- 2 Kasım 2013
- 7.797
- 37.043
- 748
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #1
Merhaba hatunlar
Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Büyük bir dert değil lakin mütemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir çözüme ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir buçuk yıl önce abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki küçük yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından çocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem çocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de çocuklara çok düşkün ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta içi de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geçeyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey söylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hiçbir konuda desteğini görmedim çok şükür :) en son ufak bir ameliyat geçirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı için annemi çağırmıştım bir günlüğüne. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henüz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hiçbir konuda destek istemedim o günden sonra.
Bayramda annem "senin oğlan çok hareketli. Bayram sonrası bir gün geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Çok yoruluyorsun çocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel üç küçük çocukla iş yapılmıyor. Tecrübe ettik daha önce." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Çocuklar bir gün annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugün gelecek annem. Dün beni aradı ve "ben gelicem ama çocuklar sana çok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Çocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol açan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki çocuklar sürekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir günlüğüne gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten çok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı sömürüyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir çocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gün çocukları ile ilgilenmesin çünkü. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık geçirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile çıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gerçekten" dedim. "aman sana da bir şey söylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gerçekten merak ediyorum ben mi fesat düşünüyorum. Hayır abimin surat asmasını, çocukların kırılmasını bana neden söylüyorsun? Kaldı ki çocuklara gayet başka türlü anlatılabilirdi durum. Küçücük çocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları önceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o güçsüz diyerek. O da bir güzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan güçlü evladı oldum iyi güzel de, önce yardım teklif edip sonra vicdan azabı çektirmek niye? Abimin durumu üzücü, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 günde sadece bir gün "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gün de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, çocukları da bıraktım küstüler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme söz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği için. Çocukların olmadığı zaman gelecekmiş özel bir mevzu konuşulacağı için. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tüm suçlusu, vicdan yükünü yüklenmesi gereken kişi benim. Çünkü annem...
Gerçekten ben kötü mü düşünüyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkürler yorumlar için.
Ufak bir konuda sizden fikir istiyorum. Büyük bir dert değil lakin mütemadiyen bu sorunu yaşıyorum ve net bir çözüme ulaşsın istiyorum. Değerli fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Bir buçuk yıl önce abimin eşini kaybettik kanserden. Benim de arkadaşımdı. 31 yaşında vefat etti ardında iki küçük yeğenim kaldı. Abim, bu kaybın ardından çocuklarla birlikte ailemin yanına yerleşti. Annem çocuklarla ilgileniyor. Yengemin ailesi de çocuklara çok düşkün ve hafta sonu da oraya gidiyorlar. Bazen hafta içi de gittikleri oluyor. Bu genel bilgiden sonra asıl konuya geçeyim.
Beş yıllık evliyim, doğum ve taşınma dışında annem herhangi bir konuda yanıma yardıma gelmedi. Doğumda da epey söylendi sıkıldım bunaldım diye. Yeğenlerim de oraya yerleşince ailemin hiçbir konuda desteğini görmedim çok şükür :) en son ufak bir ameliyat geçirdiğimde oğluma bakacak kimse olmadığı için annemi çağırmıştım bir günlüğüne. "anne tek gel oğlanı zaptetmek zaten zor kalabalık olmasın" dememe rağmen yedi kişi geldiler ameliyata. Ameliyat narkozunu henüz atmadan mutfakta yemek yapıyor, bir yandan da kusuyordum. Hatta annemden "yeğenlerinle oyna yetim onlar" diye azar işitiyordum. Bir daha da annemden hiçbir konuda destek istemedim o günden sonra.
Bayramda annem "senin oğlan çok hareketli. Bayram sonrası bir gün geleyim de dolap, baza temizleyelim beraber. Çok yoruluyorsun çocukla ben tek gelip yardım ederim" dedi. Gerek yok dememe rağmen ısrar etti. Ben de akabinde "anne bak gelmek istiyorsan tek gel üç küçük çocukla iş yapılmıyor. Tecrübe ettik daha önce." dedim. "tamam zaten tek gelicem. Çocuklar bir gün annanelerinde kalırlar. Normalde de orada kalıyorlar zaten sorun olmaz" dedi.
Buraya kadar normal. Bugün gelecek annem. Dün beni aradı ve "ben gelicem ama çocuklar sana çok darıldı" dedi. "bana niye darıldılar anne ne yaptım ki" diye sorunca "işte onlar gelmesin dedin ya" dedi. Ben de "bak anne bu teklifi yapan sensin. Çocuklarla rahat iş yapılmaz deyip bana yol açan da sensin. Şimdi niye beni ortaya atıyorsun. Kaldı ki çocuklar sürekli teyzelerin ie gidiyorlar zaten. Bana bir günlüğüne gelince neden sorun oluyor ki" dedim. "abin de surat yapıyor zaten çok bozuldu" dedi. "annecim gelme sen. Bak hep bunu yapıyorsun. Bir iyilik yaparken benim vicdanımı sömürüyor huzurumu bozuyorsun. Abim ne hikmetse kendi dışında herhangi bir çocuğuna yardımın olacaksa triplere giriyor. Aman bir gün çocukları ile ilgilenmesin çünkü. Sen de olayı bana yıkıp sıyrılıyorsun. Onca sorun hastalık geçirdim yeğenlerimin hatrına sesimi bile çıkarmadım haberin bile olmadı. Ama artık ayıp bu yaptığın gerçekten" dedim. "aman sana da bir şey söylenmiyor gelicem ben zaten" dedi kapattık telefonu.
Gerçekten merak ediyorum ben mi fesat düşünüyorum. Hayır abimin surat asmasını, çocukların kırılmasını bana neden söylüyorsun? Kaldı ki çocuklara gayet başka türlü anlatılabilirdi durum. Küçücük çocuklar neden bana kırılsın abuk şekilde olay anlatılınca.
Hayatım boyunca abimin sorunları, yaşadıkları önceliğimiz oldu. Aman yazık aman o saf, aman o güçsüz diyerek. O da bir güzel faydalandı bu durumdan. Ben hep ailenin kimseye ihtiyacı olmayan güçlü evladı oldum iyi güzel de, önce yardım teklif edip sonra vicdan azabı çektirmek niye? Abimin durumu üzücü, evet desteğe de ihtiyacı var. Ancak 365 günde sadece bir gün "anne hep bizimle ilgileniyorsun bir gün de kardeşime ayır" demek bu kadar zor olmamalı. Bu kadar da bencillik olmaz artık.
Valla keşke gelmese de, çocukları da bıraktım küstüler bilmem ne demese. Bu arada asıl gelme amacı da ben değilim. Teyzeme söz vermiş bir sorunla ilgili oturup konuşmak istediği için. Çocukların olmadığı zaman gelecekmiş özel bir mevzu konuşulacağı için. Bende kalmayacak akşam oraya gidecek. Ama olayın tüm suçlusu, vicdan yükünü yüklenmesi gereken kişi benim. Çünkü annem...
Gerçekten ben kötü mü düşünüyorum, doğru mu algılıyorum merak ettim. Teşekkürler yorumlar için.
