bu aci nasil geciyor?

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Başın sağolsun. Ben babamı kaybettikten sonra ilk başlarda geçmis yok gibiydi. Hayatımda babamdan ayrılmamıştim. Ama sanki onsuz büyümüş gibi hissediyordum. Sonra olmayan hatıraları belki de küçükken kurduğum hayalleri gerçek gibi sanip hikaye anlatıp durdum. İş yerinde,arkadaşlarıma sürekli biz babamla böyle yapardık. Bı gün anneme babam küçükken hep saçımı tarardi hatırlıyor musun gibi bir konuşma geçti. Babam benim saçımı taramazdi. Doğru olan bu ama kafamda canlı bir hatıra vardı. Ben babam gittikten sonra en çok çocukluğuma gençliğime ağladım. Keşkeler hiç bitmedi. Ama en büyük ilaç zaman. Babamı şimdi anlıyorum o gördüğü doğru bildiği babalığı yaptı. Hatta gördüğünden fazlasını yaptı. Bunun için doktora gittim . Sizde gidin kendinize zaman verin. Herkes size akıl verir; ağlama , üzülme diye. Giden sizin anneniz aklınız kalbiniz size iyileşmek için yardım edecek.
 
Erkek kardesimle cok fena kavga ettik bir sabah. Resmen yemekleri bogazina dizdim o da masadan ac kalkti. O gunun gecesi onu kaybettik. Kizmak sinirlenmek icin cok hakli sebeplerim vardi, onu dusundugum icin demistim ne dediysem. Ama iste...kus ayrildik. Kardesim 7 gun oyle komada kaldi, hic gozunu acmadi. Helallesemedik. Pismanligi hic gecmiyor. Sizinki daha cok yeniymis. Zamanla biraz hafiflese de gecmiyor. Ben cok dua ediyorum, her cuma gecesi Yasin suresi okurum. Inancli iseniz siz de dua edebilirsiniz. Elimizden daha fazlasi gelmez malesef..
 
Başınız sağolsun. Allah rahmet eylesin. Bir yerde bir psikiyatristten dinlemiştim de insanın yakını vefat edince cenazeye katılmak ya da mezarina gitmek durumu kabullenmek açısından çok önemliymiş. Çünkü gözüyle görünce durumu kabullenmek ve alışmak daha kolay oluyormuş ama görmeyince zihnen o tamamlanmamış olay olarak algılanıyormuş ve insanın aklı hep vefatından önceki zamanda kalıyormuş. Bu durumu kabullenmeyi ve yas sürecini daha uzatıyormuş. O yüzden mezar ziyareti yapmak çok önemli demişti. Mümkün olan en kısa zamanda annenizin mezarını ziyaret etmek iyi gelebilir.

Annenizle yaşadığınız tartışmalardan dolayı kendinizi suçlamayın lütfen. Eğer ilk mesajda dediğiniz gibi anne kız ilişkiniz olmadiysa bunun tek sorumlusu siz degilsinizdir. Benim gördüğüm annesi tarafından yeteri kadar sevildiği hissini almayanlar tartışmalarda çok hircinlasabiliyorlar. Hani o büyük tartışmanın altında bazen "benimle ilgilenmedin, beni yeteri kadar sevmedin" sitemi yatıyor. Annenizle iyi bir ilişkiniz olamadıysa, büyük tartışmalarınız olduysa belki de bunun asıl sorumlusu siz değilsinizdir. Bir suçlu aramaya da gerek yok aslında. Sadece geçmişteki kötü anları düşünüp hep kendinize yüklenmeyin yeter.
 
sıralı ölümü yaşayacak olursak hepimiz anne baba acısını tadıcaz. küs kalmalarınız için kendinizi mi suçluyorsunuz tam anlayamadım ama kırgınlıklar var ki bunlar olmuş. ölen insanlar sağ iken acımayız ama onlar öldüklerinde nedense mezarın içinde canlı şekilde yalnızlıkla boğuşuyorlarmış gibi kederleniyoruz. ama annenizin acıları toprağa girdiği an bitti ve ölülerin ruhu varsa eğer, ölülerin ben hayatta kalanlara kırgın olduklarını düşünmem. bence o da keşke ben de kızımla böyle olmasaydım diye düşünürdü. gerçekten kötü bir annelik yaptıysa affetmek zorunda da değilsiniz. kalbinizin sesini dinleyin
 
