Bunalım mı depresyon mu

Merhabalar. Birkaç aydır sosyal medyamı kapattım, olduğum yerde pek komşuluk yok. 2. bebeğime hamileyken şöyle yardım ederiz böyle bakarız diyen kimse yardım etmedi ve bunalıma girdim sanırım. Kimse arayıp sormuyor ben de bıraktım artık. Eşim işten geldiğinde yardım ediyor ama hiçbir şeyden mutlu olamıyorum sanki ruhum acı çekiyor. Sürekli ağlıyorum, dışarı çıkmak aynaya bakmak bile istemiyorum. Çocuklarıma bakamadığımı hissediyorum eskiden koşar oynardım onlarla şu an hiçbirini yapmak istemiyorum kolumu kaldırmak bile istemiyorum. Sabahları çok mutsuz uyanmıyorum ama günün ortasına doğru kendimi tanıyamaz halde buluyorum. İntihar etmeyi düşünüyorum sürekli o kadar bıkkın hissediyorum ki. İçim acıyor nasıl tarif ederim bilmiyorum acı çekecek bir durumda değilim ama neden acı çekiyorum neden böyleyim gerçekten bilmiyorum. Annemle, ablamla konuşuyordum bazen telefonda ama kimse beni anlamıyor kimse destek olmuyor. Bu depresyon mu bunalım mı? Kendimi tanıyamıyorum. Psikolojik destek almayı denedim ama sanki psikolog da beni anlamıyor sürekli kendi istediği yerlere çekiyor konuları. Bilmiyorum hiç iyi değilim

Merhaba öncelikle şunu söylemek istiyorum insanlarin bizi anlamasini beklemek gerçekten cok zor kimse kimseyi anlamiyo malesef 2 tane cocugunuz var anladigim kadariyla. Allah bagislasin. Size ne kadar moral olur bilmiyorum ama bende gurbetteyim sevdigimle evlendim ona kavuştum fakat bi cok kişiye hasret kaldim aileme sevdiklerime kocamin ailesiyle anlaşamıyorum samimiyetsiz geliyolar 1 bucuk seneye yaklasiyo evleneli bir kere dusuk yaptım rabbim kimseye yasatmasin hep düşünüyorum bebegim olsa hicbiseye üzülmem diyorum gercekten cok istiyorum lütfen cocuklariniz icin kdndiniz icin yasayin intihar deyince gerçekten icim kotu oldu kendinizi üzmeyin