- 19 Mart 2023
- 852
- 1.489
- 33
- 34
- Konu Sahibi Canangul133
-
- #61
Hayatın binbir türlü hali var. Tamam çocuklar çok önemli ama ekomomik güçte önemli. Ayrıca siz çocuklarınız için çalışıyorsunuz zaten.
Hayatın binbir türlü hali var. Tamam çocuklar çok önemli ama ekomomik güçte önemli. Ayrıca siz çocuklarınız için çalışıyorsunuz zaten.aslında amacım prim tamamlamaktı ama, vicdanen çok kötü bir süreçten geçiyorum.
İşten çıkıp çocuğunuz birsey istediğinde alamadiginizda yetemediginizde yine üzüleceksiniz, sonuçta onlar için çalışıyoruz ve büyüdüklerinde keşke çalışsaydın bile derler .izindeyim oğlum 4.5yasinda denemek için işten çıktım diyorum, oyuncak istiyor ama ben çalışmıyorum diyorum çalış ozaman diyorHerkese merhaba,
Asgari ücret ile özel sektörde çalışıyorum. 4,5 ve 2,5 yaşında çocuklarım var. Eşim emekli olduktan sonra iş bulamadı, şu anda evde çocuklara o bakıyor. Ara sıra kv geliyor. O şekilde idare ediyoruz.
Fakat çocuklarım her sabah ben çıkarken ağlıyorlar anne gitme diye,
4,5 yaşındaki oğlum, okula sen beni götürsen olmazmı, yada sen beni alsan olmazmı diyor. inanın her seferinde çok üzülüyorum.
Birinci sınıfa başlayınca işten çıkmak istiyorum. çünkü eşim 2 çocuğa bakamaz, hemde çocuğumun yanında olmak istiyorum. maddi olarak belki yıpranacağız, fakat bu şekilde vicdanen kendimi çok kötü hissediyorum.
Çalışan anneler, birinci sınıf süreceni nasıl atlatınız. Kaç günde çocuğunuz alıştı. Neler yaptınız.
yorumlarınıza ihtiyacım var. Çok kararsız ve üzgünüm.
Oğlum 16 aylıktan beri çalışıyorum. İlk başta anane dede bakti. Şimdi 1. Sınıf. Ödevleri yemekten sonra birlikte yapıyoruz. Uyuduktan sonra bazen sabah ortalık topluyorum. Gayet ozguvenli bir çocuk. Çatır çatır öğretmene cevap verip hakkını savunuyormuş. Hasta olacakken anne bırakma bende geleceğim gibi şeyler derdi.. halen der...
İlk okulda annesi çalışan tüm arkadaşlarım çok çalışkandı. Markalı temiz, güzel güzel giyinirlerdi. Bizde paspal okula giderdiko çocuklara ozerir ama annemin çalışmasını istemezdik. İstemezdik çünkü ev işlerine katkıda bulunmak zorunda kalacaktik
sizin derdimiz çocuk değil sanırım. Eşinizin evde durması.. o evde dururken çalışmak size dokunuyor...
Yoksa çocuğunu bırakıp işe giden çok kadın var.
Merhaba ,Herkese merhaba,
Asgari ücret ile özel sektörde çalışıyorum. 4,5 ve 2,5 yaşında çocuklarım var. Eşim emekli olduktan sonra iş bulamadı, şu anda evde çocuklara o bakıyor. Ara sıra kv geliyor. O şekilde idare ediyoruz.
Fakat çocuklarım her sabah ben çıkarken ağlıyorlar anne gitme diye,
4,5 yaşındaki oğlum, okula sen beni götürsen olmazmı, yada sen beni alsan olmazmı diyor. inanın her seferinde çok üzülüyorum.
Birinci sınıfa başlayınca işten çıkmak istiyorum. çünkü eşim 2 çocuğa bakamaz, hemde çocuğumun yanında olmak istiyorum. maddi olarak belki yıpranacağız, fakat bu şekilde vicdanen kendimi çok kötü hissediyorum.
Çalışan anneler, birinci sınıf süreceni nasıl atlatınız. Kaç günde çocuğunuz alıştı. Neler yaptınız.
yorumlarınıza ihtiyacım var. Çok kararsız ve üzgünüm.
