Boşanmaktan korkuyorum

Çok şey yaşadık. Geriye dönüp bakınca 4 yılın neredeyse tümü sorunla geçtim. Hep tartışma, küsmesi, benim bu küsmeler sonucu yaşadığım boşluklar, kendimi güvende hissetmeyişim, yeniden lütfedip barışması, ama durmadan laf sokması… asla konuları kapatamayışı.. kendime saygım neredeyse hiç kalmadı. Hayat kalitem düşük.

En son yaşadığımız olayı anlatayım. Ailesi ile çok mesafeliler, ailesi özellikle annesi bencil bir kadın, sadece işin düşünce arar bize maddi(zaten gerek yok) özellikle manevi desteği hiç olmamıştır. Biz tartışınca şahit olduğunda oğlunu destekliyor açık açık, konu farketmeksizin, bu da oğlunun kendini daha çok haklı görmesine tartışmanın büyümesine yol açıyor. Neyse Allah’a havale ettim onu. Bir işi olduğunda arar, müsait misin falan demez örnek beni hastaneye götür. Geçen bunun için aradı. Eşim de hayır asla diyemez. Teli kapattı bağırmaya başlaıd. Müsait misin demiyor benim şöyle işim var falan. Neyse ertesi gün götürdü hastaneye(farklı şehir) orda kaldı. Akşam mesaj attı. Anneme yolda keşke bana uygun bir gün ayarlasaydık dedim diye küstü dedi. Dert yandı. Bende dayanamadım, sana neden saygı duymuyorlar gibisinden bir şey dedim. Ben böyle söyleyince yok aslında benim için sorun yok, annem babam falan tam tersi bir şeyler saçmaladı. Bende bana laf söyletmemek için diyorsun dedim. Sana anlatarak hata ettim dedi.

O kadar sinirlendim ki. Ben senin düşmanın mıyım falan bir şeyler dedim, bir de sen bu evde neden benim rolümü üstlenip kaıdn gibi davranıyorsun dedim. (Küstü diye) o lafa takıldı sen bundan sonra göreceksin, bak ben sana neler yapacağım, benimle ne konuş ne yanıma gel sen insan değilsin bilmem ne ağzına geleni dedi. Yok araba bende kalacak sen ne yaparsan yap(işim olduğunu söylemiştim arabayla) yani her türlü çirkinliği yaptı. Bugün de eve geldi yastığını aldı ayrı odaya gitti. Dünya bir araya gelse beni affetmeyecekmiş. Hep böyledir zaten. O yapar eder ben bir laf ederim o günlerce küser. O alınır hassastır benim böyle bir hakkım yoktur.

Artık sevmediğime eminim. Üzülmüyorum da. Ama çok korkuyorum.
Eşiniz büyüyememiş bir ergen. Sizse tam tersi olgun ve hayatta bir duruşu olan bir kadınsınız. Konuşma tarzınızdan bu çok belli. Boşanırsanız o ailesinin kölesi olarak hayatına devam edecek ama siz kendi başınıza daha güçlü ve mutlu bir hayat kuracaksınız. Kendinize dışardan bir gözle bakın. Stres insanın tüm yaşamını ve hatta sağlığını etkiliyor. Eşiniz ne istediğini bilmeyen, muhtemelen çocukluğunda aile sevgisinden yoksun büyümüş birisi ki gerçek düşüncelerini ailesine söyleyemiyor. Ne derlerse yapıyor. Başkasından duymaya da tahammülü yok çünkü gerçekleri birilerinden duymak canını acıtıyor. Hayatınız çok kıymetli. Gerçekten daha yolun başında bu insanla devam etmeye gücünüz var mı? Hazır küsmüşken oturup boşanmak istediğinizi konuşun. Sizin aileniz ne durumda? Boşanmanıza karşı çıkma gibi bir durumları var mı?
 
X