Boşanma, ailevi sorunlar, ikinci evlilik.

Merhaba Hanımlar..
23 yaşındayım, önlisans programında öğrenciyim.
Tamamen içimi dökmek için yazdığım bu yazının, içimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Geçen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa sürdü ve bitti. Görücü usulü tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..

Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk günlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir süre bekledim, şans verdim taaki olaylar çözülemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları üzerine baba evine geri döndüm. Döndüğüm hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının söylediklerinin üzüntüsünden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Üzerine bebeği aldırmakla suçlandım ve bunun için tazminat davası bile açtılar..

Geri döndüğümde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gösterir, el üstünde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı çektiler, daha fazla depresyona girdiler ve sürekli sitem ettiler. Desteklerine en çok muhtaç olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım için sürekli ezdiler, biz haklıydık biz söylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi çorap bile seçtirmiyorlar artık.

1 Senelik süreçte çok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde küfürler hakaretler havada uçuşuyor. Üzerime çok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammülleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı açtım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz çekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lütuf gösteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler söylüyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgeçtim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri görünce imreniyorum. Benimkiler hiç öyle olmadı.

Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi düşünüyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammülüm hiç kalmadı, annemin nasıl hiç annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip içinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak için hiç bir sebebim kalmadı, tek başıma eve çıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, böyle bir maddi güce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.

Aileme bu kararımı açıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni düzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye düşünüyorum çünkü annem sürekli sesli olarak söyleniyor bu düğün işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kaç bari bizi de hiç uğraştırma diye şakayla karışık söylüyordu. Eğer düşündüğüm gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hiç bilmiyorum, evi terk ederim diye düşünüyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp üzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.

Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem çeyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henüz bir ev kuramadığımız için çeyizlerim hiç açılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı bütün ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam çeyizleri de vermezler diye düşünüyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız için o çeyizlere ihtiyacımız olacak çünkü. Tekrar masraf etmek istemiyorum.

Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hüngür hüngür ağlarken içeride sofralar kurup gülüp eğlendiler hiç umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, bütün maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum için hep geri planda hizmetçi gözüyle bakıldım.

Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, ikinci evliliğinizde ailenizin tepkisi ne oldu, çeyizler hakkında ne düşünüyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile düşünüyorken, kimsenin cımbızla çektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere açığım.

Sakın kaçmayın.Erkek arkadaşınızı tanımaya çalışın.Duymamazşıktan gelın aılenızı.Ama kacmayın bence allahın emrı ıle ıstesın aılenızden.

bettyce .!.:

Merhaba Hanımlar..
23 yaşındayım, önlisans programında öğrenciyim.
Tamamen içimi dökmek için yazdığım bu yazının, içimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Geçen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa sürdü ve bitti. Görücü usulü tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..

Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk günlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir süre bekledim, şans verdim taaki olaylar çözülemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları üzerine baba evine geri döndüm. Döndüğüm hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının söylediklerinin üzüntüsünden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Üzerine bebeği aldırmakla suçlandım ve bunun için tazminat davası bile açtılar..

Geri döndüğümde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gösterir, el üstünde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı çektiler, daha fazla depresyona girdiler ve sürekli sitem ettiler. Desteklerine en çok muhtaç olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım için sürekli ezdiler, biz haklıydık biz söylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi çorap bile seçtirmiyorlar artık.

1 Senelik süreçte çok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde küfürler hakaretler havada uçuşuyor. Üzerime çok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammülleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı açtım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz çekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lütuf gösteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler söylüyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgeçtim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri görünce imreniyorum. Benimkiler hiç öyle olmadı.

Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi düşünüyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammülüm hiç kalmadı, annemin nasıl hiç annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip içinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak için hiç bir sebebim kalmadı, tek başıma eve çıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, böyle bir maddi güce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.

Aileme bu kararımı açıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni düzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye düşünüyorum çünkü annem sürekli sesli olarak söyleniyor bu düğün işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kaç bari bizi de hiç uğraştırma diye şakayla karışık söylüyordu. Eğer düşündüğüm gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hiç bilmiyorum, evi terk ederim diye düşünüyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp üzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.

Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem çeyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henüz bir ev kuramadığımız için çeyizlerim hiç açılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı bütün ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam çeyizleri de vermezler diye düşünüyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız için o çeyizlere ihtiyacımız olacak çünkü. Tekrar masraf etmek istemiyorum.

Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hüngür hüngür ağlarken içeride sofralar kurup gülüp eğlendiler hiç umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, bütün maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum için hep geri planda hizmetçi gözüyle bakıldım.

Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, çeyizler hakkında ne düşünüyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile düşünüyorken, kimsenin cımbızla çektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere açığım.

Genişletmek için tıkla...

Bir iş bulsan ayrı eve çıksan çok zor bir durum maalesef

Yagmurdan kacarken doluya tutulma iyice emin ol erkek arkadasindan simdi kacmak istedigin evi arar olma bigun bende 2. Evliligimi yaptim şükür mutluyum dilerim sende mutlu olursun canım

Kaçmayın. Ne kadar kötü de olsa ailene söylemek zorundasın. Çok üzüldüm. Allah feraha çıkartsın. İnşallah herşey senin için daha iyi olur.

Bence o altınları alın eşyaları satın gerekirse garson olarak çalışın ev arkadaşı edinin ayrı eve çıkın evlenmek cözüm değil

bettyce .!.:

Merhaba Hanımlar..
23 yaşındayım, önlisans programında öğrenciyim.
Tamamen içimi dökmek için yazdığım bu yazının, içimi rahatlatan ve destek olan mesajlarınıza vesile olmasını diliyorum.
Geçen sene ocak ayında boşandım. 1 aylık bir evlilikti, kısa sürdü ve bitti. Görücü usulü tanıştığım ve ailemin son zamanlarda tasvip etmediği biriyle evlenmiştim. Pek detaya girmek istemiyorum eski ilişkimle ilgili..

Beni bitiren şey sonrasında olanlarda.
Ailem daha ilk günlerde boşanmamdan yanaydı ama ben bir süre bekledim, şans verdim taaki olaylar çözülemeyecek noktaya gelince ailemin ısrarları üzerine baba evine geri döndüm. Döndüğüm hafta arkamdan eşimin ve akrabalarının söylediklerinin üzüntüsünden 3 haftalık bebeğimi kaybettim. Üzerine bebeği aldırmakla suçlandım ve bunun için tazminat davası bile açtılar..

Geri döndüğümde ailem destek olur, psikolojimi anlar, tolerans gösterir, el üstünde tutar sanmıştım. Ama bu boşanmayla onlarında psikolojisi de bozuldu, benden daha fazla acı çektiler, daha fazla depresyona girdiler ve sürekli sitem ettiler. Desteklerine en çok muhtaç olduğum zamanlarda, ben onları teselli etmek zorunda kaldım. Yanlış bir tercih yaptığım için sürekli ezdiler, biz haklıydık biz söylemştik gibi sonu gelmeyen tartışmalara girdiler, birey olarak saymadıkları gibi çorap bile seçtirmiyorlar artık.

1 Senelik süreçte çok yıprandım, annemle konuşmuyoruz, her akşam babama şikayet ediyor ve evde küfürler hakaretler havada uçuşuyor. Üzerime çok geliyorlar, bu evde fazlalıkmışım gibi davranıyorlar, ailemin yaptığım en ufak hatama tahammülleri yok, her hareketimi eleştiriyorlar -hata dediğim bardağı masada bırakmak, ayakkabıyı kapıda bırakmak gibi-
En ufak tartışmada, seni sokağa attılar da evime aldım -sokağa atıldığımda yok bu arada-, sana kapımı açtım, sana bakmak zorunda mıyım, yemek vermek zorunda mıyım, onurumuzu iki paralık ettin, senin tercihlerinin cezasını biz çekiyoruz, gibi yaptıkları şeyleri lütuf gösteren veya onurumu, gururumu kıran kelimeler söylüyorlar. Ben zaten onlardan artık vazgeçtim bir ailem yokmuş gibi kabullendim, boşandıktan sonra psikolojik olarak destek olan aileleri görünce imreniyorum. Benimkiler hiç öyle olmadı.

Gelelim sadede,
Yaklaşık 10 aydır hayatımda biri var ve bu yaz evlenmeyi düşünüyoruz. Ne acelen var dediğinizi duyar gibiyim ama bu evde kalmaya tahammülüm hiç kalmadı, annemin nasıl hiç annelik yapmadığından, babamın nasıl annemin dolduruşuna gelip beni duvara fırlatmalarından bahsedip içinizi baymak istemiyorum, bu evde kalmak için hiç bir sebebim kalmadı, tek başıma eve çıkabileceğim yapıda bir ailemde yok, böyle bir maddi güce sahip değilim. Birlikte olduğum kişi de eninde sonunda evleneceğiz, bu yaz olsun niye erteleyelim diyor.

