Keske annen geri babanin yanina donmeseydi o kurulu duzende devam etseydi.Kesinlikle annene bi sey yapmaz diyemem haberleri goruyoruz.Bence baban hic degismemis simdi anneninde sesi cikmaya basladigi icin kavgalar siddete donebilir.Annene ayri bi ev acsan senin yanina donuyormus gibi yapsin baban biliyor mu yurt disina gidecegini?Ben cok pimpirikliyim.
Yazdiklarini simdi okudum sen yapabilecegin her seyi yapmissin.Annen de babanla tekrar aile olmak istemis terapide bari insallah biraz duzelir ama seni anliyorum bende ailemden birine bi sey olacak diye surekli kafamda kurarim.Seninde kendi hayatina bakman lazim eger annende dedigin gibi degistiyse baban duzelmezse bi caresine bakar.Evet, biliyor.
Annem istediği takdirde ona başka şehirde ayrı ev açacak maddi gücüm de, bağlantılarım da var.
Sorun şu ki annem istemiyor, çift terapisini denemek istiyor. Hala bir şeylerin değişeceğine dair umudu var sanırım.
Kast ettigim o degildiGerçekten ister misin senin hatalarının sorumluluğunu üzerine alacak bir evlât. Bence cok ağır ve böyle bir çocuk istemezdim .
Konu sahibesi bence duruma bahaneler bulmayin
Bence anneniz iyi bir anne degil.
Bir kadin ne kadar sindirilmis, ezilmis olsa olursa olsun yeter dedigi nokta evladi olur, olmalidir. Adam ustunuzde sigara sondurmus, size iskence yapmis. Anneniz de bir sey yapmamis. Buna bahane olacak hicbir sey olamaz.
Herkese merhaba, öncelikle çok uzun olacağını söylemeliyim. Teşekkür ederim okuyanlara şimdiden.
Kendimi anlatmak istiyorum biraz. 26 yaşındayım, ailemin tek çocuğuyum, yüksek lisansımı bitirdim, çalışıyorum ve şimdi de şirketimin yurtdışı şubesine atandım. 3 gün sonra oldukça uzak ve farklı bir ülkeye taşınıyorum. Orada şirketim sponsorluğunda doktora yapma imkanı da tanındı bana. Bunları anlatıyorum çünkü reddemeyeceğim tekliflerdi ve gitmeyi kabul ettim. İçimi sızlatan konu ise annemi arkamda bırakıyor oluşum.
Annem ve babamın iyi bir evliliği olmadı. Annem iyi bir mesleği ve maaşı olan bir kadın ama ben 20 yaşıma gelene kadar maaş kartını daha görmedi, atmden para çekmeyi bile bilmiyordu. Babam iş adamı, iki farklı alanda ve bulunduğu bölgenin en iyisi. Annemin maaşına ihtiyacı yoktu ama kadınları ikinci sınıf gören bir erkek olduğunu ve en çok övündüğü şeyin erkek olmak olduğunu düşünürsek, ekonomik şiddet uygulamak için maaş kartını vermediğini söyleyebilirim. Aynı zamanda psikolojik şiddeti de sonuna kadar yaşattı, hiçbir şeyden memnun olmadı, ben erkeğim sen susacaksın dedi, ev işleri kadın işidir, kadın aklıyla iş yapılmaz, kadına para verilmez dedi. Bizi üzmekten zevk alırdı, ihtiyacımız olurdu mesela kredi kartını verirdi gidin alın diye. Kasaya giderdik, kart çalışmıyor! Kandırmış bizi. Kaç defa bu şekilde kasada rezil olduk. Anneme nakit vermediği için de alamazdık, eşyaları bırakıp çıkardık. Fiziksel şiddeti anneme hiç göstermedi ama ben çok fazla şiddet gördüm. Babam alkol aldığında ya da herhangi bir sebep yokken, üzerimde sigara söndürecek ağzım burnumdan kan gelecek kadar şiddet gördüm. Üniversiteye dahi şiş dudağımla başladım. Okul başlıyor yüzüme vurma, vücuduma vur ne olur dediğim halde inadına inadına kafama vurdu. Dudağım şişti, ağzım ve burnum kanadı. Yine de o son şiddeti oldu.
