- 6 Mart 2019
- 409
- 788
- 53
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
-
- #101
Yoook demedi. Hatta eşimle ilgili konuşulmuştu geçen eşine bile hiç inanmıyorum kızımın söylediklerine sanki senden bahsetmiyor gibi dedi
Yoook demedi. Hatta eşimle ilgili konuşulmuştu geçen eşine bile hiç inanmıyorum kızımın söylediklerine sanki senden bahsetmiyor gibi dediHayret seni eşin ve ailesi delirtmiş demedi mi? Benimki olsa öyle derdi. Ben kızımı delirtsinler diye büyütmedim. Benim kuzum çok kıymetli derdi. Ama derdi sadece :)
Öyle bi durum ki iki tarafa da hak verdim ben.Annenin işi gerçekten çok zor.Biz bile kendi çocuğumuza yeri gelip yetemezken iki öksüz çocuğun sorumluluğunu almak zorunda kalan bı babaanne.Allah yardımcısı olsun.Mesela sana yardıma gelmesini de ne biliyim yadirgadim ben çünkü dusunuldugun de her konuda senden daha çok yoruluyordur.Sanki senin ona yardım etmen lazım(bilmiyorum belki de yapiyorsundur)Yani olaya senin yerine kendimi koydugumda yardıma muhtaç bı babaanne görüyorum (manevi destek).Diğer arkadaşlar gibi düşünmüyorum,başka konunuzu bilmiyorum belki de o yüzden.Merhaba hatunlar
Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Büyük bir dert değil lakin mütemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir çözüme ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir buçuk yıl önce abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki küçük yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından çocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem çocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de çocuklara çok düşkün ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta içi de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geçeyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey söylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hiçbir konuda desteğini görmedim çok şükür :) en son ufak bir ameliyat geçirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı için annemi çağırmıştım bir günlüğüne. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henüz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hiçbir konuda destek istemedim o günden sonra.
Bayramda annem "senin oğlan çok hareketli. Bayram sonrası bir gün geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Çok yoruluyorsun çocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel üç küçük çocukla iş yapılmıyor. Tecrübe ettik daha önce." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Çocuklar bir gün annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugün gelecek annem. Dün beni aradı ve "ben gelicem ama çocuklar sana çok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Çocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol açan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki çocuklar sürekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir günlüğüne gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten çok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı sömürüyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir çocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gün çocukları ile ilgilenmesin çünkü. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık geçirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile çıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gerçekten" dedim. "aman sana da bir şey söylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gerçekten merak ediyorum ben mi fesat düşünüyorum. Hayır abimin surat asmasını, çocukların kırılmasını bana neden söylüyorsun? Kaldı ki çocuklara gayet başka türlü anlatılabilirdi durum. Küçücük çocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları önceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o güçsüz diyerek. O da bir güzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan güçlü evladı oldum iyi güzel de, önce yardım teklif edip sonra vicdan azabı çektirmek niye? Abimin durumu üzücü, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 günde sadece bir gün "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gün de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, çocukları da bıraktım küstüler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme söz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği için. Çocukların olmadığı zaman gelecekmiş özel bir mevzu konuşulacağı için. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tüm suçlusu, vicdan yükünü yüklenmesi gereken kişi benim. Çünkü annem...
Gerçekten ben kötü mü düşünüyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkürler yorumlar için.
Öyle bi durum ki iki tarafa da hak verdim ben.Annenin işi gerçekten çok zor.Biz bile kendi çocuğumuza yeri gelip yetemezken iki öksüz çocuğun sorumluluğunu almak zorunda kalan bı babaanne.Allah yardımcısı olsun.Mesela sana yardıma gelmesini de ne biliyim yadirgadim ben çünkü dusunuldugun de her konuda senden daha çok yoruluyordur.Sanki senin ona yardım etmen lazım(bilmiyorum belki de yapiyorsundur)Yani olaya senin yerine kendimi koydugumda yardıma muhtaç bı babaanne görüyorum (manevi destek).Diğer arkadaşlar gibi düşünmüyorum,başka konunuzu bilmiyorum belki de o yüzden.
Merhaba hatunlar
Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Büyük bir dert değil lakin mütemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir çözüme ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir buçuk yıl önce abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki küçük yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından çocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem çocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de çocuklara çok düşkün ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta içi de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geçeyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey söylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hiçbir konuda desteğini görmedim çok şükür :) en son ufak bir ameliyat geçirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı için annemi çağırmıştım bir günlüğüne. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henüz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hiçbir konuda destek istemedim o günden sonra.
