- 23 Temmuz 2024
- 17
- 5
- 27
-
- Konu Sahibi gizemli8099
- #41
Çok doğru gerçekten
Çok doğru gerçektenFatih reşit civelekoğlu nun videolarını izler misiniz lütfen,kadın kesinlikle fedakar olmamalı diyor ısrarla.Verici değil alıcıdır kadın,yoksa kıymeti kalmıyor .
Hiç kimseden korkmuyor küçüklüğünde çok dayak yemiş polislerden. Polisi arasam kapıya gelseler kapıyı açmaz bile o derece şizofrenik bi insan. Ama birşeyler yapmam lazım bi yerden başlicam böyle olmaz bu yolun sonunda çocuklarımın gözü önünde ölecem benBelli ki ayrılacak gücün yok, lütfen kendini güçlendir.Psikolojik olarak sen güçlü olursan korkar senden.Polisi ararım deme,ara lütfen,kadese tıkla,sana zarar vermekten korksun en azından.Havlayan köpek ısırmaz afedersiniz böyleleri it gibi de korkaktır polis karşısında.
Yorumlarınız için çok teşekkür ediyorum çalışmama karışmıyor küçük oğlum ana sınıfına başlasın yarım gün de olsa işe girip çalışacam. Birikim yapıp kurtulcam bu hayattan çünkü bu evlilik değil bu esir hayatı resmen. Hizmetçi gibi hissediyorum kendimi sadece bir odada yaşıyorum ama koca evi silip süpürüyorum milletin dağınığını topluyorum yemeklerini yapıyorum tuvaletlerini yıkıyorum. Ben bunları haketmiyorumBöyle eve bakmak olmaz. Yarın o çocuklar 19-20 yaşına gelip her şeyi idrak edince yıllarca terapiden çıkamayacaklar. Onlar için kendinizi kurtarmanız lazım.
Boşanma konusu geçince psikopata bağlıyorsa konuyu şimdilik açmayın. Alttan alta adımlarınızı atın. Çocuklar okula başlayacak, onlara para biriktirmek için çalışmak istiyorum diyin. Hiçbir şey çaktırmayin. Ama dediğim gibi sizin darp raporu almanız lazım. Evden çıkıp doktora nasıl gidersiniz bilemedim ama bir yolunu bulun.
2-3 aylık kiranizi ve çocuk masraflarını biriktirince dava açarsınız. Yok asla çalışmama izin vermez diyorsanız çocuklardan bir süre uzak kalıp evden ayrı çalışmanız gerekebilir.
Eğer cesaretiniz kırılırsa her defasında gelip burada yazdıklarınızı okuyun. Allah yardımcınız olsun.Yorumlarınız için çok teşekkür ediyorum çalışmama karışmıyor küçük oğlum ana sınıfına başlasın yarım gün de olsa işe girip çalışacam. Birikim yapıp kurtulcam bu hayattan çünkü bu evlilik değil bu esir hayatı resmen. Hizmetçi gibi hissediyorum kendimi sadece bir odada yaşıyorum ama koca evi silip süpürüyorum milletin dağınığını topluyorum yemeklerini yapıyorum tuvaletlerini yıkıyorum. Ben bunları haketmiyorum
Allah razı olsun çok sağolunEğer cesaretiniz kırılırsa her defasında gelip burada yazdıklarınızı okuyun. Allah yardımcınız olsun.