5 sene önce bir gün anneme dedim ki, sana boşan demiyorum. Biliyorum yapmayacaksın. En azından hayatını eline al. Bir kavga çıkardım ve anneme maaş kartını zorla aldırttım. Yanıma tayin istettim anneme yine zorla, gel biraz beraber yaşalım, tek kalsın babam dedim. Hala anlayamıyorum ama Allah' ın mucizesi, annem beni dinledi ve babam da sesini çıkaramadı. Annem ilk tercihi ile yanıma tayin oldu. O günden itibaren 5 sene boyunca var olan tüm enerjimi annemin küllerinden yeniden doğmasına harcadım. Çok iyi bir terapist bulduk ve özgüven terapisi ile babamın mahvettiği özgüvenini geri kazandırdık. Annem ne istiyorsa aldım, ne istiyorsa yaptım. Hem okuyor hem çalışıyordum. Yurtdışında istediği bütün ülkeleri gezdik. Parasından babama tek kuruş vermedi, zamanla annem kendi değerini bilen ve özgüvenli bir kadın oldu. Babam da değişimi görünce eskisi kadar sert çıkamamaya başladı. Zaten ayrı evlerde oldukları için sorun da olmuyordu.
Bütün bunlardan sonra ben şirketimden yukarıda bahsettiğim teklifi aldım. Annem zaten baban çok değişti, o değişmese ben değiştim. Bir daha eskisi gibi olmayacağım, sen git ve artık hayatını kur. Benimle yaşayamayazsın ömür boyu dedi. Bu arada iyi giden bir ilişkim var, sevgilim de yanıma gelecek 2019' da. Evlenmeyi planlıyoruz. Ben de teklifi kabul ettim, evimi kapattım ve annem de babamın yanına geri tayin istediği için 2 hafta önce eve geldim. Sonuç olarak hiçbir şey değişmemiş, annem eve döndüğü anda babam eskisi gibi kötü davranmaya başladı. 2 haftayı burnumuzdan getirdi. Ve ben şu an vicdan azabı ve korkudan ölüyorum. Ciddi manada... Babam şiddet eğilimli bir insan ve annem çok değiştiği için, eskisi gibi kendini ezdirmeyeceği için ona zarar vermesinden, bir gün annemin artık hayatta olmadığına dair bir telefonla uyanmaktan çok korkuyorum. Annem yapamaz diyor ama ben o kadar çok şiddet gördüm ki, neler yapıp yapmayacağını kestiremiyorum. Gitmesem, annem yanımda olsa, ömür boyu beraber yaşarsak daha mı iyi olurdu düşünmekten kendimi alamıyorum. Annem artık eskisi gibi olursa boşanacağım, ben çekemem zaten diyor. Daha çok korkuyorum! Boşanmak isterken hayatını kaybeden kadınlar geliyor aklıma. Korkuyorum, vicdan azabı çekiyorum.
Benim gibi ailesi olanların kendi hayatını kurma hakkı yok mu? Ben kötü bir evlat mıyım annemi bıraktığım için? 3 gün kala her şeyi iptal mi etmeliyim? Ölüyorum vicdan azabından. Bu sabahki kavgadan sonra geldim bir kafede oturuyorum, eve eşyalarımı toplamaya gitmem lazım ama ellerim titriyor, araba kullanamıyorum. Elimden geldiğince cevap yazacağım ama her mesajı okuyacağımdan emin olabilirsiniz.
Bence de annenizin emekli olup yaniniza tasinma imkani yok mu?Anneniz sizinle yurt dışında yaşasa, öyle bir imkan var mı?
Benim annem sizin anneniz gibi ekonomik özgürlüğü sahip değildi. Babam içki icer, şiddet gösterir, sabahlara kadar küfür, bağırış hiç eksik olmazdı. Ben evlenene kadar, hatta evlenip el öpmeye gittiğimde bile bunları yaşadım.
Şimdi son bir kavgadan sonra görüşmüyorum ikisiyle de. Konu açmıştım bununla ilgili. Ben annemin mesleği olmamasına rağmen bize bunları yasatmasina izin verdiği için kızıyorum, sizin anneniz tam tersi bütün imkanlara sahipken sizin dayak yemenize göz yummuş. Yok özgüveni yok, sindirilmiş falan filan lütfen bu bahaneleri bosverin. Annelik özgüven gerektirmez. O sizi ne olursa olsun korumak zorundaydı.
Geçen annemle konuştum. Bana mesaj da sen oğlunu dedesinden, anneannesinden, dayısından ettin yazmış bana. Açtım ben mi yaptım bunu dedim. Bana ne diyor biliyor musunuz? Millet çocuğunun kafasında içki şişesi kırıyor, yine de baba diye peşinde dönüyorlar. Ne var yani baban ictiyse. Sen yedin ictin, erkek gibi gezdin. Ben niye boşanacakmisim? Bunları duyduktan sonra bu dünyada herkesin önce kendini düşündüğüne bir kez daha emin oldum. Sonrasında ben onun iyiliğini düşündüğüme dair bir mesaj atınca bana haklısın, ben seni ve torunumu özlediğim için öyle dedim, ciddi değildim yazmış. Ama ben buna nasıl inanabilirim?