Çalışan bir annenin çocuğuyum, çocuk sahibi değilim. İçinde bulunduğunuz durum fiziksel olarak çok yorucu. Vicdanen de yorulmamanız adına şunu diyebilirim, çocukken sabah erkenden kalkıp yollara düşmek, okuldan kendi evimize gelmemek vb çok hoşuma gitmese de başka türlüsünü (annemin ev hanımı olmasını) hiç yaşamadığım için bana anormal gelmiyordu. Çok büyük bir kayıp değildi. Muhtemelen o dönemde annemi çok yordum ama aslında ben iyiydim, olan anneme babama olmuştur. Annem işten çıkıp evde dursa bu annem için büyük bir kayıp olurdu. İyi ki çalışmaya devam etmiş, onunla gurur duyuyorum. Kadınlar işten ayrıldıktan sonra tekrar dönmeleri çok zor oluyor ve genelde dönmüyorlar. 25 yaşında bir kadın olarak şu an ve aklım erdiğinden beri annemin çalışmasına ilişkin hiçbir zaman kötü hissetmedim hatta hep gururlu ve mutlu oldum. Annesi çalışan hiçbir arkadaşımdan da aksini duymadım. Annem çalışmasa maddi imkanlarımızın kısıtlanması nedeniyle hayattaki bazı şeyleri kaçırırdım, aklı ermeyen bir çocukken iki üç sene memnun kalayım diye annemin istifa etmesi bana da ona da uzun vadede hiçbir fayda sağlamazdı. Hatta zarar verirdi. Babam yazın çalışmıyordu, yazları bana o bakardı ve çok güzeldi. Sizin çocuğunuz olduğu kadar babasının da çocuğu ama babalar türlü türlü halt yese dahi "ben kötü bir baba mıyım" demiyor. Anneler hayatlarını hak ettikleri şekilde yaşarken dahi suçlu hissediyorlar. Buna gerek yok. Vicdan azabı çekmenizi hiç istemem. Çocuk için önemli olan yanındayken kaliteli vakit geçirmeniz.aslında amacım prim tamamlamaktı ama, vicdanen çok kötü bir süreçten geçiyorum.
Burada kast edilen şey annenin çalışması değil, bu durumda babanın da çalışmaması ve herkesin 7/24 çocuğun başında durması gerekirdi. Çocukların düzene, stabiliteye ve ilgiye ihtiyacı vardır. Çalışan ebeveynler bunları çocuklarına rahatlıkla sunabilir. Annenin çalışmasının çocuklarda olumlu etkileri olduğu binlerce çalışma olduğu gibi olumsuz etkisi olduğunu söyleyen bilimsel kaynaklar da çok kısıtlı. Tüm meseleyi anne üzerinden anlatan ve annelerin hayatlarını dondurup sadece anne olmaları gerektiğini belirten görüşler ise çok eskide kaldı ve hatalı olduğu kanıtlandı. Alanda (gelişim psikolojisinde) kabul edilen şey ebeveynlerin (yani babanın da) çocukla az da olsa kaliteli vakit geçirmesinin iyi bir gelişim için gerektiğidir, bunu çalışan ebeveynler çalışmayanlara göre daha çok yapıyorlar. Çalışıp da çocuğu bir gün bir komşuya, bir gün evde tek, bir gün sokakta bırakırsan, çocuk ertesi gün nerede nasıl olacağını hiç bilemezse kötü olur ama bunu kim kime yapsa kötü olur. Çocuk her gün nereye gideceğini biliyorsa, bir stabilite varsa çocuğa zarar veren bir durum yoktur. Bakım verenler stabilse birden fazla bakım veren olabilir, temel bakım veren çalışsa da çalışmasa da genelde anne babadır. Bu konuda net konuşabilecek kişisel deneyime ve mesleki yetkinliğe sahip olduğumu düşünüyorum. Kadınları suçluluk ve sorumluluk dağının altında ezmeye gerek yok. (Siz eziyorsunuz demiyorum yani genel olarak ifade ediyorum).