Aileme bu kararımı açıkladığımda, zaten daha 1-2 sene oldu, bizim psikolojimiz yeni düzeldi, ne evliliği bizi uğraştırma bunlarla diyecekler diye düşünüyorum çünkü annem sürekli sesli olarak söyleniyor bu düğün işlerinden tiksiniyorum diye, ilk zamanlar evlenirsen kaç bari bizi de hiç uğraştırma diye şakayla karışık söylüyordu. Eğer düşündüğüm gibi olumsuz bir tepki verirlerse ne yaparım hiç bilmiyorum, evi terk ederim diye düşünüyorum, hem bu evde huzur vermeyip hem eve tıkıp üzerime gelmelerine izin vermek istemiyorum daha fazla.

Yalnız kafamı kurcalayan şeylerden biri de eğer evi terk edersem çeyizlerimi almam doğru olur mu onu kestiremiyorum.
Eski evliliğimde henüz bir ev kuramadığımız için çeyizlerim hiç açılmadan geri geldi. Anneannemlerin boş dairesinde bekliyorlar.
Geri geldiğimde ailemin bana taktığı ve akrabalarımızın bana taktığı bütün ziynetleri ailem benden geri almıştı. Evlenmeme izin vermezlerde ben terk etmek zorunda kalırsam çeyizleri de vermezler diye düşünüyorum. Biz her şeyi sevgilimle ikimiz yapacağımız için o çeyizlere ihtiyacımız olacak çünkü. Tekrar masraf etmek istemiyorum.

Ailemin bir senede yaptıklarını burada bir paragrafa sığdıramam elbette, ama benim kalbimi kırdıklarında odama gidip hüngür hüngür ağlarken içeride sofralar kurup gülüp eğlendiler hiç umursamaladılar.. Erkek olan kardeşlerimin her hatasında yanındalar, bütün maddi imkanları onlara sağlıyorlar, onlara yatırım yapıyorlar, bebek gibi bakıyorlar. Ben kız olduğum için hep geri planda hizmetçi gözüyle bakıldım.

Siz olsaydınız ne yapardınız, belli bir sorum yok aslında, evi terk eder miydiniz, çeyizler hakkında ne düşünüyorsunuz, nasıl tavsiye verirseniz seve seve dinlerim. Ama son eşiğe gelmişken ve zaman zaman intiharı bile düşünüyorken, kimsenin cımbızla çektiği hadsiz yorumları istemiyorum. Onun dışında eleştirilere açığım.

Genişletmek için tıkla...

Hakkında hayırlısı olsun bu sefer mutlu olursun yüzün güler inşallah çeyiz falan hikaye herşeyin tam olup mutlu olamadıktan sonra bırak vermezlerse eksik olsun bir şeyler ama sen iyi ol .. Önce bir gelip tanışsınlar istesinler bakalım ailen ne diyecek önceden kendin onların yerine düşünüp kendini yıpratma belkide güzellikle olur her şey

Erkek arkadaşınıza güveniyorsanız, konuyu ailenize açın. Zaten o evde istenmediğinizi düşünüyorsunuz sanırım, karşı çıkacaklarını sanmıyorum. Aile üyelerinin katıldığı sade bir nikahla evlenirsiniz. Böylece düğün formalitelerinden de kurtulmuş olursunuz. Her iki taraf için de uygun olur herhalde.

ben en çok bir ayda biten evliligin sebebini ve hemen nasil hamile kalabildiginize hayret ettim bunu ignelemis olmak icin sormuyorum yanlis anlamayin.
sorunuza gelince part time bir is bulup hem okuyup hem calisip okuldan arkadaslarinizla ayri bir eve cikamazmisiniz?
kacabilecek cesaretiniz varsa bunu yapacak cesaretinizde vardir diye dusunuyorum.
yagmurdan kacarken doluya tutulmayin sutten agziniz yanmis yogurdu ufleyerek yiyin bir sure bence bu zaman zarfinda.
yeni bir evlilik cozum degil olurda bu evlilikte puruzler cikarsa geri donecek bir kapiniz olmayacak cunku.
yasiniz cok genc

musmusu .!.:

Sakın kaçmayın.Erkek arkadaşınızı tanımaya çalışın.Duymamazşıktan gelın aılenızı.Ama kacmayın bence allahın emrı ıle ıstesın aılenızden.

Genişletmek için tıkla...

