İnsanlar seni yargilar ve haklilar da ama sen psikolojik olarak iyi degilsin ve o yuzden boyle dusunuyorsun. Bu evlilige sıkısıp kaldin cocuk oldugu icin gidemiyorsun cunku gibi geliyor sana. Once psikologtan randevu al, sonra kararini verHerşeyimi engelliyor sürekli onun başında olmaliyim desteğim yok hergun başında nöbet tutuyorum... Çok bunaldim kendim için yaşayamıyorum. Ne bekliyordun derseniz bunu istediğimi sanmıştım. Bu kadar zor gelecegini düşünmemiştim çok pişmanım
Bu gerçeğin farkındayim ve canımı çok yakıyor.. evladımı seviyorum derdimi anlatamadim. Öyle bir durumdayım ki sevgim baskın gelemiyor. Yani çocuğuma olan sevgimden herşeyi göğüslerim diyemiyorum.onu seviyorum onun için çaba harcarim ama bunu nasıl yapacağımi bilmiyorum.Anne değilim. O yüzden seninle aynı duyguları yaşayamam. Buradan gelecek herhangi bir linç korkusu ile de hic cevaplarimi değiştirmem. Ama evde bir kedim var. Onu evde yalnız bırakıp bir gece bir yere kalmaya bile gitmiyorum. Sorumluluk hissi ağır basıyor. Terkedilmiş hisseder mi, mamasını suyunu devirip aç kalırsa, ya strese girerse diye.. hastalanınca sabaha kadar başında bekliyorum. Şimdi tatile gideceğim ve onu kabul edecek oteller araştırıyorum. Ve ben bunu kedi için yapıyorum. Kanimdan canımdan evladım için değil. Bu düşüncelerle sağlıklı bir çocuk zaten yetistiremezsin. Bence de en iyisi babasıyla mutlu büyüsün. 30 sene sonra o bir yetişkin, sen yaşli bir kadın olduğunda kapını açsın sana sevgi göstersin diye beklersin. Ama o senden uzaklaşmış olur bilesin.
Ya ne olacaktı sandın. Sırf doğurup zar zor 2 3 yaşına getirip başından attıktan sonra sana minnet mi edecekti. Zaten şuanda bile babası daha çok ve daha iyi ilgileniyormuş. Anne olmak doğurmak değil büyütmek.Öyle oluyor biliyorum . Çocuğuma şuana kadsr çok emek verdim zor bir gebelik ve çok zor bı yeniddogan dönemi geçirdik halada çok zor bir çocuk. Babasinda kalinca beni kendisi için hiç bir çaba sarfetmemis doğurup atıp kaçmış sanmasini asla istrmem . Babada kalsa bile sık sık görururm ama başka şehirde olurlsr yuksek ihtimalle. Öyle olunca ayda bir ancak görürüm. Zamanla bu kadsr az görüşmeyle zaten bağ filan kalmaz. Bu kadar gommekten ziyade çocuğu tam zamanlı kreşe ver aksamlarida 2-3 saat oyalayip yatirirsin yapilamayacak birşey değil gibi cümleler duymak isterdim
Ama kadın kadından nefret ediyor. Benimle aynı duyguları yaşayan binlerce kadın olduğuna eminim ama ifade dahi edemiyorlar bu linçten korktukları için.
Psikolojik destek almayı düşündün müBu gerçeğin farkındayim ve canımı çok yakıyor.. evladımı seviyorum derdimi anlatamadim. Öyle bir durumdayım ki sevgim baskın gelemiyor. Yani çocuğuma olan sevgimden herşeyi göğüslerim diyemiyorum.onu seviyorum onun için çaba harcarim ama bunu nasıl yapacağımi bilmiyorum.
Lütfen boşanın ve velayeti babaya bırakın. Eminim sizden çok daha iyi bakacaktır çocuğunuza. İlerde anne travmasıyla, sevgisiz büyüyeceğini, arada gördüğü bir annesi olsa çok daha iyi olur...Malesef yine bencilce yaptığım birşey.kendimi anaç sanmıştım.ama hayır ben kabul ediyorum son derece bencil ve kendi için yaşamak isteyen biriyim o yüzden başkası için çabalamak beni çok mutsuz ediyor. Evladım bile olsa..
Dramaqueenlik yapmayın. Olayların iç yüzünü bilmiyorum ama anlattığınıza göre olan size ve anneciğinize olmuş. Her gün döven adamı güzellemek niye? Kör öldü, badem gözlü oldu.Ne ona varım diyecek cesaretim var nede diğerine. Babamda tipki benim gibi çok mutsuzdu evliliginde ve yilllarca bizden nefret ettiğini evlendiğine çocuk yaptığına köpekler gibi pişman olduğunu baş bas bağırarak her gün bizi döverek yaşadı. Ve annemde ona sımsıkı yapışmış asla bırakmadi. Annemde eşim gibi çok iyiydi herseyini sineye çekiyordu. O yüzden birakip gitmeyede cesaret edemedi babam ve acısını bizden çıkardı ne kendi mutlu oldu nede bize güzel bı çocukluk verebildi ve en sonunda daha 60 a gelmeden kanserden öldü. Onun gibi olmak istemiyorum.onceden babamdan nefret ederdim ama onla aynı seyleri yaşadıkça ona çok üzülüyorum onun nasıl bir kapana kisildigini çok iyi anlıyorum. Ve gün geçtikçe ona donusecegim böyle olursa. O bosansaydi bizde kendide çok daha mutlu olacaktı belki.