yorumlarınız için çok tşk ederim. Gerçekten çok güzel ifade etmişsiniz. Çok çaresiz ve kararsızım. Okulların açılmasına az kaldı, yine içim sızlıyor. Ne yapacağımı inanın bilmiyorumBurada kast edilen şey annenin çalışması değil, bu durumda babanın da çalışmaması ve herkesin 7/24 çocuğun başında durması gerekirdi. Çocukların düzene, stabiliteye ve ilgiye ihtiyacı vardır. Çalışan ebeveynler bunları çocuklarına rahatlıkla sunabilir. Annenin çalışmasının çocuklarda olumlu etkileri olduğu binlerce çalışma olduğu gibi olumsuz etkisi olduğunu söyleyen bilimsel kaynaklar da çok kısıtlı. Tüm meseleyi anne üzerinden anlatan ve annelerin hayatlarını dondurup sadece anne olmaları gerektiğini belirten görüşler ise çok eskide kaldı ve hatalı olduğu kanıtlandı. Alanda (gelişim psikolojisinde) kabul edilen şey ebeveynlerin (yani babanın da) çocukla az da olsa kaliteli vakit geçirmesinin iyi bir gelişim için gerektiğidir, bunu çalışan ebeveynler çalışmayanlara göre daha çok yapıyorlar. Çalışıp da çocuğu bir gün bir komşuya, bir gün evde tek, bir gün sokakta bırakırsan, çocuk ertesi gün nerede nasıl olacağını hiç bilemezse kötü olur ama bunu kim kime yapsa kötü olur. Çocuk her gün nereye gideceğini biliyorsa, bir stabilite varsa çocuğa zarar veren bir durum yoktur. Bakım verenler stabilse birden fazla bakım veren olabilir, temel bakım veren çalışsa da çalışmasa da genelde anne babadır. Bu konuda net konuşabilecek kişisel deneyime ve mesleki yetkinliğe sahip olduğumu düşünüyorum. Kadınları suçluluk ve sorumluluk dağının altında ezmeye gerek yok. (Siz eziyorsunuz demiyorum yani genel olarak ifade ediyorum).
Siz kendinizi bu şekilde rahatlatıyor olabilirsiniz ama ben yapamıyorum malesef, ekonomik yönden zor durumda olup mecbur olan annelere kimse bir şey diyemez Allah yardımcıları olsun fakat yaşamın ilk 3 yılında bir anne keyfi olarak çocuktan ayrılamaz bu hata kabul etmez, babada aynı konumda diyorsunuz baba aynı konumda güvenli bağlanmada ilk önce tek kişiyle bağlanma sağlanır sonrasında ikincil üçüncül ilişkiler başlar, şurada haklısınız ama bakım veren kişi illa anne olmasına gerek yok ama sabit değişmez güvenilir samimi ve sevgi dolu tek kişi olması lazım, bu konuda yetkin bir insanım ama meslekleri tartışmaya gerek yok, bu bir tartışma konusu değil ben sadece benimle aynı düşüncede olan içten içe bu düzende bir yanlışlık hisseden vicdanen rahat edemeyen anne adaylarına konuşuyorum, eğer imkanınız varsa ilk 3 yıl çocuklarınızla kalın imkanınız yoksa mümkün olduğunca tek kişiyle devam edin, bir anneanne bir babaanne bir baba bir bakıcı bir okul gibi çoklu bakım gördürmeyin, eğer siz çalışmak zorundaysanız sürekli bakım veren olarak siz ve anneanneniz olabilir, eğer babanın mesleği müsaitse sürekli olarak bakım görevini üstlenecekse siz ve baba olabilir, günlük birkaç saatlik bir bakım, bağlanma için yeterli olmazBurada kast edilen şey annenin çalışması değil, bu durumda babanın da çalışmaması ve herkesin 7/24 çocuğun başında durması gerekirdi. Çocukların düzene, stabiliteye ve ilgiye ihtiyacı vardır. Çalışan ebeveynler bunları çocuklarına rahatlıkla sunabilir. Annenin çalışmasının çocuklarda olumlu etkileri olduğu binlerce çalışma olduğu gibi olumsuz etkisi olduğunu söyleyen bilimsel kaynaklar da çok kısıtlı. Tüm meseleyi anne üzerinden anlatan ve annelerin hayatlarını dondurup sadece anne olmaları gerektiğini belirten görüşler ise çok eskide kaldı ve hatalı olduğu kanıtlandı. Alanda (gelişim psikolojisinde) kabul edilen şey ebeveynlerin (yani babanın da) çocukla az da olsa kaliteli vakit geçirmesinin iyi bir gelişim için gerektiğidir, bunu çalışan ebeveynler çalışmayanlara göre daha çok yapıyorlar. Çalışıp da çocuğu bir gün bir komşuya, bir gün evde tek, bir gün sokakta bırakırsan, çocuk ertesi gün nerede nasıl olacağını hiç bilemezse kötü olur ama bunu kim kime yapsa kötü olur. Çocuk her gün nereye gideceğini biliyorsa, bir stabilite varsa çocuğa zarar veren bir durum yoktur. Bakım verenler stabilse birden fazla bakım veren olabilir, temel bakım veren çalışsa da çalışmasa da genelde anne babadır. Bu konuda net konuşabilecek kişisel deneyime ve mesleki yetkinliğe sahip olduğumu düşünüyorum. Kadınları suçluluk ve sorumluluk dağının altında ezmeye gerek yok. (Siz eziyorsunuz demiyorum yani genel olarak ifade ediyorum).