Esra Erol’a çık çok ciddiyimMerhaba ben 27 yaşında 2 çocuk annesiyim.. çocukken annem babam ayrıldı ve beni bi eşya gibi köye götürüp dedemlerin evine bıraktılar. Birde abim var abime babam baktı. Zor bi çocukluk geçirdim anneden babadan ayrı aile sevgisi görmemiş yoklukta dünyaya getirilen bi çocuktum. O zaman imtihanım başladı o günler aklımda film şeridi gibi yer etti 4 5 yaşındaki halimi dün gibi hatırlıyorum. Biraz uzun bi konu olacak lütfen kızmayın tek istediğim biraz destek. Şuan ağlamaklıyım bunalımdayım psikolojim o kadar kötü ki intiharı bile düşünüyorum. 16 yaşında eşime kaçtım çünkü beni baba gibi sevdi. Ailesiye oturdum kalabalık ailem olsun neşeli günlerimiz olsun gülüp eğlenelim bi sofraya hepimiz oturup yemek yiyelim istedim. Ama hiç bişey istesiğim gibi olmadı eşim sinir hastası biri çıktı gerçek yüzünü zamanla gösterdi. ailesi ise gittikçe üstüme gelmeye başladı beni her zaman ezdiler. 3 kaynımla aynı evi paylaştım onlar evlendi yeri geldi eşlerinin dolduruşuna gelip üstüme geldiler. Eşim ailemi hiç bi zaman sevmedi evlendiğimiz günden itibaren ailemle ilişkimi kesti. zaten ailemle pek görüşmezdim ama anne sevgisine aç biri olarak hep ağladım annemi istedim görüştürmedi. Sonra çocuk oldu o zamanlar korunmayı bilmediğim için aldıramadım da. Hep sustum göz yumdum düzelir dedim evlilikte olur böyle şeyler dedim ama eşim gittikçe beni daha çok dövmeye başladı normal şiddet psikolojik şiddrt hepsini yaşattı bana. Korktum boşanamadım. Sonra gidersen çocuğu vermem dedi daha çok korktum. Babam beni hiç aramaz annem derseniz paraya düşkün biri hergün makyajlar yapıp sosyal medyaya atar ama çocuklarını hiç hatırlamaz. Arkadaşım desen hiç yok daha düne kadar telefon bile kullanamazdım. Birkaç kere boşamnayı denedim anneme gittim annem başkasıyla evli ve çocuklarımdan en fazla 2 ay ayrı durabildim bu süreçte stresten 15 kilo verdim ölürsemde onların yanında ölcem diyip geri döndüm. Şuan ailesiyle oturuyorum tek bir odada hapis hayatı yaşıyorum. Kendimi öldürmek istiyorum o kadar çaresizim ki bana sahip çıkan hiç kimse yok. Kocamla zıt insanlarız her lafıma kızar bağırır aşağılar 1 haftadır ağlıyorum yemeden içmeden kesildim ölmek istiyorum artık ne olur yardım edin bana. Buŕaya yazmamın amacı biraz olsun dertleşmek. Bi cahillik yaptım ve 12 senedir bunun bedelini ödüyorum. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi psikolojik şiddet ve baskı gördüm. Çocuklarımın yanında vuruyo bana benim gidecek hiç bı yerim yok gitsemde çocuklarımı alamıyorım. Bu dünyaya neden geldiğimi sorguluyorum. Annem babamı sevmezmiş bizde sevgisiz ailenin çocuklarıyız. Sonra boşandılar ve ben tek büyüdüm aramadılar sormadılar. Sevgiye açtım eşim baba olsun bana dedim evlendim çok cahillik yaptım. Hizmetçi gibi kullanılıyorum. Eşim bebi çok sevdiğini söylüyor ama hastalıklı gibi bişey. İnsan sevdiğine zarar verirmi diyorum benim huyum bu diyor. En ufak bi hatamda beni yerin dibine sokuyor. Mutluluğu maddiyatta sanıyor ama benim tek istediğim ilgi sevgi. Hep seni kimseye ezdirmedim dedi ama kendüsi ezdi. Keşke herkes ezseydi de sen ezmeseydin diyorum. Ayrılalım diyince deliye dönüyor çocukların psikolojisi bozulur diyor ama onların önünde dövüyo beni. İçimi dökmek istedim nolur kızmayın..