Merhaba 7 yıllık evliyim 2 buçuk yasindada bir çocuğum var. Eşimle çok iyi bir insan olduğu ve iyi anlastigimiz için evlendim. Evlilik boyunca bana iyi davrandı bir kötülüğü olmadi sikmadi bunaltmadi. son yyillarda çocuk olduktan sonra çocuk bakımı ve ev islerindede destek. Yani baksanız harika bir Es harika bir evlilik. Fakat ben çok mutsuzum. Baştan beri süregelen bir erken boşalma sorunu var ve cozemedik. İlaçla kremle yok olmadı.cokta üstüne düşmedi benim bulup yaptirdigim şeylerdi bunlarda. Evlenmeden önce libidosu tavan bir kadinken şuan islanabilmek için östrojen icerikli krem kullaniyorum, her iliskki bol miktarda kayganlastiriciyla. Ve zerre kadar uyarilmiyorum. İnanılmaz soğudum cinsellikten ve bu beni çok mutsuz ediyor.gercekten çok iyi birisi ama yok olmuyor hiç mutlu değilim. Çocuğuma karşıda çok tahammulsuzum. İlk zamanlar yapmadık çocuk ama bir zman sonra bu erken boşalma konusunun zamanla.cozulecegini yada kabullenecegimi sanmıştım ve çocukla bari mutlu olurum demiştim. Şimdi çocuğumda yük gibi geliyor. Boşanıp çocuğu babada birakmayi düşünüyorum. Aile olmak asla bana göre değil... Ama pişman olmaktan korkuyorum. Hastalikta sağlıkta yaşlılıkta aile önemli sonuçta.. ama mutsuzumda. Ne olur bana birşey deyin aynı durumda olduğunuzu düşünün. Daha 27 yaşındayım..
Aile danışmani ile görüşmüştük. Cinsel sorunumuzdan hıc bahsetmemistik normal sorunlarımızı anlattık bı kac seans sonra kendisi cinsel bı sorun olup olmadığıni sordu.anlattim. tum sorunlarınızın sebebi senin tatmin olamaman karşındakini erkeğin olarsk benimseyemiyorsun vs. Dedi bu yönde ilerlemeye çalıştık ama eşim devam etmedi soylenen tavsiyelere uymadı kendindeki eksikliği kabullenmedi . Ve öyle kaldı. Bireysel olarak pskyatrste gitmedim. Bir yarari olacağına inanamadigim için.Psikolojik destek almayı düşündün mü
Onla ilgilenmiyorum ne demek ya günahsız yavrumun ne suçu vardı da senin gibi bir anneye denk geldi benim iki küçük çocuğum var eğer baba da istemezse çocuğu bana verin çok samimi söylüyorum bana verin Gül gibi bakar büyüturum sizin yoklugunuzu aratmamBu sebep dediğiniz size göre onemsiz olabilir. Ama bana göre değil . 7 yıldır cinselligi unutmasi gerekmiş gencecik bir kadinim. Ve eşimin cabasida yok. Ne için devam ediyorum ki diyorum. Çocukta ben mutsuzken mutsuz.bi süredir onla da hiç ilgilenmiyorum kendi halinde takilmayi öğrendi küçücük çocuk.cunku kapana kısılmış hissediyorum hapiste gibi. Eziyet gibi
Tam olarak dediğiniz gibi aşık olmadan evlendim. Etrafimda gördüğüm erkekler hep kaba Saba kadını ezen insanlardı eşim gibi birini ilk kez gördüm küçüktüm ve bir dsha böyle iyi birini bulamam sandım hızlıca evlendik.. yıllarca iyiliği sayesinde devam etti. Oyun bağımlılığida vardı sorumsuzluklarids ama hepsine iyi bir adam diyerek göz yumdum.zamanla olgunlasacak zsmanla eksikler çözülecek. İyi biri olduktan sonra sorunlar çözülür dedim. Ama böyle diye diye yıllar geçti ve gün içinde mutluyum bir sekilde fakat akşam eşim eve geldiginde tüm gerginligim ortya ckiyor. Sadece erken boşalma var. Ve oyyle bir şekilde ki hiç git gel yapamıyor. 3-4 kere grrcrk anlamda git.gel yapsa bosalacak. Sürekli icimde kıvranıp duruyor.. ve ben diyorum tamam devam et boşal.. hiç bir şey işe yaramıyor. Psikoterapi almasını istemiştim erken bosalmada etkiliymis ama almiyor.. tamam diyor ama yapmıyor.. bende hadi hadi demekten yoruldumEşinizle iyi bir insan, evine bakar vb düşünceleriyle evlenmişsiniz. İlk hevesler geçince de bu durum ilişkinizin her kısmına ( cinsel yaşam dahil ) yansımış.
Eşinizin cinsel işlev bozukluğu, yetersiz uzuv boyutu gibi bir sorunu var mı ? Yoksa temel yeterliliklere rağmen, eşinizi çekici bulmadığınız için cinsel yaşamınızda da sorun yaşıyor olabilir misiniz ?