Artık sorunların benden kaynaklandığını düşünmeye başladım..
eski konularımı okuyanlar bilir tamamen yanlış bir evliklik sonrasında gelen sıkıntı,yalanlar, gözyaşları vs..
bütün bunlara rağmen' birgün evliliğim biter 'diye hiç düşünmemiştim..
çok fedakarlık yaptım,çok emek verdim ama olmadı yaşananları engellemeye yetmedi yaptıklarım..
8 ay dayanabildim yaşatılanlara bütün hayatını kumara adamış bir insana bu kadar dayanabildim..
1,5 aydır ayrıyız baba evindeyim haftalarca hiç bir şekilde ailesi yada kendisi aramamıştı taa ki bi kaç hafta önce tüm eşyalarımı çeyizlerimi evden alıncaya kadar..sonradan ne olduysa aramalar sormalar yalvarmalar daha neler neler..
Başta babam olmak üzere ilk haftalarda ağlayınca( ki haliyle yuva yıkılmış) tepki gösteriyordu ailem,bu işin bittiğini bir daha onunla olmayacağımı söyleyip durdular..çok acı çektim çok ağladım yediremedim kendime ama bana yaşattığı sıkıntıları düşündükçe dahada az ağlamaya üzülmeye başladım..
evi terketmeme neden olan son olayda yine tüm maaşıyla artı çantamdan aldığı kredi kartımla kumar oynaması
kira,aidat,faturalar vs. hiç birini ödememesi
sıkışınca her zaman yaptığı gibi başını alıp gitmesi ve bardağı taşıran son damlada ona nasihat veren birazda tehdit eden abimi karakola şikayet etmesi oldu.onun yüzünden karakolluk olduk bu son nokta oldu işte..
kendimi ayrılık fikrine alıştırdım hergün daha az canım yanmaya başlamıştı atmıştım o bunalımı üzerimden
dilediğimce gezip tozuyordum eğleniyordum para hesabı yok kumar oynayan koca yok deyip mutlu ediyordum kendi mi
taa ki ailesi birden bire ne olduysa aramaya sormaya başladı.kendiside 2 haftadır peşimi bırakmıyor yalvarıyor ağlıyor..'kıymetini bilemedim,evet seni kullandım ne desen haklısın affet yıkılmasın yuvamız' diyor..'başımızı alıp bambaşka bir şehire gidelim'diyor..kumar borçlarımı ailem ödeyecek,tövbe ettim namaza başladım falan filan..
benim yinede kararım kesindi ayrılacaktım avukata vekalet bile vermiştim.numaramı değiştirmiştim..
ama şimdi beni zora sokan annem ve babam var
bir şans daha ver diyorlar beni anlamıyorlar.benim düzeleceğine dair inancım kalmadı..yapamam bununla olmaz diyorum..
bana 'sen çocuksun,küçüksün anlayamazsın senin kararların 3 günlük ileride pişman olursun' diyorlar..
o kadar çaresizim ki arada kaldım kafam allak bullak
fikir verin bana kızlar sağlıklı düşünemiyorum..
eski konularımı okuyanlar bilir tamamen yanlış bir evliklik sonrasında gelen sıkıntı,yalanlar, gözyaşları vs..
bütün bunlara rağmen' birgün evliliğim biter 'diye hiç düşünmemiştim..
çok fedakarlık yaptım,çok emek verdim ama olmadı yaşananları engellemeye yetmedi yaptıklarım..
8 ay dayanabildim yaşatılanlara bütün hayatını kumara adamış bir insana bu kadar dayanabildim..
1,5 aydır ayrıyız baba evindeyim haftalarca hiç bir şekilde ailesi yada kendisi aramamıştı taa ki bi kaç hafta önce tüm eşyalarımı çeyizlerimi evden alıncaya kadar..sonradan ne olduysa aramalar sormalar yalvarmalar daha neler neler..
Başta babam olmak üzere ilk haftalarda ağlayınca( ki haliyle yuva yıkılmış) tepki gösteriyordu ailem,bu işin bittiğini bir daha onunla olmayacağımı söyleyip durdular..çok acı çektim çok ağladım yediremedim kendime ama bana yaşattığı sıkıntıları düşündükçe dahada az ağlamaya üzülmeye başladım..
evi terketmeme neden olan son olayda yine tüm maaşıyla artı çantamdan aldığı kredi kartımla kumar oynaması
kira,aidat,faturalar vs. hiç birini ödememesi
sıkışınca her zaman yaptığı gibi başını alıp gitmesi ve bardağı taşıran son damlada ona nasihat veren birazda tehdit eden abimi karakola şikayet etmesi oldu.onun yüzünden karakolluk olduk bu son nokta oldu işte..
kendimi ayrılık fikrine alıştırdım hergün daha az canım yanmaya başlamıştı atmıştım o bunalımı üzerimden
dilediğimce gezip tozuyordum eğleniyordum para hesabı yok kumar oynayan koca yok deyip mutlu ediyordum kendi mi
taa ki ailesi birden bire ne olduysa aramaya sormaya başladı.kendiside 2 haftadır peşimi bırakmıyor yalvarıyor ağlıyor..'kıymetini bilemedim,evet seni kullandım ne desen haklısın affet yıkılmasın yuvamız' diyor..'başımızı alıp bambaşka bir şehire gidelim'diyor..kumar borçlarımı ailem ödeyecek,tövbe ettim namaza başladım falan filan..
benim yinede kararım kesindi ayrılacaktım avukata vekalet bile vermiştim.numaramı değiştirmiştim..
ama şimdi beni zora sokan annem ve babam var
bir şans daha ver diyorlar beni anlamıyorlar.benim düzeleceğine dair inancım kalmadı..yapamam bununla olmaz diyorum..
bana 'sen çocuksun,küçüksün anlayamazsın senin kararların 3 günlük ileride pişman olursun' diyorlar..
o kadar çaresizim ki arada kaldım kafam allak bullak
fikir verin bana kızlar sağlıklı düşünemiyorum..