- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Çalışan Anneler
- Konu Sahibi irmako77
- Başlangıç Tarihi
- 3 Eylül 2008
- 4.409
- 79
Sakın strese girme. 1. kural bu. Sen stresli olursan bebeğin bunu mutlaka hisseder. Bunun normal ve doğal olduğunu sen hissetmezsen bebeğine de hissettiremezsin.
2. kural da asla bebeğini ağlamasın diye kaçarak bırakma. Hergün vedalaşarak evden ayrıl, zile basarak eve gir. Bebeğin seni kapıdan uğurlasın, kağıda karşılasın.
3.sü de bazı rutinler oluşturun. Her akşam gelince belli bir oyunu oynayın, hergün yapın bunu. Ve o oyunda kullandığınız nesneyi, aracı siz yokken de görebileceği dokunabileceği bir yerde bırakın. Bu onun devamlılık hissini oluşturmaya yardımcı olacak ve anneyi göremediği zaman da annenin yok olmadığını hissettirecek. Aynı şekilde ce-e oyunu da nesne devamlılığını geliştiren bir oyun.
Bir de akşam eve gidince en azından ilk yarım saat hiçbir iş yapmadan sadece bebeğinize zaman ayırın ve o zaman diliminde sizi kimseyle ve hiçbir ev işiyle paylaşmasın.
Benim oğlum da 6 aylık, 3 hafta önce başladım işe. Herşey yolunda çok şükür. Arkamdan ağlamıyor, gün içinde neşeli. Akşam eve gidince bir süre bana yapışık yaşamak istiyor ama o da benim işime geliyor. Ben de özlemiş oluyorum bebeğimi. Benim annem bakıyor bebeğime o bakımdan da içim rahat ama bakıcı da olsa anneanne babaanne de olsa en önemlisi bu durumu doğal karşılamak ve bebğinize de bunu kavratmak.
Sabiha Paktuna Keskin'in Anne İşte kitabını kesinlikle önerimim. Daha önce de bildiğim şeylerdi yukarıda yazdıklarım ama o kitabı okyuunca nedenlerini de öğrenerek iyice pekiştirmiş oldum.
Sevgiler bütün çalışan annelere.
cnm ne kadar güzel yazmışsın zaman ayırıp. Evet ben de o kitabı okudum.Ama insan duygularına yeniliyor sanırım. Arkadaşımda 2 hafta oldu işe başlayalı şimdi tamamen düzeldim diyor. HAyırlısı ile bir başlasa gerisi gelir diye düşünüyorum ama oğlumdan ayrılma düşüncesi gelip yüreğime oturdumu içim sıkışıyor
- 3 Eylül 2008
- 4.409
- 79
cnm ne kadar güzel yazmışsın zaman ayırıp. Evet ben de o kitabı okudum.Ama insan duygularına yeniliyor sanırım. Arkadaşımda 2 hafta oldu işe başlayalı şimdi tamamen düzeldim diyor. HAyırlısı ile bir başlasa gerisi gelir diye düşünüyorum ama oğlumdan ayrılma düşüncesi gelip yüreğime oturdumu içim sıkışıyor
E o kadarlık olacak. Anneliğin şanındandır. Ben hala oğlumun eldivenlerini cebimde taşıyorum, çok özlüyorum ama ona yansıtmamaya ve sağlıklı ilişki kurmaya çalışıyorum oğlumla. Bir süre sonra birazcık daha aklı erince sabah ben çıkarken ağlamay başlayacağını hissediyorum ama o da b ir dönem olacak ve biz onu da atlatacağız.
Sen de endişelenme hiç, çok çabuk adapte olacaksınız eminim.
- 18 Ekim 2008
- 1.710
- 70
yerçekimlikaranfil arkadaşım, gerçekten çok güzel açıklamışsın teşekkür ediyorum...
yazdıklarını kendim de uygulamıştım gerçekten de vedalaşarak ayrılınca o da rahat ben de rahat oluyorum. benim kızım çeşitli sebeplerden (eşimin tayin durumları) 3 sene içinde 5 ev 4 bakıcı değiştirdiği için ilk zamanlar ağlama sorunları yaşamıştım ama onlar da en fazla 1 hafta sürmüştü. şu anda tek sorunum öğlen eve yemeğe gittiğimizde kızım daha kapıdayken "anne okulda işin bitti mi?" diye soruyor ardından bacaklarıma yapışıyor ve en az 5 dakika benimle yapışık vaziyette kalıyor :) bu yüzden öğlenleri eve gelmeyi sevmiyorum ama eşim dışarıda yedikleri midesine dokunduğu için mecbur öğlenleri geliyorum ama şimdi daha rahatız hatta bana "anne çalış ta bana bonibon al" diyor cadı :))
çalışan anne olmak gerçekten zor ama çocuklarımızla doğru iletişimi kurabilirsek karşılaşılabilecek sorunları en aza indirebileceğimizi düşünüyorum....
