yazdıklarınızın hepsinin bende farkındayım böyle olmalı ama bunu yapacak özgüvenim yok geçmişde yaşadığım şeyler benim daha çok içime kapanmama sebep oldu,ilk yıllarda hep tartışırdık yine aynı sorunlar ben sesimi yükselttiğimdede çok sinirlenir üstüme yürü bazende vurudu sonrada babamı arar olanları anlatır kendi çeker giderdi kendi annesinide çağırırdı benim ailem sessiz ya anneside ama babasına belli etmezdi ve ben onlara kendimi ifade etmeye çalşırdım babam bana kızar küser çeker giderdi herkesin yüzü asık sanki ahlaksızlık yapmışım gibi bana tavır alırlardı..en son bir olayda, bana yapacağına dair verdiği bir söz vardı ve bi tartışma olsa sana o istediğin falan yok derdi yine sana o yok dedi ben nekadar dolmuşumki patladım çıldırdım ne olursa olsun dedim çok şiddetli kavga ettik ben perdeleri filan aşağı indirdim sinir krizi geçirdim pencereden atlamay kalktım ama hiç birini bilinçli yapmadım oğlumda buna şahit oldu çok korktu ama isteyerek yapmadım..sonra babamı çağırdı al kzını bak neler yaptı dedi çekti gitti babam bana birsürü hakaret etti yüzüme tükürdü onada tamam oğlum sakin ol dedi okadar aşağalandımki hiçbirşey hissetmiyordum ağlayamadım bile o gün yemin ettim birdaha hiçbizaman kavga etmeyeceğim sonuçları çok kötü oluyor diye babam bana bukadar kızdıysa oğluma çok büyük bir k ötülük yaptım diye kendimi suçladım..bunları yazarken bile ağlıyorum..aslında ben bu insandan kurtulmak istiyorum ama kendime aileme güvenemiyorum