- 13 Ağustos 2014
- 13.046
- 22.233
-
- Konu Sahibi gibigibiyim
- #61
İşte bunun kendime iyilik olacağından çok emin olamıyorum.. Psikolojime güvenmiyorum
İşte bunun kendime iyilik olacağından çok emin olamıyorum.. Psikolojime güvenmiyorumBen olsam giderdim. Hiç gidesim gelmezdi ama giderdim çünkü şöyle düşünün, giderek aslında ona değil, kendinize iyilik yapmış olacaksınız. İleride keşke deme veya vicdan yapma ihtimalinizi yok edeceksiniz. Çünkü o da bir zamanlar bazı şeyleri önemsememiş, farklı bakmış, arkada bırakıp yoluna devam etmeyi seçmiş ama hayat ilerlemiş, belli ki bi şeyler değişmiş ve önemsemeye başlamış, farklı bakmaya başlamış. Aynısı hepimiz için geçerli. Siz de şuan haklı olarak öfkelisiniz ama kim bilir belki bi gün gelecek hiç ummadığınız şekilde hissetmeye başlayacaksınız... O yüzden ben olsam kendime iyilik yapmak olarak görüp giderdim.
Senden helallik istemesi de bencilliğinin parçası zatenNeden yapıyor bana bunu yaa bi insan neden bu kadar bencil oluyor aklım almıyor.. Hiç demiyor mu bu kadar yoktum bundan sonra olmamam daha hayırlı.. bari ölürken üzmeyim şu kızı.. Hiç demiyor mu anlayamıyorum.. Bir arkadaş yazmıştı konuşmasına fırsat ver diye.. Ben ona o fırsatı uzunca bir süre verdim.. Bana 1 kere bile eşeklik ettim hata ettim köpek gibi pişmanım gel geçmişe sünger çekip sıfırdan baba kız olalım demedi.. Bana o fırsatlarında yapmadığı babalığı taslamayı tercih etti, başkalarını suçlamayı tercih etti, bırak çocuk sorumluluğu, bu en büyük hatasının sorumluluğunu bile üstlenmedi.. Ben bu adama neyin helalliğini vereyim.. Hala bencil, hala bencil..
Arkadaşım gitme ne zorluyorsun kendiniYa kaldıramazsam.. ya bu bana çok ağır gelirse.. ya kendimi toparlayamazsam.. kendimi geçtim, 3 yaşında bile olmayan çocuğuma bunun hesabını kim verecek... bilmiyorum.. kendime, psikolojime hiç güvenmiyorum...
Bu şekilde düşünmenize çok üzüldüm.Malum kanal filan bilmiyorum hanımefendi şahsi fikrim ve etrafımda gördüğüm bu. Hayatındakilere eziyet edip kötü davranan kimsenin yatağında pamuklar içinde huzurla öldügünü görmedim. Bu benim fikrim size uyar uymaz bilemem
Bilmiyorum işte çevrem diyeyim.. Pişman olursun vs. diyenler etkiledi beni.. ilk duyduğumda %100 gitmemekti fikrim hatta inanır mısın üzülmedim bile.. Sonra birileri affetmek kendini özgürleştirmektir vs. gitmezsen pişman olabilirsin vs. kafam karıştıArkadaşım gitme ne zorluyorsun kendini
42 yıl bu ya
Torunu olmuş bir çorap aldı mı
Kızım Bi ihtiyacın var mı diye sordu mu
Ölürse ölsün herkes ölecek
Herkes hakkettiği sonu yaşasın bırak
Şu halde bile seni geriyor faydasız adam
Lalecim gitmeyeceğim gibi görünüyor ama kafamı karıştıran söylemler oldu çevremde.. Acaba yanlış mı yapıyorum diye sorgulattı bana insanlar.. Ordan buraya derken, 42 yıllık kapattığım defterler açılıverdi önümde kaç gündür allak bullak hissediyorum.. Fikirlerinize ihtiyacım vardı.. İnşallah kendim için doğru olanı yaparımgibigibiyim
Gibi arkadaşım
Ben gitmezdim.
