- 1 Haziran 2008
- 296
- 186
bu ameliyatlı olupta zaten canınız yanarken dışarıya çıkmanız gerektiği gerçekten zor bi olay. bide insanlar bunu dahada zorlaştırıyor. üniversitedeyken bende apandistimi aldırmıştım ancak senelerdir amazon kadını gibi dolaştığım için "bi ameliyat beni yıkamaz yiaa" diyerekten birde final döneminin etkisiyle hastaneden eşyalarımı alıp direk sınava gidiyodum ki otobüste bana da yer verilmedi. istemedim de kimsede. ha evet görünen bişey yoktu dışardan sadece ben canımın acısını hissediyodum bide serde yiğitlik var acıdığını belli edemiyorum ama aynı sahneyi şöyle düşünsek bu durumda oturuyo olsaydım yer vermeseydim yada yer isteseydim terslenseydim çok ağrıma giderdi. her hastalık görünmek zorunda değil kaldı ki CuteMom belki de kıl dönmem var oturamıyorum
bundan 1 ay once amelıyat oldum ve amelıyat ertesı 8 gun fılan yuruyus maksadıyla evden cıktık metroya bındık oglumla.
bıze yer verdıler, oglumda ayakta duran bırı ddegıl bende amelıyatlıyım agır kaldırmam yasak. oglumu oturttum halıyle onu kucagıma alıp bana dayanmasına musade edemezdım(bandajlıydım) neyse oturttum oglumu ben ayaktayım . adam bana donup demez mı bız sıze yer verdık cocugunuza degıl , kaldırın alın cocugu . ay sok oldum kıtlendım dedım kı ben amelıyatlıyım o zaman sız oturun dedı . cocuguma kıyamadım lafları toparlıyamıyorum kalakaldım o kadar sasırdım sonucta ben ıyı bıle olsam oturmaya ıhtıyacı olan ben degılım kı cocugum .
yanındakı karısıda ne amelıyatıymıs bu ya acsında bakalım dedı yerle bır ettıler benı tabıkı
sonuc olarak normalde hıc tarzım degıl ama ınıp agladım yanı :)