İşte o %1 aynen affedip kendimi özgür bırakabilmek için.. Ama yapamıyorum.. Affedemiyorum.. Ona hakkımı helal etmek içimden gelmiyorGitmelisin diyenlerdenim..
Yalan dünya en gerçek ve geri alınamayacak tek şey ölümdür..
Öldükten sonra acabanın da, keşkenin de hiç bir faydası olmuyor.
%1 bile olsa acabanız var ve bu acaba keşkeye dönmeden önce bence gdip helalleşin derim..
yani ben olsam öyle yapardım, bu şekilde üstüme yük kalmasındansa gider yükümü atardım ki içimde hiç bir keşkeye yer kalmasın.
Geçmişi değiştiremeyiz ama geleceğimize yön verebiliriz, yüreğinizdeki kırıklarla devam etmeyin gidin ve serbest bırakın..
Merak etmeyin siz hakkınızı helal etseniz de 40 yıl boyunca yapmadığı babalığın vebali onun boynunu hemen bırakmayacak..İşte o %1 aynen affedip kendimi özgür bırakabilmek için.. Ama yapamıyorum.. Affedemiyorum.. Ona hakkımı helal etmek içimden gelmiyor2 haftadır içimden olumlu düşünmeye çalışıyorum.. Herkes hata yapar vs. ama olmuyor.. Öfkem geçmiyor
Acabamın tek nedeni aslında şu; hani derlerya affetmek özgürlüktür.. Affetmek aslında kendini rahatlatmaktır.. Ama ben yapamıyorum.. Affedemiyorum içimde.. görsem de affedebileceğimi düşünmüyorum.. Ve bende bunun büyük bi ruhsal çöküntü yaratacağını düşünüyorum.. Bu ruhsal çöküntüyü de kaldırabileceğimi düşünmüyorum.. Bu adamın bana verdiği zarar zaten açık.. bir de 3 yaşındaki bebeğimin onun yüzünden zarar görmesini istemiyorum.. Depresyonum (belki de daha ağırı) çocuğumu illaki etkileyecek. Kafamda sürekli bunlar dolanıyorGibi hanım ben sadece sizin içinizi merak ettim . Gitmeseniz sonra acaba mı diyecek misiniz ? Yani konuşmasına bir kez müsade etseydim .
Ben kendi adıma konusacak olursam 42 yıl sonra bir araya gelmem 20 lerimde çoktan gidip hırsımi alıp bir daha gormezdim herhalde. Yani kanser kimseyi masum yapmıyor ama ben çevrede biraz realist ve vicdansız bulunan biriyim
Travma yaşayacağınızı düşünecekseniz hiç gitmeyin ve kendinize bunu yapmayın. Oturun sakince bir düşünün ve neye karar veriyorsanız ikisin dede vicdanınız rahat olsun. Sonuçta siz onu değil o sizi bırakıp gitti ve görmek istemedi. Eğer gitmemeye karar verirseniz içinizden affedin derim affetmek size iyi gelecek. Şöyle düşünün zaten içinizde biyolojik babanıza karşı duygu yok o yüzden nefret kızgınlıkta bir duygu içinizde nötür olmak duygu beslememek için affedin.Evet hesap da sorabilecek bi vicdansızlığa sahip değilim.. Ve gitsem yine o vicdanını serinleticek ve ben yine içimdeki keşkelerle, onunla olan tek anımın ölüm döşeğindeyken olmasını kabullenemeyerek belki de büyük bir travmayla yaşamıma devam edicem. Ve benim 3 yaşında çocuğum var depresyona girme lüksüm falan yok
O ne demek ya??Sizin adınıza yorum yapamam şunu yapın bunu yapın diye ancak kendimi sizin yerinize koyduğumda; ben olsaydım 42 yaşıma kadar varlığını bir an bile hissetmediğim yoldan geçen herhangi birinden farksız olan bu adama sırf kanser oldu diye merhamet edip,benden helallik vs alıp kendi vicdanını temize çıkarmasına müsade etmezdim. İnsan nasıl yaşarsa öyle ölür diye düşünüyorum,hastalık bir sebep değil sonuçtur belki de.
Sorumsuzluk kimseyi kötü biri yapmaz.. ben kesinlikle giderdim.. helallesirdim. Bu dünya dargınlıgi kızgınlığı kırgınlığı nefreti içimizde büyütüp bir ömür tutmaya değmez.Selam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.
Malum kanal filan bilmiyorum hanımefendi şahsi fikrim ve etrafımda gördüğüm bu. Hayatındakilere eziyet edip kötü davranan kimsenin yatağında pamuklar içinde huzurla öldügünü görmedim. Bu benim fikrim size uyar uymaz bilememO ne demek ya??
Eskiden malum kanalda sırlar dünyası falan olurdu, kötülük yapanlar hastalıkla cezalandırılırdı. Sanmıyorum ki öyle olsun.
Ama sizin anılarınız vardı.. Benim onunla tek bir anım yok, ona karşı sevgim (eskiden de olsa) yok. Benim üzerimde değil hak, düştüğümde parktaki amcanın elimden tutup kaldırdığındaki kadar emeği bile yok.. Hayatımda bana çok fazla kötülük yapmış insan var.. her birini affedebilirim çünkü iyi anılarımız da var.. Ama bu adamla kocaman bir boşluk var..Tam olarak aynı şey değil ama örnek vermek istiyorum benzer olduğu için.