Duymamazlıktan gelmekle olmuyor, evde barındırmıyor annem, her hareketimde gölge gibi dolanıp azarlıyor, her günlük konuşmada laf sokuyor, odamda fare gibi yaşıyorum.
Olayı dramatize etmek istemem ama erkek arkadaşımdan çok eminim, 10 ayı 10 yıl gibi zor geçirdik, ağzından tek kötü bir laf çıkmadı, hiç bir zaman yaşadıklarımı yüzüme vurmadı, hep destek oldu, benimle ağladı, bütün işlerimi halletti, benim gibi ailesi sorunlu, geçmişi ve psikolojisi sorunlu birisini el üstünde tuttu gık demedi. Eski ilişkimden ötürü oluşan bütün şüphelerime, kaprislerime, ithamlarıma rağmen hep çabaladı, kendini değil beni düşündü. Ailemin bile yapmadığı şeyleri yaptı. Nasıl böyle bir insana denk geldim bilmiyorum zaten.
Oda her şey usulünce olsun istiyor ama ailem istemezse yapabilecek tek bir şey kalıyor..

Daha 23 yaşındasınız. Evlilik için çok erken. Daha bilinçli olmanız gerekirken evden kurtulmak adına balıklama atlıyorsunuz evliliğe. Farzedelim sonradan bir takım sorunlar oldu ve boşanmak istediniz. Diploma yok, iş yok, ekonomik özgürlük yok. Yine baba evine mi döneceksiniz? Sırf dönmemek adına bu kez başınıza ne gelirse gelsin katlanmak zorunda hissedeceksiniz kendinizi. Dahası siz kaçmaktan bahsediyorsunuz. Dönecek bir aile bile bulamayabilirsiniz. İlk evliliğinizde aile rızasını önemsememişsiniz bu kez dikkate alın derim. Evlenmek için evi terk etmekte sıkıntı görmüyorsunuz aile yapınız buna bir şey demiyor ama çalışmak için, kendi eviniz olması için evi terk ettiğinizde aile yapınız buna izin vermiyor öyle mi? Siz zaten yeri geldiğinde izin istemiyormuşsunuz ki. Lisansa tamamlayın eğitiminizi. İster başka şehirde ister aile yanında ama mesleğiniz olmadan, çalışmadan evlenmeyin. O evde yaşamak istemiyorsanız çözüm yine çalışmak para kazanmaktan geçiyor.

Yanlışmı hesap yaptım acaba boşanmanın hemen ardından birisi girmiş hayatınıza.
Siz hiç mi ders almadınız yaşadıklarınızdan? Acele edince sonucun ne olacağını tecrübe etmişsiniz aslında.

chamallows .!.:

ben en çok bir ayda biten evliligin sebebini ve hemen nasil hamile kalabildiginize hayret ettim bunu ignelemis olmak icin sormuyorum yanlis anlamayin.
sorunuza gelince part time bir is bulup hem okuyup hem calisip okuldan arkadaslarinizla ayri bir eve cikamazmisiniz?
kacabilecek cesaretiniz varsa bunu yapacak cesaretinizde vardir diye dusunuyorum.
yagmurdan kacarken doluya tutulmayin sutten agziniz yanmis yogurdu ufleyerek yiyin bir sure bence bu zaman zarfinda.
yeni bir evlilik cozum degil olurda bu evlilikte puruzler cikarsa geri donecek bir kapiniz olmayacak cunku.
yasiniz cok genc

Genişletmek için tıkla...

Bir ayda biten evliliğin sebebi eşimin beni kandırmış olması, bütün her şeyinin yalan olması, aldatması, şiddet uygulaması, babasının lafından çıkmaması, babasının ve amcasının hakaretlerine maruz kaldığımda kıs kıs gülmesi, ailemle görüşmemi yasaklaması, daha müstehcen bir çok konu anlatsam çok üzülürdünüz, çok ağır sebepleri var fakat dile getiremiyorum bunlar sudan sebepler. İlk birlikteliğim olduğu için henüz korunma konusunda bilgim yoktu ona güvendim, nasıl oldu bende anlamadım.

