- 28 Mart 2013
- 12.811
- 17.273
Ne güzel bir babanız varmış ellerinden öpüyorum ağlattı beni mesajınız benim baba demeye dilim varmıyor keşke hiç olmasaydi nir günden bir güne sormaz geçen sene ilk defa 12 senelik evliyim eşimle şiddeti tartıştık memlekete gitmiştik ben de çıktım gittim gerçi biliyordum böyle olacagini ama o an işte dusunemiyormus insan neyse ben o halde gittim bayram günü eşimle tartismisim çok kötüyüm bir kere ama bir kere dahi sormadi sanki cocuklarimla ben o evde yokmuşum gibi davrandı o kadar çok ağladım o kadar zoruma gitti ki anlatamam gerçi sasirmadim hiç babalık yapmamis birinden ne bekliyorsunGeçenlerde başka bir akrabamızın evliliğinde ki sıkıntılar üzerine babamla konuşuyorduk. Konuyu konuştuk fikirlerimizi söyledik falan sonra bana dedi ki; “Kızım bu dünya 3 günlük eğer bir gün evliliğinde mutlu olmadığını düşünürsen hemen tanıma dön. Aldatmasına,kumar oynamasına,dövmesine hiçbir şeye gerek yok. Sadece baba ben artık mutlu değilim demen yeterli.” Demişti. Ben de böyle düşünüyorum. Mutlu olmamak da bir sebep
Erkeklerin klasik tehditi çocuğu senden alırım alsalar bakacaklar sanki mundar edecekler sırf göz korkutma hırs intikam için çocuğu kullanacak kadar adileşiyorlar korkma alamazKızlar merhabalar.
Bir kısmınız tanıyor, az çok biliyor. Bütün geçmişimi özet geçemeyeceğim , yeterli olmayacaktır söyleyeceklerim ancak şu sıra kafamda sürekli boşanma konuları dönüyor.
Çok sevdiğim bir insanla toksik bir ilişkiye başladım 11 yıl önce. Uzak mesafe ilişkisi olarak yürüttük, elbette ki bazı sinyaller vardı ancak insan kendisi tecrübe etmeden evet çuvalladım diyemiyor. Ölmeyen umudum hala bir kaç ay öncesine kadar ilgi dileniyordu. Nişandan evliliğe fiyaskoymuş eski konulara da bakınca, acaba ne zaman ayaklarım yerden kesilircesine mutlu olmuşum bilinmiyor? İnsanın her şeyi mi sorunlu ilerler ama öyleymiş. Gerçi benim boşanmak isteyeceğim yıllar öncesinden de belliydi ya neyse.
Aslen elle tutulur, gözle görülür sebeplerim yok. Desem ki aldattı, şöyle sıkıntı yaşattı ama yok. Ufak ufak birikip tahammül seviyemi aştı. Sınırlarımı koruyamadım asla. Tek ciddi sebebim kendimi değerli hissetmiyorum. 45 kilo ile girdiğim bu evlilikle 68 kiloda ve kendimden nefret eder haldeyim. Hayatıma bir şey katamadım bu evlilikle cebelleşmekten. Ben insanların değişimine de bakma taraftarıyım. Evlilik boyunca kendilerine ne katmışlar? Neyi başarmışlar? Şu an ne haldeler? Gözleri gülüyor mu? Velhasıl berbat bir haldeyim, karşı taraf istediği kadar iyi bir insan olsun ben kötü haldeysem demek ki bir şeyler yolunda gitmiyor.
Anlatacağım çok şey var aslında. Bugün o kadar çok ağladım ki. En çok da çocukluğumdan beri ağlayacak bir omuz bulamamama ağladım. Yıllarca bunun arayışındaydım ama olmamış işte. Annemle, babamla hiç bunu yaşayamadım ama eşimle de olmadı. Olmadığını da kabullenemedim bunca zaman. İnsan ağlayacak omuz değilse bir bakar iki bakar üçüncüde gider değil mi? Olmadı yıllardır oldu olacak diye kendimi kandırdım.
Şimdi neden konu açıyorsun madem biliyorsun dersiniz. Biraz gaza gelmek istiyorum açıkçası. Geçmişi unutmamak istiyorum. Bir çift güzel sözle iki ay idare etmek istemiyorum. Bu adamı resmen yoktan var ettim. Var olmasına yardımcı oldum veya...Bedelli askerliği, evi, arabası, ev eşyaları, motoru, vırt zırt kursları derken her türlü cefayı çektim. Şu an rahata çıktık bir nebze ama ben geçmişi aşamadım. Kabullenemedim. Asla hiç bir şey istemedim evliliğimiz boyunca, diretmedim. Bunu kendisi de kabul eder zaten. İstediğim sadece ilgi ve sevgiydi ve hala bulamadım. O da bende aradıklarını bulamadı muhtemelen ki böyle davrandı.
