Bence sen çok güçlü bi kadınsın. Ve harika bir anne olacaksınAllah a şükür mesleğim var, ailem yanımda.çok şanslıyım bu yönlerden biliyorum. Burada yazan kadınların imkansizliklarini gördükçe bana o kadar ibret oluyor ki anlatamam. Sadece kendimi güçsüz hissediyorum. Eskiden hissizdim. O evdeyken yani. Şimdi güçsüzüm sanki..
Aaah teşekkür ederim. Umarım bu emanetin hakkını veririm..
O kadar eminim ki bundan.
Kurtulmussun kötü diye düşünme boyun eyseydin o adama eş değil annesine hizmetçi olacakmışsin zaten. Böylesi daha iyi sanki. İnşallah sağlıkla kavuşursun bebeginedeBiraz uzun olacak, icimi dokmeye ihtiyacim var :) 2014 yilinda maddi zorluklarla mücadele ederek farklı bir şehirde kazandığım okulu maddi zorluklar ve yalnızlıkla başa cikamadigim için bırakmaya karar verdigim bir akşam sosyal medyadan beni eklemesiyle başladı benim hikayem. Aynı okuldn mezun olmuştu, o şehirde kendi işini yapıyordu. Ben ise okula zaten neredeyse hiç başlamamıştım. Gel zaman git zaman onun zorlaması benim hırsım derken okulu bitirdim. Bu süreçte bana maddi olarak çok yardımı oldu. Ben ise altindan kalkamayacağımi biliyordum ama yinede işlerine yardımcı olmak için neredeyse ailemin yanına bile gitmeden onun işlerini kolaylastirmak için elimden gelenin fazlasıyla bir stajer ne yaparsa yaptım. 2018 yılında mezun oldum.
Şimdi düşünüyorum da belkide gözüm açılmasın diye hemen yüzük takmak istediler. Yüzükler takıldıktan sonra başladı kabusum. "Ayrılmayı hiç mi düşünmez insan?" Düşünemedim. Sanki ateşten bir gomlekte ayrılık benim için.
Öğrenci evinde yaşıyordum. Düğünü 1 sene sonra yapmayı düşündüğüm için kendim çalışır çeyizini yaparım diye düşünürken düğünü o ne aldı annesi. Benim ailemle ne birşey konuşuldu, ne ne yaparsiniz diye soruldu zaten hazır da degillerdi onlar da birşey istemediler. Hoş onun ailesi de bir şey yapmadı sadece 2 bilezik yaptılar, düğün ve eşyaların bi kısmı kendisinin sattığı evin parasıyla kalan ise düğünde takılan altınlarla yapıldı.
Aslında o kadar çok şey var ki işte hepsini anlatamıyor insan. 2019 yılında evlendik. Sonrasında balayı derken hayatımin en kötü günleri başladı. Herşeyi her kavgada yüzüme vurmak mi dersiniz, sürekli eleştirilmek mi ne ararsanız vardı bu evlilikte ama yuva yoktu. Kayınvalide günde 6 kere arıyordu, proje çizmekten evliliğinin ilk günlerini zaten yasayamiyordum. cinsellik deseniz ayda 2 kere, soracağım kimse yok. Evde saklaniyorum disari çıkarsam donuste kayinvaldye gitmek zorunda kalacagim diye. Evlendikten 6 ay sonra dedemi kaybettik, ailemin yanına getirdi beni. Ve burnumun surtmesini istediğini söylediği için gelip beni almadı1 ay sonra geldi ve bir daha olursa gelmeyeceğini söyledim ona. Döndük. Kpss ye hazırlanmaya başladım, aranacaktım ve bana daa çok saygı duyacaklardı. Çizdiğim proje paralarını zaten borç var die almıyordum, kocadan