Başın sağolsun S sassyassyy
Acın için bir şey diyemem, yaşamadığım acıyı anlayamam.
Sadece şunu söyleyeyim,
hani klişe olacak ama, eğer olur da anne olursan anlayacaksın, anneler çocuklarına kırgın yada küs kalmaz.
O kavgalar, kırgınlıklar, kızgınlıklar, hepsi birinizden birine bir şey olana kadar. O zaman senin canın yansa o, onun canı yansa sen üzülürsün.
böyle bir bağı uzaklık, farklılıkta dargınlık bozamaz.
eger bu konuda acın katlanıyorsa merak etme. Sen affet, o çoktan affetmiştir.
 
Başın sağolsun S sassyassyy
Acın için bir şey diyemem, yaşamadığım acıyı anlayamam.
Sadece şunu söyleyeyim,
hani klişe olacak ama, eğer olur da anne olursan anlayacaksın, anneler çocuklarına kırgın yada küs kalmaz.
O kavgalar, kırgınlıklar, kızgınlıklar, hepsi birinizden birine bir şey olana kadar. O zaman senin canın yansa o, onun canı yansa sen üzülürsün.
böyle bir bağı uzaklık, farklılıkta dargınlık bozamaz.
eger bu konuda acın katlanıyorsa merak etme. Sen affet, o çoktan affetmiştir.
aslinda hatirlamak istemedigim cok fazla sey var. biliyorsunuz az cok yani ben kanser tedavisi gorurken yalnizdim genelde, babam gelirdi arada yasadigim yere. kubadan asi getirtmemiz gerekti, annemin fakulteden arkadasi orada calisiyordu bildigin bu asilar uzerinde calisiyordu adam yani ondan bilgi alabilirdik ama annem ugrasmadi. biz babamla kubaya, oradan isvicreye gittik. isvicrede ameliyat oldum annem gelmedi sirf ameliyati babam yapiyor diye. ki beyin ameliyati olmustum. uyandigimda benim de aklima annem geldi diyemem ama birkac gun sonra sormustum sevgilime hic aradi mi diye evet cok aradi ben konustum dedi ama aramadigina emindim cunku ben uyaninca da hic aramamisti. bunlari dusununce tiksiniyorum neden uzuluyorum diyorum ama oyle bir sey oluyor ki icimde acaba neden boyle yapti, benim yapabilecegim bir sey var miydi, benden mi bir adim bekledi, pisman oldu mu diye kafayi yiyorum. hem cok uzuluyorum hem de nefret ediyorum dunyadan gittikten sonra bile bana boyle bir aci biraktigi icin. hayatimda ilk kez insanlarla konusuyorum bunlari, yillarca icimde tuttum tuttum sadece beni bitirdi.
 
annemi kaybedeli bir ay kadar olacak ve ben daha mezarina hic gitmedim utandigim icin. etrafimdaki kimseye anlatamiyorum icimde buyuyor buyuyor beni boguyor.

kusmustuk en son ve annem o sekilde gitti. kusmemis olsaydik ne degisirdi belki de cenazesine rahatca gidebilirdim sadece bu olurdu sanirim. cunku zaten annem benim hayatimda yoktu ben de onda yoktum. yoktuk yani biz anne kiz degildik, zorluyorduk bazen o zorluyordu bazen ben zorluyordum ama olmuyordu. hic olmadi.

ama yine de pismanim ve bu pismanlik gecebilecek turden degil eminim. hayatimin sonuna kadar bunu yasamak istemiyorum. ikiyuzlu oldugumu dusunuyorum evet ama bunu unutmak istiyorum. annemin bana soylediklerini, benim ona soylediklerimi tamamen unutmak istiyorum. belki o zaman icimdeki aci biraz hafifler. cunku simdi nefes alirken canim aciyor, kafami bir saniye bos birakmamaya calisiyorum ama yine de gecmiyor. boyle bir yuku hayatimda istemiyorum.