Merhaba öncelikle bir iş bulmalısınız.Bir pedagog olarak şöyle öneri şuna bilirim. Çocuklarının eşin ve seninle bu şekilde büyümesi, ayrılmanızdan daha fazla hasar almasına sebep olacak. Hayata bir kez geliyoruz ve bu şekilde bir cehennemde yaşamak zorunda değilsin. Elbette çocukların bu durumu anlayacaklar.Merhaba ben 27 yaşında 2 çocuk annesiyim.. çocukken annem babam ayrıldı ve beni bi eşya gibi köye götürüp dedemlerin evine bıraktılar. Birde abim var abime babam baktı. Zor bi çocukluk geçirdim anneden babadan ayrı aile sevgisi görmemiş yoklukta dünyaya getirilen bi çocuktum. O zaman imtihanım başladı o günler aklımda film şeridi gibi yer etti 4 5 yaşındaki halimi dün gibi hatırlıyorum. Biraz uzun bi konu olacak lütfen kızmayın tek istediğim biraz destek. Şuan ağlamaklıyım bunalımdayım psikolojim o kadar kötü ki intiharı bile düşünüyorum. 16 yaşında eşime kaçtım çünkü beni baba gibi sevdi. Ailesiye oturdum kalabalık ailem olsun neşeli günlerimiz olsun gülüp eğlenelim bi sofraya hepimiz oturup yemek yiyelim istedim. Ama hiç bişey istesiğim gibi olmadı eşim sinir hastası biri çıktı gerçek yüzünü zamanla gösterdi. ailesi ise gittikçe üstüme gelmeye başladı beni her zaman ezdiler. 3 kaynımla aynı evi paylaştım onlar evlendi yeri geldi eşlerinin dolduruşuna gelip üstüme geldiler. Eşim ailemi hiç bi zaman sevmedi evlendiğimiz günden itibaren ailemle ilişkimi kesti. zaten ailemle pek görüşmezdim ama anne sevgisine aç biri olarak hep ağladım annemi istedim görüştürmedi. Sonra çocuk oldu o zamanlar korunmayı bilmediğim için aldıramadım da. Hep sustum göz yumdum düzelir dedim evlilikte olur böyle şeyler dedim ama eşim gittikçe beni daha çok dövmeye başladı normal şiddet psikolojik şiddrt hepsini yaşattı bana. Korktum boşanamadım. Sonra gidersen çocuğu vermem dedi daha çok korktum. Babam beni hiç aramaz annem derseniz paraya düşkün biri hergün makyajlar yapıp sosyal medyaya atar ama çocuklarını hiç hatırlamaz. Arkadaşım desen hiç yok daha düne kadar telefon bile kullanamazdım. Birkaç kere boşamnayı denedim anneme gittim annem başkasıyla evli ve çocuklarımdan en fazla 2 ay ayrı durabildim bu süreçte stresten 15 kilo verdim ölürsemde onların yanında ölcem diyip geri döndüm. Şuan ailesiyle oturuyorum tek bir odada hapis hayatı yaşıyorum. Kendimi öldürmek istiyorum o kadar çaresizim ki bana sahip çıkan hiç kimse yok. Kocamla zıt insanlarız her lafıma kızar bağırır aşağılar 1 haftadır ağlıyorum yemeden içmeden kesildim ölmek istiyorum artık ne olur yardım edin bana. Buŕaya yazmamın amacı biraz olsun dertleşmek. Bi cahillik yaptım ve 12 senedir bunun bedelini ödüyorum. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi psikolojik şiddet ve baskı gördüm. Çocuklarımın yanında vuruyo bana benim gidecek hiç bı yerim yok gitsemde çocuklarımı alamıyorım. Bu dünyaya neden geldiğimi sorguluyorum. Annem babamı sevmezmiş bizde sevgisiz ailenin çocuklarıyız. Sonra boşandılar ve ben tek büyüdüm aramadılar sormadılar. Sevgiye açtım eşim baba olsun bana dedim evlendim çok cahillik yaptım. Hizmetçi gibi kullanılıyorum. Eşim bebi çok sevdiğini söylüyor ama hastalıklı gibi bişey. İnsan sevdiğine zarar verirmi diyorum benim huyum bu diyor. En ufak bi hatamda beni yerin dibine sokuyor. Mutluluğu maddiyatta sanıyor ama benim tek istediğim ilgi sevgi. Hep seni kimseye ezdirmedim dedi ama kendüsi ezdi. Keşke herkes ezseydi de sen ezmeseydin diyorum. Ayrılalım diyince deliye dönüyor çocukların psikolojisi bozulur diyor ama onların önünde dövüyo beni. İçimi dökmek istedim nolur kızmayın..