Oğlum 5 yaşında ve inanılmaz duygusal bir çocuk. Bir sorunumuz olduğunu fark etse hadi öpüşün diye kafalarımızı birleştirir. Aşırı üzülüyorum acaba ona ebeveyn rolü mü yüklüyorum diye. Kısacası içimde bir başarısızlık duygusu var; sanki eş olarak , anne olarak ve insan olarak komple çuvalladım gibi hissediyorum.
Bu hafta için pedagog ile görüşmeye başlayacağım çünkü ayrılmayı kafaya koydum, ben iteklemezsem kendisi asla adım atmaz gelenekselci biri olarak. Sonuçta evinin işi yapılıyor, keyfi isterse yardım ediyor ve istediği her şeyi yapabiliyor. Benim en çok korktuğum ve emin olduğum konu ise velayet konusunda pisleşmesi. Lohusa depresyonu da dahil hala çözemediğim durumlarım mevcut. Bunları göstererek velayeti alacağını söylemişti bir keresinde. Bu yola girmek yıpratıcı ve zor bir süreç olacak benim için ama er ya da geç bu yola gireceğim netleşti. Belki biraz zaman alabilir, sakin adımlarla ilerleyebilirim ama önerileriniz var mı bu konuda?
Geçenlerde başka bir akrabamızın evliliğinde ki sıkıntılar üzerine babamla konuşuyorduk. Konuyu konuştuk fikirlerimizi söyledik falan sonra bana dedi ki; “Kızım bu dünya 3 günlük eğer bir gün evliliğinde mutlu olmadığını düşünürsen hemen tanıma dön. Aldatmasına,kumar oynamasına,dövmesine hiçbir şeye gerek yok. Sadece baba ben artık mutlu değilim demen yeterli.” Demişti. Ben de böyle düşünüyorum. Mutlu olmamak da bir sebep
Çok üzüldüm. Bilmiyordum böyle bir sıkıntı yaşadığınızı kötü anınızı hatırlatmak istemezdim. Allah size gönül ferahlığı versinNe güzel bir babanız varmış ellerinden öpüyorum ağlattı beni mesajınız benim baba demeye dilim varmıyor keşke hiç olmasaydi nir günden bir güne sormaz geçen sene ilk defa 12 senelik evliyim eşimle şiddeti tartıştık memlekete gitmiştik ben de çıktım gittim gerçi biliyordum böyle olacagini ama o an işte dusunemiyormus insan neyse ben o halde gittim bayram günü eşimle tartismisim çok kötüyüm bir kere ama bir kere dahi sormadi sanki cocuklarimla ben o evde yokmuşum gibi davrandı o kadar çok ağladım o kadar zoruma gitti ki anlatamam gerçi sasirmadim hiç babalık yapmamis birinden ne bekliyorsun
Neyse eşim ikinci gün hemen geldi hadi gidelim evimizde halledelim sorunumuzu dedi çünkü az çok biliyor durumu o evde barinayacagimi eve geldim aylarca atlatamadim şimdi mesajınızı görünce çok duygulandım Allah her evlada böyle güzel baba versin benim de içimi dokesim varmış herhalde
Bunu istiyorsan emin ol hissedecek çocukların. İyi bir annesinCok genc yasta evlendim. Evden tek cikis yolum olarak gördüm evliligi, yanlis oldugunu hissederek evlendim.
Sonra bosanmak istiyorum dedigimde ilk defa anneme cocugu birakir gelirsin, kendin sectin kendin aldin Ben Sana demistim diye basladi. Icime o kadar oturmustu ki bu lafi Hala aklimda. Keske o Zaman böyle konusmasaydi keske kalbimi bu kadar kirmasaydi.
Iyi bir maas aldigim isim vardi, cok uygun kiram, cocugum kresteydi yani kesinlikle ne onlarin yanina gitmeme gerek vardi nede cocugumu birakmak gibi bir zorunlulugum.
Ben cocuklarima yanimda hep yerleri oldugunu hissettirip öyle ugurlicam evlerine.
yaşlarınız nedirNormalde böyle fiziken yahut sözel şeyler yapmam ama çocuğumla vurmaya kalkarsa hayatını zindan edeceğim kesin. Sakinlikle ve saygıyla giderse her şey eşit paylaşılır mesela en basiti ama çirkinleşirse çöp alamaz gibi. O zaman işler çekişmeliye dönerek uzar ve herkes yıpranır. Dövmekle bitecek olsa bin kere çeviririm onu elimde.
tek başına çocuk büyütmek de zor beeeeBen benzer bir evliliğin içinde iki yıl kaldım. Birlikte yaşadığımız dönemle sanıyorum 5 yıl falan ediyordu. Aynen böyle sizin gibi hissediyordum. Ama boşanamadım bir türlü. Adam aldattı da sağ olsun öyle boşanıverdim. Bazen görüyoruz ama karar alamıyoruz. Bence boşanmak için haklı sebepleriniz var.
