Eşiniz büyüyememiş bir ergen. Sizse tam tersi olgun ve hayatta bir duruşu olan bir kadınsınız. Konuşma tarzınızdan bu çok belli. Boşanırsanız o ailesinin kölesi olarak hayatına devam edecek ama siz kendi başınıza daha güçlü ve mutlu bir hayat kuracaksınız. Kendinize dışardan bir gözle bakın. Stres insanın tüm yaşamını ve hatta sağlığını etkiliyor. Eşiniz ne istediğini bilmeyen, muhtemelen çocukluğunda aile sevgisinden yoksun büyümüş birisi ki gerçek düşüncelerini ailesine söyleyemiyor. Ne derlerse yapıyor. Başkasından duymaya da tahammülü yok çünkü gerçekleri birilerinden duymak canını acıtıyor. Hayatınız çok kıymetli. Gerçekten daha yolun başında bu insanla devam etmeye gücünüz var mı? Hazır küsmüşken oturup boşanmak istediğinizi konuşun. Sizin aileniz ne durumda? Boşanmanıza karşı çıkma gibi bir durumları var mı?Çok şey yaşadık. Geriye dönüp bakınca 4 yılın neredeyse tümü sorunla geçtim. Hep tartışma, küsmesi, benim bu küsmeler sonucu yaşadığım boşluklar, kendimi güvende hissetmeyişim, yeniden lütfedip barışması, ama durmadan laf sokması… asla konuları kapatamayışı.. kendime saygım neredeyse hiç kalmadı. Hayat kalitem düşük.
En son yaşadığımız olayı anlatayım. Ailesi ile çok mesafeliler, ailesi özellikle annesi bencil bir kadın, sadece işin düşünce arar bize maddi(zaten gerek yok) özellikle manevi desteği hiç olmamıştır. Biz tartışınca şahit olduğunda oğlunu destekliyor açık açık, konu farketmeksizin, bu da oğlunun kendini daha çok haklı görmesine tartışmanın büyümesine yol açıyor. Neyse Allah’a havale ettim onu. Bir işi olduğunda arar, müsait misin falan demez örnek beni hastaneye götür. Geçen bunun için aradı. Eşim de hayır asla diyemez. Teli kapattı bağırmaya başlaıd. Müsait misin demiyor benim şöyle işim var falan. Neyse ertesi gün götürdü hastaneye(farklı şehir) orda kaldı. Akşam mesaj attı. Anneme yolda keşke bana uygun bir gün ayarlasaydık dedim diye küstü dedi. Dert yandı. Bende dayanamadım, sana neden saygı duymuyorlar gibisinden bir şey dedim. Ben böyle söyleyince yok aslında benim için sorun yok, annem babam falan tam tersi bir şeyler saçmaladı. Bende bana laf söyletmemek için diyorsun dedim. Sana anlatarak hata ettim dedi.
O kadar sinirlendim ki. Ben senin düşmanın mıyım falan bir şeyler dedim, bir de sen bu evde neden benim rolümü üstlenip kaıdn gibi davranıyorsun dedim. (Küstü diye) o lafa takıldı sen bundan sonra göreceksin, bak ben sana neler yapacağım, benimle ne konuş ne yanıma gel sen insan değilsin bilmem ne ağzına geleni dedi. Yok araba bende kalacak sen ne yaparsan yap(işim olduğunu söylemiştim arabayla) yani her türlü çirkinliği yaptı. Bugün de eve geldi yastığını aldı ayrı odaya gitti. Dünya bir araya gelse beni affetmeyecekmiş. Hep böyledir zaten. O yapar eder ben bir laf ederim o günlerce küser. O alınır hassastır benim böyle bir hakkım yoktur.
Artık sevmediğime eminim. Üzülmüyorum da. Ama çok korkuyorum.
Şu cümlenize istinaden soruyorum. Ölüm gibi gelen nedir?Sebep belli, anlaşamıyoruz. Bana göre o bir ruh hastası ona göre ben.
Bende yeni boşandım bir ay oldu o kadar karmakarışık hissediyorum çok kötü bitti ama hala bi pişmanlık vicdan sorgulama duygusu var bu yazdıklarınız o kadar doğru ki mesajı görüştüğümüzde cevap verir misiniz özelden konuşmak isterimBana da öyle geliyordu. Herhalde yaşayamam diyordum. Böyle kırıntı kadar cesaretim yoktu.
Bağımlıydım eski eşime. Aylar oldu boşanalı. İlk adımı atınca öyle bi cesaret öyle bi güven geliyor ki. Sonrası çorap söküğü gibi. Evden kim gidecek, eşyalar nasıl paylaşılacak oturup halledin, sonra dilekçeleri verin, ve davadan önce evleri ayırın. Mümkünse yanınızda biri olsun, aile dost.. Sonra da terapi alın gerekirse ilaç kullanın. Bakın bende aşırı derecede bağımlılık vardı. Yalnız kalacağım diye ölüyordum korkudan. Şu an evimde yalnızım ve o kadar huzurluyum o kadar iyiyim ki anlatamam. Yeniden doğmuş gibiyim. Bi kadını kan emici bi erkek ve zehirli bi ilişki kadar yıpratan başka hiçbir şey olamaz. Boşanıp da mutsuz olan bi kadın görmedim ben zaten. Eminim ki bu ilişki içinde her yolu denemişsinizdir. Ama artık kendinizi seçme zamanınız gelmişse minicik bi cesaret yeter. Gerisi geliyor. Elbette kolay olmayacak, hiç kimse kolay diyemez. Ama şu an yaşadığınız hayatın bin katı daha güzeli olacak.