Merhaba ben 27 yaşında 2 çocuk annesiyim.. çocukken annem babam ayrıldı ve beni bi eşya gibi köye götürüp dedemlerin evine bıraktılar. Birde abim var abime babam baktı. Zor bi çocukluk geçirdim anneden babadan ayrı aile sevgisi görmemiş yoklukta dünyaya getirilen bi çocuktum. O zaman imtihanım başladı o günler aklımda film şeridi gibi yer etti 4 5 yaşındaki halimi dün gibi hatırlıyorum. Biraz uzun bi konu olacak lütfen kızmayın tek istediğim biraz destek. Şuan ağlamaklıyım bunalımdayım psikolojim o kadar kötü ki intiharı bile düşünüyorum. 16 yaşında eşime kaçtım çünkü beni baba gibi sevdi. Ailesiye oturdum kalabalık ailem olsun neşeli günlerimiz olsun gülüp eğlenelim bi sofraya hepimiz oturup yemek yiyelim istedim. Ama hiç bişey istesiğim gibi olmadı eşim sinir hastası biri çıktı gerçek yüzünü zamanla gösterdi. ailesi ise gittikçe üstüme gelmeye başladı beni her zaman ezdiler. 3 kaynımla aynı evi paylaştım onlar evlendi yeri geldi eşlerinin dolduruşuna gelip üstüme geldiler. Eşim ailemi hiç bi zaman sevmedi evlendiğimiz günden itibaren ailemle ilişkimi kesti. zaten ailemle pek görüşmezdim ama anne sevgisine aç biri olarak hep ağladım annemi istedim görüştürmedi. Sonra çocuk oldu o zamanlar korunmayı bilmediğim için aldıramadım da. Hep sustum göz yumdum düzelir dedim evlilikte olur böyle şeyler dedim ama eşim gittikçe beni daha çok dövmeye başladı normal şiddet psikolojik şiddrt hepsini yaşattı bana. Korktum boşanamadım. Sonra gidersen çocuğu vermem dedi daha çok korktum. Babam beni hiç aramaz annem derseniz paraya düşkün biri hergün makyajlar yapıp sosyal medyaya atar ama çocuklarını hiç hatırlamaz. Arkadaşım desen hiç yok daha düne kadar telefon bile kullanamazdım. Birkaç kere boşamnayı denedim anneme gittim annem başkasıyla evli ve çocuklarımdan en fazla 2 ay ayrı durabildim bu süreçte stresten 15 kilo verdim ölürsemde onların yanında ölcem diyip geri döndüm. Şuan ailesiyle oturuyorum tek bir odada hapis hayatı yaşıyorum. Kendimi öldürmek istiyorum o kadar çaresizim ki bana sahip çıkan hiç kimse yok. Kocamla zıt insanlarız her lafıma kızar bağırır aşağılar 1 haftadır ağlıyorum yemeden içmeden kesildim ölmek istiyorum artık ne olur yardım edin bana. Buŕaya yazmamın amacı biraz olsun dertleşmek. Bi cahillik yaptım ve 12 senedir bunun bedelini ödüyorum. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi psikolojik şiddet ve baskı gördüm. Çocuklarımın yanında vuruyo bana benim gidecek hiç bı yerim yok gitsemde çocuklarımı alamıyorım. Bu dünyaya neden geldiğimi sorguluyorum. Annem babamı sevmezmiş bizde sevgisiz ailenin çocuklarıyız. Sonra boşandılar ve ben tek büyüdüm aramadılar sormadılar. Sevgiye açtım eşim baba olsun bana dedim evlendim çok cahillik yaptım. Hizmetçi gibi kullanılıyorum. Eşim bebi çok sevdiğini söylüyor ama hastalıklı gibi bişey. İnsan sevdiğine zarar verirmi diyorum benim huyum bu diyor. En ufak bi hatamda beni yerin dibine sokuyor. Mutluluğu maddiyatta sanıyor ama benim tek istediğim ilgi sevgi. Hep seni kimseye ezdirmedim dedi ama kendüsi ezdi. Keşke herkes ezseydi de sen ezmeseydin diyorum. Ayrılalım diyince deliye dönüyor çocukların psikolojisi bozulur diyor ama onların önünde dövüyo beni. İçimi dökmek istedim nolur kızmayın..
