Çok üzgün ve kırgınım kızlar. Daha önce de evliliğimle ilgili konular açmıştım. Tam her şey halloldu, bütün sorunlarımızı çözdük derken her şey başa sardı. Ben de artık kendi şehrime dönmek için biletimi aldım. Yazarken ağlayamıyorum bile.
Bizim en baştan beri tek bir sorunumuz vardı. Eşimin kendisini herkesin babası sanması. Geçen ay oturduk, çok uzun süre konuştuk, bir anlaşmaya vardık. "Senin ailen benim" dedim, anlar gibi oldu. Yalan yok, çabaladı, iyi de gitti bir ay. Ama yine başa döndük.
Geçen hafta eşim amcasının evini temizlemeye gitti ve 2 gün harcadı. Ev dediğime bakmayın, çöp ev arkadaşlar. Ocağın üstünde geçen seneden kalma bulaşıklar, duşta dağlarca kıyafet yığını, yatağın üzeri her tür eşyayla dolu. Neden sen temizliyorsun diyorum? Amcanın eli ayağı tutan 3 kardeşi, 5 tane yeğeni var diyorum. Ben yapmazsam kimse yapmaz diyor. Herkes para toplasın birini tutalım diyorum. Onu akıl edecek kapasiteleri yok diyor. Bunu misyon edindi, gitti, temizledi. Nolur kendini istismar ettirme bu kadar diyorum. Ben yardım etmeyi seviyorum diyor. Laf anlatamadım. O günden 1 gün sonra seyahat ettik.
Geldiğimiz yerde öteki amcasının yazlığı var. Daha önce de bu yazlık muhabbeti olduğu için katiyen başka bir yer kiralayalım dedim. Kiraladık. Amcasına biraz uzak. Birkaç gün başbaşa olacaktık. Peki ne oldu dersiniz? Görümcem amcasını ziyarete gelmiş, çünkü kuzeni yeni doğurdu. Ona hayırlı olsun demek için. Görümcemle aramda epeeeey bir mesafe var. Çünkü geçen sene bizi arabadan atmıştı. Ben o günden sonra onunla hiç konuşmamıştım. Anca bayramda seyranda denk geldik, o yüzüme güldü, ben sınırımı korudum.
Ta ki geçen gün amcasını ziyarete gelene kadar. Gece geri döneceğini düşünürken bir anda arabasıyla bizim kiraladığımız yere geldiğini gördüm. Eşime sordum, bu ne? Başbaşa olmayacak mıyız? Zaten 2 günümüz yok mu? "Sadece gece kalıp sabah gidecek, özür dilerim, hayır diyemedim" diyor. Orada bende kayış koptu. O günden beri konuşmuyoruz. Her şeyi saydım döktüm. Buradan artık bir dönüş olur mu, sanmam. Biletim birkaç gün sonraya. Gideceğim yer benim önceden yaşadığım bekar evim.
Sınır bilmeyen herkesten bıktım artık. Eyvallah kötü alışkanlığı yok, merhametli, aldatma şüphesi yok, yobaz değil, elinden her iş gelir, öfke kontrolü var. Ama ailesinin eteğinden kurtaramadım. İçim sıkışıyor. Fevri mi davranıyorum? Son bir defa konuşmaya değer mi?