Arkadaşlar 27 yaşıma gireceğim. Bu sene acayip bir kasvet çöktü üzerime. Mezun olalı 3 sene oldu atanamadım, iyi bir iş bulamadım. Ailemle yaşıyorum maddi sıkıntım çok fazla yok ama çok fazla boşlukta hissediyorum kendimi. Ne yapacağım, ne olcak, hayatım nasıl sürecek diye endişelere kapıldım bu sene. Düzeni seviyorum, çocukları seviyorum ama çocuğum olmayacakmış gibi hissediyorum. Sanki tüm hayatım boyunca şuanki gibi yerimde kalacakmışım gibi hissediyorum. Herkes bir şekilde bir şeyler yapıyor. Evlenen, çocuğu olan, iş e giren, farklı idealler peşinde koşan. Ha bir de mutlu evli çocuklu insanları görünce çok fazla özeniyorum ben hiç öyle olamayacak ışın gibi hissediyorum. Benim üzerimde sanki ölü toprağı var. İşim olmadan bir şey de yapasım gelmiyor, maddi sıkıntım yok ama öyle aşırı gezeyim tozayım şehir şehir ülke ülke, istediğim şeyleri yapayım diyeceğim kadar da değil.
3 yıldır birlikte olduğum bir erkek arkadaşım var. Elime işimi almadan evlenmek istemiyorum. Ailesi muhafazakar ve ben korkuyorum evlenip yapamamaktan, pişman olmaktan. O kadar kötü olaylar görüyoruz ki ortalık mutsuz evlilikler ile dolu. Ve ben baba evinde sıkıntı yaşamadan büyüdüm, el bebek gül bebek deyimi var ya o şekilde. O yüzden evlilikten de korkuyorum, kötü zamanlar olursa kaldıramamaktan korkuyorum. Ailesinin bana ilerleyen zamanlarda karışmasından, hiç istemediğin şeyleri yaşamaktan korkuyorum. Oturup evlilikle ilgili o kadar kötü senaryolar kuruyorum ki evliliğe dair zerre hevesim kalmıyor. Şuan zaten tamamen rafa kaldırdım evlilik olayını da. Ama boşlukta gibi hissediyorum sürekli düşünüyorum böyle mi sürecek böyle mi kalacağım ne olacak ne bitecek nasıl yoluna girecek Bi şeyler. Kafam allak bullak ve çok mutsuz hissediyorum.
Bazen diyorum ki belki bu ilişki yüzünden böyleyimdir, niye kötü senaryolar kuruyorum ki hislerim mi doğru ondan mı diyorum. Ama Bi taraftan da bir daha onun gibi biri karşıma ya çıkmazsa pişman olursam diye vazgeçemiyorum. Çok sevip çok değer veriyor bana, üstüme titriyor, yüzüm gülsün diye elinden gelen her şeyi tüm fedakarlıkları yapmaya çalışıyor. Artık birbirine o şekilde sevgi emek veren insanlar yok diyorum.
Ama ailesi, yetiştiği ortam kafamı çok karıştırıyor. Ailelerine başı açık kadın yok, çalışan kadın yok vs vs.
Benim ki genel bir depresyon sanırım. Aynı durumu yaşayan var mı, önerileriniz varsa alırım. Şimdiden çok teşekkür ederim.
3 yıldır birlikte olduğum bir erkek arkadaşım var. Elime işimi almadan evlenmek istemiyorum. Ailesi muhafazakar ve ben korkuyorum evlenip yapamamaktan, pişman olmaktan. O kadar kötü olaylar görüyoruz ki ortalık mutsuz evlilikler ile dolu. Ve ben baba evinde sıkıntı yaşamadan büyüdüm, el bebek gül bebek deyimi var ya o şekilde. O yüzden evlilikten de korkuyorum, kötü zamanlar olursa kaldıramamaktan korkuyorum. Ailesinin bana ilerleyen zamanlarda karışmasından, hiç istemediğin şeyleri yaşamaktan korkuyorum. Oturup evlilikle ilgili o kadar kötü senaryolar kuruyorum ki evliliğe dair zerre hevesim kalmıyor. Şuan zaten tamamen rafa kaldırdım evlilik olayını da. Ama boşlukta gibi hissediyorum sürekli düşünüyorum böyle mi sürecek böyle mi kalacağım ne olacak ne bitecek nasıl yoluna girecek Bi şeyler. Kafam allak bullak ve çok mutsuz hissediyorum.
Bazen diyorum ki belki bu ilişki yüzünden böyleyimdir, niye kötü senaryolar kuruyorum ki hislerim mi doğru ondan mı diyorum. Ama Bi taraftan da bir daha onun gibi biri karşıma ya çıkmazsa pişman olursam diye vazgeçemiyorum. Çok sevip çok değer veriyor bana, üstüme titriyor, yüzüm gülsün diye elinden gelen her şeyi tüm fedakarlıkları yapmaya çalışıyor. Artık birbirine o şekilde sevgi emek veren insanlar yok diyorum.
Ama ailesi, yetiştiği ortam kafamı çok karıştırıyor. Ailelerine başı açık kadın yok, çalışan kadın yok vs vs.
Benim ki genel bir depresyon sanırım. Aynı durumu yaşayan var mı, önerileriniz varsa alırım. Şimdiden çok teşekkür ederim.