Ben annem, babam, amcam, dedemle beraber büyüdüm. Amcam babam gibiydi, babamı beklemezdim onu beklerdim işten gelsin diye. Çok çalıştı, babam vefat ettiğinde de bize bakmaya devam etti.
Sonra bi anda her şey bozuldu, ben evlendikten sonra annemi evden kovdu (annem hasta) bana neler neler söyledi küfürler etti, eşime küfürler etti, anneme küfürler etti. Engelledim önüme baktım.
Sonra hastalandığını öğrendik, kanser her yerini sarmış. Gitmedim. Annem de hastayken annemi evden kovmasını sindiremedim.
En son halamlar arayıp her kapı açılmasında sen geldin sanıyorlar falan deyince, o sırada da annemin doktoru için İstanbul'a gelmem gerektiği için gelmişken uğradım. Felç olmuştu, sadece eli oynayabiliyordu. Ağladı görünce, yaptıklarına dair hiçbir şey konuşmadık, iyileşince geleyim sizin eve falan dedi olur gel tabii dedim. Bi daha gelirim ziyaretine diyerek çıktım, aşağı yukarı 1-2 ay sonra vefat etti.
Şu an düşünüyorum, gitmesem görmesem üzülür müydüm? Sanırım üzülürdüm. Hakkımı helal ettim mi, annem ettiği için ettim. Üzerimde 26 senelik emeği vardı. Affettim mi hayır affetmedim, yaşıyor olsaydı da gidip görmüş olmama rağmen yine affetmezdim.
O rahat etsin diye değil, kendi içim rahat etsin diye gittim. Babamı senelerdir görmem rüyamda, amcamın vefatından birkaç gün sonra gördüm, arabada oturuyorlar bir yere gidiyorlar ve gülüyorlardı. Muhtemelen içimin rahatlaması için bilinçaltımın bana oyunuydu ama o gecenin sabahı dedim ki iyi ki gittim, benden çıktı konu, artık hesap vereceğinin yanında.
O yüzden ben sizin yerinizde olsam giderdim, gitmeseniz de neden gitmeyeceğinizi anlarım yine de.
Hic ölum yasadiniz mi bilmiyorum ama vefat ederse hayatiniz boyunca kafanizin ici durmayacaktir .Ölum oyle bir sey ki kizginlik falan birakmiyor simdi hasta da olsada yasiyor bunu biliyorsunuz ama tamamen bu dunyadan ayrildiginda ne olacak ?pismanlik zordur , sizi hasta edebilir.GidinSelam kızlar.
16 gün önce biyolojik babamın 4. evre akciğer kanseri olduğunu haber aldım. Ve beni görmek istediğini öğrendim (muhtemelen hellallik istemek için).
Bu biyolojik babayla annemin yolları ben henüz 1 yaşındayken vukuatlı bir şekilde ayrılmış. Kendisini hiç tanımıyorum ve 1 kez bile görmedim. Ben 7 yaşındayken annem başkasıyla evlendi ve ben onu babam kabul ettim. O da mekanı cennet olsun 3 yıl önce ben 7 aylık hamileyken ani bir şekilde vefat etti
Bu biyolojik adam beni ilk kez 24 yaşımdayken aradı (beni değil tabiki anneannemi aramıştı) ve görüşmek istedi. Görüşmedim. Takıp eden zamanlarda dönem dönem sosyal medyadan, ortak tanıdıklar vesilesiyle falan görüşme talepleri oldu hepsini yanıtsız bıraktım. Ama sosyal medyadan ben onu takip etmesem de onun beni takip etmesine izin verdim.. bir kapıyı açık bıraktım ama o bunu iyi değerlendiremedi. Mesajlarında sürekli annemi, anneannemi, dedemi suçladı, görüştürmediklerini falan söyledi ama benim elimde halen sakladığım haftada 1, bayramda seyranda beni görebileceğine dair kapı gibi mahkeme kararı var. Yani istese polis yoluyla gayet de görebilirdi ama o benim 24 yaşımı bekledi
Şu an 42 yaşındayım, 10 yıl kadar önce şimdiki eşimle henüz sevgiliylen sosyal medyaya koyduğum bir yanak yanağa fotoğraf üzerinden, uygunsuzluğuna dem vuran uupuzun bir mesaj yazınca, benim tepem gerçekten attı ve kendisini de yakınlarını da heryerden silip engelledim. Annemden sonraki evliliğinden olan kardeşimle ben 24 o 20 yaşındayken tanışmıştık.Onun annesiyle de kardeşim 13-14 yaşındayken ayrılmışlar. Aralalarında mükemmel bir ilişki olmasa da görüşüyorlar vs. 3. evliliğinden de 1 kardeşim daha var ama onunla hiç tanışmıyoruz..
Aslında anlatılacak çok şey var ama sizi de yormadan soruma geçeyim. Sizce bu hiçbirşey hissetmediğim adamı görmeli miyim? Nedenleriyle yazarsanız sevinirim
PS: Benim kararım %99 gitmemekten yana ama kafamın içini temizleyemiyorum.