biliyorum. Düzenli terapi bir parça işe yarar ama en çok da koşullarının değişmesi yarar.Tedavi olsun dedik zaten o da zor geliyor sanırım pek yanaşmadı
Aslında siz eğitim ve iş hayatınıda karıştırıyosunuz. Bazı insanlar ders çalışır okula gider gelir ama çalışacak kapasitesi yoktur, çalışma hayatına bir türlü adapte olamaz böyle bir şey olabilir sizdeki. Benim bi arkadaşim iki senelik üni bitimi ben 1 sene dinlencem stajlardan yoruldum dedi ve o 1 sene bugünlerde 8-9 yaşına falan girdiben mezuna bile kalmadan iyi bir sıralama yapıp son anda tıp fakültesini silip mühendislik yazdım onu da uzatmadan bitirdim. okurken de stajlarımı yaptım. boş beleş durmadım bu yaşıma kadar. o çektiğim acılara üzülüyorum
evet okurken çok zorlandım dönemimde sadece 3 kişi mezun olmuştu. 3. uzatmadan bitirdim binbir dertle. zaten iş olanağı iyi sıkıntı çekmiyorum. ama o işe girince sürekli istifa etmeyi düşünüyorum. benimle mezun olanlae aldı başını gitti. ama ben hep farklı alanlarda çalıştığım için düzenli bir iş hayatı yok. ilk sorulan soru da bu
çalıştığım hiçbir alanda mutlu olamadım. okulum varken o kadar güzel yerlerde staj yaptım ki. kendimi asla böyle hayal etmezdim. hayallerim başıma yıkıldı diyebilirim. alan değiştirmek için eğitimler alıyorum ama sıfırdan başlamam lazım. başlamaya cesaretim var ama beraber mezun olduğum insanlar kendilerini o kadar ilerletti ki. 26 yaşındayım ama hem 16 yaştaki gibi sıfır gelecek kaygısı sorumsuzluk hem de 96 yaşında gibi her şeye geç kaldım gibi hissediyorum. ikisi nasıl aynı anda olabilir fikrim yok. terapi için ilaç kullandım köpek gibi herkese saldırır kavga eder oldum. borcumu şimdilik ödüyorum. Eylül ayına kadar bursum devam edecek ama eylülden sonra işe girmem lazım. annem sevgilim çok destek oluyorlar evet ama onların desteği köstek mi anlamıyorum. borca da yeni girdim. evlilik dertleri gelecek kaygısı böyle benim üstümden tır gibi geçti gitti. vize final haftaları aklıma geliyor. kendime ettiğim eziyetler aklıma geliyor ailemin bana verdiği emekler. tamam diyorum yapabilirim. bu sefer dua ediyorum olmasın. ekim ayında gerçekten patlamak üzereydjm asla hiçbir şeye zaman bulamıyordum. şimdi de yataktan çıkmak istemiyorum. insan görmek istemiyorum bana iş okul sorsun istemiyorum.en azından annen ve nişanlın ben sana bakarım diyor. benim annemler kafamı yiyor işi bırakma diye… Kaldı ki benim borcum harcım da yok hiç. Böyle bir aile ve sevgiliye sahip olduğun için çok şanslısın.
Ben de işi bırakmak istiyorum senelerdir. Burn out yaşadım ben. Hala da var üzerimde. Ama benim arkamda kimsem yok bırakırsam bana destek olacak. Berbat bir ruh haliyle 14 senedir çalışıyorum. Ha bunun bana katkısı oldu mu? Tek katkısı bu sene hak kazandığım yeşil pasaport. Eğer işi bırakırsam o pasaportu da kullanamam.
Benim de mutsuzluktan harcayarak yaptığım çook borcum vardı 2018’de hepsini kapadım.
Seni çok iyi anlıyorum. Yaşamayan bilmez. Fakat önce borçlarını kapaman gerekiyor. Ailene/nişanlına borcu yıkma bari. Sonra zaten arkanda insanlar var bırak gitsin. Kimse psikolojinden değerli değil. Maddi olarak sıkışırsanız yeniden çalışmaya başlarsın.
