Bugün boşandım. 24 yaşındayım 2 yıllık evliydim.Atanamayan sağlık teknikeriyim. Burada önceki konularımdan bilenler bilir. Öncelikle Eşimi severek bıraktım bilmiyorum ama onu görünce üzüldüm bugün. Tek sebep eşim ve ailesi arasında denge kuramamasıydı. Sürekli mıçmıç ailesinin içinde oluşumuz,evi otel gibi kullanışımız, aile bireylerinin beni hor görmesi küçük görmesi vs sebeplerdi. Eşim ailesine aşırı düşkün birisiydi . Ne yaptıysam da onu kendi evimize çekemedim. yine o sofra yine ordaki yatak. İstisnasız her gün annenin evine gelen teyzeler,dayılar ,kuzenler enişteler. Yahu bu insanların hiç mi işi yok derdim ama onların kültüründe herşey kabile ile yapılırmış bunu anladım. Velhasıl Kasım ayından beri eşimden ayrıydım evi terk ettim. Geri dönmem için bir kez geldi ama hiçbirşeyi değiştiremeyeceğini benim görmezden gelmem geretiğini söyledi ve gitti. Sonrada ben evliliğim için adım attım sıra sende dedi. Bende bu bir adım sayılmaz dedim çünkü öyle. Ardından geçen hafta ona Başka bir şehire taşınalım, evliliğimizi kurtaralım dedim. Çok sert ve net bir şekilde ASLA dedi. Beni ailemden ayıramazsın, sen kendini yanlış kişilerle kıyaslıyorsun dedi ve çok kırıldım gidip davamı açtım. bugun de boşandık. Mahkeme çıkışı eşim hüngür hüngür ağladı ben böyle olmasını istemezdim dedi para ev araba vs teklif etti saçmaladımı neden böyle yatı bilmiyorum. Seviyorsa neden ayrıldı. Kaybetmekten hiç korkmuyordu. Artık boşandım . Boşananlar veya hayat tecrübeleri olanlar bana neler öneririsiniz?
Geçmiş olsun canım,üzme kendini yeni bir dönem başlıyor senin için. Umarım bundan sonra ikiniz de çok mutlu olursun.
Bizde davamızı açmıştık, sonra ne eşim gitti ne ben dava düştü. Ama e-devletimizde duruyor hala mıh gibi :)
Aynı sorunları bende yaşadım, birde evlerden ırak ve sürekli yaptığım her işi eleştiren bir kaynanam vardı benim. Evliliğim ilk senesi o kadınla uğraşmakla, kabus gibi geçti. (sinir,stres,sıkıntı ve cabası). Asla onlara ait hissetmiyor, kendimi içlerinde uzaylı gibi hissediyordum adeta.
Sonra bikaç defa evi terkettim. En son kararlıydık, anlaşmalı dilekçemizi verdik ağlayarak ve sonrasındaki bikaç ay içinde eşimin aklı başına geldi.
Özürler, annesinin hatalı olduğunu kabul etmeler(tarihte bir ilk), kapımdan ayrılmamalar ama yine de affetmedim. Beni elimde bavulum baba evine gönderdiği için, bu durumlara düşürdüğü için. Asla ve katiyen o eve dönmem dedim.
Sonra semt değiştirme fikri ile geldi bana, çok güzel bir ev tuttuk, birlikte baktık beğendik. Yavaş yavaş taşındık ve herşeyi geride bıraktık.
Çok zordu o günler, sizi çok iyi anlıyorum severek ayrılmak olur iş değil.. Ama demekki sizin için de böylesi hayırlıymış öyle düşün. Ve hayatına 4 elle sarıl. Eşin çok istese çözümler bulabilirdi. Çok sevmek yetmez bazen, o şekilde ömür tüketmek istemezdin eminim ki...
Hakkınızda hayırlısı olsun inşallah.