Bunun gibi konuları forumlarda takip etmektense akademik makaleler ve bunun üzerine ebeveynlik kitapları okuyun, çünkü bazen bir anne çocuğunu küçük yaşta bıraktığı için suçluluk hisseder ve bununla başa çıkmakta zorlanır, bu duygudan kurtulmak için antitezler arar, aslında yaptığının doğru olduğunu ispatlayacak konuşmalar yazılar ve uzmanlar arar, bulduğunda ise rahatlar ve size de bu yönde fikirler verir. Bunu benden ya da başka bir anneden değil kendi kendinizi geliştirerek okuyarak sorarak izleyerek örnek çocuklara bakarak kıyaslayarak siz kendiniz öğrenmelisiniz.Siz kendinizi bu şekilde rahatlatıyor olabilirsiniz ama ben yapamıyorum malesef, ekonomik yönden zor durumda olup mecbur olan annelere kimse bir şey diyemez Allah yardımcıları olsun fakat yaşamın ilk 3 yılında bir anne keyfi olarak çocuktan ayrılamaz bu hata kabul etmez, babada aynı konumda diyorsunuz baba aynı konumda güvenli bağlanmada ilk önce tek kişiyle bağlanma sağlanır sonrasında ikincil üçüncül ilişkiler başlar, şurada haklısınız ama bakım veren kişi illa anne olmasına gerek yok ama sabit değişmez güvenilir samimi ve sevgi dolu tek kişi olması lazım, bu konuda yetkin bir insanım ama meslekleri tartışmaya gerek yok, bu bir tartışma konusu değil ben sadece benimle aynı düşüncede olan içten içe bu düzende bir yanlışlık hisseden vicdanen rahat edemeyen anne adaylarına konuşuyorum, eğer imkanınız varsa ilk 3 yıl çocuklarınızla kalın imkanınız yoksa mümkün olduğunca tek kişiyle devam edin, bir anneanne bir babaanne bir baba bir bakıcı bir okul gibi çoklu bakım gördürmeyin, eğer siz çalışmak zorundaysanız sürekli bakım veren olarak siz ve anneanneniz olabilir, eğer babanın mesleği müsaitse sürekli olarak bakım görevini üstlenecekse siz ve baba olabilir, günlük birkaç saatlik bir bakım, bağlanma için yeterli olmaz
uzman psikoloğum ama peki. her şeyin bir biçimlendirilebilirliği var ve yazdığınız şeyle olsa iyi olur ama olmamaları uzun vadede çok zedeleyici değil. önemli olan ilgi, alaka, sevgi. imkan varsa elbette çocuklarla kalsınlar, bence çocuktan da çok ebeveyn için çok yorucu çalışıp küçük çocuğa bakmak. ama ücretsiz izin imkanı olmayan her anne için işi bırakmak büyük bir risk ve bu nedenle bırakmaları daha fazla kayıpla sonuçlanabilir.Siz kendinizi bu şekilde rahatlatıyor olabilirsiniz ama ben yapamıyorum malesef, ekonomik yönden zor durumda olup mecbur olan annelere kimse bir şey diyemez Allah yardımcıları olsun fakat yaşamın ilk 3 yılında bir anne keyfi olarak çocuktan ayrılamaz bu hata kabul etmez, babada aynı konumda diyorsunuz baba aynı konumda güvenli bağlanmada ilk önce tek kişiyle bağlanma sağlanır sonrasında ikincil üçüncül ilişkiler başlar, şurada haklısınız ama bakım veren kişi illa anne olmasına gerek yok ama sabit değişmez güvenilir samimi ve sevgi dolu tek kişi olması lazım, bu konuda yetkin bir insanım ama meslekleri tartışmaya gerek yok, bu bir tartışma konusu değil ben sadece benimle aynı düşüncede olan içten içe bu düzende bir yanlışlık hisseden vicdanen rahat edemeyen anne adaylarına konuşuyorum, eğer imkanınız varsa ilk 3 yıl çocuklarınızla kalın imkanınız yoksa mümkün olduğunca tek kişiyle devam edin, bir anneanne bir babaanne bir baba bir bakıcı bir okul gibi çoklu bakım gördürmeyin, eğer siz çalışmak zorundaysanız sürekli bakım veren olarak siz ve anneanneniz olabilir, eğer babanın mesleği müsaitse sürekli olarak bakım görevini üstlenecekse siz ve baba olabilir, günlük birkaç saatlik bir bakım, bağlanma için yeterli olmaz
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?