Hali hazırda parttime bir işte çalışıyorum fakat o kadar cüzi miktarlara çalıştırılıyoruz ki, ev geçindirmek, normal bir hayat yaşamak mümkün değil. Birde avukat taksitlerim var onları ödüyorum hala.
Sevgilimle evlenirsem yaşadığım hayattan daha kötü, daha huzursuz bir yaşamda olacağımı sanmıyorum ama Allah bilir.

bettyce .!.:

Bir ayda biten evliliğin sebebi eşimin beni kandırmış olması, bütün her şeyinin yalan olması, aldatması, şiddet uygulaması, babasının lafından çıkmaması, babasının ve amcasının hakaretlerine maruz kaldığımda kıs kıs gülmesi, ailemle görüşmemi yasaklaması, daha müstehcen bir çok konu anlatsam çok üzülürdünüz, çok ağır sebepleri var fakat dile getiremiyorum bunlar sudan sebepler. İlk birlikteliğim olduğu için henüz korunma konusunda bilgim yoktu ona güvendim, nasıl oldu bende anlamadım.

Hali hazırda parttime bir işte çalışıyorum fakat o kadar cüzi miktarlara çalıştırılıyoruz ki, ev geçindirmek, normal bir hayat yaşamak mümkün değil. Birde avukat taksitlerim var onları ödüyorum hala.
Sevgilimle evlenirsem yaşadığım hayattan daha kötü, daha huzursuz bir yaşamda olacağımı sanmıyorum ama Allah bilir.

Genişletmek için tıkla...

hayirlisi olsun hakkinizda
simdiki erkek arkadasiniz calisiyormu ?
aldigi maas sizi gecindirmeye yetermi bir sure siz duzgun bir ise baslayana kadar

Pinkflambe .!.:

Daha 23 yaşındasınız. Evlilik için çok erken. Daha bilinçli olmanız gerekirken evden kurtulmak adına balıklama atlıyorsunuz evliliğe. Farzedelim sonradan bir takım sorunlar oldu ve boşanmak istediniz. Diploma yok, iş yok, ekonomik özgürlük yok. Yine baba evine mi döneceksiniz? Sırf dönmemek adına bu kez başınıza ne gelirse gelsin katlanmak zorunda hissedeceksiniz kendinizi. Dahası siz kaçmaktan bahsediyorsunuz. Dönecek bir aile bile bulamayabilirsiniz. İlk evliliğinizde aile rızasını önemsememişsiniz bu kez dikkate alın derim. Evlenmek için evi terk etmekte sıkıntı görmüyorsunuz aile yapınız buna bir şey demiyor ama çalışmak için, kendi eviniz olması için evi terk ettiğinizde aile yapınız buna izin vermiyor öyle mi? Siz zaten yeri geldiğinde izin istemiyormuşsunuz ki. Lisansa tamamlayın eğitiminizi. İster başka şehirde ister aile yanında ama mesleğiniz olmadan, çalışmadan evlenmeyin. O evde yaşamak istemiyorsanız çözüm yine çalışmak para kazanmaktan geçiyor.

Genişletmek için tıkla...

Bu hesap sorar üslubunuzu önce bir düzeltin sonra gerekirse cevap veririm. Oturduğunuz yerden yargılamak ne kadar da basit.

chamallows .!.:

hayirlisi olsun hakkinizda
simdiki erkek arkadasiniz calisiyormu ?
aldigi maas sizi gecindirmeye yetermi bir sure siz duzgun bir ise baslayana kadar

Genişletmek için tıkla...

Evet kendisi iyi bir mühendis, geçiniriz elbette başta borçlarımız olsa da çalışarak yavaş yavaş ödeyebiliriz.
Kendi evim, kendi huzurum, gözümün içine bakan birisi olsun yeter kafasındayım.

Bence ne olursa olsun aileniz fikrini alın. ilk evliliğini onaylamamışlar sonucunu görmüşsünüz. Bakalım bu ilişkinşze ne diyecekler akıl alın. Yaşadıklarınız kötü ama Allah korusun tekrar baba evine döndüğünüzde daha beterlerini yaşamayın.

bettyce .!.:

Bu hesap sorar üslubunuzu önce bir düzeltin sonra gerekirse cevap veririm. Oturduğunuz yerden yargılamak ne kadar da basit.

Genişletmek için tıkla...

Anlattıklarınız üzerinden yorum yapıyoruz. Oturduğunuz yerden yargılıyorsunuz cümlesi aşırı anlamsız o yüzden. Üslubumda bir sorun olduğunu düşünmüyorum, hesap da sormuyorum. İstediğiniz cevapları yazmadığım için özür dilerim. Cevap verip vermemeniz inanın umrumda değil. Ben konunuzu bugün okur yarın unuturum. Sizin iyiliğiniz için konuşuyorum ama hata etmişim.

Ailen bence evleneceğini duyunca aksine sevinecek...mühendis deyince ozellikle...
Basımıza kaldın diyen insanlarmış sonucta