Bütün bunları bir psikoloğa anlatsan seni daha iyi anlar ve iyi bir yol bulman için yönlendirir. Burda hiç kimse dertsiz tasasız değil hiç birimiz güzel sağlıklı bir mental durumunda değiliz.. hep dış etken olarak ve yaşadıklarımızdan yola çıkarak ettiğimiz tecrübelere göre yazıyoruz .. iç dökmek yazmak asla kötü bir şey değil ama psikoloğa gitmek okadar iyi geliyor ki ben gittim çok güzel orda ağla hıçkıra hıçkıra karşında sabırlı biri var ve seni sonsuz dinliyor ya dert anası ya dert babası :) hayat zorluklarla doludur biraz güzel biraz hüzünlü acılı bir yerdir. Anne baba da herkes olamıyor olmasın Zaten herkes üremesin sırf anne baba olmak için kimse anne baba olmasın bu sorumluluğu üstlenmek gerekiyor.. evlilik konusunda aşırı erken evlenmişsiniz kendiniz daha çocuk yaştaymışsınız resmen. Keşkeleriniz çoktur geriye dönüşü imkansız ama güzelleştirebilirsin elinden ne geliyorsa oturup düşünmen gerekiyor ayrılmaksa ayrılmak ozaman mutsuz bir evliliği sürdürmenin bir anlamı yok ki zorbalığı da hiç bir kadın çekmek zorunda değil ne demek yani eşim sinir hastası çıktı ? Hasta olan herkes tedavi olmalı eğer insan eşini ailesini seviyorsa ozmaan tedavi olmalı, seni hayatında iştiyosa ailesine ezdirmemeli. Çocuklarının annesisin ve en kıymetli yaşların o adamla geçmiş. Neyseki bunlar geçmişte birer anı olarak kaldı ama artık bişeylerin yapma vakti geldi. Kendine için bir adım at ve psikolojik destek al sonra da kendi hayatını kur bunu annen yapmış mesela annen baban ne yaşadı bilmiyorsun ama seni bırakmamalıydı kesinlikle bunu savunmuyorum sende yap demiyorum ama hayatını güzelleştirmek için adımlar at. Bencil olman gerekiyor birazMerhaba ben 27 yaşında 2 çocuk annesiyim.. çocukken annem babam ayrıldı ve beni bi eşya gibi köye götürüp dedemlerin evine bıraktılar. Birde abim var abime babam baktı. Zor bi çocukluk geçirdim anneden babadan ayrı aile sevgisi görmemiş yoklukta dünyaya getirilen bi çocuktum. O zaman imtihanım başladı o günler aklımda film şeridi gibi yer etti 4 5 yaşındaki halimi dün gibi hatırlıyorum. Biraz uzun bi konu olacak lütfen kızmayın tek istediğim biraz destek. Şuan ağlamaklıyım bunalımdayım psikolojim o kadar kötü ki intiharı bile düşünüyorum. 16 yaşında eşime kaçtım çünkü beni baba gibi sevdi. Ailesiye oturdum kalabalık ailem olsun neşeli günlerimiz olsun gülüp eğlenelim bi sofraya hepimiz oturup yemek yiyelim istedim. Ama hiç bişey istesiğim gibi olmadı eşim sinir hastası biri çıktı gerçek yüzünü zamanla gösterdi. ailesi ise gittikçe üstüme gelmeye başladı beni her zaman ezdiler. 