- Konu Sahibi superherogirl
- #1
Ayrıldık biz, O da seviyor,ben de seviyorum.Ama olmadı,sadece sevgi yetmedi,anlaşamadık,sevdik ama
anlaşamadık.Annem-babam rahat yetiştirdi beni,kısa etekler,askılı tişörtler,bikiniler...Hiçbirini ama hiçbirini sorun etmediler hiçbir zaman.
İzin bile almadım giyerken,giydim.Akşam en geç 8'de evde olmalıydım,istediğim yere istediğim zaman gidebilirdim,erkek kardeşimden bile üstün tuttular beni,"O erkek her işi yapar ama senin nitelikli bir işinin olması gerek."dediler,hiçbir zaman hiçbir masraftan kaçınmadılar.Özgürdüm ben,istediğimi giyer istediğim yere giderdim.Sigara kullanırım ailem sadece uyardı ondan sonra lafı bile açılmadı.Babamla karşılıklı rakı içtiğimiz günler de oldu.
Ben böyle yetiştim,beni böyle büyüttü ailem.Sevgilim...Yani ayrıldığım adam.O çok farklıydı her zaman,ailesi farklıydı çünkü.
"Annem babam gelenekçidir."dedi,birşey demedim.
"Babam oje sevmiyor."dedi,arada sırada sürdüm hatta bazen inadına sürdüm gittim,birşey demediler.
"Sadece bisiklet yaka tişört ve bluz giy."dedi,giydim.Saçma gelse de giydim,bazen inat ettim dekolte giydim.Kızdı,laf etti.
"Sigarayı bırak."dedi,bırakmadım.
"İleride çalışacağım ben,boşu boşuna ailem emek harcamadı ya,buraya da bu sebepten geldim."dedim,"Çalışan eş istemiyorum."dedi.
bunu da kabullenmedim.
Erkekten arkadaş olmazmış,kadın eviyle ilgilenmeliymiş...Falan filan...
Evet böyle kötü şeyler yaşadık,düşünceler çok zıttı,bu kadar kötü şeye rağmen bunların yüz misli de güzel şeyler yaşadık biz.
Oğlumuzun adı bile hazırdı,komik de olsa öyle işte.
Ben bir bayan olarak O'nun beni ikinci sınıf insan olarak kabul etmesini kabullenemedim.O'na göre her ne kadar "ikinci sınıf insan" yanlış olsa da,kadınlar narinmiş,çalışmayı bünyeleri kaldırmazmış.
Ben çok sevdim,O da çok sevdi.Seviyoruz da hala,yapamıyorum ben...
Mantığım kalbimin önüne geçemiyor,dayanamıyorum.
Bu şehir boğuyor beni,annemi istiyorum diye ağlar ya küçük çocuklar,çaresiz kalınca.
Ben annemi istiyorum.
Ben aşık olmak istemiyorum bir daha,baktığım her yerde,her eşyada o var.
Sanki çıkıp gelecekmiş gibi,"Tamam,kabullendim düşüncelerini."diyecekmiş gibi.
Biliyorum çok farklıyız ama sevdik biz,seve seve ayrıldık.
Ben yapamıyorum,hiçbir şey yolunda gitmiyor,hep eksik sanki.
Elim kolum eksik gibi.
Seve seve ayrılmak,dönüp gitmek akla mantığa sığar şey mi?
Bir ortasını bulamadık,O "Tamam,istediğin gibi giyin,çalış da...Kabul..."demedi.
Ben de "Tamam,okuyup ev hanımı olurum."demedim,diyemem.
Ben ne yapacağımı bilmiyorum şimdi.
Ne yapacağım ben?
Nasıl nefes alınır seviyorum,seviyor ama yok işte.
Yaram çok taze ve derin.Çok üzgünüm,bırakıp gidesim var herşeyi,bu şehri...
anlaşamadık.Annem-babam rahat yetiştirdi beni,kısa etekler,askılı tişörtler,bikiniler...Hiçbirini ama hiçbirini sorun etmediler hiçbir zaman.
İzin bile almadım giyerken,giydim.Akşam en geç 8'de evde olmalıydım,istediğim yere istediğim zaman gidebilirdim,erkek kardeşimden bile üstün tuttular beni,"O erkek her işi yapar ama senin nitelikli bir işinin olması gerek."dediler,hiçbir zaman hiçbir masraftan kaçınmadılar.Özgürdüm ben,istediğimi giyer istediğim yere giderdim.Sigara kullanırım ailem sadece uyardı ondan sonra lafı bile açılmadı.Babamla karşılıklı rakı içtiğimiz günler de oldu.
Ben böyle yetiştim,beni böyle büyüttü ailem.Sevgilim...Yani ayrıldığım adam.O çok farklıydı her zaman,ailesi farklıydı çünkü.
"Annem babam gelenekçidir."dedi,birşey demedim.
"Babam oje sevmiyor."dedi,arada sırada sürdüm hatta bazen inadına sürdüm gittim,birşey demediler.
"Sadece bisiklet yaka tişört ve bluz giy."dedi,giydim.Saçma gelse de giydim,bazen inat ettim dekolte giydim.Kızdı,laf etti.
"Sigarayı bırak."dedi,bırakmadım.
"İleride çalışacağım ben,boşu boşuna ailem emek harcamadı ya,buraya da bu sebepten geldim."dedim,"Çalışan eş istemiyorum."dedi.
bunu da kabullenmedim.
Erkekten arkadaş olmazmış,kadın eviyle ilgilenmeliymiş...Falan filan...
Evet böyle kötü şeyler yaşadık,düşünceler çok zıttı,bu kadar kötü şeye rağmen bunların yüz misli de güzel şeyler yaşadık biz.
Oğlumuzun adı bile hazırdı,komik de olsa öyle işte.
Ben bir bayan olarak O'nun beni ikinci sınıf insan olarak kabul etmesini kabullenemedim.O'na göre her ne kadar "ikinci sınıf insan" yanlış olsa da,kadınlar narinmiş,çalışmayı bünyeleri kaldırmazmış.
Ben çok sevdim,O da çok sevdi.Seviyoruz da hala,yapamıyorum ben...
Mantığım kalbimin önüne geçemiyor,dayanamıyorum.
Bu şehir boğuyor beni,annemi istiyorum diye ağlar ya küçük çocuklar,çaresiz kalınca.
Ben annemi istiyorum.
Ben aşık olmak istemiyorum bir daha,baktığım her yerde,her eşyada o var.
Sanki çıkıp gelecekmiş gibi,"Tamam,kabullendim düşüncelerini."diyecekmiş gibi.
Biliyorum çok farklıyız ama sevdik biz,seve seve ayrıldık.
Ben yapamıyorum,hiçbir şey yolunda gitmiyor,hep eksik sanki.
Elim kolum eksik gibi.
Seve seve ayrılmak,dönüp gitmek akla mantığa sığar şey mi?
Bir ortasını bulamadık,O "Tamam,istediğin gibi giyin,çalış da...Kabul..."demedi.
Ben de "Tamam,okuyup ev hanımı olurum."demedim,diyemem.
Ben ne yapacağımı bilmiyorum şimdi.
Ne yapacağım ben?
Nasıl nefes alınır seviyorum,seviyor ama yok işte.
Yaram çok taze ve derin.Çok üzgünüm,bırakıp gidesim var herşeyi,bu şehri...