Çocuk boyutunu bilemiyorum. Ben de çocuk yoktu. Ama bencil bir şekilde keşke olsaydı diyorumm bazen. Çocuk istiyorum çümkü ama babası olmasın sadece benim olsun istiyorum, birlikte çocuk yetiştirmek isteyeceğim biri çıkmadı henüz karşıma.
Senin lohusalık konularını hatırlıyorum ben. İçten içe mutsuz olduğun geçmişti bana evliliğinde ama geçmiş gün,konuda yazdın mı bunu bilmiyorum tabi.Beni en çok geride tutan şeylerden biri büyük bir aşkla ve ailemin rızası olmadan evlenmemdi. Gerçi onlar da saçmalamışlardı, memur olmadan evlenemezsin hem de başka şehirde demişlerdi. Ben her şeyi geride bırakarak sıfır bir insan olarak gittim. Başta yaşadıklarım da kötüydü açıkçası, eşimin ailesinin eşyalarıyla bir çöp alamadan yıllarım geçti. Kavgayla ve üzüntüyle başladı yani her şey, ben fedakarlık yapınca karşı taraf da yapar zannettim hep. Yapmadı elbette, şimdi sorsak cidden istemediğin ama Koalina istiyor diye yaptığın ne var asla bir şey söyleyemez yok çünkü.
Şimdi başaramadım, olmadı demek kendime zor geliyor.
Vay be eski konularını hatırladım.ben ara ara siteye girip uzun süre girmem.cocuk hic istemediğini hatırlıyorum, ve olduktan sonrada bocaladigini biliyorum.sanirim o günler geçmiş ve şimdi çocuğun için herşeyi yapacak moda girmissinNormalde böyle fiziken yahut sözel şeyler yapmam ama çocuğumla vurmaya kalkarsa hayatını zindan edeceğim kesin. Sakinlikle ve saygıyla giderse her şey eşit paylaşılır mesela en basiti ama çirkinleşirse çöp alamaz gibi. O zaman işler çekişmeliye dönerek uzar ve herkes yıpranır. Dövmekle bitecek olsa bin kere çeviririm onu elimde.
Yorumunuza bayıldım bende aynı şekilde düşünüyorum hayatımıza giren insanlar misyonlarini tamamlayınca gidiyorlar ve bu 2 taraflı asla tek taraflı değil.Her insanın birbiriyle ilgili görevleri vardır.
Siz rehberlik göreviyle eşinizin karşısına çıkmış gibi görünüyorsunuz.. Onu bir yerden alıp yükseltmişsiniz, eğitmişsiniz (bir noktaya kadar). Şimdi onun hayatınızdaki göreviniz bitmiş ve gidiyorsunuz. Tabi ki bu eğitim ve tek taraflı değil. Sizin de ondan aldığınız ve yükseldiğiniz/akıllandığınız/olgunlaştığınız pek çok konu var.
O nedenle 10 yılım gitti vs şeklinde cümleler kurmayalım. Ruhsal açıdan her konu, görünenin çok çok ötesindedir.
Görevi biten her şey hayatımızdan çıkar gider. Olgunlaşan elmanın ağaçtan düştüğü gibi. Günü gelen her şey o saat, o dakika gerçekleşir.
Bu yaştaki bir çocuğun babaya verilmesi için çok ekstrem durumlar olması gerekir. Öyle depresyon geçmişin var diye bir sebep olmaz. Ciddi psikolojik rahatsızlıklar, çocuğa bakamayacak ihtiyaçlarını karşılayamayacak ve güvenliğini tehlikeye atacak derecede şeyler olması gerekir. Öyle bir iddiası olursa bile çat diye vermezler heyete vs gönderirler yani o senin akıl sağlığının yerinde olmadığını kanıtlamak zorunda. Ayrıca hangimiz depresyonda değiliz saçmalamasınBence de vermezler gibi tek sıkıntım depresyon geçmişim var etken olabilir mi gibi. Daha doğrusu bunu bana bir kavgamızda söylemesi bile yeterince acıttı... Benim veremeyeceği tek bir şey araba, onu da vermesin çok önemli değil.
Bir filmde geçiyordu seninle cebelleşecegim diye tüm güzel huylarimdan ve hislerimden vazgeçmişim kendimi tanıyamaz hale gelmişim diye aklima o geldi bazen bizler karşımızda ki insana değilde onun bedenine yüklediğimiz hayallere asik oluyoruz hayalimizde ki o insan olması icin de emek gösteriyoruz zamanimiz ömrümüz uçup gidiyor sonuna gelmeden de çoğu zaman yanlış insana doğru anlam yüklemenin imkansız olduğunu görmüyoruz iki elmanin yarısı olmaya çalıştığımız o insanlar genelde biz elma iken onlar patates olabiliyor çocuğunuz için pedogog yardımı almanız cok iyi mutsuz anne baba ile büyümektense mutlu bir anne ile büyümesi daha doğru olurKızlar merhabalar.