yazdıklarını kendim de uygulamıştım gerçekten de vedalaşarak ayrılınca o da rahat ben de rahat oluyorum. benim kızım çeşitli sebeplerden (eşimin tayin durumları) 3 sene içinde 5 ev 4 bakıcı değiştirdiği için ilk zamanlar ağlama sorunları yaşamıştım ama onlar da en fazla 1 hafta sürmüştü. şu anda tek sorunum öğlen eve yemeğe gittiğimizde kızım daha kapıdayken "anne okulda işin bitti mi?" diye soruyor ardından bacaklarıma yapışıyor ve en az 5 dakika benimle yapışık vaziyette kalıyor :) bu yüzden öğlenleri eve gelmeyi sevmiyorum ama eşim dışarıda yedikleri midesine dokunduğu için mecbur öğlenleri geliyorum ama şimdi daha rahatız hatta bana "anne çalış ta bana bonibon al" diyor cadı :))
çalışan anne olmak gerçekten zor ama çocuklarımızla doğru iletişimi kurabilirsek karşılaşılabilecek sorunları en aza indirebileceğimizi düşünüyorum....
- 3 Eylül 2008
- 4.409
- 79
Ben teşekkür ederim. Kesinlikle katılıyorum; doğru iletişim bu işin esası. Şimdi biraz zorluk olacak ama ileride çalışan anne çocuğu olmanın avantajlarını da yaşayacağız. Özellikle ergenlik döneminde ve özellikle kız çocukları için kimlik oluşum dönemlerinde.
Benim oğlum da dün beni çok özlemiş, daha bonibon diyemiyor ama resmen kopardı yanaklarımı ısırırken, yalarken. :))
- 3 Eylül 2008
- 4.409
- 79
çok sağol cnm. ilk günü atlattım gerisi gelir herhalde
Hadi hayırlısı, gelir gerisi merak etme. Benim 4. haftam bitecek, şaka gibi.
Valla başlayınca geliyor gerissi sanırım ama o ilk günü atlatmak çok zormuş canım..
merhaba;
ben de çalışan bir anneyim, oğlum 19 haftalık, 3 ay 1 haftalıkken bıraktım babaannesine.. o dönemler çok daha zordu.. ek gıda veremiyosun, buzluğa biriktirdiğim sütlerimle besledi babaannesi.. çok özveriliydi.. çok da güzel baktı, ikimizinde bunaldığı zamanlar oluyodu tabi, ama atlattık çok şükür. oğlumda doğduğundan beri babaannesiyle olduğu için, kendi evinde gibi onlarla birlikte çok mutlu maşallah. çocuğun her döneminde belli zorluklar yaşanıyor, ama gittikçe kolaylaşıyor herşey bence. beslenme konusunda da evde yediğinden daha fazla yiyor orda, daha çok eğleniyor dedesiyle amcasıyla... biz böyle mutluyuz yani... ama 3 hafta raporluydum ben, evdeydim, o bana alıştı ben ona.. işe hiç başlamak istemedim o zaman, ev hanımlarının ne kadar şanslı olduğunu o zman anladım, onlarla vakit geçirmek çok zevkli çünkü, onların masumiyetini yaşamak gün boyu,onlarla birlikte... mükemmel bişey, bir de görüyodum anneler çocuklarını okula gönderiyorlar, çocuk dışarıdan anneee diye sesleniyor, bişey isticek, diyorum ben oğlumun yanında olamıcam böyle şeylerde... evdeyken hep bunları düşündüm, düşünmedim değil, herhangi bir olumsuzluk yokken oğlumun bakımında, büyümesinde niye bırakayım ki dedim sonra da başladım yine.. bu sıralar sabahları zorlanıyoruz biraz ayrılmakta ama, o kadar da olacak artık, napalım.. çalışmak da güzel.. hem kendimiz için hem de evlatlarımız için...