Allahım pişman olmayacağın kararlar almanı nasip etsin inşallah.
Bazen yanlış da yapmak gerekiyor galiba…Lalecim gitmeyeceğim gibi görünüyor ama kafamı karıştıran söylemler oldu çevremde.. Acaba yanlış mı yapıyorum diye sorgulattı bana insanlar.. Ordan buraya derken, 42 yıllık kapattığım defterler açılıverdi önümde kaç gündür allak bullak hissediyorum.. Fikirlerinize ihtiyacım vardı.. İnşallah kendim için doğru olanı yaparım
Varlığı da yokluğu da zarar bazılarının işte .. Tedavi gördüğünü hatırlıyorum bilmiyorum ya affetmek her zaman özgürlük mü ? Her hata affedilebilir mi ? Gidince ne konuşacağını da bilmiyorsun çok bencil bir adam acindirip vicdanıni rahatlatacak .Acabamın tek nedeni aslında şu; hani derlerya affetmek özgürlüktür.. Affetmek aslında kendini rahatlatmaktır.. Ama ben yapamıyorum.. Affedemiyorum içimde.. görsem de affedebileceğimi düşünmüyorum.. Ve bende bunun büyük bi ruhsal çöküntü yaratacağını düşünüyorum.. Bu ruhsal çöküntüyü de kaldırabileceğimi düşünmüyorum.. Bu adamın bana verdiği zarar zaten açık.. bir de 3 yaşındaki bebeğimin onun yüzünden zarar görmesini istemiyorum.. Depresyonum (belki de daha ağırı) çocuğumu illaki etkileyecek. Kafamda sürekli bunlar dolanıyor
Karar sizin ben gidin ya da gitmeyin diyemem ama çevredeki insanların yaşamadıkları bir hayat üzerinden özellikle ebeveyn-evlat ilişkilerinde direkt evladın vicdanına oynamalarını haksız ve anlamsız buluyorum.Bilmiyorum işte çevrem diyeyim.. Pişman olursun vs. diyenler etkiledi beni.. ilk duyduğumda %100 gitmemekti fikrim hatta inanır mısın üzülmedim bile.. Sonra birileri affetmek kendini özgürleştirmektir vs. gitmezsen pişman olabilirsin vs. kafam karıştıResmen, kendimi kendime açıklarken buldum kendimi
Görmem görmüyorum da zaten, biyolojik babam öldü ölecek diyaliz merkezinden çıkamıyor bana bir kere baba de diye telefonda yalvardı demem asla isteyen bana istediği lafı diyebilir ama benim ona baba demem kendi babama onun emeğine varlığına hakaret benim bir kere başımı bile okşamamış adama merhamet etmem sırf ölüyor diye numarasını bile engelledim geçtim ölmüş bile olabilir o derece haberim yokSelam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
Bırak o instagram filozoflarınıBilmiyorum işte çevrem diyeyim.. Pişman olursun vs. diyenler etkiledi beni.. ilk duyduğumda %100 gitmemekti fikrim hatta inanır mısın üzülmedim bile.. Sonra birileri affetmek kendini özgürleştirmektir vs. gitmezsen pişman olabilirsin vs. kafam karıştıResmen, kendimi kendime açıklarken buldum kendimi
İçindekilere tercüman oldun sevgiliKarar sizin ben gidin ya da gitmeyin diyemem ama çevredeki insanların yaşamadıkları bir hayat üzerinden özellikle ebeveyn-evlat ilişkilerinde direkt evladın vicdanına oynamalarını haksız ve anlamsız buluyorum.
Siz 7-8 yaşlarındayken belki okuma bayramınızda belki babalar gününde belki bir kızla babasını el ele parkta yürürken gördüğünüzde o çevre sizin neler hissettiğinizi biliyor mu?
Babanıza yaptıkları empatinin binde birini size yapıyorlar mı? Bu her şeye karışan çevreler aynı vicdani duygu sömürüsünü babanıza da yaptılar mı?
