önüme bakmak konusunda bir sıkıntım yok ama yaşadıklarımdan sonra kendime 1 senedir anca gelebildim. ne kimseye güveniyorum ne sevildiğimi düşünüyorum ne birşey. psikolojik kalıntıları deseniz zaten fazlasıyla kaldı üzerimde ilaç desteği alıyorum tabi ki. çocuğumun maddi manevi tüm yükü üstüme yıkmış, çocuğunu düşünmeyen umursamaz bir insan, hayatına bakıyor elbette baksın ama bakarken arkada bıraktığı evladını da düşünsün. birşey yaparken benim ısrarımla benim söylenmemle küfür kıyamet yapıyor. 3 sene geçmiş hala bana hakaret edip beni ezmeye çalışıyor çocuğu ile ilgili birşey konuştuğumda ki bunu da yapmak zorundayım aralarında iletişim kurmak zorundayım. önüme bakıyorum kendime ve çocuğuma bir düzen zaten kurdum. amacım o kadını bırakıp bana dönsün değil ki Allah yazdıysa bozsun isteseydim barışırdım defalarca geldi bana barışmak için. her seferinde ters tepki gösterdim ama buradaki yorumlar inanılmaz gerçekten. ben unutamamış değilim, kızıma ve bana yaptıklarını beni nasıl kullandığını unutamıyorum evet büyük bir travma.