Ben şöyle birsey yasadim. Bebegim 9 aylikti, esim hergun evden ayrilmam icin haber yolluyordu. Hem bebegin esyalari hem ceyizim hem kişisel esyalarim toplanmak cpk zaman aliyordu.Sanki bayilmisim onun evine, benimde evim var. O kadar sinir olmustum ki kafamda evi atese verme fikri vardi. Bebegim olmasa belki yapardim bilemiyorum, kotu bir ruh hali içindeydim sonucta.
O zaman zaten kendisine hem erkek olarak hem eş olarak saygimi yitirdim. Benim ailemin verdigi esyalarla kurdugu ofisinde oturup evden ayrilmam icin baski kurdu utanmadan. Umrumda bile degil, esyalari da ona biraktim, sadakam olsun dedim. Sonradan anladim ki benim kizimdan baska zayif noktam yok. Onun duzeni bozulmasin diye daha once bosanma konusunu ertelemistik(yine toplanip gitmenin zorlugu vs konusmustuk). Beni zayif noktamdan vurdu aklinca. Tabi yaptigi seyi anlayınca pisman oldu. Maddi Her konuda ekstra destek olmaya basladi.
Sanirim bu durum uzuntumu hafifletti.