kimseyle bir sey konusamiyorum bogazimda bir sey dugumleniyor gozlerim doluyor oylece kaliyorum. kendimi babama veya sevgilime bile anlatamiyorum konusmaya calisinca aglamaktan konusamiyorum. ben sadece lutfen bu aci hafiflesin istiyorum, bu yuk uzerimden kalksin. tamam yine uzuleyim ama canim boyle yanmasin istiyorum cunku bu bu zamana kadar yasamadigim turden bir aci. bu kadar guclu degilim yapamiyorum kendi kendime kalip dusundugumde delirecek gibi oluyorum. lutfen gececek, bak benimki de gecti, herkesin acisi geciyor deyin ben gercekten cok caresizim

çok üzüldüm başın sağolsun.
zamanla azalıyor. başka ne diyeceğimi bilemedim... :KK43:
 
aslinda hatirlamak istemedigim cok fazla sey var. biliyorsunuz az cok yani ben kanser tedavisi gorurken yalnizdim genelde, babam gelirdi arada yasadigim yere. kubadan asi getirtmemiz gerekti, annemin fakulteden arkadasi orada calisiyordu bildigin bu asilar uzerinde calisiyordu adam yani ondan bilgi alabilirdik ama annem ugrasmadi. biz babamla kubaya, oradan isvicreye gittik. isvicrede ameliyat oldum annem gelmedi sirf ameliyati babam yapiyor diye. ki beyin ameliyati olmustum. uyandigimda benim de aklima annem geldi diyemem ama birkac gun sonra sormustum sevgilime hic aradi mi diye evet cok aradi ben konustum dedi ama aramadigina emindim cunku ben uyaninca da hic aramamisti. bunlari dusununce tiksiniyorum neden uzuluyorum diyorum ama oyle bir sey oluyor ki icimde acaba neden boyle yapti, benim yapabilecegim bir sey var miydi, benden mi bir adim bekledi, pisman oldu mu diye kafayi yiyorum. hem cok uzuluyorum hem de nefret ediyorum dunyadan gittikten sonra bile bana boyle bir aci biraktigi icin. hayatimda ilk kez insanlarla konusuyorum bunlari, yillarca icimde tuttum tuttum sadece beni bitirdi.

bence pişman oldu mu diye kendini yeme. bu süreçlerde yanında olmadan seni aramadan durabildiyse senin yapabileceğin bir şey yokmuş ki.
 
aslinda hatirlamak istemedigim cok fazla sey var. biliyorsunuz az cok yani ben kanser tedavisi gorurken yalnizdim genelde, babam gelirdi arada yasadigim yere. kubadan asi getirtmemiz gerekti, annemin fakulteden arkadasi orada calisiyordu bildigin bu asilar uzerinde calisiyordu adam yani ondan bilgi alabilirdik ama annem ugrasmadi. biz babamla kubaya, oradan isvicreye gittik. isvicrede ameliyat oldum annem gelmedi sirf ameliyati babam yapiyor diye. ki beyin ameliyati olmustum. uyandigimda benim de aklima annem geldi diyemem ama birkac gun sonra sormustum sevgilime hic aradi mi diye evet cok aradi ben konustum dedi ama aramadigina emindim cunku ben uyaninca da hic aramamisti. bunlari dusununce tiksiniyorum neden uzuluyorum diyorum ama oyle bir sey oluyor ki icimde acaba neden boyle yapti, benim yapabilecegim bir sey var miydi, benden mi bir adim bekledi, pisman oldu mu diye kafayi yiyorum. hem cok uzuluyorum hem de nefret ediyorum dunyadan gittikten sonra bile bana boyle bir aci biraktigi icin. hayatimda ilk kez insanlarla konusuyorum bunlari, yillarca icimde tuttum tuttum sadece beni bitirdi.