Bana da yazabilirsiniz ben de yeni boşandım sayılır 6 ay olduBende yeni boşandım bir ay oldu o kadar karmakarışık hissediyorum çok kötü bitti ama hala bi pişmanlık vicdan sorgulama duygusu var bu yazdıklarınız o kadar doğru ki mesajı görüştüğümüzde cevap verir misiniz özelden konuşmak isterim
Korkacak bişey yok çocuk olunca daha zor. Ama ıyılesebılcenızı düşünüp sana evlılık terapıstıne gıdın. Boşanmak bazılarına ilaç gıbı gelıyor.Merhaba arkadaşlar
4 yıldır evliyim. Kavgalar, tartışmalar bitmedi. Huzur bulamadım bir türlü. Geldiğimiz noktada boşanma kararı almak üzereyim, doğrusunun bu olduğuna eminim. Fakat çok korkuyorum. Pişman olmaktan mı başka bir sebepten mi bilmiyorum. Sevip sevmediğimi bile bilmiyorum. Ama düşününce ölüm gibi geliyor. Tek bildiğim olmuyor…
Aynı durumu yaşayıp aşabilen oldu mu? Destek almam gerekiyor sanırım.
Çocuğunuz varmı peki.Bana da öyle geliyordu. Herhalde yaşayamam diyordum. Böyle kırıntı kadar cesaretim yoktu.
Bağımlıydım eski eşime. Aylar oldu boşanalı. İlk adımı atınca öyle bi cesaret öyle bi güven geliyor ki. Sonrası çorap söküğü gibi. Evden kim gidecek, eşyalar nasıl paylaşılacak oturup halledin, sonra dilekçeleri verin, ve davadan önce evleri ayırın. Mümkünse yanınızda biri olsun, aile dost.. Sonra da terapi alın gerekirse ilaç kullanın. Bakın bende aşırı derecede bağımlılık vardı. Yalnız kalacağım diye ölüyordum korkudan. Şu an evimde yalnızım ve o kadar huzurluyum o kadar iyiyim ki anlatamam. Yeniden doğmuş gibiyim. Bi kadını kan emici bi erkek ve zehirli bi ilişki kadar yıpratan başka hiçbir şey olamaz. Boşanıp da mutsuz olan bi kadın görmedim ben zaten. Eminim ki bu ilişki içinde her yolu denemişsinizdir. Ama artık kendinizi seçme zamanınız gelmişse minicik bi cesaret yeter. Gerisi geliyor. Elbette kolay olmayacak, hiç kimse kolay diyemez. Ama şu an yaşadığınız hayatın bin katı daha güzeli olacak.
Olmadı , bunun olumlu da olumsuz da tarafları var.Çocuğunuz varmı peki.
Sevip sevmediğinizi bilmiyorsanız sevmiyorsunuzdur.Sevgi çok güçlü bir bağ,bunu anlayamamak imkansız.Merhaba arkadaşlar
4 yıldır evliyim. Kavgalar, tartışmalar bitmedi. Huzur bulamadım bir türlü. Geldiğimiz noktada boşanma kararı almak üzereyim, doğrusunun bu olduğuna eminim. Fakat çok korkuyorum. Pişman olmaktan mı başka bir sebepten mi bilmiyorum. Sevip sevmediğimi bile bilmiyorum. Ama düşününce ölüm gibi geliyor. Tek bildiğim olmuyor…
Aynı durumu yaşayıp aşabilen oldu mu? Destek almam gerekiyor sanırım.
Evet çocuk olunca zorluk olan kısmının biri de sürekli o kişiyle iletişim halinde olmak.Olmadı , bunun olumlu da olumsuz da tarafları var.
ama çocuklu kadınlar için boşanmak biraz daha zor.
yük annede oluyor genelde, ve hep muhatap olmak zorunda kalıyorlar.
Boşanmadım ama evliliğimde sıkıştığımı hissediyorum zaman zaman. Kendimi sorguladığımda neden boşanmaktan korkuyosun dediğimde, verdiğim cevap konfor alanımdan çıkmak oluyor. 1 yıldır evliyim ben, siz 4 demişsiniz bir de. 4 yıllık alışmışlık var. Eviniz, yatağınız yaşam alanınız her şey değişecek, zor; kolay değil. Ama eğer kararlıysanız daha iyi bir yere taşınmak gibi bir süreç olarak görebilirsiniz bunu. İyi ama küçük bir evden, büyük bahçeli bir eve geçerken bile hüzünlenebilir korkabilir insan. Alıştığı ortam değişecektir çünkü, bilinmezlik vardır. Üstelik boşanma medeni hali ve toplumsal hayatı da etkileyen bir süreç. Hele ki bizim toplumumuzda. Ama şükür ki çocuğunuz yok ve çalışıyorsunuz. Ayaklarınızın üstünde durup kendinize sarılın. Her şey gönlünüzce olsun. :)Merhaba arkadaşlar
4 yıldır evliyim. Kavgalar, tartışmalar bitmedi. Huzur bulamadım bir türlü. Geldiğimiz noktada boşanma kararı almak üzereyim, doğrusunun bu olduğuna eminim. Fakat çok korkuyorum. Pişman olmaktan mı başka bir sebepten mi bilmiyorum. Sevip sevmediğimi bile bilmiyorum. Ama düşününce ölüm gibi geliyor. Tek bildiğim olmuyor…
Aynı durumu yaşayıp aşabilen oldu mu? Destek almam gerekiyor sanırım.