İşin özeti; siz yolunuza bakın. Bundan sonra olacaklardan kendisi sorumludur. Elinizden geleni fazlasıyla yapmışsınız.
Sana zaten fazlasıyla zarar vermiş baban.. annenin en büyük hatası kendini ezdirmesi değil, evladını ezdirmesidir.. benim eşim çocuğumu ağzı burnu kanayana kadar dövecek, ben de sineye çekeceğim... Sırf seni kurtarmak için yapması gereken şeymiş boşanmak.. neyse, sen önce kendi hayatını düzene sokmaya bak.. annenin yanlışlarını nereye kadar düzelteceksin.. Allah yolunu açık etsin...Bu konuyu ben de terapistim ile çok konuştum. Fakat ben ne kadara kadar destek olabilirim, bilemiyorum. Memlekete dönmek annemin tercihiydi, benim değil. Bu durumda Türkiye sınırlarında bile olsam ne kadar koruyabilirim, sonuçta işe gidiyoruz ikimiz de, hep bir arada değiliz. Kaldı ki bir zarar verilecekse insanın gözü döndüğünde bana da zarar verebilir. Gitme kararı vermemde bu etkili oldu.
Evinizi neden kapattınız ki anneniz orda kalsaydı arada siz arada anneniz gelir giderdi. Ayrıca bu hayatta geri dönüşü olmayan şeylerden biridir anne baba bence . Yen'i bi iş teklifi aliabilirsiniz ya da yeni bi iş kurabilirsini Yen'i biriyle tanışanilirsinşz herşeyin yenisi mevcut bu hayatta ama Yen'i anne bulamazsınız zaten oraya gitseniz de geri döneceğiniz aşikar. Babanız da umarım hakettiğini bulur diyorum ben olsam annemi o halde bırakamazdım. İmkanın varsa biraz ertele anneni de götür ne bileyim ya da gitme
Anneniz çalışıyor madem ayrı eve çıksın ve boşansin bu korkuyu yaşamaktan kurtulursunuz.Herkese merhaba, öncelikle çok uzun olacağını söylemeliyim. Teşekkür ederim okuyanlara şimdiden.
Kendimi anlatmak istiyorum biraz. 26 yaşındayım, ailemin tek çocuğuyum, yüksek lisansımı bitirdim, çalışıyorum ve şimdi de şirketimin yurtdışı şubesine atandım. 3 gün sonra oldukça uzak ve farklı bir ülkeye taşınıyorum. Orada şirketim sponsorluğunda doktora yapma imkanı da tanındı bana. Bunları anlatıyorum çünkü reddemeyeceğim tekliflerdi ve gitmeyi kabul ettim. İçimi sızlatan konu ise annemi arkamda bırakıyor oluşum.
Annem ve babamın iyi bir evliliği olmadı. Annem iyi bir mesleği ve maaşı olan bir kadın ama ben 20 yaşıma gelene kadar maaş kartını daha görmedi, atmden para çekmeyi bile bilmiyordu. Babam iş adamı, iki farklı alanda ve bulunduğu bölgenin en iyisi. Annemin maaşına ihtiyacı yoktu ama kadınları ikinci sınıf gören bir erkek olduğunu ve en çok övündüğü şeyin erkek olmak olduğunu düşünürsek, ekonomik şiddet uygulamak için maaş kartını vermediğini söyleyebilirim. Aynı zamanda psikolojik şiddeti de sonuna kadar yaşattı, hiçbir şeyden memnun olmadı, ben erkeğim sen susacaksın dedi, ev işleri kadın işidir, kadın aklıyla iş yapılmaz, kadına para verilmez dedi. Bizi üzmekten zevk alırdı, ihtiyacımız olurdu mesela kredi kartını verirdi gidin alın diye. Kasaya giderdik, kart çalışmıyor! Kandırmış bizi. Kaç defa bu şekilde kasada rezil olduk. Anneme nakit vermediği için de alamazdık, eşyaları bırakıp çıkardık. Fiziksel şiddeti anneme hiç göstermedi ama ben çok fazla şiddet gördüm. Babam alkol aldığında ya da herhangi bir sebep yokken, üzerimde sigara söndürecek ağzım burnumdan kan gelecek kadar şiddet gördüm. Üniversiteye dahi şiş dudağımla başladım. Okul başlıyor yüzüme vurma, vücuduma vur ne olur dediğim halde inadına inadına kafama vurdu. Dudağım şişti, ağzım ve burnum kanadı. Yine de o son şiddeti oldu.