ben de çalışan bir anneyim, oğlum 19 haftalık, 3 ay 1 haftalıkken bıraktım babaannesine.. o dönemler çok daha zordu.. ek gıda veremiyosun, buzluğa biriktirdiğim sütlerimle besledi babaannesi.. çok özveriliydi.. çok da güzel baktı, ikimizinde bunaldığı zamanlar oluyodu tabi, ama atlattık çok şükür. oğlumda doğduğundan beri babaannesiyle olduğu için, kendi evinde gibi onlarla birlikte çok mutlu maşallah. çocuğun her döneminde belli zorluklar yaşanıyor, ama gittikçe kolaylaşıyor herşey bence. beslenme konusunda da evde yediğinden daha fazla yiyor orda, daha çok eğleniyor dedesiyle amcasıyla... biz böyle mutluyuz yani... ama 3 hafta raporluydum ben, evdeydim, o bana alıştı ben ona.. işe hiç başlamak istemedim o zaman, ev hanımlarının ne kadar şanslı olduğunu o zman anladım, onlarla vakit geçirmek çok zevkli çünkü, onların masumiyetini yaşamak gün boyu,onlarla birlikte... mükemmel bişey, bir de görüyodum anneler çocuklarını okula gönderiyorlar, çocuk dışarıdan anneee diye sesleniyor, bişey isticek, diyorum ben oğlumun yanında olamıcam böyle şeylerde... evdeyken hep bunları düşündüm, düşünmedim değil, herhangi bir olumsuzluk yokken oğlumun bakımında, büyümesinde niye bırakayım ki dedim sonra da başladım yine.. bu sıralar sabahları zorlanıyoruz biraz ayrılmakta ama, o kadar da olacak artık, napalım.. çalışmak da güzel.. hem kendimiz için hem de evlatlarımız için...
- 4 Şubat 2008
- 5.999
- 14.165
18 aylıkken ikizlerimi bırakıp işe başlamıştım çok zorlandım inanılmaz zor günlerdi hatırlamak bile istemiyorum taaaki çocuklar 3 yaşına gelip kreşe başlayınca en rahat dönemimizdi şimdi 3. sınıfa geçtiler ama gerçekten 2 yaşından önce çocuklarda annede çok zorlanıyor hele o vicdan azabı insanı kahrediyor....
- 27 Ocak 2013
- 311
- 12
cidden çok çok zor,bir baba bunu anlayamaz.ya da çalışmayan bi anne idrak edemez heralde.o an ilk bıraktığın anlar nasıl için yanar,nasıl ağlarsın.sonra sadece ağlamaklı olur,en sonunda alışırsın ama geçmiştir artık vakti bi çok şeyin.ilk kelimelerini söylediği zaman siz yoksunuzdur yanında.hep bir koşuşturmaca anında öğrenirsniz ilk kullandığı kelimeleri,ilk öğrendiği şeyleri...şükür ki yarım gün çalışan bir öğretmenim.ya tam gün çalışsam ne olurdu acaba? heralde ya psikolojim çok bozuk olurdu,dayanıklı biri değilim çünkü.ya da işimi bırakırdım.kızım 4 yaşına yaklaştı diğer kızım da 1 ay sonra kucağımda olur inşallah.çok şükür yalnız büyümeyecekler.abla kardeş idare ederler inşallah birbirlerini.
Bebegim 13 aylık.ve ben calısıyorum.kızım 6 aylıkken calısmaya basladım.baslarda cok zor geldı kızımdan ayrılmak.gercı hala zor ama baska sansım yok.uzuldugum nokta kızım benden cok kopuk.babannesı bakıyor.hep o yanında oldugu ıcın babannesıne cok alıstı.hep onu ıstıyor bana gelmıyor ben kucagıma aldıgım zaman aglıyor anneanne dıyor babannesıne ne yapıcamı sasırdım yardım beklıyorum lutfen...
- 27 Ocak 2013
- 311
- 12
ben de çalışıyorum ve olumu sabahkları bırakmak çok zor geliyor.bana ANNE GİTMEEE!! diyişi var bi Allamm ne zor bi an.Öğlen uykusundan uyanıp beni arattırıyor babannesine ANNE GELLL ANNEEE GEL DEDİM SANA!!! yani işi gücü bırakıp gidesim geliyor.kusum meniimmm çok özlediimmm...
Ya arkadaşlar ben de çalışıyorum.ben kzım 8 aylıkken başladım işe.O zamanlar anlamıyordu tabi ama şimdi anlıyor.Dışarı her gidenle dışarı çıkmak istiyor,kim gitse arkasından ağlıyor.Öyle olunca ben de çaktırmadan gidiyorum.Doğru değil biliyorum ama kıyamıyorum napacam bilmem
Benzer Konular