Cok zor bir durum. Ne kadar dayanikli bir kizsin inanilmaz derecede dayanikli. Kendimi senin yerine koymaya calisiyorum, sanirim ben olsam anneme kusmek konusunda sucluluk duymazdim... Annemin tarzi bu olabilir, tuhaf biri olabilir ama cocuk olarak en zor zamaninda ilgi istemek ve gormeyince kusmek kirilmak hakkin bence... Ama buna ragmen yine de sevmen de normal bence... Yani burda disardan bir goz olarak seni asla hatali ve suclu bulamadim ben. Yani suclu hissetmen normal ama suclu hic degilsin bence. Aciyi gecirmek icin degil ama yasadiklarini ve duygularini anlamaya calismak icin belki terapiye gidebilirsin... Basin sag olsun sassy.
 
Allah'ım rahmet eylesin, mekanı cennet olsun, büyük sabırlar diliyorum.
Yaşamadım ama geçer diye umut ediyorum.
İnsanlar alışmasa, unutmasa yaşamaya devam edemez ki...
Rabbim derdi verdiği gibi dermanını da veriyor bence...
 
Mezarina gidip annenle konusursan biraz olsun icindeki pismanlik duygusundan kurtulabilecegini dusunuyorum.

Inancli birimisin bilmiyorum ama annen adina bol bol hayir yapmani, dua etmeni tavsiye ederim. Dunyadaki yakinlarinin ettigi dualar, yaptigi hayirlar vefat edenlere hediye gibi sunulurmus ve cok sevinirlermis.

Basin sagolsun, sabirlar dilerim.
Bence de gidebilirsen iyi olur.Başın sağolsun @ S sassyassyy cim.Mekanı cennet olsun
 
aslinda hatirlamak istemedigim cok fazla sey var. biliyorsunuz az cok yani ben kanser tedavisi gorurken yalnizdim genelde, babam gelirdi arada yasadigim yere. kubadan asi getirtmemiz gerekti, annemin fakulteden arkadasi orada calisiyordu bildigin bu asilar uzerinde calisiyordu adam yani ondan bilgi alabilirdik ama annem ugrasmadi. biz babamla kubaya, oradan isvicreye gittik. isvicrede ameliyat oldum annem gelmedi sirf ameliyati babam yapiyor diye. ki beyin ameliyati olmustum. uyandigimda benim de aklima annem geldi diyemem ama birkac gun sonra sormustum sevgilime hic aradi mi diye evet cok aradi ben konustum dedi ama aramadigina emindim cunku ben uyaninca da hic aramamisti. bunlari dusununce tiksiniyorum neden uzuluyorum diyorum ama oyle bir sey oluyor ki icimde acaba neden boyle yapti, benim yapabilecegim bir sey var miydi, benden mi bir adim bekledi, pisman oldu mu diye kafayi yiyorum. hem cok uzuluyorum hem de nefret ediyorum dunyadan gittikten sonra bile bana boyle bir aci biraktigi icin. hayatimda ilk kez insanlarla konusuyorum bunlari, yillarca icimde tuttum tuttum sadece beni bitirdi.

Başınız sağolsun..
Kirginliklariniz beklentileriniz o kadar doğal ki..
Bunlar için sanırım herkes çatışır bir küslük yaşardı.
Keşke olmasa ama insan ilişkilerinin bir parçası bu.
Ölüm, bu üzücü zamanlara denk geldiğinde çok daha can yakıcı oluyor.


Benim annem babamla küs ayrılmış.
Aslında şöyle. Rahmetli babam ağır bir ameliyattan çıkıp 1 hafta içinde anneme danışmadan (normalde yapmaz.)
Uçakla memlekete gitmeye karar vermiş ve ben gidiyorum demiş. ( Öleceğini hissedip kendi kendini götürdü diyorlar. )
Giderken anneme demiş ki gidiyorum hakkını helal et.
Annem de o kızgınlıkla etmiyorum demiş suratına bakmadan.
Tamam ben de etmiyorum o zaman demiş hüzünlü bir sesle ve gitmiş.
O gecenin sabahı ölüm haberi geldi bize.

