- 21 Nisan 2015
- 3.165
- 9.601
- 158
Merhaba.
bu günlerde böyle bir konu açacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Daha önce de vardı benzer konularım. Ama geçtiğini sanmışım. Ah salak kafam.
sizden fikir almak istiyorum. Zira artık aklımın bana yetmediğini düşünüyorum. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum.
size durup da bir olayı anlatmayacağım. Kısaca 7.5 yılımı özetleceğim. Biraz uzun olabilir.
21 yaşımda evlendim. esimle aramızda 12 yaş fark var. Eşim evin en küçüğü ve tek erkek. Haliyle ablalarıyla hep problem yaşadık. Ayrı bir evimiz olduğunu hiç kabullenemediler. Beni sanki oğullarının eşi değil de, evlatlık almış gibi çoook şey beklediler benden. 3 yıl sonra yine onlar sebepli gidip boşanma davası açtım. Tabi o da karşı dava. Böyle böyle bir ton şey. Sonra 3-4 ay sonra barıştık. Tek şartım ailesiyle görüşmek zorunda bırakılmamaktı.
Üstünden tam 4 yıl geçti. zaman zaman tabiki kavga gürültü koptu. Ama genel olarak onlardan başka en ufak problemimiz yoktu. Ve haliyle çok mutluyduk. Zaman zaman geldiler, biz gittik. Hep bir mesafe oldu aramızda. Ama 1.5 yıl önce onlarla bir problem yaşadık. İpler daha da koptu. 1.5 yıldır görüşmüyorum diyebilirim. Eşim istediği gibi görüşüyor konuşuyor. Evimize gelmeyi talep etmiyor kimse. Beni görmemek için. Ben de davet etmiyorum ne yalan söyleyeyim. Eşimi tek davet ediyorlar kendi evlerine. Zaman zaman da tek gidiyor.
bu süre içerisinde tüp bebek denemem de olsa, hem bir çocuğum olmasını çok istedim. Hem de böyle bir evliliğe çocuk getirme fikrinden hep korktum. Ve Allah da vermedi zaten.
az önce yaşadığımız bir tartışma bana tümm bu 7.5 yılı sorgulattı. Yaş neredeyse 30. Bana sen onları takıntı yapmışsın, gidelim diyen bir insan var karşımda. Bunun için evi yıktı bağırışıyla diyebilirim.
şimdi sorum; haksizlık edilen benken, kale alınmayan, bir gün olsun aranmayan sorulmayan, evlere davet edilmeyen veya evine girilmeyen benken neden benim adım atmam gerekir?
çok kırgınım. Öyle böyle değil.illa haklı sebeplerim olduğu gibi abarttıklarım da vardır. Ama bir gün olsun kimse kale alıp konuşmadı. Yanlış anladın kusura bakma denmedi. Çözelim denmedi. Ben 1 yüzümü astıysam onlar 10 yaptı.
Evine gidersem karşımdakiler bak öyle davrandık ki pişman oldu yine ayağımıza geldi diyecekler biliyorum. Ve kendimi tanıyorum. Gururum her şeyden önde gelir. Böyle bir durumda yine kaldıramam ben. Yeni evli değilim ki bir şans vereyim. Belli ki anlaşamıyoruz. Bunun tek yolu illa gidip gelmek midir? Bir arpa boyu yol almamış hissediyorum kendimi. Ve bu evlilik böyle gider mi sizce?
bu günlerde böyle bir konu açacağım aklımın ucundan bile geçmezdi. Daha önce de vardı benzer konularım. Ama geçtiğini sanmışım. Ah salak kafam.
sizden fikir almak istiyorum. Zira artık aklımın bana yetmediğini düşünüyorum. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum.
size durup da bir olayı anlatmayacağım. Kısaca 7.5 yılımı özetleceğim. Biraz uzun olabilir.
21 yaşımda evlendim. esimle aramızda 12 yaş fark var. Eşim evin en küçüğü ve tek erkek. Haliyle ablalarıyla hep problem yaşadık. Ayrı bir evimiz olduğunu hiç kabullenemediler. Beni sanki oğullarının eşi değil de, evlatlık almış gibi çoook şey beklediler benden. 3 yıl sonra yine onlar sebepli gidip boşanma davası açtım. Tabi o da karşı dava. Böyle böyle bir ton şey. Sonra 3-4 ay sonra barıştık. Tek şartım ailesiyle görüşmek zorunda bırakılmamaktı.
Üstünden tam 4 yıl geçti. zaman zaman tabiki kavga gürültü koptu. Ama genel olarak onlardan başka en ufak problemimiz yoktu. Ve haliyle çok mutluyduk. Zaman zaman geldiler, biz gittik. Hep bir mesafe oldu aramızda. Ama 1.5 yıl önce onlarla bir problem yaşadık. İpler daha da koptu. 1.5 yıldır görüşmüyorum diyebilirim. Eşim istediği gibi görüşüyor konuşuyor. Evimize gelmeyi talep etmiyor kimse. Beni görmemek için. Ben de davet etmiyorum ne yalan söyleyeyim. Eşimi tek davet ediyorlar kendi evlerine. Zaman zaman da tek gidiyor.
bu süre içerisinde tüp bebek denemem de olsa, hem bir çocuğum olmasını çok istedim. Hem de böyle bir evliliğe çocuk getirme fikrinden hep korktum. Ve Allah da vermedi zaten.
az önce yaşadığımız bir tartışma bana tümm bu 7.5 yılı sorgulattı. Yaş neredeyse 30. Bana sen onları takıntı yapmışsın, gidelim diyen bir insan var karşımda. Bunun için evi yıktı bağırışıyla diyebilirim.
şimdi sorum; haksizlık edilen benken, kale alınmayan, bir gün olsun aranmayan sorulmayan, evlere davet edilmeyen veya evine girilmeyen benken neden benim adım atmam gerekir?
çok kırgınım. Öyle böyle değil.illa haklı sebeplerim olduğu gibi abarttıklarım da vardır. Ama bir gün olsun kimse kale alıp konuşmadı. Yanlış anladın kusura bakma denmedi. Çözelim denmedi. Ben 1 yüzümü astıysam onlar 10 yaptı.
Evine gidersem karşımdakiler bak öyle davrandık ki pişman oldu yine ayağımıza geldi diyecekler biliyorum. Ve kendimi tanıyorum. Gururum her şeyden önde gelir. Böyle bir durumda yine kaldıramam ben. Yeni evli değilim ki bir şans vereyim. Belli ki anlaşamıyoruz. Bunun tek yolu illa gidip gelmek midir? Bir arpa boyu yol almamış hissediyorum kendimi. Ve bu evlilik böyle gider mi sizce?