Ayrıca bence mesleğini sevmiyorsun ve ait hissetmiyorsun. Öyle mi? Ben senin de ağır depresyon ve tükenmişlik sendromu yaşadığını düşünüyorum.
Çünkü benim öyle. Sevdiğim alanlarda da çalışmak için ağır torpil gerekiyor
Bu arada benim rahatsızlığımdan ötürü erken emeklilik şansım var zorlarsam olur.Prim gün sayım yetiyor. Fakat şimdilik o yola girmek istemiyorum. Girebilirim de yakında. Lakin emeklilik maaşları ortada :/
yüksek lisansa çalışırken başladım derslerimi verdim tez yazıyorum. veri alanında diyelim çok kendimi ifşa etmemek için. tezimi bitirdikten sonra önüme gelen fırsat neyse o. tabii o zaman ne bahanem olur bilmiyorum
Psikolog ya da psikiyatrist misiniz? Pek sanmıyorum. Teşhis koyma işini uzmanlara bırakalım isterseniz.Çoğu Depresyonu ilaç düzeltmez uyuşturur, unutturur. Yaşadım biliyorum. Düzenli terapi bir parça işe yarar ama en çok da koşullarının değişmesi yarar.
Koşulların iyileşmesi ile depresyon düzeliyor. Çok para harcaması, yatarak günlerini geçirmesi hep ondan.
Bir de ait olduğu mesleği de bulamamış. Burn out yaşıyor
eğitim hayatımda 2 sene boyunca uzun dönemli 1. 2. sınıfta da kısa dönemli staj yaptım yalnız. mezun olur olmaz da işe girdim. 4 senedie en uzun işsiz kaldığım süre 5 ay. onda da yüksek lisans vardı. yani uzaktan konuşmak gerçekten çok kolay. ben de böyle konuşurdum gerçi işsiz güçsüz akrabalara. ben kınadığımı yaşıyorum herhalde. iş hayatında olmak zorundayım ne zamana kadar ailem bana bakabilir kiAslında siz eğitim ve iş hayatınıda karıştırıyosunuz. Bazı insanlar ders çalışır okula gider gelir ama çalışacak kapasitesi yoktur, çalışma hayatına bir türlü adapte olamaz böyle bir şey olabilir sizdeki. Benim bi arkadaşim iki senelik üni bitimi ben 1 sene dinlencem stajlardan yoruldum dedi ve o 1 sene bugünlerde 8-9 yaşına falan girdihergün kalkıp işe gidemem dedi kocası bakıyor şimdi ona, ayrılırsam kaygısı yok babam bakar diyor böyle rahat yani sizde ailenize güveniyosunuz bireysel güç istemiyorsunuz, okurken iyi çalışırken kötü bu yüzden. Bu kadar kusup üzülmek yerine çalışmayın herkes iş hayatında olacak diye bir şey yok zaten işi sevmeyip zorla işe gelen tayfa inanılmaz mod düşürüyo. Siz iyi okullardan başarı ve zorlukla mezun olduğunuz için mantık “çalışmam şart” diyor ama yürek ve popo o kadar istekli değil. Buda sizi huzursuz ediyor.