Annem uzunca bir zaman bu vedalasmanin pişmanlığını yaşadı.
Rüyalarına girip durdu. :KK43:

Bilseydi böyle olmazdı elbette.

Bilemeyiz ki..

Biz saatler sonrasını bilemeden kavga ederiz, küseriz. Hayat böyle..

Çok üzmeyin kendinizi :KK43:
 
Bu kadar bilgiyle yorum yapılabilecek bir konu değil bu bence. İlişkiniz nasıldı, neler yaşandı da bu kadar suçluluk duyuyorsunuz, hayatta olsaydı yine üzgün olur muydunuz? Bir sürü sorunun cevabı verir bu soruya cevabı.
Benim tavsiyem bir psikoloğa gidip içinizi dışınızı döküp yüzleşmeniz ve yolunuza öyle devam etmeniz. Başınız sağ olsun
 
Benim hep duydugum sey, annesi kendisine karsi bir sekilde zararli veya ilgisiz olan cocuklar once bu sekilde ofkeleniyorlar, yetiskinlikte iliskiyi kesiyorlar, toksik iliskiden uzaklasiyorlar, sonra yaslandikca bu durumun aslinda kendi suclari olmadigini anliyorlar, "o da oyle bir insan, onun da sevme kapasitesi bu kadar" veya "onun da kendince kendi ailesinden gelen sebepleri vardi" vb seyler diyip durumla barisip bu ebeveyne biraz sinir koyuyorlar rahatliyorlar, anneleri gittiginde coktan durumla barismis, yas almis, kabullenmis oluyorlar. Yani bu sanssiz cocuklarin sansli kesimi bence durumla bu sekilde bas ediyordur diye tahmin ediyorum...

Sen sanssiz cocuklarin da sanssiz kesimindenmissin ki bu sureci yasayamadan olayi anlayamadan gencecik yasinda boyle anlam veremedigin bir aci icinde kalmissin. Ama bence zamanla sen de bu sureci yasayacaksin ve eskisi kadar acitmayacak bence...
 
Benim annem öldüğünde aramız iyiydi sassy ancak ergenlikten itibaren irili ufaklı bir çok sorun yaşadık. Beraber geçirdiğimiz son sene benim de anneliğe hazırlanmamla herşey değişmişti, çok güzel geçiyordu zamanımız.

Sonra aniden annemi kaybettim. Aynen dediğin gibi fincanda kahvesi telefonunda dizisi yarım kaldı, konser sinema planlarımız vardı yarım kaldı. O yarım kalmışlık beni mahvetti, neye kime kızacağımı şaşırdım en sonunda yine anneme kızdım. Beni bırakıp gitti küçücük bebeğimle diye yine anneme kızdım, öldüğünü kesinlikle kabul edemedim uzun zaman.

Evine gittim herşeyini döktüm bana bişey demiş olsun diye, belki kardeşime ve bana bi mektup bırakmıştır diye aradık durduk. Sanırım yaşadıklarının en büyük sebebi ölümünün ani olması.

Kendine zaman ver tek diyebileceğim bu. Annemi kaybedeli 2.5 yıl oldu benim de ama hala korkunç bi yalnızlık hissediyorum, sadece öfke azaldı. Senin de kendine ve annene olan öfken azalacak eminim bence de yardım alman en doğrusu olur. Başın sağolsun gerçekten üzüldüm hem vefatına, hem yarım kalan ilişkinize.
Gecmiyor mu acısı peki sürekli aklında mi?
 