para istemekten kurtulacaktım. Para hesabını bana soran olmayacaktı. Sınavdan sonra iyi bir puan aldım sayılır. Bu sırada ofis sağlam bir iş aldı, çok yorgundum ama babamın borcuna destek olmak istediğim için çizim yapmaya başladım bu sefer. Zaten kendisi de çiz ve babana yardim et demişti. Bu sefer nefes almadan devam ettim. Kocamın ilgisizliği, sevgisizlik belkide bunları düşünmeme yaradı. Eleştirileri duymamaya yaradı. Ne bir arkadaş ne bir dost vardı zaten. Varsa yoksa ailesine gitmek vardı artık sadece. Köye yada ailesine gitmiyorsak bana zaten bir yere gitmek yoktu
Istanbulda getirdi beni. Gayet herşey güzel. Ama ben kendimde değilim. Sürekli uyuyorum. Psikoloji diye birşey kalmamış. 15 gün sonra gel al beni dedim. Gelmedi annesiyle kalacakmış. Tamam dedim 1 ay oldu gelmedi annesini doktora götürecekmiş. 40. Gün mesjlasirken tartıştık benimle ilgilen dediğim için, kadın kocasıyla ilgilenmeliymiş ki kocası da kadınla ilgilensin. Ertesi gün beni hic aramadi ve o gun kanamam oldu. Kan uyuşmazlığı olduğunu sandığımız için çok panik oldum. Ve açıldı özür dileyerk söylüyorum ilk kez alttan muayene oldum. Bunda ne var diyeceksiniz ama inanılmaz korktumtüm sülalesini her yerden engelledim. 6 aylık hamileyim şimdi. Babamın evindeyim 5 aydır. Ilk günler öyle zordu ki, iyilesiyorum şimdi. Zamanla geçecek biliyorum. Güzel günlere inanıyorum..
Beni gelin alın diye neden direttınız anlamış deılımBiraz uzun olacak, icimi dokmeye ihtiyacim var :) 2014 yilinda maddi zorluklarla mücadele ederek farklı bir şehirde kazandığım okulu maddi zorluklar ve yalnızlıkla başa cikamadigim için bırakmaya karar verdigim bir akşam sosyal medyadan beni eklemesiyle başladı benim hikayem. Aynı okuldn mezun olmuştu, o şehirde kendi işini yapıyordu. Ben ise okula zaten neredeyse hiç başlamamıştım. Gel zaman git zaman onun zorlaması benim hırsım derken okulu bitirdim. Bu süreçte bana maddi olarak çok yardımı oldu. Ben ise altindan kalkamayacağımi biliyordum ama yinede işlerine yardımcı olmak için neredeyse ailemin yanına bile gitmeden onun işlerini kolaylastirmak için elimden gelenin fazlasıyla bir stajer ne yaparsa yaptım. 2018 yılında mezun oldum.
Şimdi düşünüyorum da belkide gözüm açılmasın diye hemen yüzük takmak istediler. Yüzükler takıldıktan sonra başladı kabusum. "Ayrılmayı hiç mi düşünmez insan?" Düşünemedim. Sanki ateşten bir gomlekte ayrılık benim için.
Öğrenci evinde yaşıyordum. Düğünü 1 sene sonra yapmayı düşündüğüm için kendim çalışır çeyizini yaparım diye düşünürken düğünü o ne aldı annesi. Benim ailemle ne birşey konuşuldu, ne ne yaparsiniz diye soruldu zaten hazır da degillerdi onlar da birşey istemediler. Hoş onun ailesi de bir şey yapmadı sadece 2 bilezik yaptılar, düğün ve eşyaların bi kısmı kendisinin sattığı evin parasıyla kalan ise düğünde takılan altınlarla yapıldı.
