- 11 Ağustos 2017
- 364
- 502
- 33
- Konu Sahibi sassyassyy
- #61
Başın sağolsun. Ben babamı kaybettikten sonra ilk başlarda geçmis yok gibiydi. Hayatımda babamdan ayrılmamıştim. Ama sanki onsuz büyümüş gibi hissediyordum. Sonra olmayan hatıraları belki de küçükken kurduğum hayalleri gerçek gibi sanip hikaye anlatıp durdum. İş yerinde,arkadaşlarıma sürekli biz babamla böyle yapardık. Bı gün anneme babam küçükken hep saçımı tarardi hatırlıyor musun gibi bir konuşma geçti. Babam benim saçımı taramazdi. Doğru olan bu ama kafamda canlı bir hatıra vardı. Ben babam gittikten sonra en çok çocukluğuma gençliğime ağladım. Keşkeler hiç bitmedi. Ama en büyük ilaç zaman. Babamı şimdi anlıyorum o gördüğü doğru bildiği babalığı yaptı. Hatta gördüğünden fazlasını yaptı. Bunun için doktora gittim . Sizde gidin kendinize zaman verin. Herkes size akıl verir; ağlama , üzülme diye. Giden sizin anneniz aklınız kalbiniz size iyileşmek için yardım edecek.