Sevmediğiniz bir bölümde boşu boşuna yüksek lisans yapıyorsunuz gibi geliyor. O süreyi farklı bir iş kolunda deneseydiniz keşke.çalıştığım hiçbir alanda mutlu olamadım. okulum varken o kadar güzel yerlerde staj yaptım ki. kendimi asla böyle hayal etmezdim. hayallerim başıma yıkıldı diyebilirim. alan değiştirmek için eğitimler alıyorum ama sıfırdan başlamam lazım. başlamaya cesaretim var ama beraber mezun olduğum insanlar kendilerini o kadar ilerletti ki. 26 yaşındayım ama hem 16 yaştaki gibi sıfır gelecek kaygısı sorumsuzluk hem de 96 yaşında gibi her şeye geç kaldım gibi hissediyorum. ikisi nasıl aynı anda olabilir fikrim yok. terapi için ilaç kullandım köpek gibi herkese saldırır kavga eder oldum. borcumu şimdilik ödüyorum. Eylül ayına kadar bursum devam edecek ama eylülden sonra işe girmem lazım. annem sevgilim çok destek oluyorlar evet ama onların desteği köstek mi anlamıyorum. borca da yeni girdim. evlilik dertleri gelecek kaygısı böyle benim üstümden tır gibi geçti gitti. vize final haftaları aklıma geliyor. kendime ettiğim eziyetler aklıma geliyor ailemin bana verdiği emekler. tamam diyorum yapabilirim. bu sefer dua ediyorum olmasın. ekim ayında gerçekten patlamak üzereydjm asla hiçbir şeye zaman bulamıyordum. şimdi de yataktan çıkmak istemiyorum. insan görmek istemiyorum bana iş okul sorsun istemiyorum.
yerinde olsam akademik kariyer yaparım sorun sahibinin… Ama ders çalışmak da belli bir yaştan sonra bıkkınlık getirebilir bilemedim. Yani her insan kendi yaşam amacını bulmalı.Aslında siz eğitim ve iş hayatınıda karıştırıyosunuz. Bazı insanlar ders çalışır okula gider gelir ama çalışacak kapasitesi yoktur, çalışma hayatına bir türlü adapte olamaz böyle bir şey olabilir sizdeki. Benim bi arkadaşim iki senelik üni bitimi ben 1 sene dinlencem stajlardan yoruldum dedi ve o 1 sene bugünlerde 8-9 yaşına falan girdihergün kalkıp işe gidemem dedi kocası bakıyor şimdi ona, ayrılırsam kaygısı yok babam bakar diyor böyle rahat yani sizde ailenize güveniyosunuz bireysel güç istemiyorsunuz, okurken iyi çalışırken kötü bu yüzden. Bu kadar kusup üzülmek yerine çalışmayın herkes iş hayatında olacak diye bir şey yok zaten işi sevmeyip zorla işe gelen tayfa inanılmaz mod düşürüyo. Siz iyi okullardan başarı ve zorlukla mezun olduğunuz için mantık “çalışmam şart” diyor ama yürek ve popo o kadar istekli değil. Buda sizi huzursuz ediyor.
yerinde olsam okumayı seviyorsam akademik kariyer yaparım…çalıştığım hiçbir alanda mutlu olamadım. okulum varken o kadar güzel yerlerde staj yaptım ki. kendimi asla böyle hayal etmezdim. hayallerim başıma yıkıldı diyebilirim. alan değiştirmek için eğitimler alıyorum ama sıfırdan başlamam lazım. başlamaya cesaretim var ama beraber mezun olduğum insanlar kendilerini o kadar ilerletti ki. 26 yaşındayım ama hem 16 yaştaki gibi sıfır gelecek kaygısı sorumsuzluk hem de 96 yaşında gibi her şeye geç kaldım gibi hissediyorum. ikisi nasıl aynı anda olabilir fikrim yok. terapi için ilaç kullandım köpek gibi herkese saldırır kavga eder oldum. borcumu şimdilik ödüyorum. Eylül ayına kadar bursum devam edecek ama eylülden sonra işe girmem lazım. annem sevgilim çok destek oluyorlar evet ama onların desteği köstek mi anlamıyorum. borca da yeni girdim. evlilik dertleri gelecek kaygısı böyle benim üstümden tır gibi geçti gitti. vize final haftaları aklıma geliyor. kendime ettiğim eziyetler aklıma geliyor ailemin bana verdiği emekler. tamam diyorum yapabilirim. bu sefer dua ediyorum olmasın. ekim ayında gerçekten patlamak üzereydjm asla hiçbir şeye zaman bulamıyordum. şimdi de yataktan çıkmak istemiyorum. insan görmek istemiyorum bana iş okul sorsun istemiyorum.
