Arkadaşlar konumu hatırlayanlar olacaktır.. Annem gelecek, konuşacağım, boşanmak istediğimi söyleyeceğim demiştim.
Sağolsun dediği gibi geldi.geleceği gün ben eşimle konuştum boşanmak istediğimi, nedenlerini,kaldıramayacağım unutamayacağım şeyler olduğunu söyledim. Kısacası Duygusal manipülasyon yaparak vazgeçirmeye çalıştı ama geri adım atmadığımı görünce evden çıkıp gitti. O an gerçekten nefes aldığımı hissettim. Neyse annemi aldım otogardan eve geldik. Dedi anlat ne oluyor? Dedim anne böyle böyle kaldıramıyorum artık sürekli tartışma bağrık çağrık, hiç mutlu değilim hayatımı böyle sürdüremeyeceğim ya kendime zarar verecem yada bir zarar görücem. Bak koltuk kenarlarına hepsini o kırdı önünde ki masaya bak bıçağın saplandığı yeri gördün mü? 10 santim ötesinde ben oturuyordum ya bana gelseydi dedim? Damadın sana karşı çok iyi olabilir sana bir hatası yanlışı ters bir davranışı olmamış olabilir ama bu beni mutlu ettiği banada aynı davrandığı anlamına gelmiyor dedim. Gözümün içine bak eski kızının gülen gözlerini görebiliyor musun dedim. Daha fazla uzatmak istemedi tamam dedi bende güzel motive edici bir şeyler diyecek diye beklerken "bir şey olmaz bunlardan, her ailede olur, şimdi boşanmak istediğini abine söylesek çıldırır ablana söylesek hırlamaya başlar. Daha 2 senelik evlisiniz bir birinizi tanıma aşamasındasınız geçer gider bunlar.. Boşanacak olsan ne yapacan? İlerin gerin yok çalışma garantin yok(memur değilsin demek istiyor) benim yanıma gelemezsin benimle yaşayamazsın dedi Orda yıkıldım zaten. Burda da tek yaşayamazsın rahat bırakmazlar kır dizini otur evinde beni uğraştırma kimseyle dedi.... Başımdan aşağı kaynar sular döküldü sustum hiç bir şey demedim. Eşimi aradı hadi gelmiyor musun yemek yicez ekmek al dedi. Eşim geldi şen şakrak hiç bir şey olmamış gibi eğlendiler yediler içtiler... Tabi eşim annemin dahi arkamda olmadığını görünce iyice şımardı... Ben gerçekten çöktüm o laflardan sonra bir laf edecek dermanım kalmadı sadece kalbini kırmamak için evimde ağırlamaya devam ettim. Ben mutsuzluk içinde çırpınırken annem yanımda kaldığı 2 - 3 gün süresince kendi hayatının ne kadar yolunda olduğundan çok mutlu olduğundan etrafında çok sevildiği iş yerinde mutluluktan havalara uçtuğunu anlatıp durdu... Dedim tırnak kadar değerim yokmuş annemin yanında büyük konuşmuyorum ama annem benim gibi bir durumda olsaydı benden yardım bekleseydi kendi dünyamı onun önüne sererdim... Çok kırıldım çokk... Şimdi de abimin yanına gitti sürpriz yapmaya hayatı gezmek tozmakmış çok mutlu oluyormuş böyle yapınca... Benim yanıma geldiği için abim sorarsa araları iyi diyecekmiş. Bende dedim ki anne kimseye bir açıklama yapmak zorunda değilsin yanıma tatile geldin soran olursa da kızım çok mutlu hayatının en mutlu günlerini yaşıyormuş hiç bir sorunu sıkıntı sı yokmuş dersin dedim.. Tamam öyle derim iyi olur dedi.. Şaka gibi resmen dalga geçti yani.. En azından eşimle sert bir konuşma yapmasını beklerdim ama nerdeee benim için neden rahatını mutluluğunu bozsun değil mi?..
Bu evin içinde ölsem de arkamda yanımda bir annem var deyip yönümü dahi dönmem... Sadece annemdir konuşurum. Asla ne bir şey derim nede. Bir şey anlatırım...
Siz böyle bir durumda nasıl davranırdınız?