3 kaynımla aynı evi paylaştım onlar evlendi yeri geldi eşlerinin dolduruşuna gelip üstüme geldiler. Eşim ailemi hiç bi zaman sevmedi evlendiğimiz günden itibaren ailemle ilişkimi kesti. zaten ailemle pek görüşmezdim ama anne sevgisine aç biri olarak hep ağladım annemi istedim görüştürmedi. Sonra çocuk oldu o zamanlar korunmayı bilmediğim için aldıramadım da. Hep sustum göz yumdum düzelir dedim evlilikte olur böyle şeyler dedim ama eşim gittikçe beni daha çok dövmeye başladı normal şiddet psikolojik şiddrt hepsini yaşattı bana. Korktum boşanamadım. Sonra gidersen çocuğu vermem dedi daha çok korktum. Babam beni hiç aramaz annem derseniz paraya düşkün biri hergün makyajlar yapıp sosyal medyaya atar ama çocuklarını hiç hatırlamaz. Arkadaşım desen hiç yok daha düne kadar telefon bile kullanamazdım. Birkaç kere boşamnayı denedim anneme gittim annem başkasıyla evli ve çocuklarımdan en fazla 2 ay ayrı durabildim bu süreçte stresten 15 kilo verdim ölürsemde onların yanında ölcem diyip geri döndüm. Şuan ailesiyle oturuyorum tek bir odada hapis hayatı yaşıyorum. Kendimi öldürmek istiyorum o kadar çaresizim ki bana sahip çıkan hiç kimse yok. Kocamla zıt insanlarız her lafıma kızar bağırır aşağılar 1 haftadır ağlıyorum yemeden içmeden kesildim ölmek istiyorum artık ne olur yardım edin bana. Buŕaya yazmamın amacı biraz olsun dertleşmek. Bi cahillik yaptım ve 12 senedir bunun bedelini ödüyorum. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi psikolojik şiddet ve baskı gördüm. Çocuklarımın yanında vuruyo bana benim gidecek hiç bı yerim yok gitsemde çocuklarımı alamıyorım. Bu dünyaya neden geldiğimi sorguluyorum. Annem babamı sevmezmiş bizde sevgisiz ailenin çocuklarıyız. Sonra boşandılar ve ben tek büyüdüm aramadılar sormadılar. Sevgiye açtım eşim baba olsun bana dedim evlendim çok cahillik yaptım. Hizmetçi gibi kullanılıyorum. Eşim bebi çok sevdiğini söylüyor ama hastalıklı gibi bişey. İnsan sevdiğine zarar verirmi diyorum benim huyum bu diyor. En ufak bi hatamda beni yerin dibine sokuyor. Mutluluğu maddiyatta sanıyor ama benim tek istediğim ilgi sevgi. Hep seni kimseye ezdirmedim dedi ama kendüsi ezdi. Keşke herkes ezseydi de sen ezmeseydin diyorum. Ayrılalım diyince deliye dönüyor çocukların psikolojisi bozulur diyor ama onların önünde dövüyo beni. İçimi dökmek istedim nolur kızmayın..
Bu aklı verirken iyisiniz de neden kendiniz bu aklı kullanmıyorsunuz. Bu cehennemde siz de yaşamak zorunda değilsiniz.Merhaba öncelikle bir iş bulmalısınız.Bir pedagog olarak şöyle öneri şuna bilirim. Çocuklarının eşin ve seninle bu şekilde büyümesi, ayrılmanızdan daha fazla hasar almasına sebep olacak. Hayata bir kez geliyoruz ve bu şekilde bir cehennemde yaşamak zorunda değilsin. Elbette çocukların bu durumu anlayacaklar.