Koca bir ömürden bahsediyorsunuz, Türkiye‘de evladından koparılan kadınların bir kısmı gerçekten evladından tam anlamıyla koparılıyor kadın ne yaparsa yapsın ne kadar çırpınırsa çırpınsın evladını göremiyor ama erkeklerin genelinde böyle bir sorun yaşama oranı yok gibi bir şey varsa da az bir kesimi, dediğiniz gibi polisle gelirdi dava üzerine dava açardı, siz çocukken görüştürmediler diyelim reşit olduğunuzda sizi bulurdu, okuduğunuz okulların önüne gelebilirdi, yapabileceği birçok şey varken yapmamış, hadi hasta olunca aklı başına geldi desek son nefese kadar aklı neredeydi?
Kimseye hiçbir şey açıklamak zorunda değilsiniz, hiç tanımadığınız birine evlat olmak, ona son evlatlık vazifenizi de yapmak zorunda değilsiniz, içinizden gelmeyen hiçbir şeyi yapmak zorunda da değilisiniz, aklınızı söylenenlerden arındırıp yüreğinizin sesini dinleyerek ne yapmak istiyorsanız onu yapın.
Annenizle ayrılırken 1 yasındaymışsınız. Anneniz ne yasadı bilemem ama belki de sizi fercekten göstermemek için elinden geleni yaptı. Mahkeme kararı var deseniz bile polis zoruyla görmek vs cok travmatik belki bu yol yerine ikna için cabaladı.arada sosyal medya su bu defalarca girişimi olmuş. Anneanneyi aramış. Bence ölüm döşeğinde aranmamayı haketmiyor. Objektif fikrim gidin görüşün.Selam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
O insanlar sizin yerinizde olmadığı için söylemesi basit geliyor. Siz de başkası için belki aynı şeyi söylerdiniz. Git gör pişman olursun vs derdiniz. Kendinizi rahatsız huzursuz hissedecekseniz gitmeyin. Sizin de küçük çocuğunuz var. Helallik istemek bile bencillik. Öleceğini anlayınca mı aklına gelmişsiniz?Bilmiyorum işte çevrem diyeyim.. Pişman olursun vs. diyenler etkiledi beni.. ilk duyduğumda %100 gitmemekti fikrim hatta inanır mısın üzülmedim bile.. Sonra birileri affetmek kendini özgürleştirmektir vs. gitmezsen pişman olabilirsin vs. kafam karıştıResmen, kendimi kendime açıklarken buldum kendimi
Keşke dememek için giderim ama bu onu affedecegim anlamına gelmezSelam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
Dediğim gibi ben illa ki şöyle yapın diyemem, hiç tanımadığınız bir adamı son nefesinde görmek bence de çok kötü bir anı, zaten çok gerilmiş ve stres altında olacaksınız belki bir şeyler diyecek ve ağzından çıkacak her şey yine anneniz aileniz hakkında olumsuz sözler olacak belki de tam tersi geçmiş için özür dileyecek affetmenizi isteyecek ama bu saatten sonra özrün de affet demesinin de sizde bir karşılığı olacak mı?İçindekilere tercüman oldun sevgiliMune .. daha neler neler de derim ama bu kadarı bile kafi, duygularımın özeti.. İçimden gelmiyor.. kinimden nefretimden falan da değil tam olarak.. çok girdi var kafamda bu hisse dair.. Başta kendime hiç güvenmiyorum.. psikolojimin çok bozulacağını düşünüyorum.. bu fikir bile bu kadar bozduysa, yaşamak ne kadar bozar hiç düşünemiyorum..bunu kendime ve çocuğuma yapmaya hakkım olmadığını düşünüyorum.. Benzer bir durumu yaşamış bir arkadaşımla konuştum geçen hafta.. Bana dedi ki.. "sadece şunu düşün; Bu insanla ilk ve son anın, onun ölüm döşeğindeki hali olacak.. Bunu kendine yapma. Buna değmez.. Sonra o göçüp gidecek.. sen de bu dramatik anıyla ömür boyu yaşayacaksın" ... O kadar haklı ki..