Benim yaşadığıma çok benziyor hayır değilim ama kendimi gördüm tek fark arkamda destek yok benim köpek gibi çalışıyorum. Terapiye gidegele artık terapilerden de bir sey olmadıgını gördüm.Psikolog ya da psikiyatrist misiniz? Pek sanmıyorum. Teşhis koyma işini uzmanlara bırakalım isterseniz.
daha iyi iş bulma umudu diyelim. okulun ortasında ben ne yapıyorum dedim ama çok geç geldi alan değiştirmedim. her seferinde de şansım iyi gitti daha yüksek maaş aldığım bir iş buldum. şimdi de yüksek lisans derslerimi verdim artık patlama noktasına geldiğim için tezde bıraktım. ailem bırak et dedi. orda kayış koptu. 5 ay 5 sene olur diye mahvoluyorum. bir de veri alanında eğitimler almaya başladım öğrenecek çok şey var. ne yapacağım ben de bilmiyorum. temmuzda düğünüm var. evde durup çocuk yapmak da istemiyorum.Eeeee sorunun cevabı burdaö sebat et adam gibi bir yerde düzgünce çalış. Saçmalayan taraf sensin. Dikkat ekikliği için doktora göründün mü? Klinik bir problemin yoksa düz sebat edemeyen tiplerden oluyorsun kendini zorlayacaksın başka çaren yok. Ömürboyu mu emekli insanların sırtına yıkılacaksın???
Valla kusura bakmayın da annenize çok üzüldüm. Parazit gibi hayatlarındasin. Seni zengin koca paklar oturur çay cekirdek günleri gezersin.Arkadaşlar herkese merhaba. mesleğim var şuan yüksek lisans yapıyorum işe ara verdim ekimden beri çalışmıyorum. vicdani olarak bir daha iş bulamayacağım diye düşünüyorum. Bulsam bile tekrar çalışmaya bir yerim yemeyecek gibi geliyor. 2-3 gün okulda proje için çalıştım sabah erken kalk git vs o kadar kötüydü ki sevdiğim bir iş olmasına rağmen saçımı başımı yolmak oturup ağlamak istedim.
Aylık okuldan aldığım burs asgari ücrete yakın. özel ders veriyorum ama sadece kredi ödemesine yetiyor. Kısa süreli olduğunu da düşünmüyorum. Ömür boyu işe giremeyecek gibi hissediyorum. Çünkü son 1 senede de 3 kere iş değiştirdim. hepsinde de şimdi bitecek 2 güne istifa edeceğim diye motive ettim kendimi. biliyorum kimse severek ise gitmiyordur. neye güveniyorum gerçekten bilmiyorum.Bu şuursuzluğum şok ediyor. LinkedIn denilen yerden sürekli insanlara bakıyorum ne kadar başarılı olduklarını görünce üzülüyorum. kendimi kötü hissediyorum.
Liseden beri yazları çalışıyorum üniversite 3. 4. sınıfta alanımla alakalı staj-iş karışık işe girdim. mezun olalı 4 sene oluyor 4 senedir de aralıksız çalıştım ama yani istifa edicem yok yüksek lisans yapacağım borçlar bitince bırakacağım şu kadar biriktireyim bırakacağım diye diye motive oldum toplamda 6 kere iş değiştirdim.
işsizliğe nasıl kolay alıştım bilmiyorum. iş görüşmelerine gidiyorum arada denk geliyor lütfen olmasın diye dua ediyorum. ailemin durumu çok çok iyi sayılmaz. Mecburen tüm ihtiyaçlarımı onlar karşılıyor bir de aylık sabit giderim de çok. Evlilik aşamasındayım her şeyi ailem karşılıyor. 200 bin lira kredi çektim ihtiyaç. Aylık ödemesi hemen geliyor 20 bin lira. hiç borcum yokmuş gibi her gün yemek söylüyorum. o kadar vicdan azabı duyuyorum ki gelmişim kaç yaşıma annem emekli hala çalışıyor parasını harcıyorum. koca parası yiyecek biri de değilim. çalışmam lazım kendimi kanıtlamam lazım. Ama istek sıfır. markete bile ayaklarım geri geri gidiyor. Sevgilim şuan benden farklı bir şehirde yaşıyor sürekli iş seyahatleri var. ne olacak bu halim bilmiyorum. banka hesaplarını açmaya bile korkuyorum. görüştüğüm herkes işe gir diyor. böyle olunca midem bulanıyor. terapiye de gittim memnun kalmadım. Annem çalışmazsan çalışma yapacak bir şey yok ben sana ömür boyu bakarım diyor. nişanlım da çalışmak istemiyorsan çalışma benim kazandığım senin diyor. ama rahatlamak yerine iyice stress oluyorum.
