biz de de ayrılma konusunda ketum olan ben oldum...ilk günden eşim, oğlum ve kızımı ayrılık nedeni konusunda kimseye bir şey anlatmayacaksınız diye uyardım...aile efradına geçinemediler dedim teferruat anlatmadım...bir kaç kez sordular laf alamayacaklarını anlayınca bir daha soran eden olmadı...kendi annem ve kızkardeşim dahil asıl sebebi kimseyle oturup paylaşmadım...çünkü laf lafı açıcak sordukça soracaklar,akıl vermeye çalışacaklar zamanlı zamansız mevzu yapıp sinirimi zıplatacaklar...benim derdim kendime zaten yetiyor bide milletin lafını çekemem...olan olmuş ne gerek var tekrar tekrar anlatıp yaraları deşmeye...çünkü insanları tanıyorum, kahretsin ki leb demeden leblebiyi tahmin ediyorum...zaten evin küçüklüğünü bahane edip semti de değiştirdim çünkü kızı göz hapsine alacaklardı...çocuğum kendini baskı altında hissedecekti...ilk birkaç aydan sonra da toparlandık zaten...evlenmek çok kolay ama boşanmak çok zor ve yıpratıcı...bu şekil davranmkla ailemi korumaya çalıştım başardın mı derseniz evet başardım...boşanma gerçekleşmedi hala devam ediyor ama biz sakin ve mutluyuz...hani derler ya acılar paylaşılınca azalırmış,sevinçler paylaşılınca çoğalırmış...ben buna katiyyen inanmıyorum...herkes birbirinin açığını bulup dedikodeu malzemesi çıkarmaya çalışıyor...kızın boşanma sürecinde bunu çok iyi anladım...bu süreçteki herkese Allah yardım etsin...senin konunu da başından beri takip ediyorum..sen yapmn gerekeni yaptın...anneciğin kendince sebeblerden sorunlarını başkalarıyla paylaşma gafletinde bulunmuş keşke olmasaydı ama olmuş işte...üzme kendini... değmez...yolun açık olsun canım benim...çok daha iyileri seni bulsun...