Aslında o kadar çok şey var ki işte hepsini anlatamıyor insan. 2019 yılında evlendik. Sonrasında balayı derken hayatımin en kötü günleri başladı. Herşeyi her kavgada yüzüme vurmak mi dersiniz, sürekli eleştirilmek mi ne ararsanız vardı bu evlilikte ama yuva yoktu. Kayınvalide günde 6 kere arıyordu, proje çizmekten evliliğinin ilk günlerini zaten yasayamiyordum. cinsellik deseniz ayda 2 kere, soracağım kimse yok. Evde saklaniyorum disari çıkarsam donuste kayinvaldye gitmek zorunda kalacagim diye. Evlendikten 6 ay sonra dedemi kaybettik, ailemin yanına getirdi beni. Ve burnumun surtmesini istediğini söylediği için gelip beni almadı
Istanbulda getirdi beni. Gayet herşey güzel. Ama ben kendimde değilim. Sürekli uyuyorum. Psikoloji diye birşey kalmamış. 15 gün sonra gel al beni dedim. Gelmedi annesiyle kalacakmış. Tamam dedim 1 ay oldu gelmedi annesini doktora götürecekmiş. 40. Gün mesjlasirken tartıştık benimle ilgilen dediğim için, kadın kocasıyla ilgilenmeliymiş ki kocası da kadınla ilgilensin. Ertesi gün beni hic aramadi ve o gun kanamam oldu. Kan uyuşmazlığı olduğunu sandığımız için çok panik oldum. Ve açıldı özür dileyerk söylüyorum ilk kez alttan muayene oldum. Bunda ne var diyeceksiniz ama inanılmaz korktum
Kolaya kaçıyorum belkide
biraz korkuyorum aslında, asıl sebep bu. Yıllardır kendimi öyle kapatmışım ki zaman geçtikçe kendimi ancak dışardan gormeye basladim. Memuriyet olmazsa tekrar denemeye niyetim pek yok, dediginiz gibi bu 1 sene daha boşa uğraşmak olur. Evlenmeden atmadım, evlenmeden farkında değildim. Bunu yaşadıklarımla hesaplasirken anladım diyebilirim.
Oradan böyle görünmesine üzüldüm. Üniversitenin sonuna kadar her koşulda yanımda oldu evet ama o noktaya beni ailem getirdi. Bu durumda beni okutan eşim olmuyor. Tabi yardımlarını asla yadsiyamam Allah razı olsun. Fakat hicbir şeyi karşılıksız yapmam derdi, ben enayi miyim
karşılığı buymuş demekki diye düşünür dururum bende; aile olamamak varligi bile onemsenmemek Bu garip bir psikoloji. Ilk günler gitmek istememe rağmen sürekli korku içindeydim. Sanki hayatım yıkılıyor da altında kalıyorum gibi hissediyordum. Son çırpınışti belkide. Sonra sonra bu platformda sizleri de okudukça dik durmam gerektiğini farkettim. Muhakeme yeteneğimi kaybetmiştim. Bir-çok meziyetim gibi.
Tatlım okulu bırakıcaktım demişsin bu adamın sayesinde bitirmişsin kendin söyledinOradan böyle görünmesine üzüldüm. Üniversitenin sonuna kadar her koşulda yanımda oldu evet ama o noktaya beni ailem getirdi. Bu durumda beni okutan eşim olmuyor. Tabi yardımlarını asla yadsiyamam Allah razı olsun. Fakat hicbir şeyi karşılıksız yapmam derdi, ben enayi miyim
Hayatımıza giren herkes birşeylere vesile bu hayatta. Orası olmazdı döner memleketime gelirdim başka yer olurdu, baska okul yada is. keşke öyle olsaydı
yillarca bens kendimi boyle kandırdım. Ama sevgi böyle birşey değil, zarar vermez. Ben şimdi bu psikolojiyi nasıl düzeltirim bilmiyorum. Ezik, korkak bi kadın olmuşum. Nefes almaktan korkuyorum tabiri caizse. Keşke beni sevmeseydi sağlıklı bir insan olarak devam etseydim hayatıma, zorlandaydım hatta bazen sürünüp kendim kalksaydım ayağa. Evet herkes mükemmel evlilik yapmıyor ama kimse bile bile ayağına da sıkmıyor Valla ben iyiliğün için konuşuyorumHayatımıza giren herkes birşeylere vesile bu hayatta. Orası olmazdı döner memleketime gelirdim başka yer olurdu, baska okul yada is. keşke öyle olsaydı
Ben ne istiyorum biliyor musun? Özgür olmak. Birilerinin hatrı için yada sırf beni sevsin diye tabiri caizse yaranmak için kolumu bile kipirdatmamak. Ailemle görüşmek için kimseden izahat almamak istiyorum. Para kazanınca cebime koyup rahat rahat harcamak istiyorum.
Umarım bundan sonra mutlu olursun canım