Benim bir akrabam var kadın 30ların sonunda hiç çalışmamış bir işte tutturamadı bekar anne evinde yaşıyor vs daha eski senelerde o sürekli ona bakar korkardım öyle olmaktan. çok mahna buldum da başıma mı geldi bilmiyorum. nasıl çözülür fikrim de yok
Sizin yaşadığınız size özel. Tek bir tecrübe ve yaşanmışlıkla evet kesin durum bu, terapilerden de bir şey olmuyor diyemezsiniz. Faydanız değil zararınız dokunur konu sahibine bu şekilde sadece.Benim yaşadığıma çok benziyor hayır değilim ama kendimi gördüm tek fark arkamda destek yok benim köpek gibi çalışıyorum. Terapiye gidegele artık terapilerden de bir sey olmadıgını gördüm.
kendime yazık etmiş olurum sadece. başka bir şey değil. neye elimi atsam olmadı. memurluk denedim olmadı. kimse bizi kapıda beklemiyor işe almak için.. mecburen önüme gelen fırsatlara bakacağım.Önüme gelen fırsat neyse o şeklinde bir kariyer planı için yüksek lisans yapmak ilginçmiş ama sizin tercihiniz tabii.
Şimdiden biliyorsunuz yüksek lisans da bitince bahane bulacağınızı. Çalışmanız için yapılan yorumlara da hep bir bahaneniz var.
O zaman ben bahane konusunda yardımcı olayım bari. Yüksek lisans bitince çocuk yapın. Bir 3-5 sene götürür sizi.
Hiç sorumluluk almadınız mı hayatınız boyunca?Ev falan geçindiremezsiniz siz, çok zor.aldığım maaşlar iyiydi hep kötü maaşım yoktu. ama bu Ekim'de artık ipler koptu yok dedim ben 1 sene çalışmak istemiyorum. borcum da var işsizken gittim kredi çektim. ama şimdiden o kadar soğudum ki. tekrardan işe girecek o popo bende yok. okula gidince bile fenalık geçiriyorum. çok alıştım tembelliğe. ben de geçen kuaföre gittim saçımı kestirdim kuaförde kavga ettik ustura kullandığı için ordan çıktım başka kuaföre gittim ağladım orda da salak salak bakımlar yaptırdım çıktım uzasın diye vitamin aldım yağlar serumlar ben de 8 bin tl harcamışım. gelirim 20ye yakın var ama kredi ödemem de 20 bin. ha ne yapıyorum eksi hesaptan öde. onu başka eksi hesaptan öde. kısır döngü
sizin çocuğunuz benim yaşadığımı yaşasa ne yapacaksınız? parazit değilsin git mi diyeceksiniz? hiç sanmıyorum. ben de mutlu değilim. üzülüyorum. herkes her şeyi yapamıyor maalesef. ben yüksek lisans derslerimi verdim ama tezime kafa yoramıyorum. ama işten çıktığım için de korkuyorum.Valla kusura bakmayın da annenize çok üzüldüm. Parazit gibi hayatlarındasin. Seni zengin koca paklar oturur çay cekirdek günleri gezersin.
aldım üniversitede. önce ev sonra erkek arkadaşımla yaşadım. kredi çektim ödedim. okulu bitirmek bile çok zordu. sen ne yaptın peki? ne güzel hiç zorluk yaşamayan insanlar için hayatHiç sorumluluk almadınız mı hayatınız boyunca?Ev falan geçindiremezsiniz siz, çok zor.