Bayramda annem "senin oğlan çok hareketli. Bayram sonrası bir gün geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Çok yoruluyorsun çocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel üç küçük çocukla iş yapılmıyor. Tecrübe ettik daha önce." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Çocuklar bir gün annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugün gelecek annem. Dün beni aradı ve "ben gelicem ama çocuklar sana çok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Çocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol açan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki çocuklar sürekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir günlüğüne gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten çok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı sömürüyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir çocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gün çocukları ile ilgilenmesin çünkü. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık geçirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile çıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gerçekten" dedim. "aman sana da bir şey söylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gerçekten merak ediyorum ben mi fesat düşünüyorum. Hayır abimin surat asmasını, çocukların kırılmasını bana neden söylüyorsun? Kaldı ki çocuklara gayet başka türlü anlatılabilirdi durum. Küçücük çocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları önceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o güçsüz diyerek. O da bir güzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan güçlü evladı oldum iyi güzel de, önce yardım teklif edip sonra vicdan azabı çektirmek niye? Abimin durumu üzücü, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 günde sadece bir gün "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gün de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, çocukları da bıraktım küstüler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme söz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği için. Çocukların olmadığı zaman gelecekmiş özel bir mevzu konuşulacağı için. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tüm suçlusu, vicdan yükünü yüklenmesi gereken kişi benim. Çünkü annem...
Gerçekten ben kötü mü düşünüyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkürler yorumlar için.
Himm anladim.Annen belki de arada seninde çocukları almanı dinlenmeyi bekliyor sanada böyle söylemeyi tercih ediyor.Cocugunda hiperaktive varsa çok zor bı süreç kardesimden biliyorum ama annen sanirim çocuğun durumunu ciddiye almiyor.Ne diyim bilemedimŞimdi şöyle oluyor. Elbette 55 yaşında olan annem, iki küçük çocuğun sorumluluğunu alınca asıl yardım alması gereken kişi o oluyor evet. Bunu bildiğim için de hiçbir yardım talep etmiyorum ondan. Ancak ben yardım etmek istesem de, oğlum bana ve bilim dünyasına göre hiperaktif onlara göre şımarık ve hadsiz olduğu için sorun oluyor gittiğimde. Yardım edemiyorum. Çocuk durmuyor artı iki çocuk da olunca desteğim olamıyor. Yine de her gittiğimde oğlumu uyuttuktan sonra yeğenlerimin tırnaklarını keser banyo yaptırırım. Oyun oynarım vs. Ama Gündüz oğlum uyanıkken onun peşinde koşmaktan ve ailemin ona olan tepkisinden dolayı pek faydam olmuyor.
Bu konudaki mevzu da esasen şu, annem aslında bunaldığı ve yorulduğu için bir iki gün kaçmak istiyor. Bunu açıkça söylemekten kaçınıyor ve topu bana atıyor. Arada kötü olan ben oluyorum.
Normalde zaten anne babaya karşı gelinmemeli alttan alınmalı fikrindeyim ama anneniz epey sabrınızı sınamış ve siz ses etmedikçe üzerinize geliyor gibi hissettim o sebeple biraz dişinizi gösterin dedim. İnsan bir yerden sonra kendini değersiz ve sevilmeyen evlat gibi hisseder. Herkese zaman var bana yok gibi. Yine de saygısızlık yapamam diyorsanız en güzeli yardım taleplerini kabul etmeyip mesafeli durmaya devam etmek. Oğlunuz büyüdüğünde de bu tavırlarını hissederse anneannem beni sevmiyor mu kuzenlerimi hep seviyor diye duygusal boşluğa düşebilir.O kadarını yapamam annem sonuçta. Bugüne dek saygısızlık etmedim yine etmem. Demek ki benim annemin gönlü de sabrı da hepimize yetecek kadar fazla değilmiş ne yapayım.
Ahshjs ay bu benim annem. Yıllarca okuyup ne yapıcan bok mu var okumakta evlen çocuk doğur evinin kadını ol diyen kadın, şimdi oğlumu büyütüyorum diye "kocanın ailesine benzedin iyice oğluna kendini adama git çalış" diyor.
Benim tek çıkış yolum çalışmak. Bunu biliyorum sadece. Çalışırsam, ne ailemi ne eşimi ne başka sorunları umursayacak vaktim olmayacak. Evet oğlumla çok yorulacağım, fiziken de zihnen de çok yorulacağım ama en azından ruhsal olarak rahatlayacağım. Bir iş teklifi aldım dua edin her şey yolunda gitsin de eylülde iş başı yapayım.
