- 13 Ağustos 2014
- 13.046
- 22.234
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #81
Sonrası gözyaşı, kalp ağrısı.. şimdiye kadar olanlar yetmezmiş gibi :)
Sonrası gözyaşı, kalp ağrısı.. şimdiye kadar olanlar yetmezmiş gibi :)Dediğim gibi ben illa ki şöyle yapın diyemem, hiç tanımadığınız bir adamı son nefesinde görmek bence de çok kötü bir anı, zaten çok gerilmiş ve stres altında olacaksınız belki bir şeyler diyecek ve ağzından çıkacak her şey yine anneniz aileniz hakkında olumsuz sözler olacak belki de tam tersi geçmiş için özür dileyecek affetmenizi isteyecek ama bu saatten sonra özrün de affet demesinin de sizde bir karşılığı olacak mı?
İnsanlar hata yapabilir ama hataları zamanında düzeltmek söylenmesi gerekenleri zamanında söylemek gerekiyor, iş işten geçtikten sonra hiçbir anlamı kalmıyor, üstelik ben de sizin gibi babanızın bencilce davrandığını düşünüyorum, 42 yıl boyunca size tek bir güzel anı bırakmayan bir adam ölürken ki son halini aklınıza kazıyacak anı diye, belki o konuşacak sizin haykırmak istedikleriniz boğazınızda düğümlenecek hasta birini yattığı yerde üzmemek için onda olmayan sizde olan vicdanınızın sesini dinleyerek, peki sonra ?
Kalbinizi acıtacak hiçbir adım atmayın, niye yine yaralanan siz olasınız kiSonrası gözyaşı, kalp ağrısı.. şimdiye kadar olanlar yetmezmiş gibi :)
Arkadaşınız en azından elinden geldiğince çabalamış. Bizde 2-3 kere arayıp dedemden küfür yemekten başka çabası olmamış birisi var elde. Anneannem-dedem ölene kadar aynı evde oturdu, telefon numaraları bile değişmedi. Bir kere bile girişimi olmadı, ne bir okuluma gelme ne başka bişey.. Hadi diyelimki zordu 1 kere bile denemedi ki zor olduğunu bilsin. Hadi diyelimki herşeyi denedi olmadı 18 yaşımdan sonra arayabilirdi, 24 yaşımda anneannemi dayımla kuzenimin ölüm haberini aldığında aramış (evet aynı telefon numarasından) ve ilk görüşme talebi o zaman oldu.. Çünkü bence ölümün var olduğunu hatırlattı bu haber ona.. Sosyal medya hesabımda çalıştığım kurumun adı yazıyor telefonu da.. 1 gün çıkıp işyerime gelebilirdi.. Ama o sosyal medyadan babalık taslayıp, ölüm döşeğine gelince de peşime düşmeyi tercih etti. Bu çaresizliğe kim inanır sizce???Gidin. O kapı gibi dediğiniz mahkeme kağıdı icra yolu ile çpcuk alındığı dönemler yani yakın tarihe kadar sçmürülmeye çok müsaitti. Kızının Velayeti kocada olan bir arkadaşım vardı. Şartları onu buna mecbur kılmıştı. Adam bir sefer bile çocuğu annesine vermedi. O kağıt ile yaradı mı hayır. Çünkü anneyi çok sıkıntıya sokuyordu. Psikoloji kalmadı kadında. Her seferinde görmek için ayrı icra davası açması gerekli idi. Bunun için ise dosya masrafı, gelen polisin yaktığı yakıta kadar kendisinin cebinden çıkmak zorunda idi. Babaya ne mi oldu. İcrada çocuğu veriyorsa sorun yoktu. Hatta icra yolu ile alamasa sonrasında sanırım 3 aylık bir süre idi o sürede çpcuğu teslim ederse icra düşüyordu. Tel yaptırımı komple velayet davası açma hakkı veriyordu ancak sorduğu avukat en az 2 sene sürer demişti. Zaten kadının o dönem maddi durumu bunu karşılamıyor idu. İşteyken bakacak kimsesi de yoktu. Arada çocuğun yıpranması da cabası. Sonra İkisi de başkaları ile evlendiler başkalarından çocukları oldu adam yine değişmedi. Hazmedemedi yeni hayat kurmasını. Ne mi oldu? Kadın yeni doğan 2 çocuğunun da bu süreçten etkilendiğini gördü onları bari korumak istedi. Kızı zaten bu süreçte büyümüştü. Detayları bilmem ama kaç sefer icraat gidip kaç sefer eli boş döndüğüne ben şahidim. İcra parası çıkarabilmek için cebindeki parayı nasıl dikkatli harcadığına. Şimdi sistem değişti icra kalktı ancak önceden icra ile çpcuk teslimi sçmürülöeye ve yıpratmaya çok müsaitti.
