İyi akşamlar herkese.. Boşanma aşamasındayım dava açılalı 2 ay oldu duruşma gününü bekliyor herkes. Belirsizlikler ,beklemeler devam ediyor. Çok bunaldım. Çok sıkıldım. İşim var çok şükür işimle oyalanıyorum öğrencilerimle meşgale oluyorum. ama işte bu durum mesai saatleri bitinceye kadar.. Bittikten sonra eve gidiyorum tek başıma. kendimleyim. Kocamaaan bir boşluk. Issızlık.. yalnızlık.. Bazen korkuyorum evde tek başına olduğum için kötü kabuslar görüyorum. Mesela boşanmak üzere olduğum insan rüyama geliyor ve benim canımı yakmaya çalışıyor, rüyamda ağlıyorum gibi rüyalar görüyorum. Bilinçaltım hep bunlarla dolu. Bu yüzden kendimi dua okumalara verdim. Tek sığındım Allah.. Bazen dua ederken ağlıyorum. Film izlerken ağlıyorum durduk yere. bir yandan ağlamam lazım içimi dökmem için. okul da yapamadığım için evimde ağlıyorum bazen kendi kendime konuşuyorum eşime ve ailesine çoook kızıyorum!. (Bu sürecin neden başladığını ,neden boşanma kararı aldığımı merak edenler daha önceki konularıma bakabilirler) Kısaca eşimin beni öylece bir başıma bırakmasını haketmedim. Bana sahip çıkmamasını haketmedim. Ailesinin bana değer vermemesini gelinlerini bir çırpıda silmelerini haketmedim. Evliliğim boyunca en çok çabalayan hep bendim ama olmadı bitiyor işte.. Hangi kadın ister evliliği yıkılsın? Tekrar tekrar anlatmak istemiyorum. Yaşadıklarım diğer konularda mevcut. Kötü şeyler yaşadım. EVLİLİK tam anlamıyla pişmanlıktı ve bitiyor. (O her tartışmada her defasında boşanmak istediğini söyleyerek benim canımı yakardı işte dediği oluyor..çok pişman olacaklar...) Şuanda çok büyük yalnızlık çekiyorum. Küçük bir ilçedeyim. il dışı atamasıyla geldim. Tek başıma kadın halimle mücadele veriyorum. Şükürler olsun ki elimde altın bileziğim var. Güçlü durmak zorundayım. Sadece büyük bir boşluk içindeyim. Kafama göre arkadaşım da yok çoğu bayan arkadaşlarım evli çoğu beni bekar biliyor bir iki kişi hariç. Evli olanlarda bir ego var biz evliyiz bekarlardan daha üstünüz egosu. Benimde bu hoşuma gitmiyor. Saçma geliyor konuşmalar bazen de insanın gücüne gidebiliyor. Bu yüzden yalnız takılmak zorunda kalıyorum. ki arkadaş ortamım olsa bile kendimi kimseye açamazdım gene bir yerde tıkanır sessizliğe bürünür çekimser asosyal kişiyi oynardım. Belki de bu süreci yalnız atlatmalıyım bilmiyorum. Ama insanın çok zoruna gidiyor bu durum daha henüz gençsin ve bunları yaşıyorsun. Sanki bir daha mutlu olamayacağını sanıyorsun.. belki de hiç bişey eskisi gibi olmıcak. çünkü ilkler bitiyor.. karamsarsın işte.. Hayat sevincim gitti. Ne kadar kendine zaman ayırsan da kendine gene de mutlu değilsin. Boşanmanın içinde belirsiz bir bekleyiş olunca da insan yıpranıyor. ne yapacağını bilemiyor.. Ailem de her zaman yanımda olamıyor uzaktalar, çalışıyorlar. Ama arkamdalar çok şükür.. Böyle bir süreç yaşayanlar bu süreci nasıl atlattınız,? Tekrar birine güvenip mutlu olan var mı? Hayat sevinci tekrar geliyor mu? Seni gerçekten seven sana gerçek anlamda sahip çıkan sarıp sarmalayan insanlar var mı bu hayatta yalansız, dolansız, şartsız, koşulsuz, sadece seni sen olduğu için seven değer veren erkek var mı bu dünyada?? Ben umudumu kaybettim... Artık herkes bir tuhaflaştı.. Menfaat, çıkar ilişkisi sardı dört bir yanı... Çok zor....
