- 28 Temmuz 2020
- 204
- 483
-
- Konu Sahibi sassyassyy
- #41
Başınız sağolsun, EMDR terapi başlangıç için iyi olacaktir diye düşünüyorum.annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.
kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.
ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.
kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.
Basin sagolsun sassy. Sana kocaman sarılmak istedim. Birinci derece yakınım olarak ben de bebeğimi kaybettim. Kıyaslamak adına demiyorum kendi adıma söyleyeyim; bir seneyi geçti ama hala çok çok taze. Geçmiyor azalmıyor da sadece gündelik hayatın akışıyla ilk zamanlardaki kadar yer kaplamıyor. Ama azıcık bir boşluk olsun insan yine sardırıyor. Annen sadece şu an beden olarak yanında değil yoksa mitokondrisi senin hücrelerinde ve sana enerji vermeye devam ediyor. Kendini iyi hissettiğin bir zaman gidip onunla mezarında konuşmak alacağın en iyi terapiden bile daha iyi gelecektir. Hep keşkeleri sıralamışsın ya. İlerde sen de anne olacaksın. Annenle yaşamak istediklerini yaşayabileceğn bir evladın olur umarım.annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.
kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.
ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.
kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.
Emin ol zamanla azalacak... Bir süre sonra uyuşacak ve herşey rüyaymış gibi gelecek...annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.
kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.
ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.
kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.
Ben 4 sene once kaybettim annemi aci mi ? Ilk gunki gibi degil geciyo en buyuk ilac zaman bunu yasadikca anlarsinannemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.
kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.
ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.
kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.
herkese cok tesekkur ederim iyi dilekler icin. ama icimdeki bu seyi gecirecek olan ne yani sadece zaman mi bilmiyorum. konusamiyorum ama yazarken bile gercekten aklima gelince gozumu kapatip unutmaya calistigim seyler oluyor.
annem yogun bakimdan uzun sure cikmayinca icimde kotu bir his oldu benim, normalde iki hafta sonra donecekken erken donduk turkiyeye. ben geldikten iki gun sonra da annem gitti. haberini aldiktan sonra once hastaneye sonra evine gittim. evden son kez ciktigini bilmeden sabah kahve icmis yarim birakmis mutfakta o duruyordu, gece kitap okumus sanirim kitabi,gozlugu,battaniyesi koltukta duruyordu. bunlari aklimdan silemiyorum demek ki daha yasamak istiyordu, her seyi yarim kalmis, acaba benimle ilgili de icinde kalanlar oldu mu, beni affetti mi, orada yatarken beni de dusundu mu hep bunlar dolasiyor aklimda. keske o eve gitmeseydim keske hicbir sey gormeseydim salonun her yerinde abimin cocuklarinin ve kendisinin fotograflarini gormeseydim. benim bir tane bile fotografim yoktu hicbir seyim yoktu orada.
ben gercekten hic kendi zannettigim gibi biri degilmisim. annemin cenazesinden sonra kosa kosa kactim ankaradan ve hala gidemiyorum. onun evinin onunden gececek olmamin dusuncesi bile ruhumu daraltiyor. yaptigim her sey ama her sey icin yine de utaniyorum. biliyorum tek suclu ben degilim ama ben sadece kendi davranislarimi degistirebilirim sonucta. keske yapsaydim keske boyle olmasaydim keske o beni anlamak istemiyorsa ben onu anlasaydim. eger o gidince boyle olacagimi bilseydim gercekten asla boyle yapmazdim ama bilemezdim ki.
Hastalığı neydi hani ateşli hastalıktanmı öldü kafama takıldı kusura bakmayın..tabiki eceli geldi öldü hastalıklar sebeptir,perdedir ama atesleniyordu deyince merak ettim hastalığını.S sassyassyy başınız sağ olsunMutlaka bir uzman yardımı alın çünkü annenizle neler yaşadınız da küstünüz bilmiyorum ama annenize yaşarken bile duyduğunuz hasrete, ölüm acısı ve vicdani duygular da karışmış, bunu atlatmanız için de yardım almanız şart, hazır olduğunuzda kendiliğinizden gideceksinizdir mezarına, onunla konuşmak da bir nebze rahatlatacaktır sizi, hatta hazır olup gittiğinizde kendinizi sıkmayın, içinizden geldiği gibi konuşun, çok iyi geliyor insana.
Bu acı geçiyor ama işin içine vicdan da girince zaman alıyor, ilk ölüm acısını kardeşimle yaşadım, o 8 ben 9 yaşındaydım, son nefesinde başı ellerimin arasındaydı, tek diyebildiğim gitme'ydi.
Hasta olmuştu evde tedavisi sürerken ateşleniyordu, ateşten yanarken soğuk yerler aradığında başına gidip soğuk yerlere yatma ölürsün, seni (ben çok küçükken ölen) babaannemin yanına gömeriz sonra demiştim, 2-3 güne kalmadı öldü, hayatımda yaşadığım en büyük vicdan azabı ve ölüm acısıydı.
9 yaşında bir çocuktum sonuçta ama öyle bir vicdan yükü yüklemiştim ki kendime, ben söyledim diye öldü zannetmiştim, uzun süre kendime gelemedim, yıllarca mezarına gidemedim ama kendimi güçlü hissettiğimde gidip konuştum içimi döktüm, iyi kötü sizde dökün içinizdekileri, ağzınızdan döküleceklerden utanmayın zira biliyorum içinde sakladıkça daha bir büyüyor, acınız travmaya dönüyor
Sana kocaman sarılasım geldi şu anannemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.
kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.
ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.
kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim.
Dile kolay iki buçuk sene olmuş. Ama çekene sormak lazım.Benim annem öldüğünde aramız iyiydi sassy ancak ergenlikten itibaren irili ufaklı bir çok sorun yaşadık. Beraber geçirdiğimiz son sene benim de anneliğe hazırlanmamla herşey değişmişti, çok güzel geçiyordu zamanımız.
Sonra aniden annemi kaybettim. Aynen dediğin gibi fincanda kahvesi telefonunda dizisi yarım kaldı, konser sinema planlarımız vardı yarım kaldı. O yarım kalmışlık beni mahvetti, neye kime kızacağımı şaşırdım en sonunda yine anneme kızdım. Beni bırakıp gitti küçücük bebeğimle diye yine anneme kızdım, öldüğünü kesinlikle kabul edemedim uzun zaman.
Evine gittim herşeyini döktüm bana bişey demiş olsun diye, belki kardeşime ve bana bi mektup bırakmıştır diye aradık durduk. Sanırım yaşadıklarının en büyük sebebi ölümünün ani olması.
Kendine zaman ver tek diyebileceğim bu. Annemi kaybedeli 2.5 yıl oldu benim de ama hala korkunç bi yalnızlık hissediyorum, sadece öfke azaldı. Senin de kendine ve annene olan öfken azalacak eminim bence de yardım alman en doğrusu olur. Başın sağolsun gerçekten üzüldüm hem vefatına, hem yarım kalan ilişkinize.