Cok zor bir durum. Ne kadar dayanikli bir kizsin inanilmaz derecede dayanikli. Kendimi senin yerine koymaya calisiyorum, sanirim ben olsam anneme kusmek konusunda sucluluk duymazdim... Annemin tarzi bu olabilir, tuhaf biri olabilir ama cocuk olarak en zor zamaninda ilgi istemek ve gormeyince kusmek kirilmak hakkin bence... Ama buna ragmen yine de sevmen de normal bence... Yani burda disardan bir goz olarak seni asla hatali ve suclu bulamadim ben. Yani suclu hissetmen normal ama suclu hic degilsin bence. Aciyi gecirmek icin degil ama yasadiklarini ve duygularini anlamaya calismak icin belki terapiye gidebilirsin... Basin sag olsun sassy.
ben de cok masumum diyemem mesela ben de onun canini acitmak icin cok konustum. anne demedim adiyla hitap ettim mesela, uzuluyordu belki de buna. veya ne bileyim en ufak bir sey soylediginde git basimdan, sen kimsin bana ne yapacagimi soyluyorsun dedim. dedim yani evet ama sinirliydim iste. ama bunlari dedigim halde ben hep adim atmaya calistim da. ne bileyim mesela sevgilimle tanistirmistim istedim ki guzelce o da sohbet etsin konussun, mezuniyetime gelmesini istedim mesela. yani onun yanimda olmasini istedigim zamanlar da olmustu veya adim attigim.

uzuluyorum kahroluyorum ama bunlari anlatinca sanki gunah cikariyormusum gibi dusunuyorum. yani ben kendimi hakli cikarmaya bile utaniyorum. eziliyorum bunun altinda. aklima geldikce yaziyorum bu arada ne kadar toparlayabiliyorum bilmiyorum ben bunlari ilk kez konusuyorum hayatimda.
 
ben de cok masumum diyemem mesela ben de onun canini acitmak icin cok konustum. anne demedim adiyla hitap ettim mesela, uzuluyordu belki de buna. veya ne bileyim en ufak bir sey soylediginde git basimdan, sen kimsin bana ne yapacagimi soyluyorsun dedim. dedim yani evet ama sinirliydim iste. ama bunlari dedigim halde ben hep adim atmaya calistim da. ne bileyim mesela sevgilimle tanistirmistim istedim ki guzelce o da sohbet etsin konussun, mezuniyetime gelmesini istedim mesela. yani onun yanimda olmasini istedigim zamanlar da olmustu veya adim attigim.

uzuluyorum kahroluyorum ama bunlari anlatinca sanki gunah cikariyormusum gibi dusunuyorum. yani ben kendimi hakli cikarmaya bile utaniyorum. eziliyorum bunun altinda. aklima geldikce yaziyorum bu arada ne kadar toparlayabiliyorum bilmiyorum ben bunlari ilk kez konusuyorum hayatimda.

Col zor olmali ben disardan bakinca hic de kendini aklamaya calisan kotu bir evlat gormedim ama, aksine annesine gayet hakli sebeplerle kirilmis bir evlat gordum. Annen hatali suclu kotu bir insan demek istemedim hani diyorsun ya sebebi ben miyim diye bu davranislarinin, ya da ben duzeltebilir miydim diye, bence bu tur iliskilerde sebebi cocuk tarafi olmuyor, cocuk anne babasina bu sekilde derinden kirginsa hakli bir sebebi oluyor. Ben duzeltebilir miydim farkli davransaydim kismi da cok zor bir soru ama sorulmasi gereken soru her seyi duzeltmeye kudretimiz var mi olabilir sanirim. Bence cocuklar kendilerini fazla suclamaya egilimli kucuklukten beri. Bir de senin anne dememen, sen karisamazsin filan demen, bunlar saygisizlik degil daha derinde sebepleri olan savunma mekanizmalari benim tahminim bu. Ondan bir sey beklemeyerek kendini kirilmaktan korumaya calismissin bence veya hircin davranarak bir aciklama veya sevgi ifadesi vermeye kiskirtmaya calismis olabilirsin sanki... Yani her sey olabilir. Sana bir dostun gelip bunlari anlatsa onu "annene ne bicim davranmissin hic kendini aklama" filan diye yargilar miydin cidden? Bunun yerine onu anlamaya calisirdin di mi yargilamadan? Bence kendini de yargilama.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X