Gitmelisiniz diye oy vermiştim ama bu yazdiğınızdan sonra kesinlikle girmeyin diyorum. Sizi daha fazla üzecek hiç bir şeyi yapmayın. Yeterince üzülmüşsünüz zatenEvet hesap da sorabilecek bi vicdansızlığa sahip değilim.. Ve gitsem yine o vicdanını serinleticek ve ben yine içimdeki keşkelerle, onunla olan tek anımın ölüm döşeğindeyken olmasını kabullenemeyerek belki de büyük bir travmayla yaşamıma devam edicem. Ve benim 3 yaşında çocuğum var depresyona girme lüksüm falan yok
Selam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
Aslında kast ettiğim şey gelecekteki kendinize iyilik yapmak, şuanki kendinize değil. Çünkü zaman geçer, bazı şeyleri beynimiz çarpıtır ve birden kişileri idealize etmeye başlarız. Olay günü çok haklı da olsak bi gün gelir, keşke demeye başlarız, yanlış bile olsa. O günlere yatırım olarak düşünün. Yoksa şuanki siz açısından bakarsak kendinize haksızlık ediyomuşsunuz gibi de gelebilir. Ama belki de yıllar sonra elinizde olmadan çok farklı bakacaksınız meseleye. Tıpkı biyolojik babanız gibi. O da 24 yıl başka türlü bakmış, 24 yıl sonra başka…İşte bunun kendime iyilik olacağından çok emin olamıyorum.. Psikolojime güvenmiyorum
Ama sizin anılarınız vardı.. Benim onunla tek bir anım yok, ona karşı sevgim (eskiden de olsa) yok. Benim üzerimde değil hak, düştüğümde parktaki amcanın elimden tutup kaldırdığındaki kadar emeği bile yok.. Hayatımda bana çok fazla kötülük yapmış insan var.. her birini affedebilirim çünkü iyi anılarımız da var.. Ama bu adamla kocaman bir boşluk var..
Ben gidip helalleşmeniz yönünde oy kullandım. Bana göre o kötü bir baba olsa da bu sizin evlat olma sınavınız. Sizin yerinizde olsam gidip hesap sorup helalleşirdim ama bu hayat sizin hayatınız elalem ne der diye düşünmeyin. Psikolog Nihan Kaya başkalarının affetsen ne olur baskısının da bir istismar türü olduğunu yazmıştı. Bu yüzden bence burda fikir alıp iyice kafanız karışmasın çünkü herkesin bambaşka hayat görüşü var. Eşim de benzer bir durumda ve hiçbir güç bana hakkımı helal ettiremez o adama diyorSelam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
Gitmeyin.Utanmıyor işte çok ilginç. Ve bu yaşımda bana yine zarar veriyor.. Kaç gündür kendimi iyi hissetmiyorum. Bi kere de kendini düşünme dimi yaa bari ölürken bi iyilik yap ve hiç habersiz öl git.. 41 yıl önce gittiğin gibi git. Bir kere de erdemli ol. Vicdanını temizlemeye çalışmak yerine bi iyilik yap.. Ama yok.. Ölürken bile zarar ziyan
GitmezdimSelam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.