Bir kısmınız tanıyor, az çok biliyor. Bütün geçmişimi özet geçemeyeceğim , yeterli olmayacaktır söyleyeceklerim ancak şu sıra kafamda sürekli boşanma konuları dönüyor.
Çok sevdiğim bir insanla toksik bir ilişkiye başladım 11 yıl önce. Uzak mesafe ilişkisi olarak yürüttük, elbette ki bazı sinyaller vardı ancak insan kendisi tecrübe etmeden evet çuvalladım diyemiyor. Ölmeyen umudum hala bir kaç ay öncesine kadar ilgi dileniyordu. Nişandan evliliğe fiyaskoymuş eski konulara da bakınca, acaba ne zaman ayaklarım yerden kesilircesine mutlu olmuşum bilinmiyor? İnsanın her şeyi mi sorunlu ilerler ama öyleymiş. Gerçi benim boşanmak isteyeceğim yıllar öncesinden de belliydi ya neyse.
Aslen elle tutulur, gözle görülür sebeplerim yok. Desem ki aldattı, şöyle sıkıntı yaşattı ama yok. Ufak ufak birikip tahammül seviyemi aştı. Sınırlarımı koruyamadım asla. Tek ciddi sebebim kendimi değerli hissetmiyorum. 45 kilo ile girdiğim bu evlilikle 68 kiloda ve kendimden nefret eder haldeyim. Hayatıma bir şey katamadım bu evlilikle cebelleşmekten. Ben insanların değişimine de bakma taraftarıyım. Evlilik boyunca kendilerine ne katmışlar? Neyi başarmışlar? Şu an ne haldeler? Gözleri gülüyor mu? Velhasıl berbat bir haldeyim, karşı taraf istediği kadar iyi bir insan olsun ben kötü haldeysem demek ki bir şeyler yolunda gitmiyor.
Anlatacağım çok şey var aslında. Bugün o kadar çok ağladım ki. En çok da çocukluğumdan beri ağlayacak bir omuz bulamamama ağladım. Yıllarca bunun arayışındaydım ama olmamış işte. Annemle, babamla hiç bunu yaşayamadım ama eşimle de olmadı. Olmadığını da kabullenemedim bunca zaman. İnsan ağlayacak omuz değilse bir bakar iki bakar üçüncüde gider değil mi? Olmadı yıllardır oldu olacak diye kendimi kandırdım.
Şimdi neden konu açıyorsun madem biliyorsun dersiniz. Biraz gaza gelmek istiyorum açıkçası. Geçmişi unutmamak istiyorum. Bir çift güzel sözle iki ay idare etmek istemiyorum. Bu adamı resmen yoktan var ettim. Var olmasına yardımcı oldum veya...Bedelli askerliği, evi, arabası, ev eşyaları, motoru, vırt zırt kursları derken her türlü cefayı çektim. Şu an rahata çıktık bir nebze ama ben geçmişi aşamadım. Kabullenemedim. Asla hiç bir şey istemedim evliliğimiz boyunca, diretmedim. Bunu kendisi de kabul eder zaten. İstediğim sadece ilgi ve sevgiydi ve hala bulamadım. O da bende aradıklarını bulamadı muhtemelen ki böyle davrandı.
Oğlum 5 yaşında ve inanılmaz duygusal bir çocuk. Bir sorunumuz olduğunu fark etse hadi öpüşün diye kafalarımızı birleştirir. Aşırı üzülüyorum acaba ona ebeveyn rolü mü yüklüyorum diye. Kısacası içimde bir başarısızlık duygusu var; sanki eş olarak , anne olarak ve insan olarak komple çuvalladım gibi hissediyorum.
Bu hafta için pedagog ile görüşmeye başlayacağım çünkü ayrılmayı kafaya koydum, ben iteklemezsem kendisi asla adım atmaz gelenekselci biri olarak. Sonuçta evinin işi yapılıyor, keyfi isterse yardım ediyor ve istediği her şeyi yapabiliyor. Benim en çok korktuğum ve emin olduğum konu ise velayet konusunda pisleşmesi. Lohusa depresyonu da dahil hala çözemediğim durumlarım mevcut. Bunları göstererek velayeti alacağını söylemişti bir keresinde. Bu yola girmek yıpratıcı ve zor bir süreç olacak benim için ama er ya da geç bu yola gireceğim netleşti. Belki biraz zaman alabilir, sakin adımlarla ilerleyebilirim ama önerileriniz var mı bu konuda?