5 sene önce bir gün anneme dedim ki, sana boşan demiyorum. Biliyorum yapmayacaksın. En azından hayatını eline al. Bir kavga çıkardım ve anneme maaş kartını zorla aldırttım. Yanıma tayin istettim anneme yine zorla, gel biraz beraber yaşalım, tek kalsın babam dedim. Hala anlayamıyorum ama Allah' ın mucizesi, annem beni dinledi ve babam da sesini çıkaramadı. Annem ilk tercihi ile yanıma tayin oldu. O günden itibaren 5 sene boyunca var olan tüm enerjimi annemin küllerinden yeniden doğmasına harcadım. Çok iyi bir terapist bulduk ve özgüven terapisi ile babamın mahvettiği özgüvenini geri kazandırdık. Annem ne istiyorsa aldım, ne istiyorsa yaptım. Hem okuyor hem çalışıyordum. Yurtdışında istediği bütün ülkeleri gezdik. Parasından babama tek kuruş vermedi, zamanla annem kendi değerini bilen ve özgüvenli bir kadın oldu. Babam da değişimi görünce eskisi kadar sert çıkamamaya başladı. Zaten ayrı evlerde oldukları için sorun da olmuyordu.
Bütün bunlardan sonra ben şirketimden yukarıda bahsettiğim teklifi aldım. Annem zaten baban çok değişti, o değişmese ben değiştim. Bir daha eskisi gibi olmayacağım, sen git ve artık hayatını kur. Benimle yaşayamayazsın ömür boyu dedi. Bu arada iyi giden bir ilişkim var, sevgilim de yanıma gelecek 2019' da. Evlenmeyi planlıyoruz. Ben de teklifi kabul ettim, evimi kapattım ve annem de babamın yanına geri tayin istediği için 2 hafta önce eve geldim. Sonuç olarak hiçbir şey değişmemiş, annem eve döndüğü anda babam eskisi gibi kötü davranmaya başladı. 2 haftayı burnumuzdan getirdi. Ve ben şu an vicdan azabı ve korkudan ölüyorum. Ciddi manada... Babam şiddet eğilimli bir insan ve annem çok değiştiği için, eskisi gibi kendini ezdirmeyeceği için ona zarar vermesinden, bir gün annemin artık hayatta olmadığına dair bir telefonla uyanmaktan çok korkuyorum. Annem yapamaz diyor ama ben o kadar çok şiddet gördüm ki, neler yapıp yapmayacağını kestiremiyorum. Gitmesem, annem yanımda olsa, ömür boyu beraber yaşarsak daha mı iyi olurdu düşünmekten kendimi alamıyorum. Annem artık eskisi gibi olursa boşanacağım, ben çekemem zaten diyor. Daha çok korkuyorum! Boşanmak isterken hayatını kaybeden kadınlar geliyor aklıma. Korkuyorum, vicdan azabı çekiyorum.
Benim gibi ailesi olanların kendi hayatını kurma hakkı yok mu? Ben kötü bir evlat mıyım annemi bıraktığım için? 3 gün kala her şeyi iptal mi etmeliyim? Ölüyorum vicdan azabından. Bu sabahki kavgadan sonra geldim bir kafede oturuyorum, eve eşyalarımı toplamaya gitmem lazım ama ellerim titriyor, araba kullanamıyorum. Elimden geldiğince cevap yazacağım ama her mesajı okuyacağımdan emin olabilirsiniz.
Aynı şeyleri ben de duyuyorum sürekli. Neymiş yedirmiş, giydirmis, okula göndermiş, tatile götürmüş. İyi de bana sormadın beni dünyaya getirirken. Ben okudum, başarılı bir öğrenciydim, zaten hep devlet okullarında okudum, sen de bir zahmet gotur yazdır dimi? Babasın sonuçta. Ama bunları yapmış olman bana bu mutsuzluklari yaşatma hakkını vermiyor sana. Bana sağlayacağın en büyük imkan huzur ve mutluluk olmalıydı.Ben de anneme babami kötüledigimde( yaptiklarini söylemek) en azindan kumari yok, aldatmasi yok, dövmesi yok diyerek bu yapmadiklarina sükretmemiz gerektigine dair telkinler veriyordu.
Valla mi, dövmüyor ya dogru o zaman canim babaciiim diye kollarina kosayim.
Bahaneler bahaneler..
Esim cocuklarima böyle seyler yasatsa su saniyede bosar, dul kadin(!) lafini da grurla tasirdim.
Yalnizim diye sarkan erkekleri de yedi düvele rezil eder, kim ne derse desin yoluma bakardim.
evladim dünyada serefsiz cok, sen dogru yoldan gideceksin kendini ezdirmeyeceksin derdim.
Bu bize verilen bir güc degil, olmak zorunda oldugumuz, mecbur oldugumuz bir güc.
Eskiden cok eziktim yalan yok, anne olunca öyle bir cark ettim ki ben bile taniyamiyorum kendimi.