Ablacım annende oğlumcum sendromu var, bizde vardı böyle biri, hatta birkaç kişilerdi de birini örnek vereyim, hatunun 2 kızı bir oğlu vardı, kızlar ağzıyla kuş tutsa, annelerinin ayağının altına ipek halılar serse kıymeti olmaz, oğlu hiçbir işin ucundan tutmayıp anne belim ağrıyor, anne burnum akıyor, anne küçük parmağım burkuldu deyip yalnızca anne nasılsın demekle yetinse en hayırlı evladı o olurdu :))Ama onlara sorsan bencil sensindir kesin :) abim en merhametli, en yardımsever, en verici çocuk onlara göre mesela. Ya benim algımda sorun var ya onların. Aynen dediğiniz gibiyim ben de. 4 yaşında oğluma bir gün bile bakmadı annem doğum dışında ki doğumda da ben baktım. O yemek yaptı sağolsun.
Ay hadi İnşallah Allah'ım gönlüne göre versin hakkında herşeyin en güzeli olsunBenim tek çıkış yolum çalışmak. Bunu biliyorum sadece. Çalışırsam, ne ailemi ne eşimi ne başka sorunları umursayacak vaktim olmayacak. Evet oğlumla çok yorulacağım, fiziken de zihnen de çok yorulacağım ama en azından ruhsal olarak rahatlayacağım. Bir iş teklifi aldım dua edin her şey yolunda gitsin de eylülde iş başı yapayım.
Eminim seviyordur.Ben annemin açısından bakınca üzülüyor ve hak veriyorum. Ama sadece abime kızmıyorum anneme de kızıyorum. Çünkü beklediğim şey çok zorlayıcı bir şey değil. Beni ve oğlumu da sevsin ve düşünsün onlara yaptığı gibi diyorum. İlgilensin kendini adasın değil, sadece düşünsün. Bu kadar isteğim. O bunu yapamayınca da ben kendimi geri çekiyorum haliyle. Belki o da soğuk düşüncesiz diyordur bana bilemem.
Merhaba hatunlar
Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Büyük bir dert değil lakin mütemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir çözüme ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir buçuk yıl önce abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki küçük yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından çocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem çocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de çocuklara çok düşkün ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta içi de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geçeyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey söylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hiçbir konuda desteğini görmedim çok şükür :) en son ufak bir ameliyat geçirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı için annemi çağırmıştım bir günlüğüne. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henüz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hiçbir konuda destek istemedim o günden sonra.
Bayramda annem "senin oğlan çok hareketli. Bayram sonrası bir gün geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Çok yoruluyorsun çocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel üç küçük çocukla iş yapılmıyor. Tecrübe ettik daha önce." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Çocuklar bir gün annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugün gelecek annem. Dün beni aradı ve "ben gelicem ama çocuklar sana çok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Çocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol açan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki çocuklar sürekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir günlüğüne gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten çok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı sömürüyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir çocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gün çocukları ile ilgilenmesin çünkü. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık geçirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile çıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gerçekten" dedim. "aman sana da bir şey söylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gerçekten merak ediyorum ben mi fesat düşünüyorum. Hayır abimin surat asmasını, çocukların kırılmasını bana neden söylüyorsun? Kaldı ki çocuklara gayet başka türlü anlatılabilirdi durum. Küçücük çocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları önceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o güçsüz diyerek. O da bir güzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan güçlü evladı oldum iyi güzel de, önce yardım teklif edip sonra vicdan azabı çektirmek niye? Abimin durumu üzücü, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 günde sadece bir gün "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gün de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, çocukları da bıraktım küstüler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme söz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği için. Çocukların olmadığı zaman gelecekmiş özel bir mevzu konuşulacağı için. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tüm suçlusu, vicdan yükünü yüklenmesi gereken kişi benim. Çünkü annem...
Gerçekten ben kötü mü düşünüyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkürler yorumlar için.
Ablacım annende oğlumcum sendromu var, bizde vardı böyle biri, hatta birkaç kişilerdi de birini örnek vereyim, hatunun 2 kızı bir oğlu vardı, kızlar ağzıyla kuş tutsa, annelerinin ayağının altına ipek halılar serse kıymeti olmaz, oğlu hiçbir işin ucundan tutmayıp anne belim ağrıyor, anne burnum akıyor, anne küçük parmağım burkuldu deyip yalnızca anne nasılsın demekle yetinse en hayırlı evladı o olurdu :))
Sende hata yok, pardon hata var aslında, annenin senin üstüne yıktıklarını içten içe dert etmekte hatalısın, onu değiştiremeyeceksin, sürekli topu sana atıp vicdan yaptırmaya çalışacak, az biraz gamsız ol.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?